Γωνίες οριζόντων

Στην παρυφή βουνού ιαχή διακόνου,

σε τροπόσφαιρα σκέψης πλάτος ζωής αλλάζει,

στη γέννηση της ύπαρξης η ύπαρξη του χρόνου,

με παρονομαστή ο δαίμονας ομοιάζει.

Με κόμπους σε γραβάτα ριγέ δεμένης σύλληψης

πυρωμένη διάρκεια αυτοεκτροχιάζεται,

σε γεννήτρια ανάγκης να ρέει ρεύμα αντίληψης,

με ζυγό και μαντήλι η πυρκαγιά θαυμάζεται.

Δάχτυλα αφαιρετικά βρίσκουν τυχαίο φως,

αιθέρα σωτηρίας καπνίζει η αμνηστία,

με το αίμα σκιτσάρει αμφίβιος κωφός,

η απόκλιση ψυχής απέθαντη νηστεία.

Δίσκο ευρυμάθειας γνωρίζει η αχτίδα,

γωνίες οριζόντων με τις μοίρες της μοίρας

χωροθετούν διάκενα σε τροπική παρτίδα,

ωδές στην ανασκόπηση μίας ελπίδας λύρας.

Συλλαβιστή ανέλιξη αναζητά τον τόνο,

σαράκι αδυσώπητο πριονίζει δομές

που σφραγίζουν παράθυρα στον ιπτάμενο φόνο,

σε λαδωμένους άνεμους με αλάτια κι ορμές.

Η μαύρη σκόνη καταπίνει ενδελέχειες

και το διαθέσιμο μέχρι το απτό ταβάνι,

αυλαία κρεμαστή σε υπέρογκες συνέχειες

και πλουμιστή υπέρβαση σε τρυφερό τηγάνι.

Τσουκάλι αθεώρητο και χύτρα οκνηρίας

κρύβουνε την κενότητα με ξύδι και βραδύτητα,

μπαστούνι τρίτης λήθης και σάλιο ευγηρίας

  σταυρώνουνε με ένζυμα πρωτεϊνική βαρύτητα. 

 

Καπνός αντινομίας

Στη χορδή του διαμαντιού κλωνοποιείς γενέσεις

και βράζει η απόδραση της ένορκης φωτιάς,

 δικηγορούν με χρώμα ομόρρυθμες ενέσεις,

νεόχτιστη η ίνα υπόθεσης πλατιάς.

Θες σκέψη για νερό και υπόσταση για φοίνικα,

καπνός αντινομίας σε θνητό στόμα είδησης,

το μήκος της ματιάς υποβόσκει στον πίνακα,

 ο πυρήνας διάθλασης με μανδύα συνείδησης.

Νωρίς και ωροδείκτες για πάσα εποχή,
 κεκλιμένο παράπονο ξεφεύγει απ' τον ορίζοντα,
επαφή διαρρήκτης με στέρφα ενοχή
ενώνει δυο θρανία επαμφοτερίζοντα.

Αέρος φυσαλίδες στην πνιγμένη διάδραση,

ατόπημα ενδόρρηξης δυο πτώσεις μακριά,

παρελθόντος πριονίδια στην ξύλινη ανάδραση,

πραγματιστές και πίστη σε τρόπου αποκριά.

Αγέρωχη η ελπίδα στο νου του μελανιού,

ανόθευτη η όσμωση με προδόρπιο λάθους

συγγενών δακτυλίων νευρώνα πλατανιού,

μα σύρθηκε η παρένθεση στη φυλλωσιά του βάθους.

Καλώδιο και διακόπτης στο σκότος συνεργάζονται,

αρκεί νερού πυκνότητα για τους φονιάδες όγκους,

εμβρόντητα λινά σιωπές περιεργάζονται,

στα πλήκτρα της ζωής οι ιδέες σε φθόγγους.
 

Τροχιά παλαιότητας

Τελετουργία αντίθεσης δεν ανάβει κεριά,

πυροδοτεί αυτόφωτη κομμάτια γινομένων,

διαμερισματοποίηση σε επαγωγής μεριά,

μορφοποιεί το άρωμα σε σκέψη αγνοουμένων.

Οι συλλαβές της απαρχής λειαίνονται στο δέκτη,

ο άξονας της αίσθησης οδηγεί χαρακτήρες,

μακρομοριακή πραότητα στις τελείες του παίκτη,

σε αφαιρετικό καπνό θαμώνες αναπτήρες.

Οι κουρτίνες χορεύουν με κρόσια υπαιτιότητας,

χαρακιές ναρκωτικές συλλογικής αναμονής

εμμένουν στο βαλσάμωμα της κουρδιστής ολότητας

κάτω από τη γκραβούρα γεννητικής φωνής.

Τα ξύλινα σπαθιά στη μάχη με τις σφαίρες

αλλάζουν βαρυτόνια ζυγών και εφαρμογής,

αποφράδα διαμόρφωση στους ορεινούς αιθέρες

ηλικιώνει ασκούς σε γκυ παραγωγής.

Το τάσι του χαυλιόδοντα παράγκα λουλουδιού

σε ανέμισμα της εσοχής και απόθεση χορδής,

στο φύλλο της ανάστασης σταγόνα ερωδιού,

χώμα στην πιθανότητα συνθετικής ορδής.

Ασκητική κλεψύδρα γυρίζει τάση όασης,

αμμόλοφος ανάγκη με φοίνικα στη θύελλα

εγείρει παραστάσεις ημίαιμης επώασης,

γωνίες και στροφές σε συνειρμικά πτύελα.

Δόντια γραμματοσήμων δαγκώνουν κορμών μνήμες

και ζευγαρώνουν με αριθμούς σε στάχυ φαντασία,

πώς να περάσεις μια βραδιά με τις πυρρίχιες φήμες,

πώς να απινιδώσεις τη μάταιη απουσία.

Εφηρμοσμένοι φυσητήρες στους ημιθανείς κρίκους

κοινωνούνε τα πούλια με ανιόν φαυλότητας,

αλατισμένο θέρισμα στων δυο καρπών τους οίκους,

ακίνδυνη η φωτιά σε τροχιά παλαιότητας.
 

Η ρεμπέτικη τράπουλα

Ιπτάμενες νοθείες, ηλεκτρικοί δασμοί

γνωρίζουν στην αφή μέλλον πρεσβυωπία,

δυο μόρια κενότητας διπολικοί δεσμοί

κρατάν για να δονήσουν ρωγμή σε εμμετρωπία.

Κάτω απ' τον ιστότοπο της γραμμικής φυγής

ξέφυγαν δυο δελφίνια διαφορικής αρχής,

το άλφα προς το βήτα προβλέψιμης πηγής,

μα κολυμπούν καμπύλες σε φύλλα διδαχής.

Κορμί φωτογραφίας κοιμάται με το φως,

βίος αναπνοής μονάζει μπρος στο τέλος,

αθίγγανη ανάγκη, αντίλαλος κρυφός,

φοράει σκουλαρίκι στης βανίλιας το μέλος.

Οι ξενιστές εισπνέουν ψήγματα ωμής θεώρησης,

το χρώμα της παλέτας ζει με την οπτική,

το κουτάλι της σούπας δεκανίκι αιώρησης,

στη ρεμπέτικη τράπουλα φαντασία λυρική.

Της ιστορίας ο κάδος συλλέγει επαναλήψεις,

το έντομο πετά κι η ελεύθερη πλημμύρα,

υποατομική χαρά προσπερνά διαλείψεις,

γραμμόφωνα παιδιά στη χαραγμένη χείρα.

 

Το δείπνο του μυθεύματος

Φάρμακο δεν υπάρχει για να μένει ο πήχυς,

ούτε αθανασία στο σκίρτημα του γέλιου,

διμεταλλικό έλασμα το νόμισμα της τύχης

χρωματίζει φωνήεντα στο στόμα του πινέλου.

Ουμανισμός και αυλικοί στο δείπνο του μυθεύματος,

στη ζωή του μοιράσματος οι παλιατζήδες πόσης,

ανθρωπιά σε επίσχεση με το λόγο του νεύματος,

με διαστολή υδράργυρου οι βοήθειες βρώσης.

Βαρίδια στο χαλί κι ο ξεναγός της ώρας

θεριεύει την ανάγκη της οσμής στην παρτίδα,

δειλινό μες στη βάρκα χωρίς το φόβο μπόρας

και ζει απ' το απόσπασμα του όρκου η πατρίδα.

Έπιπλο ψαλμωδία διδάσκει αισθητική,

ξυλάκια φαγητού πολλαπλασιάζονται,

 μα σπάνε σε εδαφική συνοχή βαρυτική,

κβάντα αναλγησίας κι αν μεταβιβάζονται.

Θεοσεβούμενη ρωγμή πλήττει τις αναρχίες,

σελιδοδείκτης πάπυρος ψηφιακού παρόντος

ενώνει τις τελείες σε ματιών συμμαχίες,

υδρία χρόνου ρου με γάνωμα του όντος.
 

Κέδρινος προορισμός

Φθορίζουσα απόδραση από φυλάκια γκρίζα

φωτίζει το εγκώμιο της αχθοφόρου μνήμης,

αγροτική αντίδραση, απλότητα στην πρίζα,

συνεργάτες ασύνδετοι κρυμμένης επιστήμης.

Λουλούδι και αγέρας και απόφοιτο φως,

γκραβούρα ως διάκοσμο σε έργο πλάγιας σκέψης,

για διπλωμάτης κίνησε μα έμεινε κρυφός

ο τρόπος αναστύλωσης παρατημένης τέρψης.

Ηχείο υπεροχής, μικροφώνου εγώ,

φωτοτυπία ύπαρξη με έγχρωμα μελάνια,

ο πρώιμος ορίζοντας με βοηθό λαγό,

αγγίζει κοινωνίες με πυρωμένη άνοια.

Διθέσιο κανώ κέδρινου προορισμού

μεταφέρει συνθήκες μιας αρωγής αξόδευτης,

ρετρογενές ταξίδι χάλκινου ορισμού

ζωγραφίζει αποθήκες διαστολής ανόθευτης.

Βρεγμένο παλκοσένικο σε ώρα κωμωδίας,

το νέο όνομα ηχεί σε οίκο ματαιότητας,
επίμονο παράπονο σε τάσι θυμηδίας,

ανθισμένη αντίστιξη η τομή της ποιότητας.