- Το έργο που οφείλει την ύπαρξή του στην πρόκληση ψυχικής ευφορίας και αγαλλίασης, πρέπει αφ' ενός να παρατηρεί τη μορφή του και όχι να λειτουργεί με σκοπό εκείνη και αφ' ετέρου να συγκεντρώνεται στη διαισθητική κατανόηση / ανίχνευση αλγορίθμων συλλογικού υποσυνειδήτου.
- Η αυταρέσκεια συναρτήσει χρόνου, συγκεντρώνει συνείδηση και συνειδητότητα στο εγώ, κατατρώγοντας πιθανές ατομικές υπερβατικές οπτικές της ιδιοσυγκρασίας, εκφάνσεις της εξέλιξης.
- Είμαστε, συναρτήσει χρόνου, άθροισμα αντιδράσεων σε σύνολο στιγμών. Η ίδια η γενικότερη οπτική μας για τη ζωή χρωματίζεται σε επίπεδο στιγμής, από συναισθήματα ή / και λογικά νοητικά σχήματα που αναδύονται επειδή συνοδεύουν παρελθοντικές μνήμες, κατά τη βίωση μιας κατάστασης παρόμοιας με μια παλαιότερη. Αυτό συνεπάγεται μια νοητική (λογικού πυρήνα) αποκέντρωση που χαρακτηρίζει την ιδιοσυγκρασία μας.
- Η τάση εμφάνισης στο νου συνειρμών με περιεχόμενο αντίθετο από ό,τι παρουσιάζεται ως τελικό συμπέρασμα ή έστω ως κύριος λογικός πυρήνας μιας κατάστασης, είναι έμφυτο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και εκφράζει την ευθύτερη, αμεσότερη και απλούστερη οδό που χρησιμοποιεί το υποσυνείδητο, το διπολικό κλίμα αντίθετων ροπών, για να απελευθερωθεί από επιβαλλόμενες λογικές νόρμες. Η συνοδευόμενη αμυδρά ευχαρίστηση κατά την εμφάνιση των συνειρμών αυτών αφορά στη / αντανακλά τη σκοτεινή μας πλευρά που αρέσκεται να ανθίσταται σε προϊόντα λογικής συνοχής και πολλές φορές ηθικής ακεραιότητας.
- Το εγώ πείθει λανθασμένα τον ηπαρμένο ότι είναι ιδιοκτήτης της χρυσής τομής της λογικής ακρίβειας και της νοημοσύνης, με τον τελευταίο να συμπεριφέρεται με μηδενική ανοχή στους νοητικά κατώτερους και με άρνηση και αυθυποβολική (υπερ)βολική εθελοτυφλία σε πνευματικά ανώτερες εκφράσεις ατόμων πιθανόν ευφυέστερων από εκείνον. Κλασσική έκφανση της δεύτερης περίπτωσης είναι η σύγκριση της νοητικής αίσθησης του αλαζόνα από εκείνον ως αποτέλεσμα της ενδοσκοπικής τετελεσμένης ανίχνευσης με την έκφραση / λογικό προϊόν (π.χ. προφορικός λόγος) των άλλων, με σκοπό την τεκμηρίωση της ανωτερότητάς του. Το πρόβλημα / λογικό παράπτωμα και δε συμμαζεύεται είναι η μεγάλη διαφορά "μορφολογικής σύνθεσης" μεταξύ σκέψης και έκφρασης. Με σταθερό σύστημα αναφοράς (σύγκριση νοητικών επιπέδων σκέψης και έκφρασης του ιδίου ατόμου και όχι σκέψης ενός και έκφρασης άλλου) καταδεικνύεται προφανώς από τον παρατηρητή μια διαφορά ποιοτικής φάσης μεταξύ σκέψης και έκφρασης, πολύ δε περισσότερο μεταξύ "αίσθησης" για το νοητικό επίπεδο του παρατηρητή και έκφρασης αυτού, τόσο λόγω της κατανάλωσης βιοηλεκτρικής ενέργειας κατά τη μετάφραση σκέψης σε έκφραση, όσο και λόγω του ότι - σε αρκετές περιπτώσεις - εώς και την εκστόμιση της πρώτης λέξης το κέντρο ελέγχου του λόγου δεν "εργαζόταν" (πρώτη απόπειρα λογικολεκτικής έκφρασης) με αποτέλεσμα το λεκτικό μπέρδεμα να περιμένει στη γωνία.. Ο αυτοσεβασμός, η αξιοπρέπεια και η αντικειμενικότητα προαπαιτούν να καταγραφεί από τον παρατηρητή η "αίσθηση" για το νοητικό του επίπεδο αλλά και η πρόταση που έλαβε χώρα από εκείνον, για μια λογικά συνεκτική αντιστοίχηση. Επαληθευτικά, φανταστείτε το νοητικό επίπεδο σκέψης του ατόμου με ενδείξεις υψηλού λογοπροφορικού επιπέδου.. Δύναται, βέβαια, ένα άτομο πολύ υψηλής π.χ. λογικομαθηματικής ή χωρομετρικής ευφυίας να μην έχει πολύ ανεπτυγμένο το κέντρο ελέγχου του λόγου, αλλά οι περιπτώσεις μεγάλης διαφοράς επιπέδου (π.χ.) αυτών των κέντρων με τη λογικολεκτική είναι σχετικά λίγες, γενικά, μπορούμε να αντλήσουμε ποιοτικά και ποσοτικά επαρκή δεδομένα για το πνευματικό επίπεδο ατόμων από την πυκνότητα / ποιότητα του λόγου τους.
- Η συνειδητότητα αυξάνεται σε κάθε περίπτωση αντιμετώπισης μιας κατάστασης κατά την οποία ο εγκέφαλος λαμβάνει νέα δεδομένα. Το επίπεδο αύξησης εξαρτάται από την ευφυία αλλά και από την προσωπικότητα του ατόμου συναρτήσει της φύσης αλλά και της πολυπλοκότητας του περιεχομένου της εν λόγω κατάστασης. Σε κατάσταση επικαλούμενη τη λογική, αύξηση συνειδητότητας και ευφυία λειτουργούν συνήθως αντιστρόφως ανάλογα, μιας και η συνειδητότητα αυξάνεται περισσότερο όταν ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει λογικά δεδομένα που τον υποχρεώνουν να προσεγγίσει τα νοητικά του όρια. Σε κατάσταση επικαλούμενη το συναίσθημα, όσο πιο συναισθηματικός είναι ο άνθρωπος τόσο συνειδητότητα και ευφυία τείνουν να σχετίζονται με ευθεία αναλογία (ένας πολύ ευφυής και ταυτόχρονα πολύ συναισθηματικός άνθρωπος θα επηρεαστεί πιο εύκολα σε μία κατάσταση επίκλησης συναισθήματος από έναν το ίδιο συναισθηματικό αλλά λιγότερο ευφυή, γιατί λαμβάνει εντονότερα και ευκολότερα τις αποχρώσεις των συναισθηματικών δεδομένων). Όσο πιο λογικός, αντίθετα, είναι ένας άνθρωπος (αντιμετωπίζει ασυνείδητα αρχικά την κατάσταση με λογική και όχι συναισθηματικά), σε μία κατάσταση συναισθηματικής φύσης, ένας ευφυέστερος άνθρωπος θα επηρεάζεται συνήθως λιγότερο από έναν λιγότερο ευφυή (αύξηση συνειδητότητας και ευφυία σε αντίστροφη αναλογία) γιατί θα δύναται να εκλογικεύσει και να αντιπαρέλθει ευκολότερα μια συναισθηματική επίκληση. Βέβαιο είναι πως λαμβάνοντας νέα δεδομένα, ο εγκέφαλος αυτόματα - αναλόγως της φύσης τους - τα κρίνει με αποτέλεσμα να εξέρχεται από τη λεγόμενη no mind state, να γίνεται, επομένως, ευεπηρέαστος στην κατάσταση αποδοχής νέων δεδομένων ως αληθή. Όσες περισσότερες ομάδες λογικών συνόλων - δεδομένων σε λογική και χρονική συνέχεια κρίνει ως ψευδείς, τόσο πιο επιρρεπής θα είναι στο να κρίνει τις αμέσως επόμενες ως αληθείς. Ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν τη δυνατότητα να ανθίστανται (παραμένοντας συγκρατημένα υποψιασμένοι) στην επιρροή πολλών και αληθοφανών αλληλοσυσχετιζόμενων ως προς το περιεχόμενο και σε άμεση χρονική συνέχεια ψευδών δεδομένων, γιατί ο εγκέφαλος κατανοεί ευκολότερα τη / αρέσκεται στη φύση της διπολικότητας, συνεπάγεται, όσο περισσότερα τα εν συνεχεία ψεύδη που αλληλοσυνδέονται σε κάποια βάση, τόσο ευκολότερα το άτομο θα λάβει την τελευταία ομάδα δεδομένων ως αληθή, έχοντας ήδη "ικανοποιήσει" την υποψία του αναλύοντας και οριοθετόντας μορφή, δομή και περιεχόμενο του ψεύδους.
- Δεδομένου του γενικότερου μέσου όρου πολυπλοκότητας των πιθανών εννοιών και της λογικής των καταστάσεων των άμεσα συσχετιζόμενων με κοινωνικά προς επίλυση θέματα / προβλήματα και του μέσου όρου νοημοσύνης των ανθρώπων, στη μειοψηφία μόνο των περιπτώσεων ο νους αδυνατεί να αναλύσει μία έννοια επειδή έχει υπερκορεστεί νοητικά. Αντιθέτως, η αρνητική συνοδεύουσα αντιπαραγωγικές αισθήσεις και αρνητικά συναισθήματα προδιάθεση, η επιφερόμενη λόγω π.χ. φόβου, έλλειψης αυτοπεποίθησης κ.τ.λ. δίνει άμεσα εντολή στον εγκέφαλο ότι αδυνατεί να χειριστεί / επεξεργαστεί την έννοια με αποτέλεσμα την αλυσιδωτή αντίδραση περαιτέρω αρνητικών αισθημάτων και φυσικά της βεβαιότητας για την αδυναμία κατανόησης της έννοιας του προβλήματος. Οποιοσδήποτε και αν είναι ο λόγος δημιουργίας συσχέτισης στο νου εννοιών με πάσης φύσεως αρνητικότητα, βέβαιο είναι πως το αμάλγαμα προσέγγισης εννοιών και νοητικών δυνατοτήτων και όχι μόνο οι δεύτερες αποτελεί το όπλο αντιμετώπισης διαφόρων προβλημάτων. Η μέγιστη εκμετάλλευση των νοητικών δυνάμεων του ανθρώπου λαμβάνει χώρα όταν το πρόβλημα αντιμετωπιστεί με μηδενική αρνητικότητα και εκτός αυτού, στη μέγιστη πλειοψηφία των περιπτώσεων, με τελείως διαφορετικό λογικό τρόπο από αυτόν της τελευταίας αποτυχημένης προσπάθειας. Μία εξαιρετική μέθοδο οπτικής αποτελεί η συσχέτιση των παραμέτρων του προβλήματος με οντότητες δυνατές προς επεξεργασία, κατά τη νοητική κατανόηση του ατόμου.
- Εάν υπάρχει μία εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τα θεματικά επίκεντρα της ματαιοδοξίας μεμπτά, που δικαίως λόγω υπέροχης υπεροχής / φύσης / δομής αυτοαθωώνεται ως σχετικά άμεμπτο αυτό είναι η νοημοσύνη, η σημαία της ανθρώπινης εξέλιξης. Ο σημαιοφόρος αυτής είναι ίσως ο αμεσότερος και ταυτόχρονα ο πληρέστερος τρόπος, επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων και ικανοποίησης των διαπροσωπικών σχέσεων, ο προφορικός λόγος. Είθισται εδώ ο σημαιοφόρος να θεωρείται - εντελώς δικαίως - ότι αντανακλά χαρακτηριστικά της σημαίας. Άτομα χαμηλής εώς μέσης ευφυίας αδυνατούν να αντιληφθούν / κατανοήσουν διαισθητικά με την ανεπαρκή ενδοσκοπική συναισθηματική νοημοσύνη τους ποιά είναι τα στοιχεία αυτά του προφορικού λόγου που ως φάροι καταδεικνύουν αναμφίβολα υψηλή ευφυία και δικαίως (αδυνατούν), μιας και μόνο ως ωραία δικαιοσύνη κρίνεται η - σχεδόν - ευθεία αναλογία κατανόησης των χαρακτηριστικών της υψηλής ποιότητας προφορικού λόγου και η κατοχή υψηλής λογικολεκτικής ευφυίας. Η - έστω μικρού εύρους - διακύμανση στην ευθεία αναλογία μεταξύ των δύο τελευταίων εννοιών, συνεπάγεται αμέσως την αξιοπρεπή αξία της σημασίας της ανάλυσης των χαρακτηριστικών αυτών προς βελτιστοποίηση της αντανάκλασης της ευφυίας του εκάστοτε ατόμου μέσω του προφορικού λόγου. Μία καλή προσέγγιση του θέματος αφορά στην ανάλυση δύο αρχών τα προϊόντα των οποίων λειτουργούν στο δέκτη / ακροατή ως αντανακλάσεις του νοητικού επιπέδου του λόγου του ατόμου. Η πρώτη είναι η ικανότητα του ατόμου να αντιλαμβάνεται έννοιες, να συγκρατεί στο νου του νοητικές εκφράσεις, νοητικά σύνολα και νοητικά επίπεδα και να επεξεργάζεται οντότητες σε βάθος, με ακρίβεια και με ταχύτητα συναρτήσει της πολυπλοκότητας αυτών. Η δεύτερη αρχή είναι η πληθώρα λέξεων που έχει στη διάθεσή του το εκάστοτε άτομο, το λεξιλόγιό του. Η αρχή αυτή αποτελεί τη γεννεσιουργό αιτία του εντροπικού - πολλές φορές αγεφύρωτου - χάσματος πομπού - δέκτη, όσον αφορά τα αναγκαία και ικανά δεδομένα του δέκτη σχετικά με το συμπέρασμα που αφορά στην ευφυία του πομπού, μιας και ο δέκτης λανθασμένα θεωρεί ως ικανή και αναγκαία συνθήση για την παρουσία υψηλής ευφυίας το άκουσμα απλώς μερικών περίπλοκων γραμματικά λέξεων ή μερικών λόγιων εκφράσεων ή κάτι παρεμφερές. Το λεξιλόγιο γίνεται πλουσιότερο κατά την πάροδο των ετών με αποτέλεσμα το άτομο να έχει περισσότερες πιθανότητες να διαφανεί ως ευφυέστερο από ότι ίσως είναι μιας και οι περίτεχνες λέξεις λανθασμένα αναμφίβολα στο νου πολλών καταμαρτυρούν δείγματα υψηλής ευφυίας, δίχως να σημαίνει βέβαια ότι καταδεικνύουν το αντίθετο. Η αλήθεια είναι ότι η υψηλή ευφυία ταυτίζεται με την πρώτη αρχή η οποία περιλαμβάνει κατ' αναλογία με το πέρασμα του χρόνου τη δεύτερη, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όμως δυστυχώς την ταυτίζουν με τη δεύτερη και μόνο κι αυτό γιατί είναι ευκολότερο για τον εκάστοτε άνθρωπο του χαμηλού εώς μέσου νοητικού επιπέδου να δεχτεί ως αντανάκλαση ευφυίας μια π.χ. λόγια έκφραση, πρώτον επειδή δύναται να μάθει μια τέτοια έκφραση και έτσι ασυνείδητα το εγώ του του παρέχει την ελπίδα πως μέσω αυτής της (εύκολης) διαδικασίας θα αποδείξει τις υπερεπαρκείς του δυνατότητες και δεύτερον γιατί άτομα αυτού του νοητικού επιπέδου δε μπορούν καν να κατανοήσουν τί αποτελεί πρόκληση / δύσκολο - σπάνιο επίτευγμα στον τομέα νοημοσύνη και τί όχι: Το ότι η ευφυία ταυτίζεται με την πρώτη αρχή βασίζεται στο ότι για το νου και κατ' επέκταση για την ίδια την ευφυία του ατόμου αποτελεί πρόκληση η πολυπλοκότητα των λογικών εννοιών και η συχνότητα μετάβασης των λογικών επιπέδων (πυκνότητα λόγου) που αντιπροσωπεύεται και διαφαίνεται από το συνδυασμό των εννοιών των λέξεων και όχι από τον αριθμό των συλλαβών μιας π.χ. λόγιας λέξης που περιλαμβάνεται σε φράση με συνολικό απλό νόημα. Αυτό είναι το συνηθέστερο σφάλμα και των ευφυών ακόμη ατόμων, η "πίστη" στην περίτεχνη λέξη - φράση. Κάθε νόημα αντιπροσωπεύεται βέλτιστα από έναν συγκεκριμένο αλγόριθμο, από μια ακολουθία, δηλαδή, λέξεων με λογική συνέχεια, το αν κρίνεται αναγκαία μια απλή ή μια γραμματικά περίπλοκη λέξη εξαρτάται αποκλειστικά από τις ανάγκες του νοήματος, η αντικειμενική οπτική και η απελευθέρωση από συμπάθειες (ή και αντιπάθειες ως αποτυχημένο ξεκάρφωμα) προς τις περίπλοκες λέξεις βοηθά στην εξεύρεση του καλύτερου δυνατού αλγορίθμου, της ακολουθίας, δηλαδή, εκείνης που ευνοεί τη βέλτιστη μετάβαση του νοήματος από πομπό σε δέκτη, εννοώντας αυτή με το ελάχιστο δυνατό λογικό σφάλμα. Η διαρκής χρήση περίπλοκων εκφράσεων και περίτεχνων λέξεων, εκτός του ότι απομακρύνει τον εκάστοτε ιδιοκτήτη του από το βέλτιστο αυτό μοτίβο, καταδεικνύει στον δέκτη άκρατη ματαιοδοξία και επιτήδευση από πλευράς πομπού με αποτέλεσμα να καθίσταται απωθητικός ο λόγος του τελευταίου στο νου του ακροατή. Η αντίθετη κατάσταση, η ακολουθία απλών εκφράσεων σε σειρά σε βάθος χρόνου είναι το ίδιο λανθασμένη, γιατί δεν προσεγγίζει τη βέλτιστη αντιπροσώπευση του επιθυμητού νοήματος (στατιστικά, συναρτήσει χρόνου θα απαιτείται μια περίτεχνη έκφραση). Και εδώ η χαμηλή ποιότητα του λόγου είναι αυτή που κρίνεται άξια ενοχοποίησης απλώς ταυτόχρονα συνηθίζεται τέτοια πυκνότητα λόγου να συνοδεύεται από φτωχό λεξιλόγιο. Αντίθετα, η υψηλή συχνότητα εναλλαγής απλοϊκών λέξεων - φράσεων και περίπλοκων στον προφορικό λόγο προκαλεί ψυχική ανάταση στον ακροατή ως πολύ ελκυστικό μοτίβο, λόγω ασυνείδητης συνειδητοποίησης του τελευταίου τόσο για την απελευθέρωση του πομπού από τη ματαιδοξία του και από τη ματαιότητα της ψευτοκουλτούρας όσο και για τη σύλληψη του πομπού ανώτερων νοητικών εμπνεύσεων που αδιαφορούν πλήρως για μετρίου επιπέδου λεκτικές δομές.
- Δεδομένης της λογικής βάσης της νόησης και της διαισθητικής βάσης της δημιουργικότητας, οι δύο αυτές έννοιες συσχετίζονται χαλαρά / χαμηλά, συνεπάγεται, δύναται δημιουργικά άτομα να μην έχουν πολύ υψηλό δείκτη ευφυίας, ταυτόχρονα όμως ένας τουλάχιστον αξιόλογος δείκτης νοημοσύνης απαιτείται για να είναι κάποιος δημιουργικός σε πολύ υψηλά επίπεδα.
- Η αθανασία κρύβεται στις πολυεπίπεδες συνθέσεις και εκφράσεις της προσφοράς που εμπεριέχει πάσης μορφής έργο (π.χ. καλλιτεχνικό) που υπερβαίνει την ατομικότητα του δημιουργού και προκαλεί ψυχική ευφορία ή / και νοητική ανάταση στους δέκτες, τόσο γιατί πλήθος ατόμων θα θελήσουν να εντρυφήσουν στη βιογραφία του δημιουργού του έργου της αρεσκείας τους όσο και γιατί μέσω του έργου αυτού ο δημιουργός παραθέτει / αποτυπώνει γνησίως μέρη της ιδιοσυγκρασίας του, με αποτέλεσμα να αποθανατίζει αυθεντικά την προσωπικότητά του και, κατ' επέκταση, εμμέσως και συμβολικά, να ζει αιωνίως. Σε πλήρη αντίθεση με το έργο, ένα ονοματεπώνυμο από μόνο του δεν αντιπροσωπεύει τίποτα.
- Είναι μοναδική σε κάθε άτομο η απόχρωση της ιδιοσυχνότητας των σε τετελεσμένη ακολουθία χρονικών στιγμών του. Συλλαμβάνουμε νοητικά το προεπιλεγμένο μας αυτό μελλοντικό σενάριο ως ένα ελκυστικό αισθητικά μοτίβο το οποίο εύκολα γνωρίζουμε ότι δυνάμεθα να βεβαιώσουμε / πραγματοποιήσουμε. Αντίθετα, πολλές φορές, σκεπτόμενοι ακραίες πράξεις άλλων προσώπων διαισθανόμαστε τη δυσκολία που χαρακτηρίζει η πραγματοποίηση μιας τέτοιας πράξης από εμάς, το οποίο και συμβαίνει γιατί κάτι τέτοιο βαίνει εκτός του δικού μας μοιραίου σεναρίου. Ταυτόχρονα, προφανώς, η πράξη εκείνη είναι για το εν λόγω άτομο κατ'αναλογία με τις δικές μας το ίδιο εύκολη προς πραγματοποίηση. Δεν επιλέγουμε μεταξύ υποψήφιων μελλοντικών σεναρίων σε ορισμένες κομβικής χρονικής σημασίας στιγμές (μερική ελεύθερη βούληση) αλλά ολόκληρη η ακολουθία γεγονότων, από επίπεδο συνειρμών εώς επίπεδο δράσεων είναι προδιαγεγραμμένη, ορισμένοι άνθρωποι, μάλιστα, δύνανται σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές να διαισθανθούν (deja vu) το κλείσιμο ενός κύκλου στο σπείρωμα του χρόνου.
