Θέμιδος άρνηση

Παιδιάστικη κι εφήμερη η πόλη του ονείρου.

Σε μια ληγμένη άσφαλτο κατρακυλά η ανάγκη,

σ’ένα θολό παράδεισο παραπατά η αγάπη.

Απάτη, βία κι έρωτας της γειτονιάς το αγρίμι,

το πάθος σου αιχμάλωτο κι η ανάγκη οδηγός.

Η κίνηση στο λήθαργο, στην αντοχή το νήμα,
θάμπωμα και διαύγεια στο αόρατο εγώ.

Η άνεσή μας ψίθυρος και βήμα της ανάγκης.

Ταξίδεψαν οι εποχές στα σκοτεινά υπόγεια,

αλήθεια, ψέμα και θεοί, κρύφτηκαν στα ρολόγια.

Η άρνηση της Θέμιδος δεν άγγιξε την πόλη,

εξέπνευσε στην άσφαλτο το αγρίμι από παλιά.

Στην αγκαλιά του κάποτε παρέδωσε το χρόνο,

μεσ’τη λειψή λαχτάρα της αφέθηκε ξανά.