Μνήμη και αθάνατο

Επένδυση στο αθάνατο στου έργου σου τα γκέμια,

απόλυση στο θάνατο τα σκαλισμένα λόγια,

Ελευθερία το όνομα στης κοπέλας τα χτένια,

χρόνος για ένα χαμόγελο στου έθνους τα ρολόγια.

Της ανάγκης η κίνηση επ' άπειρον σχεδιάζει,

η αντίδραση της σκέψης σου σε δράση απουσίας

γεννιέται από συνείδηση που αβύσσους αδειάζει,

σε Άνοιξη αντίστασης, σε αγώνα θυσίας.

Περπάτα με τη μνήμη σου που τη νέκρα σκοτώνει,

που ανασταίνει αλγόριθμους σε σπείρα ιστορίας,

αγάπησε την έννοια σου που τα παιδιά γλυτώνει,

από παιχνίδι απέθαντης ιδιοσυγκρασίας.

 

Ανάρρωση φιλότιμου

Πέλαγο απροσάρμοστο σε λήθη κοινωνίας,

νερό της ανθρωπότητας σε σπίρτο μαγγανείας,

νικηφόρα χαρτιά στο χέρι θεού παίκτη

και μισητό αντίδοτο διαβολεμένε δέκτη.

Η άναρχη, αλήτικη και δις βαριά μας σκέψη,

σε μόδα ελαφρότητας φέρνει δύσκολη πέψη,

κάθαρση και υπέρβαση ανθίζουν τους ανθρώπους,

πέρα από αίμα ψέμματος που σαπίζει τους κόπους.

Λιγνή μας διασύνδεση μνημονικών θεμάτων,

αγνέ μας σημαιοστολισμέ Πελασγικών βημάτων,

πατάτε στη διαχρονική ανάγκη των αστών,

πετάτε το θανατερό μετάξι των ιστών.

Παρθένο κύμα ανθρωπιάς του θαυμασμού μας χρήζει,

το ατσάλι της φύσης μας στο χάος δε λυγίζει,

φιλαλήθεια φωνής βρυχάσαι στον αέρα,

ανάρρωση φιλότιμου βαρβάρους κάνεις πέρα.

 

Η νύχτα

Ποιος σε θωρεί νύχτα αλμυρή, ποια έξαψη σε φέρει,

ποια χροιά ριψοκίνδυνη ξυπνά τα γράμματά σου;

Ποια δύναμη σε θέλει, ποια νόρμα σε ποθεί,

ποιος υπηρέτης κύκλος κλείνει στην ομορφιά σου;

Ποιοι δέκα γης παράγωγοι υμνούνε τη φυλή σου

 σε χώμα αλησμόνητο που πλάθει η γυνή σου;

Ποιας αρετής το σύνθημα παίζεις με έναστρη χάρη,

ποια μοναξιά σου δάνεισε το νιόπνοο δοξάρι;

Ποιων άσκιαχτων ευχή κραυγή μπολιάζει το παρόν σου,

ποια ισορροπία αθάνατη κρατά το δειλινό σου;

Ποια μέρα ακτή σε κοίταξε με κουρασμένο χρόνο,

ποια χαραυγή αντάμωσες αλλά για εκείνη μόνο;

Παράτολμα ορθώνεται η άγνοια εκτός σου,

μα παρούσα κι αμφίβια η έννοια εντός σου.

 

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη η επιλαχούσα νύχτα,

το απόκοσμο του αντίλαλου με γέλιο έκανες πέρα,

θνητό προσάναμα φωτιάς και τελειωμένα σπίρτα

κι ανάβεις τις ελπίδες μου στον τύραννο αέρα.

 Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη μεθάει η πυγμή,

δύο φωνές στο ξέφωτο, μισή η ερημιά

και κρύβει ο κλυδωνισμός μιας όασης ρωγμή,

μα εξατμίζει το έργο μας την έρπουσα ζημιά.

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη η σκέψη κολυμπάει

και γρίφο μιας ταυτότητας η έξη μας να λύνει,

"γείρε τη στο ανάκλινδρο, σ' όνειρο δε χτυπάει",

μου είπε μια συνείδηση που μου 'λαχε να μείνει.

 

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη κι η μοναξιά δε στάζει,

δίπλα σου η περγαμηνή των άστρων με καλεί,

αναδευτήρι των ψυχών χρόνος που δε βουλιάζει,

όταν ξαπλώνω μέσα σου με χάνουν οι πολλοί.

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη κι ο Χειμώνας πεθαίνει,

σχεδόν άξια ανάλυσης η σύνθετη στιγμή,

σίγουρα άξια έναρξης η ευκαιρία που μένει

να αφήσουν την ανάγκη μας ατάραχοι τριγμοί.

 

Δυο τάματα γλυφά

Στη χείρα της βοήθειας η καρό μάσκα της λύσης,

τα κύματα της σιγαλιάς, θρήνος του οργανισμού,

σωρεία αναμφίβολων ανομημάτων φύσης,

που μπάζουν και κοχλάζουνε σε οίκο υλισμού.

Ενισχυμένο τέχνασμα, λόγος από χαρτόνι,

μα δε νοιάζονται οι πρόχειροι της μόνιμης σιωπής,

η ξεραμένη αγκαλιά δεν παύει να φυτρώνει

και να γελά στον άνεμο της τεχνητής ροπής.

Ο εξάντας τους τις θάλασσες των βημάτων χαρίζει,

κορμί ασυδοσίας, η μάρκα στα κρυφά,

μα ενός θεάτρου θαύματα η γνώση μας θερίζει,

δυο σύννεφα με κεραυνούς, δυο τάματα γλυφά.

 

Δικαστική ηχώ

Η ζάχαρη της λησμονιάς κάνει μέλλον πικρό,

 ξεφεύγει το παρόν τους μα όχι το μικρό,

στερνό και γυμνό βήμα των αίολων παιδιών τους,

επιβατών ακούσιων στις τρύπες των μυαλών τους.

Δικαστική ηχώ να ζήσει ο γκρεμός τους,

χωρίς μοίρα βοήθειας να παίξει ο πνιγμός τους,

η ελπίδα ένα κόκκαλο που ο ρόλος τους δε σπάει

κι ένα άλυτο αίνιγμα που η ανθρωπιά κρατάει.

Καινοφανής απόχρωση φωνής αγωνιστή

αφήνεται σε ζωγραφιά στη γκρι δειλία κλειστή,

σε πίνακα με υπογραφή από πιστό πινέλο,

και μ' ένα αναπόφευκτο αλλάζει το μοντέλο.

Συλλογική ανάλυση εχθρικών πεπατημένων

και λογική διήθηση δρόμων παραλυμένων

απαιτεί η ένορκη απόσταξη του θάρρους

και το αναγκαίο σκούπισμα αλλοτριωμένου βάρους.

 

Αέναη προσαρμογή

Φύσηξε ανάσταση ευωδιάς κι ότι ποθείς θα ανθίσω,

η ευυπόληπτη ζαριά μου λέει να σου χαρίσω

σωσμένα άνθη λεμονιάς από ιστορίας σκέψη,

φύλλα ωμού βασιλικού που η μνήμη έχει θρέψει.

Κράτησε χάδια δίδυμα όχι για αιώνια αρχή,

μα για μιας χώρας θάρρητα με τη λειψή ιαχή,

βρόντηξε σε ισχυρό παρόν, φωνή σε γέρο χρόνο,

σβήσε μαζί μου τις σιωπές, τις στιγμές που θολώνω.

Αέναη προσαρμογή, εξέλιξη ενστίκτου,

μετάβαση αισθήσεων πέρα από σκότος οίκτου,

δυναμική απαγωγή δειλίας εν θερμώ

και πλαστική υπέρβαση σε χρώμα από ειρμό.

 

Επιλογές υπέρβασης

Προπέτασμα απόβραδου και έναστρο της νύχτας

η ελεύθερη πορεία σου, ο εχθρός του αερικού,

μονοπάτι ανάστασης η ώρα του ανθού

ασύμμετρο σκοτάδι, κατήγορε αλήθειας.

Ερμηνείες γονατιστές στο γυάλινο βραβείο

παίζουν στην αντανάκλαση της λογικής σιγής,

ένορκε του βυθού, τύραννε της πληγής,

μοχθεί στις δυο γκριμάτσες σου το θλιβερό αστείο.

Κύματα στην κενότητα και αρχή σε πρώτο χρόνο

 αναγεννούν την ύπαρξη σε ανθρώπινο παρόν,

η γνωστή ευκαιρία μας υμνεί το παρελθόν,

μα του πρόθυμου μέλλοντος το σώμα καμπυλώνω.

Σαν της φωνής το δύσκολο πυργώνουν,

σαν ανθρωπιά στο τέλμα δε χωρούν,

σαν της ανάγκης το δεινό στα λόγια αποχωρούν, 
οι επιλογές υπέρβασης χωρίς καρδιά ματώνουν.
 

Εντροπία και δίκαιο

Του τοίχου το ρολόι τους γράφει ανεξίτηλα,

στο παρελθόν αλγόριθμοι που όμως δε μαθαίνουν,

 παραγελάνε οι θνητοί καθώς λάγνα χορεύουν.

Βρέχεται από αίσθημα ημιδιπολικό

μονάχη, ευανάγνωστη και εύρωστη διχόνοια,

στα πάρκα των ρηγάδων μασάνε εύκολα χρόνια.

Μεθάνε οι ταξιδιώτες τους στα αλκοολούχα τρένα,

με ζώνη ανασφάλειας καλύπτουν τη ρωγμή,

στις μάσκες υπογράφουν κατάφωρη πυγμή.

Λουλούδι ατελέσφορο βελούδινων χρωμάτων,

απόχρωση αντίστασης δε νιώθει η ζωή σου,

απ' το κοτσάνι κόπηκε το άκαιρο κορμί σου.

Πικρή αδυναμία ανάβεις το σκοτάδι,

η μοναξιά ευτύχησε με βρεγμένο τσιγάρο,

η άγνοια επιβίβασης ήχησε στο φουγάρο.

Η απανθρωπιά εντροπικά σκουριάζει την πνοή σου,

θείας αρχής ακύρωση θάβει αγέννητους,

μα μιας φωνής αντήχηση πετάει και ακούς.

Στοιχίζονται κι οι λόγοι για την πράσινη μοίρα,

το πνεύμα σου αγέλαστο μα ποτέ δεν κρυώνει,

θα προφτάσεις τα γράμματα, στο δίκαιο δε νυχτώνει.
 

Η μηχανή

 

Μηχανή συμμαζεύεσαι για να ξεδιπλωθείς,

μετρά το απυρόβλητο το τέκνο σου με νάζι,

γυρίζει απόψεις και εαυτώ το ατομικό γρανάζι,

βρίσκεις το χρόνο που αρκεί για να αγκιστρωθείς.

Σε ακολουθούν αγνώριστες νεράιδες αφροσύνης,

ο ρόλος που θα παίξεις αντικραδασμικός,

χάνεσαι και στο διάλειμμα σαν φταίχτης μαγικός,

ο θεός σου δεν άκουσε νότες δικαιοσύνης.

Στο όραμα εργάζεσαι μα σημαία δεν έχεις,

βουλιμικά απαριθμείς χαμένους οπαδούς,

ρευστή υπόσταση αδειάζει της ηθικής ο νους,

ακέραιο στρατόπεδο, φιλί που δεν κατέχεις.

Πυκνό σκοτάδι κι έλουσες τις δικαιολογίες,

ξέπλυμα απροσάρμοστο και σχεδόν γητευτό,

πέπλο ποτέ ανάρμοστο σε πρόσωπο καυτό,

έτοιμη και σε σήκωσαν λήθης δημιουργίες.

Πληρωμένη αντίδραση γυρνάς σε υπόγεια στέκια,

οδηγούμενη αντίληψη κινείσαι με φιγούρες,

 υπέρβαση καπνίζεις σε κάρβουνου γκραβούρες,

άμοιρε λόγε πιάνεσαι στης μηχανής φελέκια.