Ο ασκός του Παναή

Πώς τρυπά η σφαίρα χαραυγές;

Πώς μονάζεις το παλιό σου ψέμα;

Σπάνιο μελανοφόρο αίμα,

ξεφεύγεις από θηλυκές πληγές.

Οι καπνομεσίτες τους πουλούν,

η γαλάζια πλώρη αγοράζει,

μάταια κλειδώνεις το μαράζι,

λύτρα αξιώματα φορούν.

Έριξες το παλτό ερημιάς,

έφυγες για πέλαγα βρασμένα,

δε σου ανήκει χρονικό κανένα,

σύνορα υψώνεις μονομιάς.

Πλήρωσες το δέρμα σου με δώρα,

βγήκανε τα σπλάχνα παγανιά,

έμεινε ο νους στην παγωνιά,

και ο τρόπος να κοιτάει την ώρα.

Την ανάγκη του μαύρου γλυκού

έπνιξες με γρήγορες ενέσεις,

σε ζαλίζουν μύχιες προθέσεις

 και μονόπρακτο θεού δανεικού.

Η διαπροσωπική ρωγμή

με τρίτη ταχύτητα κομήτη,

τελειώνει τη σάρκα πολίτη
σε μία πειρατική στιγμή.

Βρήκες τον ασκό του Παναή

που δεν είχε ούριους αγγέλους,

ξέχασες το όνομα του τέλους,

το 'χανε βαφτίσει "νυν και αεί".
 

Αναγνώριση γενοκτονιών

Βαριά σωπαίνει η παραζάλη υπό το φως,

περιρρέουσα η καταισχύνη γενοκτονίας,

να παραδεχτεί χυμένο αίμα ο χορηγός

απανθρωπιάς και βαρβαρότητας, δολοφονίας.

Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσυροχαλδαίοι,

να βρουν δικαίωση στην αναγνώριση,

να 'ναι η αλήθεια μνήμη που ρέει,

η ευθύνη γόμα στην υποχώρηση.
 

Ο ρετροναύτης

Χρονοπυξίδας δείκτη με μόνη αποστολή

την ακριβή αναβίωση της προγονικής φλόγας,

ρετροναύτη επιβάτη με μνήμη για στολή,

βουτάς στο παρελθόν με τα κουπιά πιρόγας.

Οι δεκαετίες κέρματα στην πλαϊνή σου τσέπη,

οι ρουστίκ φωτογραφίες σε χώρο μηχανής,

αναστημένος χρόνος κι ο σκοπός σε διέπει,

να ζωντανέψεις κύματα που δεν βρήκε κανείς.

Στο ρου της ιστορίας σταθερά περπατάς,

καταγράφεις ανάγκες περασμένων ζωών,

το θάνατο πορείας ποτέ δε συναντάς,

στροφή στην ανθρωπότητα των παιγμένων ωρών.
 

Η μονάχη δωρητής

Στην άκρη σε βλέπω, το μέσο του τέλους να περνάς,

στιγμές στην παλάμη, σε δεύτερη μοίρα κολυμπάς,

σαν άδειασε ο χρόνος, η προβολή μνήμης στα χαρτιά,

σαν έπεσε η μέρα, πνίγηκε η αυγή στα ανοιχτά.

Μονάχη, στη ράχη, μιας βαθιάς ανάγκης θα πετάς,

στο μέλλον, ο γέρων, για χρόνια θα ρωτά.

Δωρητής, προσευχές στη ζούγκλα αποστεώνει,

δωρητής, λιτανείες όρθιες γειώνει,

στα γυαλιά, που σπαν με μια, ορκωτά είδωλα δε θα φιλάει,

στα παλιά, με ωμή πενιά, για ασιτίες ψυχής τραγουδάει.

Στο χάος λουλούδι, μονά-ζυγά πέταλα μετράς,

εικόνες και χνούδι, αντίδωρο δώρο σε αγία τετράς,

η γη που σε παίρνει, σταχτοδοχείο για άφιλτρο σταυρό,

ανάσανε, ξέχνα, τη νέα λεχώνα και το θησαυρό.

Μονάχη, με άγχη, μα καυτά λογίδρια δε ζητάς,

στο μέλλον, ετέρων, θα λες "ή επί τας".

Δωρητής, για γεμάτες σκέψεις δεν μισθώνει,

δωρητής, μπροστά στο θάνατο θα ξεπληρώνει

συλλογικά, ημέτερα, συν στερεότυπα της ζωής χρέη,

άξαφνα, δυνητικά, κόβει τη χάρτινη λύση που καίει.
 

Αλισβερίσι του μελιού

Η μνήμη μας δακρύζει στη σιγαλιά της νιότης

με απόηχο τραγούδι σε κλαδί παρυφής,

έντεχνη χάλκινη καρδιά, ανθρωπιάς παλαιότης

σε αιώνες σχοινοβάτες ισορροπίας κρυφής.

Καιροί ανιχνευτές σε ναρκωτικές ανάγκες,

ανηλεείς κυρίαρχοι καπνογόνων ψυχών,

μισόκλειστα αγγίγματα, μισάνοιχτες παράγκες

σχεδιάζουν το αμφιθέατρο των αφελών ευχών.

Στο τέρας της απάθειας προδόρπιο πορείας,

αλισβερίσι του μελιού με γλυκιά αυταπάτη,

καθηγητές συμπάθειας τα παιδιά αβαρίας,

της λάγνας υποχώρησης στο ασφυκτικό παλάτι.

Ως άοσμη απειλή η συνταγή εγκρίνεται

του γάμου αλήθειας-ψέμματος με βέρα ιστορίας,

ως μαύρος πλοηγός η πνοή της προκρίνεται

κι ο λάκκος συναινεί στο απαύγασμα απορίας.
 

Του κάκτου το νερό

Θυμίζεις όργανο αφημένο με φανταστικό εχθρό,

καθρεφτίζεις μικρό, σένιο και ανύποπτο φτερό,

των βαρβάρων η Ιθάκη τραγωδία στυλωμένη,

συμβολίζεις τη γιορτή τους με αντίδραση δαρμένη.

Δυστυχώς αδυνατείς και κερδίζεις γενικεύσεις,

της ανάγκης σου ουσία οι των αδυνάτων γεύσεις,

συμφωνείς πια τακτικά με ορθές συγκαταβάσεις,

εξευμενίζεις πειρατές των ορίων σου με φάσεις.

Ο ξεχειλισμένος φόβος σου στάζει θηριωδία,

ψυθιρίζεις ασάφειες σε μυαλού αιμωδία,

η ειλικρινής σου πρόθεση μειδιάζει στην αλήθεια,

η τρίτη χάρη σου φορά ξεπλυμένη βοήθεια.

Έλα μόνος στην εκτίμηση της ανθισμένης στάλας,

βγες γοργά από το όνειδος της πυρωμένης γυάλας,

ασ' τα παγωμένα χείλη απ' το παζλ της εξουσίας,

πιες του κάκτου το νερό από σκέψεις ανομβρίας. 
 

Τα χρονικά βαδίσματος

Ό,τι απ' τη ρωγμή περνά σε ζωή ημιπερατή,

ό,τι και αν ληστεύεται από νόημα πειρατή,

συντίθεται σε βάση αναλαμπής αρχής

ο χώρος θεραπείας με κράμα ιαχής.

Ό,τι και αν αλλάζει, ό,τι και αν αργεί,

ό,τι και αν ρημάζει τη νοητή αυγή,

σαν σε χρόνο ακίνητο φιλί μονάχης ύπαρξης,

γεμίζει τον ασκό αναπνοής και σύλληψης.

Ό,τι και αν ζητάς, ό,τι κι αν σε φοράει,

σε άρρητη αγκαλιά ό,τι και αν πεινάει,

τα χρονικά βαδίσματος με ίχνη στο σωρό,

αναγνωρίζουν έναρξη με μέλημα ορό.
 

Ψυχικό χαρμάνι

Συνοδεία αφαίμαξη στο ατσαλάκωτο ον

και μαύρη χειραφέτηση στο αντίστοιχο παρόν,

ποτίζουνε το έδαφος με όξινη βροχή

και με θηρίο λίπασμα την παρθένα αρχή.

Στην απαλή βεβαίωση μάσκας ατλαντικής

υψώνεται ο πόλεμος μάνας δαιμονικής,

μοιάζει το γυαλί άθραυστο σε ειρηνική βιτρίνα,

μα οι νότες δε μας δένουνε από αργυρή σειρήνα.

Σε ακολουθώ αλεξίκαρδη θύμηση πελασγία,

σε κολυμπώ ατέρμονη θάλασσα συνωδία,

μ' ένα κλαδί συλλογικής ουσίας στο λιμάνι

ανάγουμε τα αδύναμα σε ψυχικό χαρμάνι.

 

Σελιδοδείκτες χρόνου

Το σώμα άγιου φωτός δε θα στριφογυρίσει,

τα πνεύματα της κάθαρσης δε θα βαλσαμωθούν,

η σκέψη το υπερσύνολο στην αρχή θα ορίσει,

οι σελιδοδείκτες χρόνου δε θα ανταμωθούν.

Για ξεχασμένη ανθρωπιά ένα χαμένο σπίτι,

μη γραμμική η ανίχνευση στα απόκρυφα ειρμού,

δε θα αγκαλιάσει η γη μας λάμψη αποσπερίτη,

η απόφαση βιβλίο για ψυχή συνειρμού.

Ο ώμος τους βραχύβιος, περιστύλιο βοής,

νοώντος κατεχόμενα η κίτρινη φωνή,

μα μεθύσι ανθρωπότητας η κίνηση ζωής,

σε μονοπάτια δρώμενα σθένος παραμονή.
 

Πίστη και απόφαση

Η πίστη των μυημένων και τα έργα των ακολούθων δεν αρκούν για να συνταχθεί κάποιος με ένα ψέμα, ένα θρησκειοφιλοσοφικό ρεύμα με αρχικό σκοπό τη λατρεία του εξάποδου τετραγράμματου. Το πλαίσιο δεν είναι αμιγώς διπολικό, δύναται κάποιος να αναγνωρίσει τα θετικά έργα και τις θυσίες των πιστών και ταυτόχρονα γνωρίζοντας το σάπιο της ρίζας του ρεύματος να αποφασίσει να μην το ακολουθήσει. Το θέμα καταλήγει στο ερώτημα του εάν αρκούν οι πράξεις των παραπλανημένων σε όποιον γνωρίζει καίριες αλήθειες ώστε να αποδεχτεί αυτός πως οι πιθανότατα ηρωικές αυτές πράξεις αντιπροσωπεύουν και χρωματίζουν πάνω από τον κρυφό σκοπό του κινήματος ή όχι.

 

Κουλτούρα της ελπίδας

Αναπνοής μας βρογχική ληστεία μετά δώρου

φιλάει χείλη σε παρόν μιας εμπαιγμένης γης,

 πειραγμένο το μέλλον του φυγόκεντρου χώρου,

στο θεριστή αγύριστο τα δάνεια αυγής.

Δύναμη απινίδωσης στον κρατικό πνιγμό

ενέχει ο ανεκτίμητος θάνατος της αήθειας,

που διαλύει "διαφάνειες", προπύργια σε τριγμό,

που γδύνει χαμαιλέοντες με τις γλώσσες βοήθειας.

Ο χείμαρρος σε βάφτισε που τις "εταίρες" καίει,

στο αίμα που σε γέννησε μνήμη δεν παραπαίει,

οι αιώνες σου δε χώρεσαν στην καπνιστή κοιλάδα,

κουλτούρα της ελπίδας, συλλογική λιακάδα.
 

Ανθισμένη αλήθεια

Στροφή βιωματική τους αλλάζεις τα χνώτα,

ακάνθινο κομμάτι τρόπου εμμένεις να ματώνεις,

τους μασκοφόρους έπαιξαν κοντά σε παιδιά φώτα

και έρημο κρυφτό, τα δάκρυα ανεμώνης.

Μα ένα το χρυσάνθεμο κι η έναστρη στην πίστη,

μας αγκαλιάζουν μακριά από ασυμμετρίες,

από εντροπίες χαοτικές σε αγγελιοφόρο κύστη,

μας γεμίζουν με ένυδρα φιλιά και γεωμετρίες.

Στη σκέψη μας ηλίανθος με θεϊκή λατρεία,

το μέλλον όχι στα άγραφα μα σε πλεγμένη μοίρα,

το σύστημα αθάνατο με άκρα δεκατρία

κι ο χρόνος που μας κράτησε, δάδα σε φίλια χείρα.

Μικρό λευκό γαρύφαλλο μας χάρισε η ανάγκη,

να αντανακλά αγνότητες που τρέχουν στη νυχτιά σου,

κι αν δεν πετάει στην αξία χάρτινο αεροπλανάκι,

θα αγναντεύω άνθη στην ακριβή μυρτιά σου.
 

Η τούνδρα

Χαϊδεύω το πνεύμα σου κι ας είναι στα βαθιά,

παραμονεύω το όνειρο και το ρίχνω στο κύμα,

θάλασσα χρυσαλλίδα, γυναίκας αγαθά,

ο λευκός χάρτης νόμος σου και της γης σου το βήμα.

Αναχαίτισες λήσταρχους στων προεστών το βλέμμα,

ρήτορες σε δεξίωση αγαλμάτων προείδες,

κι αν κύλισε η πίστη σου στο πληγωμένο αίμα,

δεν άφησες την τούνδρα μας για εύκρατες πατρίδες.

Ελίσσεται η ευοίωνη επάνοδος της χώρας,

μα ανεμίζεις τις στάχτες τους σε όραμα αλμυρό,

ανάσας υπερκορεσμός στις κρύες στάλες μπόρας,

μα κυνισμούς παρέλυσες και νεύμα λιπαρό.
 

Απόδοση χρώματος

Προσδόκιμη οξειδοαναγωγή απούλητης ελπίδας,

πάντα στην πλώρη μάχεσαι κι απ' το χώμα σηκώνεις

δυο γόνατα εγχώρια που μάθαν να ματώνουν

και αγγίζεις την εξέλιξη που κρυφά ξεπαγώνεις.

Αθάνατη αρχή το χάρισμα κανόνων,

αγέννητο το τέλος ραγίσματος αυτών,

ατένισες σε πικρή γη δεμένη ρωμιοσύνη,

μα έσωσες το δρόμο από χρόνο θηρευτών.

Νοητικό φαινόμενο, φιλί προσαρμογής,

η σκέψη που σε καρτερά σε φύλλο επιθυμίας,

σε απόδοση χρώματος του ντόπιου συνειρμού,

την πανωραία υμνολόγισες γλώσσα της νηνεμίας.

 

Ο λογισμός της ύπαρξης

Ανάστατη η κίνηση με ευπαθή συχνότητα,

περιοδική συγκίνηση με τεχνητή ταυτότητα,

ηθοποιοί σε έργο διαπροσωπικό,

σανίδι κοινωνία με φως μοναχικό.

Ανατολή και Δύση, παιδιών του ήλιου ονόματα,

ορίζοντας και πλάση, δύο του κόσμου σώματα,

της μαριονέτας ο καπνός βάφει σύννεφα μαύρα,

μα τα σχοινιά της έκοψε σημαιοφόρος αύρα.

Κι αν πλάθει την ανάγκη το ηλεκτροφόρο τέρας,

η κατεστημένη οδηγία συμμορφωμένης μέρας,

δεν εναρμονιζόμαστε με ηδύποτο σκουλίκι,

ούτε ταλαντευόμαστε σε σαπισμένη νίκη.

Ανέκφραστος κι ο χρόνος, άδειο μυαλό φοράει,

σε πυρωμένο αντίδοτο ο νους παραπατάει,

στην πέμπτη συμφωνία στυλώνεται ξανά,

ο λογισμός της ύπαρξης φροντίζει ορφανά.
 

Μελλοντικοί ελεύθιστοι

Στους κεραυνούς ομπρέλα μα το αδύνατο πεπερασμένο,

στον άνεμο κοπέλα με μόνο βήμα ζαφειρένιο,

τη λησμονιά ο θάνατος έμαθε να φιλάει,

μα η λογική τη μνήμη μας απ' το χέρι κρατάει.

Ελπίδα σε αποσάθρωση θα βρεθείς πάλι όρθια,

θάρρητα σε εγρήγορση δε σας αγγίζουν όργια,

παλέτα γήινων τόξων με κοινωνίες χρώματα,

σχεδιάζεις στο κρεβάτι ριγέ τάξεις με στόματα.

Παρτίδα εγκεφαλική κερδίζεσαι στο χρόνο,

πατρίδα μη αναλώσιμη δεν ξέρεις για το φόνο,

οι σιωπηλοί προπέτες σου δολοφονούν ουσία,

μα φαιόλευκη υπέρβαση γεννάει παρουσία.

Εκπέμψτε αδιάλυτη συνέχεια σε εκφράσεις,

αντλείστε απ' την παράδοση τις θυμόσοφες δράσεις,

παλαίμαχοι υπέρμαχοι ελεύθερου αέρα,

μελλοντικοί ελεύθιστοι σε κοσμότροπη μέρα.

 

Η μνήμη ζωντανεύει το παρελθόν, χαρίζει φως στο παρόν και ευκαιρίες φωτός στο μέλλον.
 

Οι σκιές το φως εμποδίζουν, αλλά και εμποδίζονται όταν έρχονται στο φως.

 

Πυρηνικά αλεξίνοες

Ζάχαρη από έργο και μέλι λογικής,

νερό για ασυμβίβαστο κώδικα ηθικής,

μια συνταγή για μάγειρες ανοιχτών οριζόντων,

μια αλλαγή για αφύπνιση από θυμικό πεσόντων.

Μοίρα της ιστορίας εγγράφεσαι στο χρόνο,

ψαλιδισμένη μνήμη μας κόβεις με άρχων πόνο,

συλλογικό ασυνείδητο πετάς δίχως φτερά,

χάνεσαι κι απ' τον ύπνο, υπάρχεις ιερά.

Συνέλιξη σημάτων τηλεπαθητικών,
εξέλιξη δεσμών ετεροπολικών,
δε δομούνται σε χάος άναρχης απορίας,
μα τήκονται σε μέλλον μονής κυκλοφορίας.

Στιγμές μας περασμένες, ξεχασμένες ζωές,

το σύμπαν υπολογιστής, μαγνητίζει το χθες,

πυρηνικά αλεξίνοες κι αν η Ελλάς σε κρίση,

ελεύθειν όπου ερά η πρωτογενής μας φύση.
 

Ανάγκη διαμαντένια

Ανάγκη διαμαντένια με λάμψη μαρκησίας,

λευκού φωτός διάθλαση ανήκει στην καρδιά σου,

αστράφτει το ερώτημα αειθαλούς ουσίας,

"σε ποιο μέλλον βιώνεις καρπούς απ' το άρωμά σου".

Ταχείας ζωής χτύπος συντρέχει στο όνομά σου,

χαλάζι στο "απυρόβλητο" μα ανθίζεις στην αξία,

φορέας ξενιστής τιμά τα χρονικά σου,

σε αυτούς που δε σε ένιωσαν στατική απραξία.

Υπερβαίνουν το αόρατο οι δυναμικές αισθήσεις,

 δημιουργία στον κόσμο σου χωρίς την αφορμή,

λαβύρινθοι στα μάτια σου μα εκμαιεύουν λύσεις,

ανάγκη διαμαντένια με ώριμη ορμή.

 

Σύντηξη

Βαμμένη φεγγαρόλουστη και χλωμή αρτηρία,

κυλάνε μες στο σώμα σου ανδρείκελα θηρία,
δρακοχελώνα αργυρή γονάτισε σε Χάρο,
φλέβα Λεβάνιας Μέδουσας πέσε σε ξίφος φάρο.

Χρυσή ηλιακή ευλογημένη ακτίνα,

ζωτική φωτοσύνθεση πέρα από μαύρη πείνα,

φως θεϊκό του Απόλλωνα σε πνεύμα αρωγής,
πρώτε Λόγε καθάριε προΐστασαι αυγής.

Η έκλειψη δε μας χωρά, για λίγο σκοτεινιάζει,

η πυρηνική σύντηξη το πνεύμα μας αγιάζει.
 

Η εξίσωση

Απλόχερη απλότητα στη δοτική σου φύση,

καμιά απλοϊκότητα στο χέρι της αυγής,

ο νους σου ανατέλλει στου τέλματος τη δύση,

γάργαρες υπερβάσεις στα χείλη της πηγής.

Στης επαφής το πρόβλημα, λύση συναισθημάτων,

η φίλια συνάρτηση με δυο μεταβλητές,

έσωσες την ανάγκη μου από δεσμά θυμάτων

και έπλασες στο χρόνο μου αποδράσεις ρητές.

Ελπίδα και επίγνωση σκαρφαλώνουν στη γνώση,

στο χάος επιθυμιών ξεφεύγουν συμμετρίες,

έλαχε η εξίσωση των ρόλων μας να δώσει

στην ανάσταση απέθαντες καπνοφόρες φατρίες.

Ενός τσιγάρου χρόνος

Στον ώμο της μωρής καρδιάς ψέμματα ξαποστάζουν,

σε χαλάσματα τρίμηνα οι προσευχές κουρνιάζουν,

μα έσπειρες το βίο σου σε μνήμη ανθισμένη

και φύτρωσαν βαριά κλαδιά αυγής που απομένει.

Μιας σιγαλιάς το αίνιγμα απόψε να σκιρτήσει,

της φυλλωσιάς η θάλασσα μονάχη να θροΐσει,

τη μυρωδιά πρωινού νησιού αγγίζει η νυχτιά,

το καλντερίμι αθάνατο που χάνει η φωτιά.

Τα ράσα κάνουν μαγικά με πρόδρομο αστέρι,

τα φτερά γίναν στην κόλαση από εκούσιο χέρι,

αλαφροΐσκιωτε άγιε θαύματα δε σου αρμόζουν,

οι αφυπνίσεις άγγελε στη δίεσή σου οιμώζουν.

Ενός τσιγάρου χρόνος και οι σκέψεις λεπτά,

την κάφτρα και τη ρουφηξιά μου μάθαν να προσέχω,

γύρεψα κόσμο μόνος και φιλί στα ανοιχτά,

επιδόματα θέρμανσης απ' τα χείλη σου έχω.
 

Σύμπαντος μεγακύτταρο

Ώρα του ήλιου Κυριακή, οι ακτίνες σου στο χρόνο,

διαπασών ενδόκοσμο σε σένα η προσευχή,

αστέρα υπεραιώνιε λάμπεις σε πρώτο θρόνο,

στην ισχύ σου επισκέπτης του κόσμου η ευχή.

Παντοτινή η λάμψη σου και η καυτή σου ανάσα,

το σύστημα αφεντεύεις ακριβώς και επί δικαίω,

η τέλεια δομή σου θεός για αρχή πάσα,

σύμπαντος μεγακύτταρο, σύμβολο τελευταίο.

 

Μίτος του χρόνου

Μίτος του χρόνου η συνοχή οδηγεί σε συνέχεια,

κερί σβησμένο η ανταλλαγή της πίστης με ανέχεια,

"ευγενικός" ο Χάρος αληθούς κοσμολογίας,

μαζεύει το δρεπάνι σε καθεστώς απραγίας.

Νόμος του χώρου η αυγή με πρωινή ηλιαχτίδα,

ζυγώνουν οι ασπρόμαυροι σε μια σκακιού παρτίδα,

η κοινωνία πρόθυμη εγκολπώνεται μόδες,

τροχοφόρο το δίδαγμα κατηφορεί σε ρόδες.

Δημεύει ο αγώνας παραφιλολογίες,

αμιγώς λυρικές, ψευδείς φημολογίες,

σε συμμετρία κάλπικη μην προσφέρεις αξία,

σε ισοσκελή υπερβολή μην αναλώνεις μνεία.

Ρωγμή και ανατροπή

Ρωγμή μου στην απόδοση των φωτεινών χρωμάτων

φαίνεσαι στην απόκριση των γυάλινων βημάτων,

αναπνοή στο ιδεατό και τρίξιμο στην πράξη,

δομείτε θλιβερό ορισμό που η λήθη έχει χαράξει.

Ισοβαρείς οι έντιμες και άτιμες διατάξεις

στο σώμα αποτελέσματος, στη δύναμη ροπής,

μα οι πρώτες πάντα ελκύουν τους σπουδαστές της τάξης,

ισορροπίας ειδικής στο κλείσιμο οπής.

Χάραξε το ξυλόγλυπτο ρομαντικός σουγιάς,

δώρησες στο ασπρόμαυρο κατακάθι μπογιάς,

για να κινήσεις κόσμο ακίνητος λεν να 'σαι,

να πίνεις το απόσταγμα από χέρι που φοβάσαι.

Μινιατούρα συγκίνησης βλέπεις μες στο σκοτάδι,

η τρίτη φαντασία σου λιμάνι έχει ψάξει,

συνήθισες το απρόσμενο από βαθύ πηγάδι,

κίνδυνος κορεσμός στα μάτια σου έχει στάξει.

Πάντα η αγάπη εκτίθεται σε κοφτό κυνισμό,

μα η συμπαγής δομή της δε δείχνει μαρασμό,

προσπέρασε το πρόσκαιρο σε ώρας ημερίδα

και κράτα την ανατροπή σε άνυδρη πατρίδα.

 

Θλίψη και δημιουργία

Η μελαγχολία / θλίψη δύναται να έχει δημιουργικές εκφάνσεις γιατί επιτρέπει / ευνοεί τη μετέπειτα παρουσία έμπνευσης και ιδεών σύμφωνα με συνδυασμό των ισχυόντων αρχών του δυισμού και της ισορροπίας, εννοώντας με αμέσως επόμενο αποτέλεσμα τη διάθεση για δημιουργία μετά από κάποια προϋπάρχουσα αρνητική κατάσταση ή βάση που αποδομεί θετικά συναισθηματικά δεδομένα.

 

Της προσδοκίας θάνατος

Της προσδοκίας θάνατος μου χτύπησε την πόρτα,

η μαύρη απογοήτευση με φλεγόμενο βέλο,

βαρύς και ο καπνός της μισής ανεπάρκειας

σε τραγωδία ανεβαίνει που να βλέπω δε θέλω.

Ο δρόμος ξανά στα μισά κι ο νους εγκαταλείπει,

το ύψος σκαρφαλώματος πολλάκις πια γνωστό,

η ελπίδα μου χωρίς σχοινιά κι ο κίνδυνος δε λείπει

να πέσει πλέον μόνιμα σε θεριστή ιστό.

 

Στίλβωμα και αριθμός

Στιλβωμένη και δύσκαμπτη του παιχνιδιού σου η μοίρα,

σχισμένος και βρεγμένος ο χάρτης παραλλαγής,

έπαιξες με βαριά χαρτιά, τη φλογισμένη χείρα

και έχασες το ατέρμονο σημάδι της αυγής.

Στη χάση και στην έξη της πλυμένης ζωής

ψάχνεις για τη βοήθεια που πάρκαρε στο δρόμο,

στο αδιέξοδο πάρκο σου αντίλαλος βοής,

το λίθο λογισμό πια φόρτωσες στον ώμο.

Η ξακουστή επάνοδος τρέφεται με εκπτώσεις,

το λόγο που δεν έμαθες να πουλήσεις καλεί,

μα ο αριθμός της σύνταξης δε συντηρεί τις πτώσεις,

παντού γράφει το όραμα πριν στη δίκη σταλεί.
 

Στης σκέψης το παράθυρο

Η αίσθηση ως νόημα το κορμί της βιώνει,

παραίσθηση προσάναμμα αργά αποβιώνει,

στον καθρέφτη η συνείδηση δεν έχει ένα σχήμα,

εγκυκλοπαίδεια πλαστική δεν της φορτώνει ρήμα.

Στης σκέψης το παράθυρο μια ύπαρξη δραπέτης,

στο άδειο μυαλό διαλογισμός που μαθαίνει η Θέτις,

ανώφελη η λεύκανση στης ανάγκης το στρώμα,

γραμμικά στιγμιότυπα καλύπτονται με χρώμα.

Πλήττει σε μαύρο χώρο ο συνειρμός της φύσης

όταν στο πλήθος χάνεται η έννοια της ρήσης,

ο έλεγχος της έμπνευσης φιγούρα με σχοινιά,

 η δημιουργικότητα συγκλίνουσα ανιά.

 

Οι υπερβάσεις που απαιτούν ατσάλινη βούληση μακροπρόθεσμα εξελίσσουν την ιδιοσυγκρασία του ατόμου.
 

Η νόηση είναι η πρώτη ύλη της νοημοσύνης.
 

Στην πλειονότητα των ηθικών ατοπημάτων, η δράση είναι περισσότερο μεμπτή από την αντίδραση.

Υπό τη συνειδητότητά μας ως σύστημα αναφοράς, μεταξύ δύο συνειρμών δεν είμαστε τίποτα.

Τα κοινωνικά ναι ή όχι κατοικούν σε συμβατικά εξαρτημένη γραμμή, τα ατομικά οφείλουν να κατοικούν σε ασύμβατα ανεξάρτητη.
 

Απόνερα σκιάς

Τυχερός οργανισμός και αόρατος θεσμός

παίζουν την αιώνια λύρα και φιλούν το άγγιγμά σου,

αρχή προαιώνιας μοίρας ανακλά τα θυμικά σου,

τα παιδιά ήχοι της νύχτας παίζουν στη συχνότητά σου,

 η καρδιά φωνή της Ήρας βασιλεύει στα πανιά σου.

Πανελλήνιος χρησμός, ανυπότακτος δεσμός,

γονατίζει την ανέχεια στη μητέρα ενδελέχεια,

αλλοτρίωσης χαμός που πληρώνει ο εσμός,

μαύρη ώρα στο πηγάδι, φόρος στη βαριά συνέχεια.

Δύο βάσεις για υπέρβαση τα καστανά σου μάτια,
η ακτή δίχως συνθήκη βρέχει μνήμη στα μαλλιά σου,

δυο χαρές με κόντρα αέρα γελούν στην αγνότητά σου,

στο μοναχικό πορτρέτο η γραμμή της ομορφιάς σου,

τα απόνερα σκιάς σου, γνώση και τα λογικά σου.
 

Εάν ενδοσκόπηση και αυτοανάλυση είναι τα καύσιμα της εξέλιξης τότε ο αυτοπρογραμματισμός είναι η ατμομηχανή της.
 

Όταν η κυκλοθυμία σου χαμογελάει να είσαι βέβαιος ότι δε θα της μείνεις για πολύ θυμωμένος..
 

Ακρόπολη της γης

Ο οίστρος ερευνητικός λαβύρινθους φωτίζει,

το ρεύμα σου πολιτισμός βαρβάρους Ελληνίζει,

διατηρεί ενέργεια η φωτισμένη φράση,

Ιωνική και Δωρική κληρονομιά στην κράση.

Στο χρονικό της θάλασσας χωρίς κουπιά παλεύεις,

μα απ' το βυθό του ωκεανού έμαθες να θεριεύεις,

ημερολόγιο καιρού γράφει τα βήματά σου,

κινείσαι πέρα απ' τη βροχή, κοχύλι στα σκαλιά σου.

Στην πέτρα πάνω σκάλισες το σχήμα της αλήθειας,

τη δράση σου εχύτευσες σε καλούπι βοήθειας,

σα μάρμαρο η ελπίδα σου, άνεμος μες στο χρόνο,

ακρόπολη της γης σου το έργο σου και μόνο.

 

Διαφοροποίηση και εξέλιξη

Η διαφοροποίηση κάνει τη διαφορά,

η φύσει ανομοιότητα τη ζωή εμπλουτίζει,

κι η φυσική ισότητα, η ιδία φορά,

χώρων κοινά γνωρίσματα μπορεί να διανθίζει.

Ποτέ όμως δεν πληρώσατε με νόμισμα του χρόνου

τη γνώση που ως διαθέσιμη υπήρξε κοινός τόπος,

ποτέ κομμάτι εξέλιξης του ακάνθινου πόνου

δε βρήκε την καρδιά, σας έχασε ο τρόπος.

Φιλάσθενη η συγγένεια των ντόπιων συνειρμών σας,

η σκέψη σας αμμόλοφος χωρίς απτή συνέχεια,

το πυρωμένο δίλημμα ηχεί επί των ειρμών σας,

λοβοτομή ή θύελλα σε ξεπλυμένη ανέχεια.

Ωμή η πεπατημένη που πάντα ακολουθείτε,

στον άνεμο τα βέλη πιάστε και θα αρθείτε

από κορμιά σερνόμενα φορτωμένα με πίσσα,

από νόες μονάχα στατικούς που δεν κινούνται ίσια.
 

Άρρητοι και δρακομάνα

Βραδιά ευκολοφόρετη δε ζήτησε η ανάγκη,

ούτε λατρεία αιματηρή σε μαδημένη γη,

το δόλιο μονάχα εριστικό σαράκι

να πιάσει κύματα έξωθεν του ξενώνα αυγή.

Βαράκια στο μυαλό χωρίς ειδικό βάρος,

έκπτωτε αργυρώνητε αφαίμαξη ζητάς,

αγκάθια στην ψυχή χωρίς φύλλωμα θάρρος,

υφαρπαγή του μυελού ανένδοτος κοιτάς.

Άρρητων αριθμητική στις σύνθετες αξίες,

φωτεινό διπλό έψιλον με τρίκορφα γελάς,

φτερά δεν έχεις άναρχα και ύμνους ταραξίες,

μονάχο το ρολόι σου καταδεικνύει Ελλάς.

Ηλεκτρικό καρκίνωμα ανάβεις, τυραννάς,
δημαγωγέ εξωνημένε στα κάγκελα να αφρίσεις,

δρακομάνα αδυσώπητη ασύδοτα γεννάς
σκακιστικά φερέφωνα με τις φωτιές στις ρήσεις.
 

Σπιράλ και καρδιά χρόνου

Μπεγλέρι τους ο τρόμος κι η ανθρωπιά σταλιά,

σκονισμένη η κάθαρση με ανήθικο σαπούνι,

τα οικιακά τους μαγικά τους ψήνουν τα μυαλά,

συγγενική παράκρουση τους γλείφει το κουδούνι.

Μαύρου κινδύνου αίσθηση πατά σε μύριους χάρτες,

σπιράλ καλεί ο θάνατος το μελανό παιδί του,

νόησης καταπίστευμα δεν πιστεύει σε κάρτες,

μα ο σκελετός δρεπάνι κρατάει στην αυγή του.

Μαζί σου όμως οι θεοί ανεμίζουν γλυκά,

κρυστάλλινη ακμή και χέρια φιλημένα,
της ζάλης ο βορράς μας χάνει τελικά,

λογική περιδίνηση δεν αγγίζει κανένα.

Η ελευθερία γάμων των ζωηρών νευρώνων

αθανατίζει τη στιγμή συνειρμικών πυλώνων,

στη σκέψη μου πετάει η αγαπητή σου φράση,

σε καρδιά χρόνου δένεται η πεπρωμένη φάση.
 

Τα όρια

Διαχρονικό το νόημα αθώο παιχνιδιών,

σκαλί - σκαλί ανέβηκε στο μονάχο σκοπό του,

δεν τάισα καυτό χυλό νόηση παραγιών,

συνοχή καθαρόαιμη κάτω από το καπό του.

Μείνε οπαδός χριστιανός κάτω από την εικόνα,

άψογη η τιμιότητα που στο σπαθί τους φέραν,

μα το γενικό σχέδιο οι ιππότες σου δεν ξέραν,
το πανταχού επίπεδο ελάχιστοι προφέραν,

η στοχευμένη αντίδραση κερδίζει τον αγώνα.

Στο τάσι της κρεατομηχανής σκοντάφτουν το εγώ σου,

το τίποτα θεάματος και το άριστο κενό σου,

γλείφεσαι με μαθήματα όταν κοιτάς τα έσω,

μα δε χωροθετείς τα όρια και το μέσο.