Η ανθρώπινη φύση κάνει χρήση της ανθρώπινης χημείας, η ανθρώπινη χημεία της ανθρώπινης διπολικότητας, η ανθρώπινη διπολικότητα της ανθρώπινης λογικής και η ανθρώπινη λογική της ανθρώπινης φύσης.

Το μαύρο ραδιόφωνο

Γραμμές νου τεθλασμένες, μιμήσεις ημιτόνου,
πτώσεις και παραδόσεις σε πέλαγο γκρεμό,

σαν τρόπος θεοφόρητος η σκέψη της αργίας,
 παιδί της πέμπτης εποχής το φρούτο της αγίας,

κίνηση θετικότητας με λάγνο εμπαιγμό.

Πέρα από τα σίδερα ελεύθιστες συνάψεις,

δίπλα από τα σύνορα μπαλαντέρ δυισμός,

ηθοποιοί του πλέγματος σε απόκληρες τροχιές
κρατάνε δυο μπαλόνια με αέριες διδαχές,

γύρω από την Ακρόπολη μεσαιωνικός δεσμός.

Η συναίσθηση παντρεύεται δυναμική ανάγκη,

η αίσθηση συνείδηση πιάνει από το χέρι,

οι μεθυστικές ζωές βαρύτητα κρασιού,
 η ομόνοια καπνίζει αναπνοή νησιού,

διακυμάνσεις βήματα δεν κόβει το μαχαίρι.

Η ανάσα σου χορεύει με το βλέμμα σου,

η ύπαρξή σου αντίδοτο σε πράξεις που κοινώνησαν,

με μανταλάκια πιάνονται καθιστές αποδράσεις,
καμινάδας καπνός οι φτηνές ενοράσεις,

μα η ταυτότητά σου πλώρη για λόγους που εννόησαν.

Αφίσα ημερολόγιο αφηγείται στο χρόνο,

του χτύπου ο χλωμός τύπος σκαρφίζεται σπαστά,

μαύρο τους ραδιόφωνο με εταίρες κεραίες
προωθεί ευωδιά σε ροδαλές παρέες,

σε έγχορδες κοινωνίες μετάλλια κρουστά.
 

Γέρος υποβολέας

Η ανώνυμη παγίδα υμνεί τον μαύρο μίμο

που γέφυρες στηρίζει από φιμέ επιθέσεις,

μα η νοητή αρκούδα δεν προσφέρει το δήμο

νευραλγικού δυναμικού με άσπιλες διαθέσεις.

Στην ενηλικίωσή της η αντίληψη στα χρώματα,

δυο σκαλισμένα φύλλα σε μαρμάρινο τοίχο

συλλαβίζουν ανάγκες που ενώνουν τα χώματα

πέρα από το θρόισμα με τον ξύλινο ήχο.

Στην άκρη της σανίδας η μνήμη σπαρταράει

και η λήθη χωνεύει χρυσόψαρα προσπάθειες,

γέρος υποβολέας που πρεμιέρες φοράει

ταΐζει το δρεπάνι του ευγενικές συμπάθειες.

Το χέρι του θεού καταδεικνύει χρόνο,

το γρανάζι της ύπαρξης κι ο δείκτης της ψυχής

αγγίζουν νομοτέλειες όπως το φως στο θρόνο

κι η κάλπικη βαρύτητα ειρηνικής ιαχής.

Οι θεριστές της έναρξης γενέθλιοι του τέλους,

θάνατοι πολλαπλότητας και γραμμικά αδιέξοδα,

στόχοι της σκοπιμότητας με κηροζίνη έλους,

της σκιάς το αναπόφευκτο και το αίμα ανέξοδα.

 

Η σκόνη της ελπίδας

Ζεσταμένα προϊόντα ενέσιμης μπαταρίας,

παραστάτες ολογράμματα Πλατωνικής σπηλιάς,

μία υλική μετάγγιση στην ψυχή της πορείας

και κρύβονται υβρίδια στα φύλλα της ελιάς.

Ξεπλένει η ανάγκη ενδόμυχες παρέες

και το γαλάζιο πόρισμα ζωγραφίζει ιστορίες,

φωτογραφίζει το λεπτό αναπνοές μοιραίες,

αδειάζει η μορφή σου θυμικές εξορίες.

Το ανώνυμο τρένο κι η σιγή στα βαγόνια

διψάνε για αφαίμαξη δομικών συχνοτήτων,

για την ευθεία του ουρανού κράταγες δυο μπαλόνια,

δυο ξένους ισορροπιστές αθώων ταυτοτήτων.

Ο εκκαθαριστής της ώρας κρατούσε μια σημαία,

η σκόνη της ελπίδας χανόταν στη σοφίτα,

σαν έβρισκε ο χρόνος στο παρόν προκυμαία,

καμπύλωνε το σώμα του και ξεχνιόταν η ήττα.

Δύσπεπτα βοηθήματα, δανεικές συναρτήσεις,

 το κρασί και το αντίδωρο στον τρούλο της ευχής,

αθάνατα προβλήματα τα κύματα σε στύσεις,

μουντζουρώνουν τα γράμματα τακτικής προσευχής.

Σκέψεων θερμοκήπιο

Φωνή μες στο καλώδιο και κοινωνία σωλήνα

για μια στιγμή εμψυχώνεται κάτω από τη νιφάδα,

σκέψεων θερμοκήπιο η ερημική μαρίνα,

βουβά καλλιεργείται η συλλογική κοιλάδα.

Μοτίβα μες στα κύματα του παλαιού αχάτη,

η έντεχνη λεπτομέρεια χαρίζει μύρα χρόνια,

ελεύθιστε συγγραφέα της μοίρας, απελάτη,

 τυφλή η εποχή σου κρύβεται μες στα χιόνια.

Λογική στην πιθανότητα και στο αίσθημα ελπίδα,

στατιστική το χάος και δεινός πραγματισμός,

μα οργανικός ο άνθρωπος πέρα από την οβίδα,

πρίσμα ο δομημένος αναγραμματισμός.

Περιοδική συγκίνηση σκιαγραφεί την ύπαρξη,

κβάντα ζυγών ψηφίων κινούνται προς το μέλλον,

το εγώ σκηνοθετεί του δειλινού τη χάραξη,

η μονόπρακτη ζωή τραγωδία πινέλων.
 

Φωτάκια παλινδρόμησης

Φινίρισμα της τύχης πριν την κλειστή στροφή,

ευθεία αναμάρτητη δε γνωρίζεις με ρόδες,

καράβια μετανάστες με άγνωστη τροφή,

χτίζουν με τους αγύρτες παρελθόν ακανθώδες.

Θαύμα μίας παράστασης ειν' το κλειδί του ελάτου,

βγάλε απ' το σκοπό του τη μάσκα της γιορτής,

σταυρός αναδρομής του ετοιμοθανάτου

είναι η φαιά αλήθεια με αίμα αορτής.

Πλαστική παραμόρφωση στη σάρκα της ανέλιξης,

κρούση με τον αέρα του ηθικού εκκρεμούς,

φωτάκια παλινδρόμησης εντροπικής συνέλιξης

αναβοσβήνουν ίλιγγους σε λογικούς γκρεμούς.

Πουκάμισο συνήθεια δεν πλένεται με άρνηση,

κορνίζα παρρησίας ψάχνει φωτογραφία,

βόλεμα κατοικίδιο με απολυμένη ανάνηψη

πουλά το αίμα Άνοιξης στη γελοιογραφία.

 

Γρανάζια λεπτοδείκτη

Δυο κρύσταλλα στο δέντρο διαθλούν παραδόσεις,

ανάγκη κορυφής εξιλεωμένης φήμης,

συγγένεια προσπάθειας με κοινωνικές χρώσεις,

γεννά την οικογένεια αλεξίνοης μνήμης.

Μια κούπα από καφέ χορεύει τους νευρώνες,

πεπαλαιωμένο ερέθισμα και εφαπτόμενοι μύθοι,

δε συντηρείς συνήθειες με έτοιμες γοργόνες,

δε σέρνεις το ανάγνωσμα κι ας πολιορκεί η λήθη.

Η πέτρινη παρέα συντροφεύει το χρόνο,

γρανάζια λεπτοδείκτη γυρίζουν οι αισθήσεις,

η συνεχής γραμμή φέρει εκείνους μόνο,

που αδέκαστοι στεγνώνουν απ' τους τεχνίτες πλύσης.

Δακτύλιοι κορμού ακριβής αρμονίας,

ραδιοχρονολόγηση υπερήλικης σοφίας,

η αλληλεγγύη κοινωνός, γόνος ορθής γωνίας

και ο φάρος της γνώσης λάμα τομογραφίας.

 

Σπάνια γραμματόσημα

Η ευφυία μονόδρομος με ηλεκτρικά ρυάκια

κι η θυμική απόδραση δράση του υπερσυνόλου,

στις σόλες του θρανίου δυο τυλιχτά δωράκια

και κρέμασες σχοινιά στο αμόνι του ρόλου.

Εμβρυική κατάσταση η οργάνωση του χάους,

θανάσιμο επτά στου θεριστή το μπράτσο,

κοινωνικό παιχνίδι μαστιγώνεις τους πράους,

της τύχης σου το σκιάχτρο σε αποκαλεί παλιάτσο.

Γονάτων συγκατάβαση, οξείδωση μυαλού,

σπάνια γραμματόσημα, κοινοί ιδιοκτήτες,

χωράν στη λειτουργία πυρηνικού φαλλού,

με λυρική θηλειά διψάνε μπλε τερμίτες.

Ξεχασμένες καλημέρες σε πρόψυξη νοσταλγίας,

άνθρωποι ξυλοπόδαρα δε φτάνουν στο θεό,

η άγνοια προΐσταται τάχιστης γλωσσαλγίας

κι ο θύτης ανασαίνει σε πέλαγο φαιό.

Η χρυσή τομή νοημοσύνης και λογικής έχει εκατομμύρια μνηστήρες αλλά δεν παντρεύεται κανέναν.
 

Κουρτίνες στα φανάρια

Η φάτνη του μονόδρομου τζογάρει με τα φώτα,

το κέρας με το στόμφο παρακινεί ενδείξεις,

το άκαιρο εμβόλιο αστυνομεύει χνώτα,

ασπρόμαυρες ανάσες στο δεύτερο της νύξης.

Στον πάπυρο του χρόνου η σοφία του τρόπου,

η ακολουθία ύπαρξης σε λεωφόρο αρχή,

στο μπαλκόνι της δόμησης ίλιγγος επί τόπου,

τρικλίζει στην ανάσταση η φιλτραρισμένη ιαχή.

Με ιπτάμενο χαλί ταξιδεύει η μνήμη

όταν η ατομικότητα συντηρείται με γνώση,

ακυρωμένο εισιτήριο η μεταλλική φήμη,

στο ύψος και στο βάθος η αγορασμένη δόση.

Πορφυρή φαντασία μετράνε οι ζυγοί,

κουρτίνες στα φανάρια καλύπτουνε την τάξη,

κοινωνία του Ίκαρου σου στέρεψε η πηγή

και έριξε το νόμισμα η μολυβένια πράξη. 
 

Το ξυλόγλυπτο μέτωπο

Μία κούπα ενδόρρηξης σ' ένα έτοιμο ρόλο

γυαλίζει στο ημίφως λασπωμένης φυγής,

απλή ακτή η διαύγεια και ο χρόνος σε βώλο,

κυλάει στη διακύμανση της ραγισμένης γης.

Ταχύτητα ανάμεσα σε σύννεφα και χώμα,

σκονισμένη διάρκεια το διάλειμμα αφής,

βραδύτητα χαμόγελου στο σκεπασμένο σώμα,

μια μέγγενη αβάπτιστη που γίνεται σαφής.

Αδόκιμος χωρόχρονος σε φυλλοβόλο νου

καμπυλώνει σκοτάδι σε πέπλο αφορμής,

σπινθηροβόλο κίνητρο ημίαιμου δεινού,

ζωγραφίζει τροφή στο στόμα της ρωγμής.

Στο ξυλόγλυπτο μέτωπο η τέχνη της ζωής,

στη σημασία αρώματος η ζωή για την τέχνη,

σε παρενθέσεις κίνησης ο διαβολος ροής,

τροχός σε επιτάχυνση η λησμονιά του φταίχτη.
 

Ιονισμένο πρόσχημα

Η τυφλή πίστη κόβει της νόησης τα πόδια,

γυάλινη σφαίρα μαρτυρά αράδες παρελθόντος,

μια τράπουλα ξαναγεννά αρχέτυπα με δόντια,

της λησμονιάς το πρόσταγμα προΐσταται θανόντος.

Κοκκινομάλλα αίρεση, μασκοφόρε του ήθους,

τοξικότητα απέθαντη και όξινη μαγιά,

ξεκουμπώνεις το αθάνατο του μυροφόρου στήθους,

τεμαχίζεις την άκοπη ζωή με την οργιά.

Γραμμές των προσχεδίων γεννάνε διαφορά,

ιονισμένο πρόσχημα στην ανάγκη πετάει,

στα νοητά παζάρια της σκέψης η φορά

δανείζει δύο σχήματα και στην ακτή πατάει.

 Μισογεμάτη ονείρωξη πλαγιάζει με αλήθειες,
χαρμάνι αλεξίπτωτο επιβραδύνει πτώσεις,
αντίθεση ρομφαία σε φλογερές συνήθειες
λόγος είσαι στου πάθους τις πυρηνικές ώσεις.

Παλιά φωτογραφία ζωντανεύει πυκνώσεις,

στιγμή απροσδιόριστη εφάπτεται σε κύκλους,

βαριά λίθινη λήθη εξαπολύει αραιώσεις,

γήινη παρουσία στους ανθισμένους κύκνους.
 

Τα κιλίμια

Γραφίτης αχθοφόρος συντονισμένης γνώσης,

 διαφορά φάσης αυτόνομη σε όρθια συναίσθηση,

πελάτης νοικοκύρης σε σκαλοπάτια δόσης,

λιωμένος ωροδείκτης η αιτιακή παραίσθηση.

Ασπρόμαυρο καπέλο στο χρόνο που διάγεις,

 τα βέλη στις δυο φτέρνες με λαθραία φορά,

μα σπάνια βινύλια το σύστημα ανάγκης,

στριφογυρίζει μνήμη σε κοινωνική φθορά.

Καλικάντζαροι δαίμονες δένουνε το μυαλό σου,

εξωτική προσάρτηση υιοθετείς με λάθος,

με χάρτινη προσέγγιση σκοντάφτεις στο καλό σου,

διώρυγα σπασμένη στης Άνοιξης το βάθος.

 Γεννήτριες ταυτότητας αφαιρούν οξειδώσεις,

η θύρα της αναπνοής σε δωδεκάεδρο σπίτι,

ο παλιός τρόπος ανάγκη σε κρυφές πυρακτώσεις,

λευκό φως στα κιλίμια από θυμικό φεγγίτη.
 

Λάμπες αλογόνου

Στο λαιμό δυο γραβάτες, αλκοόλ στο μυαλό,

συσφιγκτήρας ανάδρομος σε αρτηρία μοίρας,

γραμμές μιας γραμμικότητας σε λαμπερό γιαλό,

κλειδί εισιτηρίου σε αναζήτηση θύρας.

Κρυφή αλληλουχία σε φύση καταρράκτη,

στου μέλλοντος τα πλήκτρα θεού αριθμού οι νότες,

τα βάρη της ανάγκης στους ώμους μεταλλάκτη,

σωσμένοι Αργοναύτες στης συνοχής τις ρότες.

Εννιά και δεκατρία με Φθινοπωρινούς δείκτες,

καφές και μελωδία σε ώριμα λεπτά,

ακτίνες παλιάς μνείας σε συνταγμένες νύχτες,

δυο λάμπες αλογόνου σε σκοτάδια απτά.

Μαξιλάρι δε βάζει η συλλογική μνήμη

σε κείμενα και κρίση στο βάδισμα του φόνου,

βαράκι λεξικού της έννοιας η φήμη,

άνωθεν της τεχνόπολης αναθρώσκων καπνός χρόνου.
 

Το γραμμόφωνο

Η σιγαλιά του ιδεατού το πρωί αγορεύει,

οι αντικρούσεις ανθίζουν σε μη γραμμικό χρόνο,

ο κωδικός εκκίνησης χάος αστυνομεύει,

ακουστικά βοήθειας σε βίβλο δίψας μόνο.

Η ομπρέλα αργών μπλουζ από πανί συνήθειας,

το πάτωμα και το ταβάνι και λόγος ενδιάμεσα,

 σύννεφα μπρος στο σούρουπο ηλεκτρικής βοήθειας

γράφουνε το περβάζι και το φιλί ανάμεσα.

Ο κόσμος εκατομμυρίων χεριών ξεσκονίζει τα γράμματα,

καλώδια διαμόρφωσης φέρουν εξειδικεύσεις,

δυο βάρκες δειλινού σε φαντασίας κράματα

αγγίζουν τα νερά σε θυμικές προβλέψεις.

Το χαρτί πιο ευλύγιστο με το στυλό του τρόπου,

στην αφίσα γραμμόφωνο αναπαράγει εποχές,

παρασκευή των γεύσεων και ανάγκη επί τόπου

φωτίζουν στο απόγειο γονάδες ιαχές.
 

Ο αητός της ύπαρξης

Το κάρμα δε θα μάθει να βγαίνει απ' το παράθυρο,

όνειρο μέσα στ' όνειρο δίπλα στην ορχιδέα,

σκέψη πάνω στη σκέψη το ξεπαγωμένο λάφυρο,

στα παπούτσια της θύμησης λάσπη δε βρίσκει η ιδέα.

Το σώμα της αβύσσου το νου δεν προσκομίζει,

τα όρια ανθίσματος δε θα φανερωθούν,

συντηρημένη πρόθεση η μαρίνα της σφίζει,

καθαγιασμένες έννοιες δε θα αγκυλωθούν.

Ευθέως παρεισφρύει στου λίκνου τα παλάτια

ο κόμπος της λεπτής ζωής και σκαλί συνειρμών,

άθελα βρίσκουν αίρεση δυο λέξεων τα άτια,

μα η σελίδα κύησης πολύ γερών αρμών.

Το κοράκι του θάνατου σε πειρασμούς δεν πάει,

λόγο δεν βγάζει η άρνηση στη φωτεινή αοιδό,

ο αητός της ύπαρξης στα σκοτεινά βουτάει,

μικρό λιμάνι αξόδευτο από φυκιών οδό.
 

Ο μοιρολάτρης

Η σοφία του σύμπαντος έχει υπολογιστική ραχοκοκαλιά, η κίνηση του χρόνου αποτυπώνει αιωνίως τα αποτελέσματά της στο χώρο και οι χαοτικές διακυμάνσεις, αντανάκλαση της αλλαγής εγγράφονται μονίμως στο χώρο αυτό. Τα νήματα της μοίρας μας οδηγούν αναπόφευκτα από επίπεδο σκέψεων εώς επίπεδο δράσεων και η προμνησία  μας  βεβαιώνει  για  τη  σπειροειδή κίνηση του χρόνου. Ο γνήσιος μοιρολάτρης και όχι τα κακέκτυπα της παθητικότητας είναι όποιος κατανοεί τα ανωτέρω και το ότι η περιορισμένη συνειδητότητά του τον προφυλάσσει από το να τρελαθεί κάθε στιγμή από την απουσία ελεύθερης βούλησης με αποτέλεσμα την χρυσή τομή κατανόησης αληθειών και ενεργητικής στάσης της ζωής.

 

Το διαφορικό

Η ντάμα της επιλογής εισπνέει ελευθερία

του απόρθητου οχυρού και του πέμπτου στοιχείου,

η ίαση δημιουργίας νουθετεί ορθή πορεία

σχοινοβάτη ορίζοντα αμυντικού βραγχίου.

Το πνεύμα και η ύλη νυμφεύονται ψυχές

στην πρώτη καρωτίδα γαλαξιακής κίνησης,

τα μάτια σου στο τέλος γονιμοποιούν αρχές,

το νεύρο της ανάγκης αναπνοή της θύμησης.

Ντετερμινιστική απόδοση μαριονέτα της μοίρας,

μα το βάθος συναίσθησης με πεπερασμένη ανίχνευση,

δεν κρυώνει το αίμα μας απ' τις γραμμές της χείρας,

ταγμένη νου αποκέντρωση στου λεπτού την επίσπευση.

Διακυμάνσεις στο αόρατο υπολογιστικής αξίας,

χάος υποατομικό συμπαντικής συμμετρίας,

κβάντα νοημοσύνης ελλείψει απραξίας,

κινούνται στο διαφορικό νοητικής γεωμετρίας.
 

Το εισιτήριο

Των καραβιών οι δυο αιχμές μετωπικής φοράς,

στων ταξιδιών τα οράματα εντοπίζουν μπαχάρια,

η αλλαγή προΐσταται τροπικής προφοράς,

στα λιμάνια μαθήματος πολύχρωμα παζάρια.

Ονειροπαγίδα σ' άνεμο φιλτράρει ονειρώξεις,

βαυκαλίζεται σύσσωμη νυσταγμένη αφορμή,

ανάγκη στο απυρόβλητο που δε θα επιδιώξεις,

η γενετικά συλλογική ασυνείδητη ορμή.

Κι αν ο ηλεκτρισμός της είδησης διόλου στατικός, 

μπλεγμένες αμμοθύελλες κουβαλάς στους νευρώνες,

αιτίες βλέπει ο λόγος σου κι είναι σπαρακτικός,

σφηνάκια δυσπεψίας κερνούν σκέψης θαμώνες.

Το εισιτήριο σου 'δωσα για ν' ανοίξεις τα στόρια,

το άρωμα του κάρδαμου περιμένει συνήθειες,

μη φθείρεις τον διάκοσμο στου νου τα άνω όρια,

μη λύσεις το δεσμό με σταυρωτές προμήθειες.

Με το χρώμα του αόρατου δε βάφεις με το χέρι

μα με συνειδητότητα ταχύτητας φωτός,

κατέβα απ' το όχημα που τ' όνομά σου φέρει

και βγάλε την ενέσιμη αγάπη της νυχτός.
 

Η ακολουθία Fibonacci

Κοχύλι σκιαγραφημένο απ' τον Fibonacci,

νιφάδα Koch με νόμο αυτοομοιότητας,

χορεύουν στις σκιές πλανόδιοι παλιάτσοι,

λυγίζουν πρόθυμες ζωές ριγέ αβρότητας.

Το κολιμπρί στη φαντασία αιωρείται,

δυο μανιτάρια πρότειναν δυο ψυχεδέλειες,

υγρό χαμόγελο στο χώμα αναζητείται

που στέρεψε γαλάζιες λίμνες και αφέλειες.

Το ερωτολόγιο της γης θα καλιμπράρει

για να δουλέψουνε σωστά οι παραισθήσεις,

η ίαση φλογισμένη απόφαση θα πάρει,

να ζήσει σε ρουμάνι με κλαδιά αισθήσεις.

Στη φυλακή, στη φυλακή ανίδεης νιότης,
κοιμάται φιλικό και τρίποδο σκυλί,
κάγκελα και ματιές θαλασσοπόρος πότης,
άφησε κι επιβίωσε με δελφίνι φιλί.

Από νωρίς κοντεύει τρεις, ρολόι θηρίο,
ουράνιο τόξο σου λείπει του έρωτα το βέλος,
έβαλες χέρι σε επικίνδυνο ενυδρείο,
σε κέρδισε βιταμινούχο κρυφό τέλος.

Πένα αντίδοτο λικνίζεται στις λέξεις,
η πεταλούδα μες στο χάος κολυμπάει,
"πού να πλάσεις τη μελωδία, πού να παίξεις",
η γκρι οικία τον καπνό θε να μασάει.

Το πέρασμα απ' τη λεγεώνα αιχμηρό,

καλοριφέρ και πριμαντόνες δεν πληρώνει,

ουλή από φίλο καρχαρία στο μηρό,

λαχάνιασε κι η θυμηδία που μας ενώνει.
 

Ο ψυχισμός της ύπαρξης

Ο ψυχισμός της ύπαρξης το άγνωστο ρωτάει,

η μυρωδιά συγκίνησης στην κίνηση πετάει,

ο τροχισμός του απόλυτου στα όρια ελλοχεύει,

η μηχανή της όρασης λόγους παραμονεύει.

Η βροχή τα περίχωρα της τάξης αρρωσταίνει,

το όξινο αντίδωρο συνήθειες παχαίνει,

η μοναξιά τους πρόποδες χρόνου σαν σκαρφαλώνει

γίνεται πίσσα η κοινωνία σε στενό που σκοτώνει.

Στις δυο καρέκλες του αφρού αέρας εξουσίας,

ελατήριο συστολής, βακτήριο παρουσίας,

μα γονατίζει ο θάνατος στις ανθισμένες μνήμες,

στο νου της ανθρωπότητας δεν εργάζονται φήμες.

Ασπρόμαυρη σκακιέρα το παίγνιο της αυγής,

λαβύθινθος κλειστός στο μέσο διαφυγής,

οι άγγελοι των τόνων αόρατοι γελούν,

οι δαίμονες της νύξης σκουριές πριμοδοτούν.

 

Εκεί

Εκεί στα μίλια,
έκανες την απόσταση δρόμο για χείλια,

ανάγκη πρόξενε με κέρασες ομόνοια,

φάρμακο άρρωστων σκιασμένων συνειρμών.

Εκεί στην τέρψη,
αγόρασες τη διψασμένη έξη,

δυο νοήματα κι άκοπο καφέ σκούρο,

χαρμάνι νότας σ' έναν άδειο λυρισμό.

Εκεί στο τέλος,
μπήκε η αντίδραση σε βολεμένο έλος,

και παραπάταγε γοργά το κάλεσμά μου,

σαν αργός κλέφτης μηχανής αξιακής.

Άμμος στα ρούχα,
ενόχλημα κι η πρώτη σκέψη που 'χα,

μα αγαπούσα το μουστάκι σου από γάλα,

σαν μια ιπτάμενη στο σφάλμα μας στιγμή.

Εκεί στη ζήλεια,
ροκάνισε το άκοσμο σημάδια χίλια,
στην ένωση της ενοχής με αγαθό οίκτο,
λαβώθηκε λίγος θνητός αλτρουισμός.

Εκεί στα υπόγεια,
όπου εκθείασαν τα έτοιμα κατώγια,
παραγνωρίστηκε ο τίγρης με το δράκο,
 και αναλήφθηκε η κίτρινη ψυχή.

Εκεί η Έρση,
ξέχασε ό,τι θυμιατό κράτησε πέρυσι,
έμαθε κόκκινους καπνούς να μην εισπνέει,
μάθημα άηχο απ' το αιώνιο χθες.

Στην τρύπια στέγη,
δεν έμαθε λειψή καρδιά να επιλέγει,
ωμό αντίκρυσμα του πόνου στην οθόνη,
και ξέχασες την πάνλευκη αφή.

Εκεί στη μπόρα,
χάθηκε η αίσθηση και η πράσινη ώρα,

ξέφυγε τ' όνομα στο δάσος της ασφάλτου,

γύρισε η στάση της ζωής μισό φιλί.

Εκεί στη νύξη,
ξόρκισες τη δειλία σώμα που είχε αγγίξει,

μπήκα σε χρόνο εμπειρικό στα λογικά σου,

στη ρόδα έτρεμε σινιάλο μαγικό.

Εκεί στο τέρας,
φύσαγε αίρεση, ψιθύριζε αέρας,

μα στην Ανατολή της φύσης σου διάρκεια,

απτή συνέχεια με νερό χωρίς ρυθμό.

Ρολόγια δώρα,
με δείκτες μυτερούς στην επαρχία-χώρα,

αδυναμία είχε ο φόβος στη σκιά της,

μα το φως πρότεινε την πρώτη μας ευχή.
 

Το άρρωστο γεράκι

Ήθους στεγανοποίηση από κωμικό αστό,

συνέρχεται σε πρόσοψη η κατ' εικόνα αράδα,

φιλέτο εντιμότητας σε γήπεδο βραστό,

χωρά και το αναπόφευκτο στης ζωής τη φυλλάδα.

Κουβάλησες την ανθρωπιά σε κορυφή βουνού,

σκέφτηκες μαραθώνιους χωρίς να δώσεις γράμμα,

μυγάκι ανεξάντλητο στο πέλαγο του νου,

η μπαταρία σου κίνησε καλά κρυμμένο δράμα.

Το τέλος πάντα πρώιμο για άπληστες προτομές,

η αρχή δυσκολονόητη κοιμίζει το άγνωστο,

με γέφυρες αγγίξαμε μελλοντικές τομές,

στα κατάστιχα πέταξε το γεράκι το άρρωστο.

Μέσα στο μισοσκόταδο αχνογελά το δέντρο,

έξω από το τυχαίο αόρατο οξυγόνο,

τετελεσμένο δίδαγμα δεν έχω για να φέρω,

μονάχα τον μη γραμμικό, της σύλληψης τον γόνο.
 

Καιρού βλαστάρι

Καιρού γεννήτρια, μάνα άγνωστης φυλής,

σε θέλουν άνισες γωνίες πλαϊνά τους,

αραχνιασμένες κάμαρες κι η σιγαλιά τους,

σβήνουνε μόνο με την πλώρη σαν φανείς.

Καιρού στροφή, στίχων στροφή, πικρό χαμπάρι

πήρες και άναψες φυτίλι από νωρίς,

στιγματισμένη η ελπίδα ώρας που φορείς,

σκουριά, σίδερα και νυχτιά, του νου ριχτάρι.

Καιρού στιγμή ακροβατεί σε δυο τσιγάρα,

κολλάς το όνειρο μ' άκοπες ρουφηξιές,

γόνατα στα καρφιά με ένθετες ριξιές,

χέρια στο τάληρο, βαλσαμωμένη φάρα.

Καιρού βοήθεια σε ημίγυμνο ποτάμι,

το ρεύμα στάλας στα ομότιμα πανιά τους,

κάγκελα ημιπερατά στη μυρωδιά τους,

φάρμακο κρύο και η μοίρα στην παλάμη.

Καιρού συνήθεια μα κλειστές οι Κυριακές,

στους θεούς γνέφεις μα ανθρώπους σατυρίζεις,

μ' ένα κερί λιωμένο έμαθες να πήζεις,

στην ανεμόσκαλα απάτες στωικές.

Καιρού βλαστάρι, έθνος μου κοινωνικό,

αιώνες έψαχνες να βρεις την παρθενιά σου,

μόδες αλείφεις στη δόκιμη φρυγανιά σου,

καιρού βλαστάρι, πυροβόλο παιδικό.
 

Αειθαλής ιδιοσυστασία

Πνεύμονα προϊστάμενε χρυσαφιάς υγρασίας,

κορίτσι αειθαλούς ιδιοσυστασίας,

γνωρίζεις το ατέρμονο πηγάδι αρωγής,

δωρίζεις τον απόηχο χρωμάτων χαραυγής.

Γυναίκα ποθεινή, μονά αγκαλιασμένη,

ο ημίθεός σου κόκκυγας γνώση αφαιρεμένη,

αιώνιος ο έρως σου σαν τέχνη σε νησί,

ηχεί το κέρας της καρδιάς κι ο χτύπος του εσύ.

Οι τρεις μοίρες του χρόνου σου πλέκουν το εγκώμιο,

το πρόσωπό σου άγγιξαν και δεν όρισαν όμοιο,

η λάμα του ανάλγητου έλασμα αγωνίας,

μα η ριζωμένη φύση σου δις άνευ μαγγανείας.
 

Επίπεδα κατανόησης

Όσο δυσκολότερα εντυπωσιάζεται ο ακροατής ή θεατής ή αναγνώστης τόσο ευφυέστερος είναι. Κι αυτό γιατί η κλίμακα επιπέδων των εσωτερικών αντιδράσεων του δέκτη κατά την επαφή του με πληροφορίες - δεδομένα ξεκινά στο χείριστο και χαμηλότερο επίπεδο με πλήρη αδυναμία κατανόησης και υπερκορεσμό του νου, συνεχίζει στο επόμενο επίπεδο με κατανόηση και αύξηση της προσήλωσης και αντίληψής του στο αντικείμενο με αποτέλεσμα τη δημιουργία ευχάριστης αίσθησης - ψυχικής ανάτασης, το οποίο μας καταδεικνύει πως η πολυπλοκότητα του νοητικού σχήματος της πληροφορίας προκαλεί ή προσεγγίζει τα νοητικά όρια του δέκτη και καταλήγει στο βέλτιστο επίπεδο όπου κατανοείται πλήρως το περιεχόμενο των πληροφοριών από τον δέκτη με ταυτόχρονο από αυτόν ελάχιστο νοητικό ερέθισμα και πιθανότατα σύγκριση της δομής των δεδομένων αυτών με ένα αυτομάτως δημιουργούμενο μοτίβο στο νου του δέκτη το οποίο προκύπτει από τη νοημοσύνη του τελευταίου ως αληθές συμπέρασμα στα πιθανά προβλήματα - νοητικά ή λογικά άλματα των πληροφοριών που λαμβάνει από την πηγή (πομπό), ή ως λύση βελτιστοποίησης των αληθειών του περιεχομένου των πληροφοριών αυτών. Και στο πρώτο χείριστο επίπεδο δύναται μερικές φορές να υπάρξει από τον δέκτη η σύγκριση των πληροφοριών που λαμβάνει με δική του λύση - άποψη αλλά η γνώμη αυτή θα αποτελεί προϊόν λαθών και παρεξήγησης λόγω αδυναμίας επαρκούς κατανόησης του δέκτη. Βεβαίως το σε ποιο επίπεδο της κλίμακας λαμβάνει χώρα η εκάστοτε κατάσταση με σταθερό ένα πνευματικό επίπεδο (με σύστημα αναφοράς έναν δέκτη) είναι άμεση συνάρτηση της πολυπλοκότητας των δεδομένων που λαμβάνει ο δέκτης.
 

Χρόνος παρουσίας

Λυρισμός παλινωδίας σιωπά σε μνήμης πόλους,

 στιλπνό γατάκι απορίας αποσυμφορίζεται,

ημίμετρο ο κυνισμός σε πρωταγωνιστικούς ρόλους,

τυχαία συμφωνία στο παρόν της ορίζεται.

Αδιάβροχη κατάρα φυσάει ανάμεσά μας,

αδιάλλακτο χαλάζι στη φωλιά μας συγκλίνει,

μα φιλία πρωτόπνοη γεννάει η μαγιά μας,

σελίδα μας ευλίγιστη παρακινεί και λύνει.

Τέλμα γνέφει σε θάνατο κι η συνοχή σε ομόνοια,

κατώφλι μας απάτητο θέτεις τα όριά σου,

το ρεύμα τους ανάπηρο μες στου στενού τα όρνια,

φάρε ακριβοθώρητε οι αισθήσεις παιδιά σου.

Φιλότιμο της ώρας κουτσαίνεις από φύσης,

μοναχική υπομονή καλύβες στη στιγμή σου,

λουλούδι στο βιβλίο μας άνευ βαρέας χρήσης,

φωτογραφία παράπονου ο δείκτης στη ρωγμή σου.

Φιλιού εγκυκλοπαίδεια σε χρόνο παρουσίας,

η βιβλιοδεσία σου άγγιγμα παρυφής,

πυγμή στο αναπόφευκτο, ποτάμι παρρησίας,

εκκινήσεις στις μέρες σου και αίμα κορυφής.
 

Άνεμος απινίδωσης

Το κενό της ακαρδίας καταλαμβάνει χρόνο,

μπεγλέρια ανισορροπίας κατατρώνε εποχές,

στην κρουαζιέρα σιωπής σε ελεύθερη πτώση αίμα,

σε καινούργιες αεργίες παγωμένες ενοχές.

Το τέκνο των εκφράσεων κοινωνικής λατρείας

ψήγματα απανθρωπιάς κοίταξε στον καθρέφτη,

ο πρόγονος εκφάνσεων εμπειρικού ειδώλου

το πρίσμα αθωότητας αποκάλεσε ψεύτη.

Προσκείμενη αήθεια σε τρομολάγνο σκότος

κρύβεται ασυναίσθητα στων πέπλων το παρόν,

μα συνελικτικό φως σε ασυνείδητη μνήμη,

ζωγραφίζει την έγερση στο υποκείμενο ον.

Σε άνεμο απινίδωσης χώμα παραλλαγής,

κι ας μένουνε οι άρχοντες να μασάν μεταφράσεις,

στην ένωση του αδύνατου με το πραγματικό

γονατίζουν ουτοπίες μπρος στις δικές μας δράσεις.

 

Η πτώχευση του χρώματος

Αιώνιο ξερονήσι χτυπάει στην καρδιά

κι η ψυχή σου στο άγιασμα του δηλωθέντος βάλτου,

πάτησες ουρανούς με βήμα ετοιμοθανάτου

και λόγια με αθέατης παλίρροιας θωριά.

Κρυμμένη η ανηφόρα σε φιλική οδό,

στο άκοπο μεθύσι νοθεία με στάλες μπόρας,

κόκκινες ενδορφίνες στα λάγνα ψητά ώρας

κι ασπρόμαυρα κοιτάς εκκλήσεις που φορώ.

Σε βρίσκω να απλώνεσαι σε ασύμμετρες χρήσεις,

στης αβύσσου τον ψίθυρο στροφές μα και ρυάκια,

της ζωής ανασκούμπωμα τα έγχρωμα φιλμάκια,

στην πτώχευση του χρώματος διολισθαίνουν ρήσεις.

Μεσημέρι σκέψης

Μήτε επί τέλους μήτε επί της αρχής,

στην ομαλή μας κίνηση τα άκρα αγκυλώνουν,

αιμοσφαιρίνης παίγνιο στη ρότα της βροχής,
σε εξάγωνα κλαδιά λουλούδια δε φυτρώνουν.

Στον καφέ της ανάλυσης σύννεφο κατακάθι,
δε στρίβει στο απροσδόκητο η λαμπαδίτσα ευχή,
κεραυνοί στον αδύναμο και κερωμένα πάθη,
κι έλειψε στους ορίζοντες ο φάρος πριν βραχεί.

Κατάσταση ιλαρότητας στα γέλια δε σε αφήσαν,
με πρόθυμο φουστάνι ανεμίζεις χορό,
πνεύμα γνωστής ταυτότητας στην κόλαση σε ωθήσαν,
σε πύρινο χαρμάνι καπνό έχουν για φτερό.

Αργά και δεκατρία στη σμαραγδένια πόλη,
η μηχανή μορφώθηκε και καίει πάντα ελπίδες,
ρωτάμε την αντίδραση που επισκευάσαν όλοι,
"ποιό το απόλυτο μηδέν στα χρώματα που είδες;"

Ληστεία στο υπόλοιπο που έχουν στο μυαλό
κάνουνε οι ανάγκες τους και τα γαλάζια λάθη,
μα τομή στο αδύνατο που βγάζει στο γυαλό
κατάφερε η ανθρωπιά που άσθμα δε θα πάθει.

Απόφαση συνύπαρξης πατάς σε ζεστή άμμο,
ταξιδεύεις τον ξενιστή σε λιγοστά λημέρια,
μάσκα μικροαστική που όλο κυλιέται χάμω,
άλλοι φορούν με απάθεια και σταυρωμένα χέρια.

Η εποχή δε σε έδεσε παρά με συμφραζόμενα,
η άοσμη ενέργεια καύσιμο της ματιάς,
μα στη θηλιά σου σφίγγουνε τα μύχια συγκρουόμενα,
ο τρόπος τους σκιές στο σώμα της ιτιάς.

Το ποτήρι Δεκέμβρη από χοντρό γυαλί,
μισογεμάτος ο καιρός με χρόνο καλαμάκι,
σχεδιάζονται αναπόφευκτα με ιστορία θολή,
κι η άγνοια ορθώνει ρυθμικό παλαμάκι.

Στης παγωνιάς την Άνοιξη φρακταλική νιφάδα
διδάσκει μαθηματικά σε απλά κομμάτια φύσης,
η φυσική πολιτισμού που λέγεται Ελλάδα,
ανασταίνει τους τόνους σε σκονισμένες ρήσεις.

Δεν έχει νόημα η πληγή χωρίς το χρονικό της,
το μεσημέρι σκέψης δίχως νόησης ήλιο,
σεργιάνι στη μετάφραση χωρίς το ασημικό της,
μας έκανε η νύχτα με πεπρωμένο φίλο.
 

Στο καράβι των εφτά πληγών

Την αγνότητα φωτογραφίζεις

και πουλάς σε πλειστηριασμό,

ίχνη από μαύρο αγιασμό

βρέθηκαν στο σώμα που ραγίζεις.

Την ένορκη ειλικρίνεια πήρες μισοτιμής,

στα μάτια σου γκρι σκόνη και ρίγος της ημέρας,

εκποίησες ουσία στην αγκαλιά εταίρας,

γλυκόξινη βοήθεια που σου δίναμε εμείς.

Τριβελίζεις άκοπα μυαλά

που δεν ξεχνούνε να ματώσουν,

τη διάρκεια να μαστιγώσουν

πρότεινες για τάληρα πολλά.

Κι αν έχει η ελπίδα αίρεση εσύ πάντα κρυφά

αποκλίνεις εκούσια απ' τη συλλογική μνήμη,
σε βάφτισε απρόσωπο τριαδικό αγρίμι,

κολύμπησες και ήπιες από νερά γλυφά.

Τα αίματα προσδόκιμου θεού

άναψες και μαζί δυο φυτίλια,

μια απάτη φίλησες στα χείλια

κι άγγιξες την άκρη του φελλού.

Στον οδηγό της ύπαρξης δε μετράνε λακούβες,

ζυμώνουνε συνθήματα με ελαστική οργή,
παιδιά μετράν τις ώρες σου κι ο θάνατός σου αυγή,

ανάγκης υπονόμευση και στη σκέψη σου γούβες.

Σου είπαν για το άξιο αγέρι

και για τον ήχο των λευκών πηγών,

μα στο καράβι των εφτά πληγών

εισιτήριο ξέβρασες στο χέρι.