Σπιράλ και καρδιά χρόνου

Μπεγλέρι τους ο τρόμος κι η ανθρωπιά σταλιά,

σκονισμένη η κάθαρση με ανήθικο σαπούνι,

τα οικιακά τους μαγικά τους ψήνουν τα μυαλά,

συγγενική παράκρουση τους γλείφει το κουδούνι.

Μαύρου κινδύνου αίσθηση πατά σε μύριους χάρτες,

σπιράλ καλεί ο θάνατος το μελανό παιδί του,

νόησης καταπίστευμα δεν πιστεύει σε κάρτες,

μα ο σκελετός δρεπάνι κρατάει στην αυγή του.

Μαζί σου όμως οι θεοί ανεμίζουν γλυκά,

κρυστάλλινη ακμή και χέρια φιλημένα,
της ζάλης ο βορράς μας χάνει τελικά,

λογική περιδίνηση δεν αγγίζει κανένα.

Η ελευθερία γάμων των ζωηρών νευρώνων

αθανατίζει τη στιγμή συνειρμικών πυλώνων,

στη σκέψη μου πετάει η αγαπητή σου φράση,

σε καρδιά χρόνου δένεται η πεπρωμένη φάση.