Ω-μέγα γνώση

Σάρωσης βήμα χαοτικό βουλιάζει τη συνέχεια,

αδιαφορίας κέρατο ταίζει την ανέχεια,

πυρηνικό το κάλεσμα μα η αποχή ζαλίζει,

πνίξε την απουσία σου, η αντίδραση στραγγίζει.

Δονήσεις αφυπνιστικές στο άκουσμα της γλώσσας,

απαρνιέται το δίγαμμα ο αριθμοσοφός σας,

στο νόημα το αγέρωχο κεχριμπαρένιας ώρας,

ίπταται γλυκό άρωμα υπεραιώνιας χώρας.

Έλασμα διμεταλλικό η νίκη και η ήττα,

διπλό θεϊκό έψιλον, στα δυο κομμένο θήτα,

διπλή όψη νομίσματος η Ανδρομέδια χρώση,

ιδιοφυής αλφάβητος, ψι-χι, ω-μέγα γνώση.

 

Φιλοσοφίας φωτόνια

Σεργιάνι από το πρωί, στην πόρτα σου μαγεία,

δώρο η παρουσία σου πρώτη πατρίδα μνεία,

ανάσανες απ' το σωρό που καίει τα πανιά σου,

προχωρημένο δίκαιο τιμάται στα μυαλά σου,

πρόδρομος τελικού οιωνού το έργο στην πορεία.

Πιστωτικό, χρεωστικό κι η ζυγαριά δεν ξέρει

το αντίβαρο στη σκέψη σου μα ο δρόμος σου θα φέρει

φιλοσοφίας φωτόνια απόντα απ' το κενό,

γενιά λάμπει στα μάτια σου χωρίς άγνοιας στενό,

χωρίς τον παιδευτή σταυρό, της τρύπας το αστέρι.

Δε βλέπεις αναπόφευκτη την αχνισμένη ζέση,

στο πάθος που αγιάζεται ράγισμα να μη δέσει,

μα φορά την υπόκλιση η λάσπη καθώς ρέπει,

φως της ζωής, σταυρόλεξο, την καθαρίζει ως πρέπει,

κι η ιστορία βέβαιη, ανατροπή και θέση.
 

Τα γενέθλια

Στον ώμο η ζωή του κάλπικου χεριού,

στα μάτια σκόνη εποχής και τσούζουν οι ιστορίες,

παλέτα και δυο πέπλα στη σκέψη του θεριού,

ζωγράφισε και κάλυψε Γόρδιες θεωρίες.

Φτηνή δειλή προσπάθεια ανοίγεις ψόφιους κύκλους,

αναπνέεις τη μπόρα σου, μια μελανή βροχή,

όξινο το χαλάζι σου και μάτωσες τους κύκνους,

το μύριο λάθος τέλος σου κι έχασες την αρχή.

Σου στέρεψαν τα όνειρα, γενέθλια της πόλης,

ανέβηκες τη γειτονιά χωρίς να προσαχθείς,

πουλιέσαι σαν αντίτιμο κόκκε της πλάσης όλης

και το μαθαίνει η θάλασσα, δε θα παραταθείς.

Η υπέρβαση είδωλο δεν έχει στον καθρέφτη,

μα η συμμετρική αντίδραση γεννιέται στο βωμό

κλάσματος ανακρίβειας που διδάσκει στον ψεύτη

ένα νεκρό παράπονο σε άδειο πειρασμό.

 

Ο ήχος της αρμόνικας

Μισάνοιχτη ζωή, κούπα μισογεμάτη

σε έρπουσα σιγή και λουλούδι γκρεμό,

στα Ελληνικά μας κύματα μέσα από μπλε αχάτη

γνώριμο πια να βλέπω, του έθνους μισεμό.

Μα δομημένη ελεύθερη η σκέψη απελάτη,

το αντίδοτο σύμβολο και η λήθη σε ρήξη,

τομή της ανθρωπότητας και τρέχει λευκό άτι

κι η μόδα κοινωνίας λαδώνεται στη νύξη.

Απαίσιος καφές με σπαστό καλαμάκι

σε γυάλινο υπόμνημα, συνήθεια μιας χορδής,

βοήθεια με διακοπές ψαρεύεις με καμάκι,

αόριστο ολοκλήρωμα γειωμένης ορδής.

Κοινός βηματισμός μουσικούς τόπους διεγείρει,

δονήσεις πρώτου μέλλοντος απ' τη μνήμη πηγάζουν,

ο ήχος της αρμόνικας σ' ένα παρόν θα σπείρει

ιδέες που βραδύτητα αχώνευτες αλλάζουν.
 

Ίωνες σε αγκαλιές

Φίλια καρυάτιδα πού ειν' το σπιτικό σου,

τα οικεία τα στέκια σου με πόνο νοσταλγείς,

τρέχει από τις ξενιτιές κι ο ντόπιος λογισμός σου,

ληστεία αιωνόβια να πεθάνεις αργείς.

Το Ελγίνειο πρέπον χάνεται υπνωτισμένο

στα γυάλινα σοκάκια της μεγάλης σχολής,

 δουλοπρεπές το εγχώριο και γκρι κατεστημένο,

συσκευασμένο προϊόν η σημαία φυλής.

Θα φέρει ο χρόνος στη ζαριά δυο φωτεινά λημέρια,

που μέσα δις θα ζήσουνε Ίωνες σε αγκαλιές,

θα 'ναι ο καιρός αθάνατος με το σεισμό στα χέρια

και στους γνώστες ιθύνοντες κρυφές δεντρογαλιές.

 

Έλεγχος στη ροπή

Ευλογεί την ευλάβεια η μονάχη πρακτική σου,

στα κύματα της κράσης τους αποφάγια ερημιάς,

αγγίζει η Ανατολή την ξανθή την πνοή σου,

θρησκευτικό παράγγελμα δε φέρει η φωνή σου,

προστακτική αλλοτρίωση άνευ αποθυμιάς.

Το όραμα ξανάνθισε απ' το χλωρό κοτσάνι,

φτωχή η απελπισία πια, με κουρέλια ντυμένη,

ταξίδεψε η απόφαση προτού να βρει λιμάνι,

φυτέψαμε και έρωτες στο μοιραίο μποστάνι,

οι πόνοι που σε γνώρισαν σε άφησαν λυμένη.

Περπάτησες στο χρόνο μας και βρήκες το λεπτό,

τα δεύτερα που στείλαμε στη θάλασσα την πέτρα,

των δυο στροφών δε φόρεσες το κόκκινο παλτό,

ισόβια σε θέλουν να ψάχνεις το ρητό,

μα έθαψαν το νόημα χωρίς να πάρουν μέτρα.

Των φώτων μας η ρήση, δυο φιλιών νυχτωδία,

δεν λαμβάνουμε χάρες ρυπαρής αρωγής,

 αντίσκηνο παράστασης στη γκρίζα παρωδία,

που σε μάτια αξόδευτα ομοιάζει ψαλμωδία,
ανθρώπινη η ανάγκη γέννησης αγωγής.

Θα συλλαβίζουν στη ματιά σου άρρητο θάρρος καθαρό,
δε θα φορέσεις σιγαλιά, την έγχορδη σιωπή,

των ψυχών τη συνέλιξη με βήμα σταθερό

λόγισε και απάντησε σε τέλμα γλαφυρό,

η ισορροπία μόνη της έλεγχος στη ροπή.

 

Προσθετική κενότητα

Ο λογισμός σου πέταξε για πιο εύκρατα μέρη,

ο οιωνός σου αγόρασε το δεύτερο κακό,

το εφεδρικό το πρόσωπο αυτού που θα σε φέρει

στη μαύρη ψυχοσύνθεση με το στριφτό γλυκό.

Ενδογενής σου η υποταγή σε βάρκες σκονισμένες,

 που γεύονται τη θάλασσα με το σάπιο κουπί,

επόμενη η βαθιά ρωγμή σε σκέψεις βυθισμένες

στο αργό σου υποσυνείδητο στη μελανή οπή.

Ο πάνθηρας που έβλεπες σε συμπαγή καθρέφτη,

τρέχει απ' τα συμπλέγματα χωρίς να βγάλει νύχια,

της λογικής αντίδρασης αποκάλεσες ψεύτη,

τη ζοφερή ελπίδα σου που ξεκίνησε μύχια.

Σε ακτίνα χιλιομέτρων μειλίχια προσφορά,

αγγίζεις τα υπέρ μα δε θωρείς το σκάμμα,

λυγίζεις την ευχή σου, είσαι χωρίς φορά,

στα γόνατα μεγάλωσες μια φουσκωμένη ντάμα.

Η φαντασία σου άκαιρη παραμορφώνει φώτα,

αρνητική ανάπτυξη σε σηπτική αβρότητα,

στα σίδερα σου λένε "ο νους πεθαίνει πρώτα",

τον οίκτο τους μαζεύεις, προσθετική κενότητα.
 

Συν-Παν, Σύμπαν

Στη σύσκεψη των συνειρμών κλάσματα αναλώνουν,

στο έργο κόσμιου ρολογιού οι σκέψεις δεν παγώνουν,

απ' τις αρχαίες απαρχές ως τη βραχεία Δύση,

ο χρόνος συν-παντος θαμών, κίνηση έχει αφήσει.

Αιώνες τώρα κλαίουσα στις εικόνες μας θλίβει,

γαία Πανός η παναγιά, το μυστικό της κρύβει,

παναληθής η Ελληνική εξισώνει τα όμοια,

έξω από τον εξάψαλμο που χυλώνει τα στόμια.

Πέρα από το αόρατο χάος και δυισμός,

μα και υπολογιστική, κοσμική συμμετρία,

βάση δωδεκαεδρική λύνει την απορία,

που θέτει ο πολωτικός και ιικός θεσμός.

 

Η διαδρομή

Τα μυαλά σου εντροπίες
δις από κοντά είδανε,

το εγώ σου ουραγός σου

στη ζωή ποτέ δεν ήτανε.

Χείρα στείρα υγρή μοίρα

από την πηγή σου στράγγιζε,

φόρτο έπινες σαν έγερνες

στο κρεοπωλείο που σ' άγγιζε.

Χρόνια, κυνικά λεπτά

 με αίμα βγάζεις παγανιά

και η παγερή σου φύση

θα ξαναματώσει λύση.

Πειρασμός αλαλαγμός,

σχίσμα φρένων και χαμός

και η θετική πλευρά σου

νουθετεί στα όνειρά σου.

Θέαμα ζωγραφιστό

στο διπρόσωπο αγνό,

φωτεινή μέρα δε σώζει,
στα κενά σου εφαρμόζει.

Διαδρομή πολιτικού

με κανόνες του κρυφτού

παίζεις στον πύργο της λήθης

και καυτή μάζωξη πείθεις.
 

Μία πλάση

Κλεφτές ματιές ρίχνεις στο χρόνο

καθώς σε αγκαλιάζει,

η μια ζωή κι ο κόσμος μόνο

και το κόντρα χαλάζι.

Της διπλής έλικας το παίγνιο

από τα βάθη αρχίζει,

 γενιές σε ορίζοντα βυθό

απόψε ξεφυλλίζει.

Ο Χάροντας της ευκαιρίας

λογομαχεί με χρώματα,

σε βίο ωμής αμαρτίας

αγιάζουν κρύα σώματα.

Δεν έπεσες στο όνειδος,

δε σε μαύρισαν χώματα,

σε βλέπω στην ανάγκη

μ' ένα φουστάνι αρώματα.

Κρυφό τάμα σ' έχει ψάξει

μα στη γη σου δε θ' αράξει,

η καρδιά σου μία πλάση,

προσευχή δε θα κεράσει.

 

Α.Ο.Ζ.

Μία αποκλειστική πνοή με έναστρο δοξάρι,

αναπνοή σε έθνους πνιγμό, ένα φιλί ζωής,

που εναπόκειται ρητά στων λιγοστών τη χάρη,

σε έργο διαχρονικό που γνώρισες νωρίς.

Μία οικονομική ανάγκη εθνική,

των υπευθύνων βάρος στα βήματα παρόντος,

 μια μήτρα οπτική οφείλουν να οικεί

που στάζει από καθήκον, το υπερβαίνον όντος.

Μία ζώνη λαβύρινθος στην άμυνα της χώρας,

σωρεία δράσεων πάνλευκη, αγαθών αγωγός,

ομπρέλα να 'ναι άφθαρτη στον Έλληνα της μπόρας,

στο μέλλον νομοτελειακά να στέκει αρωγός.

Τη μνήμη σου έπλασε καλά η ξεσκονισμένη γνώση,

η γνώση σου μαθήτευσε στη γενική εικόνα,

η εικόνα στη συνείδηση παρέμεινε σαν δόση,

που μορφώνει το μόρφωμα σε δύσκολο αιώνα.

 

Μέρος αειθαλές

Στης πρώτης μοίρας τον καπνό, αρμύρα και αέρας,

στων αδυνάτων τον ειρμό, απόφθεγμα μιας μέρας,

αποθυμιές, λυτές στιγμές και ζαχαρένιες πλάτες,

πυροδοτούν στα σκοτεινά αγνώριστες αγάπες.

Στο βάρος τους το γενικό κανείς δεν ξεχωρίζει,

το βάρος σου το ειδικό αμβροσία χαρίζει,

μολυβί και το πνεύμα τους που λίγο έχει φταίξει,

μα μεθάν γη και θάλασσα με ό,τι έχεις πλέξει.

Σε δυο κόσμους τεμνόμενους ερώτημα αφημένο,

 ανάμεσα σε δυο κλαδιά λουλούδι αραγμένο,

αξίζεις ό,τι αξίζει αειθαλές μου μέρος,

 αποκαλείς τις αγκαλιές του έρωτα το θέρος.

 

Των αθανάτων κώδικας

Ανάμνηση λευκόχρυση δε θέλεις να δανείζεις,

χρονικό ιδιόκτητο στους άλλους δε χαρίζεις,

υπέρογκα τα ανόμοια με ψυχικές αλήθειες,

μα ζωντανά τα γνώριμα με προσφιλείς συνήθειες.

Γνωρίζουμε στην τύχη σου πυκνώσεις και αραιώσεις,

ανάβουν τις ιδέες σου πυρηνικές ώσεις,

το ανέλπιστο αναίμακτα σχεδόν ποτέ δεν πάει,

μα η μοίρα σου είναι τυφλή και όμως περπατάει.

Των αθανάτων κώδικας οι λέξεις της ορμής σου,

ξαναγεννιέται θεϊκό της σκέψης το φιλί σου,

παντοτινό παράδειγμα το σκάκι της ασφάλτου,

η κίνησή σου σκότωσε δέκα ιούς του βάλτου.

Με καθαρό υπόλοιπο τις γεύσεις διαιρείς,
από ζαριές επώδυνες δεν τρέχεις να σωθείς,
δε θα στροφάρεις τη στιγμή παρόλο τον αγώνα,
εσένα βλέπουν οι καιροί σε πάτημα Χειμώνα.
 

Η καμάρα

Ακάλεστη επαγωγή για να σε συμπαθήσω,

γίνε σοφή μεταβλητή, σαφής δημιουργός,

Οδύσσεια παράπλευρη και λυμένος ασκός,

γέρνουν απ' τη σημαία που θες να σου γνωρίσω.

Άνεμοι ερμαφρόδιτοι στα ρήγματα φυσάνε,

κρεβάτια χρυσοπήκιλτα ξεστρώνει η λαγνεία,

διπλά ποτά η κόλαση κερνά την απληστία,

με δυο γρανάζια ξεναγούς στο ξέπλυμα διψάνε.

Πείνα μας δίχως όνειρο ανάρμοστα λευκή,

άσημη μα ατελείωτη του νου μας η καμάρα,

στο μέλλον αναπάντεχα κι όμως δε δίνω διάρα,

η χώρα σου κι οι ώρες σου να είναι εδώ αρκεί.

 

Ο καταλύτης

Συγγραφέα αεικίνητε γράψε μόνο ό,τι είδες,

χρονολόγιο πένθους σε ασπρόμαυρο μελάνι,

ελπίδα αδιόρθωτη να κόβει αλυσίδες

και κύματα ανθρώπινα στο υπόξινο φιρμάνι.

Με μια σου σκέψη καθαρή φεύγουνε τα σκουπίδια,

με μια σου λέξη πρόωρη μαζεύονται ξανά,

καταλύτη απροσπέλαστε μην κάνεις πια ταξίδια,

στην ανάγκη συμμάζεψε του κόσμου τα δεινά.

Ένα φως αδιάσπαστο περιγράφει φιγούρες,

του χώρου την αντίσταση σε εύφορη στιγμή,

ο χρόνος των ματιών σου ξεσκονίζει γκραβούρες,

χάλκινες ιστορίες να τρίζουν οι λυγμοί.

Πανόραμα δε χρειάζεσαι τους κρεμαστούς τους κήπους,

τη χάρτινη ευφράδεια του τόνου αλλαγής,

μόνο τον καταλύτη σου που εξαϋλώνει ρύπους,

κάθε που τελειώνει παζλ παραλλαγής.

 

Προμνησία

Η προμνησία αναφέρεται στην αίσθηση ότι κάποιος έχει ξαναζήσει στο παρελθόν τη στιγμή που βιώνει κατά την εμφάνιση της εν λόγω αίσθησης. Μερικοί χρησιμοποιούν την προμνησία ως επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης περασμένων ζωών ή της σπειροειδούς τροχιάς του χρόνου ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται απλώς για το αισθητικό προϊόν βιοχημικής έκκρισης ως αποτέλεσμα σφάλματος της μνήμης η οποία βεβαιώνει για την επανάληψη της στιγμής αλλά δε δύναται να επαναφέρει συγκεκριμένα γεγονότα. Θεωρώ πως ως αντεπιχείρημα εναντίον των σκεπτικιστών είναι δυνατόν να θεωρηθεί η δυνατότητα κατηγοριοποίησης των αισθήσεων της προμνησίας σε ομάδες, κάθε μία εκ των οποίων αποτελούμενη από την ίδια αίσθηση σε επανάληψη. Εάν παρόλο που κατά βάση η κάθε "χροιά" αίσθησης προμνησίας είναι διαφορετική από την άλλη (με κοινό τόπο βέβαια την πεποίθηση ότι έχουμε ξαναζήσει την κατάσταση) δυνάμεθα να θυμηθούμε (το οποίο έχω επαληθεύσει από προσωπική εμπειρία) με βεβαιότητα φορές που είχαμε την ίδια "φύση" / "χροιά" αίσθησης - προσωπικά και λόγω επανάληψης της ίδιας παρουσιαζόμενης εικόνας κατά τη βίωση των αισθήσεων (συναισθησία) της ίδιας ομάδας - τότε οι ομάδες αυτές σχηματίζουν δομές που καταδεικνύουν ότι η προμνησία υπερβαίνει το απλό ευτελές του βιοχημικού προϊόντος και πραγματικά δύναται να θεωρηθεί ότι αποτελεί ένδειξη για το κλείσιμο ενός κύκλου στο σπείρωμα του χρόνου.
 

Ημερο-λόγια

Μια θάλασσα ακολουθιών στο αδιάβατο παρόν σου,

γραπτή συνεκτικότητα σε χάρτη αλλαγής,

φιλιού μορφή και κάλεσμα αρέσκονται στο ιόν σου,

μα δε γεύεσαι δόλωμα σαρκώδους αρπαγής.

Διόπτρα γνώσης νηστικής χαρίζουν οι θρησκείες,

μα χωροχρόνο ειδικό στο νου ακολουθείς,

αγορά αναπόφευκτη πουλάει σε οικίες,

παλιές δομές που γδύνονται δις για να λυτρωθείς.

Ένας γνωστός ανώνυμος θνητός παρατηρεί

το μέταλλο της κράσης καινοφανούς αρχής,

ένα παιδί με γράμματα το αύριο τηρεί

και το τέλος της πτώσης ανθρώπινης αφής.