Πιθάρι ενθαλπίας

Σαν ταξιδεύει ο ατμός ο καπνός ειν' λαθραίος,

η πίεση στη σύγκλιση επικεντρώνει ακτίνες,

τόνος στην ολοκλήρωση και θόλος ενιαίος

συνθέτουν το ανάγνωσμα σε συγγραμμικές ίνες.

Το γνώριμο του αγνώστου με γραμμές μεταβαίνει

στη στήλη υδραργύρου, στο ρόλο της βαλβίδας,

η σκόνη του βιβλίου τα νιάτα υπερβαίνει

σαν ρέει ο μέλανας ζωμός στην άκρη της παγίδας.

Πολλές οι κατευθύνσεις με δεδομένα καύσιμα,

ενώνονται τα δύο σε πρίσμα οπτικής,

δε ρωτάει γιατί το πολύχρωμο διάβημα,

όταν δεν αθωώνει παλέτα γλυπτικής.

Περιοδική συνάρτηση η αιτία της παύσης,

στο κλαδί η συνέχεια με γη ισορροπεί,

πιο αλγοριθμική η συχνότητα καύσης,

όταν το παραμύθι δε μπλέκει στη ροπή.

Λευκό χαρτί μυρίζει πιθάρι ενθαλπίας,

έφτιαξα με την άμμο την παλιά ευκαιρία,

μακριά απ' το νερό φιλί εμμετρωπίας,

μεθάει το απόσπασμα με φύλλα αβαρία.

Κοιτώ απ' το παράθυρο το κράμα του ιλίγγου,

γλυτώνω την αναπνοή με μία σου ανάσα,

η ασυμμετρία κατακτά την τάση εντός ολίγου,

μα οι λέξεις στη βροχή τροφή για αρχή πάσα.
 

Έναστρο γιατί

Η λάμπα στο χαμόσπιτο δεν ξέρει από φως,

τρίζουν οι μεντεσέδες μα ρέει το άγγιγμά σου,

ο τρόπος που σκονίζεις σκοτάδι στην ποδιά σου,
με λησμονιά εκκίνησε μα έγειρε γοργός.

Όταν μας πιάνει γαλάζια γη και μπόρα

πετάμε τα δυο ζάρια της ευχής,

ατέρμονο το αίσθημα αφύλαχτης αφής,

μες στο δωμάτιο μάθαμε να ξέρουμε τη χώρα.

Χωρίς το φυλαχτό θωρώ το πάπλωμά σου,

τρύπες στο αναπόφευκτο δεν κάνει η ελπίδα,

μπετό όμως δε σκιάζει του ήλιου την αχτίδα,

τετράφυλλη χαρά λιμνάζω στα όνειρά σου.

Πώς να γυρίσω δείκτες στο υπόγειο,

πώς δοκιμάζεις το έναστρο γιατί,

θυμήθηκα ζωή φορά που μ' έθρεψε γιαπί

και με μελί γυαλί έμαθα το απόγειο.
 

Αιτιοκρατική ψυχή

Η ποιότητα αντέχει σε ανιόντα απόκλισης,

η ποσότητα αντέχει σε συντομεύσεις σύγκλισης,

η αφορμή τσακώνεται με γόνους της απόληξης

όταν πριμοδοτείται το μέλλον της επίκλησης.

Γενετικά τα λήμματα στα πρέπει της ελπίδας

δε θα αφομοιώσουν το δονούμενο βάλτο,

αιτιοκρατική η ψυχή της χλωρίδας,

κρατάει του σκεπτικιστή το πιο τυχαίο σάλτο.

Η εναλλαγή συχνότητας συντηρεί διεγέρσεις,

φοράει η ομαλότητα ελύθερη πτώση φύλλου,

διαφορά φάσης σου έλαχε σε κορμί που θα παίξεις,

σαν βγαίνει σε παραγωγή το όνειρο του ψύλλου.

Η πίεση παντρεύεται το φόρο που ασκεί

κάτω από το πινέλο του τεμπέλικου τέλειου,

θερμαίνεται η στιγμή όταν δε φωνασκεί,

το χαμόγελο είναι το λιμάνι του γέλιου.
 

Μαλακό ζάρι

Ελπίδα είσαι εύπλαστη στην πόλη,

τα βήματά σου ακούγονται ξανθά,

περιβολή σου βάφτισαν την αμνησία όλοι,

ο ρόλος τους ανήλιαγος μεθά.

  

Αγλαΐα και Ζωή, εξαιρείστε στην αρχή,

αν χαθώ στη συμβουλή, με πετάνε οι στιγμές σας με χαλί.

Το σώμα το γερό το σημαδεύει

η αποκριάτικη σιγή,

ανάσας λυρισμό θα παγιδεύει

η τακτική και ένορκη φυγή.

Αγλαΐα και Ζωή, εξαιρείστε στην αρχή,

αν χαθώ στη συμβουλή, με πετάνε οι στιγμές σας με χαλί.

Άνοιξη μία γη η αμυγδαλιά σου

που έχασες σε ζάρι μαλακό,

αξύριστη η άχνη σιγαλιά σου,

την προωθείς σαν ένυδρο τανγκό.

Αγλαΐα και Ζωή, εξαιρείστε στην αρχή,

αν χαθώ στη συμβουλή, με πετάνε οι στιγμές σας με χαλί.

Δε θα λοβοτομείς καρπό

αντικραδασμική αναιμία,

σαν πέσει το λιγνό καρό
και δε βρεθεί νύχτα καμία.

Αγλαΐα και Ζωή, εξαιρείστε στην αρχή,

αν χαθώ στη συμβουλή, με πετάνε οι στιγμές σας με χαλί.
 

Θήτα της θυμικής

Τα βάτα σου σε γνώρισαν στο άβατο,

μα ακτές και μομφές ευθυμούν αετούς,

κοάλα κι ένα χιόνι σε σενάριο άπατο,

τα χέρια σου πληγώσανε κινητούς παγετούς.

Κανένα ελατήριο στο γόητρο του φόνου,

πρώτη στροφή στο επίπεδο και μασάς αβροσύνη,

δεύτερη σύνοδος φορά τα κοχύλια του χρόνου,

τρίτη ανάγκη και θωρείς έλλογη σωφροσύνη.

Όταν δεν κόβεις τα καρέ στης αρχής το φιλμάκι

βιώνεις το οριακό χωρίς να το αραιώσεις,

κλαδιά από εντάσεις και στο φύλλο ρυάκι,

οι κύβοι που στροφάρουνε δε συντηρούνε όψεις.

Οι σελίδες γυρίζουνε ουρανούς διαβασμένες,

συνέγραψε η θύμηση το νόμο της εικόνας,

κακέκτυπα παραλλαγές ομοιάζουνε χτισμένες

πάνω στην απουσία, το ντέφι της κορώνας.

Η ευγένεια ενώνει άνθρωπο και πατρίδα,

θερμαίνει επαγωγές σε τζάκι λογικής,

νόηση ποτέ δεν τρως τα θέλω που προείδα,

σαν αυτοπεραιώνονται θήτα της θυμικής.

 

Φύκια και καπνά

Ο φίλος σου απόψε στο σοκάκι

κι η μέθεξη να καίει τη θηλειά,

κι αν έψαξες το στάχυ στο λιμάνι,

δε χόρτασες με φύκια και καπνά.

Αναλαμπή της πρώτης αγκαλιάς,

δημεύουνε στο νου μου, τα όχι του δεινού μου.

Πετάς στις εθνικότητες της στάλας

και μένεις όταν βάλλεται το φως,

χαμόγελο μίας φωτιάς μιγάδας

και γέμισε ο συναφής ασκός.

Αναλαμπή της πρώτης αγκαλιάς,

δημεύουνε στο νου μου, τα όχι του δεινού μου.

Ρωτάς του στέρνου την ημέρα

για την εφηρμοσμένη γη,

ανάσα για τη φύλαρχο εταίρα

η στιγμή τροχιάς σε Ανατολή.

Αναλαμπή της πρώτης αγκαλιάς,

δημεύουνε στο νου μου, τα όχι του δεινού μου.
 

Διαστολές γραμμής

Κατά τη δημιουργία απαιτείται μια αλλαγή αίσθησης που περιγράφει και ανακλά μια διαφορετική ατμόσφαιρα για να λάβει το έργο μια χροιά καινοτομίας σε σχέση με τα υπόλοιπα του ιδίου δημιουργού, δεδομένου του ιδίου καυσίμου χρησιμοποίησης αλλά της διαφορετικής κατευθυντηρίου γραμμής. Πολλές φορές η μεγάλη ομοιότητα σε έργα του ιδίου δημιουργού και η αδυναμία μετάβασης σε κάτι ριζοσπαστικό οφείλεται στο ότι ο τελευταίος αλλάζει μόνο βασικές τιμές στις μεταβλητές του θέματος χωρίς να αλλάζει την ατμόσφαιρα μέσω της εν λόγω αίσθησης η οποία ακόμα και αν άλλαζε θα διατηρούταν η γραφή του δημιουργού στο έργο γιατί απλώς θα έβλεπε με την ίδια ιδιοσυχνότητα τον κόσμο αλλά με διαφορετική οπτική και απόχρωση (όχι κατ' ανάγκη θετικότερη ή αρνητικότερη αλλά διαφορετική, όπως π.χ. η διαφορετικότητα στην ατμόσφαιρα μεταξύ τραγουδιών). Η ολότητα της ιδιοσυστασίας καταδεικνύεται καθ' ολοκληρία από όλα τα πρόσωπα σε μια γραμμή από ένα πομπό.

Στροφή και σκόνη

Στης πολυθρόνας τη στεριά

η δίψα σου φυσάει,

μα του κορμιού σου η πλωριά

ακόντιο κρατάει.

Η σκόνη στην παρέα μας

και η στροφή στη μαία μας

ζωγραφίζουν τους κύκλους,

μας διώχνουνε τους κύκνους.

Στης ανεμώνας τα ανοιχτά

μας τέλειωσε ο δρόμος

και η αυγή στα φωναχτά

πρωτοστατεί σαν ώμος.

 

Η σκόνη στην παρέα μας

και η στροφή στη μαία μας

ζωγραφίζουν τους κύκλους,

μας διώχνουνε τους κύκνους.

Ακούω το τυχαίο σου

σαν κάτασπρη ρωγμή,

και γνέφω στο μοιραίο σου

με άρρητη πυγμή.

Η σκόνη στην παρέα μας

και η στροφή στη μαία μας

ζωγραφίζουν τους κύκλους,

μας διώχνουνε τους κύκνους.

 

Έρωτας σύγκλιση

Υμνείς το σώμα σε άδειους τόπους,

κλείνεις τα μάτια στις λειχήνες,

αργοκοιμάσαι με τους κρότους

σαν εξαίρεση στις Αθήνες,

μα εκκολάπτεσαι σε τρόπους.

Το φάσμα ανάγκης συσπαστό

και χαλασμένη η ευθεία,

το περιστέρι είναι αστό

σαν ινιδώνει η νοθεία,

παρακείμενο χνούδι αρεστό.

Η σύγκλισή σου έρωτας

σαν ανέμου συμπέρασμα,

κι αν ορίζεσαι βγαίνοντας

απ' το αειθαλές συγκέρασμα,

ο βίος σου θαλάσσιος τένοντας.

Αίνιγμα του δρεπανιού η σκουριά

κι η τάση πιάνεται στα χέρια,

θα βρίσκεις την πνοή οργιά

που δε βαφτίζει Καλοκαίρια,

στο άξιο όχι σου θεριά.
 

Άσπρα χνώτα

Στων στιγμών τη φυλή ανδρειώθηκα,

αλησμόνητο γιατί δε με όρθωσε.

Οιωνός επαφής το απρόσωπο,

του καρπού την τροχιά δε διόρθωσε.

Πού ξαγρυπνά η ανάγκη μας, ο πεντάμοιρος χτύπος;

 Πολλαπλές αποστάσεις στην άκρη

και ο νόμος των φυλλοβόλων χώρων.

 Κι αν κοιτούσα νεοφερμένη πίστη

με κατάπινε η δίψα των όρων.

Πού ξαγρυπνά η ανάγκη μας, ο πεντάμοιρος χτύπος;

Η αφορμή μας πάντα απρόσμενη

σαν μαθήτρια γνώρισε άσπρα χνώτα.

Του μηνός το λιμάνι άδεια δίεση,

η μονάχη σου θέση σαν φώτα.

Πού ξαγρυπνά η ανάγκη μας, ο πεντάμοιρος χτύπος;

Παλαιά μας μορφή βρίσκεις διάλειμμα

σαν κορίτσι σε παρθένα μνήμη.

Τα λόγια μας δεν είναι παράλυτα

και δε φιμώνονται στην άγια φήμη.

Είναι ενδογενής η μετάβαση από αρχή σε τέλος και εξωγενής από τέλος σε αρχή. Είναι ενδογενής η εκούσια υπέρβαση και εξωγενής η ακούσια.

 

Η μετριότητα κατανοεί τη μαθητική συμβατικότητα.
 

Το ρίσκο της κίνησης

Το κύμα της ζωής και το όνομα της σκέψης

μουσκεύουν το τυχαίο στα δάχτυλα της μνήμης,

στην κλίση του μοιραίου το όνομα της τέρψης,

στο μάρμαρο το πέρας της κλειδωμένης κνήμης.

Στη θέση της υπέρβασης η ξαφνική αντίθεση,

δε στάζει το αναπόφευκτο παρά τη δεινή έπαρση,

πέρα απ' την ανθρωπότητα εργαζόμενη δίεση,

μουσικόφιλη μοίρα με εργαλείο την έξαρση.

Υδρόφοβη κατεύθυνση με τα ίχνη στο χώμα

προτείνει την ανάγκη να λιώσει το αστείο,

πάντα η φοβία ντύνεται χωρίς να βλέπει χρώμα,

όταν το παραμύθι βγαίνει από το μουσείο.

Η αρχή αποτελεί τη μέγιστη μετάβαση,

γυρίζει ο περιορισμός όταν ρισκάρει η κίνηση,

δε φαίνεται τη μέρα η ευνοϊκή παράβαση,

με ευθεία τα όρια πλάι στην περιδίνηση.

Διπλανό κυνικό καπνίζει πρακτικά,

στο γύρισμα του κεφαλιού μια βάρκα νομοτέλειας,

δυναμική ελπίδα πεθαίνει στατικά,

για να μην ξεχαστεί σε ομπρέλα ατέλειας.

Κάθε σιωπή είναι δίποδη και άνευ διελεύκανσης,

θεριεύουνε οι δίοδοι χωρίς νερό κατεύθυνσης.
 

Η παύση στο ακίνητο

 

Πολιτεία παχύρρευστη με κυνικό ιξώδες,

λαβή απ' την οξείδωση τρέμουν οι προσευχές,

ευχή σε απροσδιόριστο για αυγό παροιμοιώδες,

λυμένη τηλεακοή σε νωπές διαταγές.

 

Παρακινείς την άνωση σε βαριά ελαφρότητα,

λεπτή η ενασχόληση της νύστας με τη λύσσα,

απαραίτητη πρόθεση η τάση για ιδιότητα,

πανίδα στο κατάστρωμα για μιας χλωρίδας πίσσα.

 

Συμμετρία το χάος δίπλα από το ανάγνωσμα,

οι τελείες στα κόμματα κόβουνε διαθέσεις,

η παύση στο ακίνητο δε θα σιωπήσει άοσμα,

παράνομη αήθεια οι γυμνές παραθέσεις.

 

Η γη στη θωριά σου

Μονάζεις και κοιμάσαι στην αρτηρία του φύλλου,

κοφτερός χορηγός δε σβήνει την οργιά σου,

στο στόμα του σταχυού σκαλίζεις σώμα ξύλου,

μιλάει ο ουρανός με τη γη στη θωριά σου.

Στο κύμα της αναπνοής γυαλίζουνε οι πέτρες,

πέταξε το ανθόνερο μα πήγε στο φιλί,

ενώνεις τις δυο συνοχές χωρίς γοργές φαρέτρες,

ξεκινάς τη διώρυγα χωρίς ιδέα γυαλί.

Πώς έφυγε η διένεξη μακριά απ' την ποδιά

σαν έσβησες το βήμα υπνωτικής φλογέρας,

από σένα σαν μάθανε τον πηλό τα παιδιά

κρυφτό αθώο έγιναν τα νιάτα της ημέρας.
 

Ασκότιστη εστίαση

Αύξηση σε διάσταση και ουσίας μονιμότητα,

η κρυφή συμμετρία με ύλη ένα κοχύλι,

στην έκφραση παραίσθησης φλογισμένη δεινότητα,

ανεμική αυταρέσκεια, συμβουλευτικά χείλη.

Ποτέ η οπτική δε βλέπει με τα κυάλια,

αλλά απαιτεί ξανθή, ασκότιστη εστίαση,

η άκρη θεωρεί των χορδών τα κοράλια,

μέσο μονής συγκέντρωσης και του στίγματος ίαση.

Δυναμικό της διαστολής, της ανάγκης ρομφαία,

της συστολής διατήρηση ελλείψει στατικότητας,

δύο τριβές στα κράματα και ξυπνάει η θέα,

χρώματα με μια λέξη πλησίον αρχαιότητας.

Στην πέτρα πάνω σκάλισα φίλη ανθεκτικότητα,

δακτύλιοι χρονολόγησης νηνεμίες ακούνε,

η υπέρβαση νωπή υμνεί τη φυσικότητα,

τα νερά χωρίς θάλασσα σα γλυφοί γιοι ηχούνε.

Γεμίζει αμεσότητες το καύσιμο της φύσης,

το ίδιο πειστικά είναι τα δύο πρόσημα,

ανθίζει το αμάλγαμα της πιο κοινής μας λύσης,

σε εργαλεία διπλά με χάδια ετερόσημα.

Η κρεμάστρα αναρρίχησης, μιγαδικός ζυγός,

συμπληρωματική η αγορασμένη αντίθεση,

συμπληγάδα διαμόρφωση ο δανεικός κλοιός,

λερναία ενασχόληση η ροδαλή επίθεση.

Διττής δράσης προπαίδεια ο φορητός μοχλός,

πέλαγο με απόληξη στο κάδρο της ελπίδας,

καμπυλωμένη θέση σα θάνατος σαχλός,

ισορροπεί στο ντάντεμα μίας γριάς παγίδας.

Αμπέλι στο τσαρδί, κρασί στα πηγαδάκια,

χροιά σε μαύρο φώσφορο έξω απ' την παρουσία,

τεθλασμένες ευχές, τυχαία φυλλαράκια,

μοιρολογούν στο ανάγνωσμα του εκούσιου σωσία.

Ύπαρξη και ρόλος

Η τονικότητα της έννοιας κάθε λέξης εγγράφεται από τον εκάστοτε φορέα της ζωής της στο συμπαντικό δυναμικό υπό μορφή διακύμανσης, καθώς και η ψυχή των σκέψεων και τα αποτελέσματα των κινήσεων του συγκεκριμένου φορέα. Στο επίπεδο της εξάρτησής μας από ένα σύστημα αναφοράς του οποίου είμαστε κύτταρα περιοριζόμαστε στην κίνηση που καταδεικνύει ο ρόλος μας, ενώ η κίνηση της ελεύθερης βούλησης επιβιώνει στο δυναμικό της αυθυπαρξίας του επιπέδου της ύπαρξής μας.