Ο ασκός του Παναή

Πώς τρυπά η σφαίρα χαραυγές;

Πώς μονάζεις το παλιό σου ψέμα;

Σπάνιο μελανοφόρο αίμα,

ξεφεύγεις από θηλυκές πληγές.

Οι καπνομεσίτες τους πουλούν,

η γαλάζια πλώρη αγοράζει,

μάταια κλειδώνεις το μαράζι,

λύτρα αξιώματα φορούν.

Έριξες το παλτό ερημιάς,

έφυγες για πέλαγα βρασμένα,

δε σου ανήκει χρονικό κανένα,

σύνορα υψώνεις μονομιάς.

Πλήρωσες το δέρμα σου με δώρα,

βγήκανε τα σπλάχνα παγανιά,

έμεινε ο νους στην παγωνιά,

και ο τρόπος να κοιτάει την ώρα.

Την ανάγκη του μαύρου γλυκού

έπνιξες με γρήγορες ενέσεις,

σε ζαλίζουν μύχιες προθέσεις

 και μονόπρακτο θεού δανεικού.

Η διαπροσωπική ρωγμή

με τρίτη ταχύτητα κομήτη,

τελειώνει τη σάρκα πολίτη
σε μία πειρατική στιγμή.

Βρήκες τον ασκό του Παναή

που δεν είχε ούριους αγγέλους,

ξέχασες το όνομα του τέλους,

το 'χανε βαφτίσει "νυν και αεί".