Καινοφανής ιστορία

Ήταν σε ιστορία καινοφανή που η κάφτρα αναριγούσε,

δέντρα σφυρίζαν γοερά, φουρνιά με τη φουρνιά,

κουτσό παιδί ν' αργοκοιτάει το στέμμα που φορούσες

κι εσύ να στέκεις έτοιμη στο στύλο του χιονιά.

Ήταν την πρώτη τη φορά που έγραψες αστεία,

ήταν κι εκείνος ο χαμός που έσκυψε να δει,

απάντηση στο λήθαργο το νόημα που αγαπούσες,

μνήμη συλλογική που αδειάζει λήθη από τη γη.

Ήταν το γράμμα το θαμπό που σκόρπισε το μέλλον,

οι λέξεις πέταξαν σωρός χωρίς θαυμαστικά,

 γοργή ευτυχία προσπερνάει το γέλιο που θα αρκούσε

και μένει ένα παράφορο κλάδεμα στην καρδιά.

Οι άθλιοι

Απαλό χιόνι σε βουνό Καλοκαιριού

δε σε ξεχνάει η δροσιά του πρωινού,

άφιλτρη νύχτα, αθωωμένη αμαρτία,

μοιάζεις γυναίκα που αφέθηκε στο Δία.

Μα η ομορφιά ραγίζει με κακόβουλες ρωγμές,

τρώει σα σαράκι το χάος τις επιλογές,

φτηνοί ηγέτες με γυαλιστερές στολές

 φτύνουν οξύ σε πανάκριβες αρχές.

 

Χωρίς αίμα και σώμα προσευχές,

χωρίς παράδεισο και κόλαση για ευχές,

δε θα μας χόρευε η ζάλη σταυρωτά,

δε θα υμνούσαμε τους άθλιους στα σκαλιά.

Θλιμμένη θεωρία

Ένα αστείο σαν φευγάτη ιστορία,

παραφυλάς της αγάπης σου τ' αρχεία.

Μία συνήθεια, περασμένη φαντασία,

γέρνεις για λίγο σε ριγμένη πολιτεία.

Ένας αγώνας, μεθυσμένη κοινωνία,

αλλάζεις ρόλους με θλιμμένη θεωρία.

Μία ζωή, μια διαχρονική απορία,
 καθυστερείς κι ο χρόνος σε βουβή αργία.

Ένα ποτό, πολιτισμένη αλητεία,

θράσος στην πένα και ο λόγος σε νοθεία.

Της φύσης τα κλειδιά

Αναλαμπή σε έξαρση έπλασε το κορμί σου,

κρύφτηκα στην ανάσα σου λιγάκι για να δω,

πρώτο θεϊκό άκουσμα άγγιξε τη φωνή σου,

στα σύνορα της έκστασης μια άρια ηχώ.

Φύλλα χορεύουνε στο φως της φίλιας ύπαρξής σου,

λουλούδια παίζουν το σκοπό μιας λέξης μυστικής,

υγρό υποσυνείδητο κρεμιέται στο κλαδί σου,

στο μαγικό σου φίλημα μιας δανεικής πηγής.

Δυνάμεις καπηλεύονται τη λήθη σε πολέμους,

αιθεροβάμων πρόβατο σε μαύρο ουρανό,
τη μοναξιά σου σκόρπισες σε δυνατούς ανέμους,

τη μνήμη σου δοκίμασες σε κύμα δυνατό.

Δε φόνευσαν οι ρόλοι σου, δεν έπαιξες με στόλους,

ο ερωτευμένος δαίμονας ταξίδεψε μακριά,

μονάχη έλαμψες ξάστερη σε παγωμένους πόλους,

έμεινες να κρατάς της φύσης τα κλειδιά.

Ο πρίγκηπας

Αγάπη ακατάδεκτη πουλιέται στην Αθήνα,

σαθρών μνημείων πρόλογοι οι θαλασσινές χαρές,

σα φάρος που πια σκιάζεται από σκοτεινές ρωγμές,

μέλλον σε μαύρο λήθαργο με φωτεινή βιτρίνα.

Προχθές γέρασες πρόωρα και γέλασε το λάθος,

το βάτραχό σου φίλησες σε αταίριαστο παρόν,

τον πρίγκηπα αγκάλιασες σβησμένων φαναριών,

στα ζάρια τονε κέρδισες, ποντάρισες στο πάθος.

 

Μυωπική η στάση σου σε έρημο που σκοτώνει,

στραγγίζεις το πουγκί από σήμερα, τ' αύριο χωρίς νερό,

ο πρίγκηπας ξεχάστηκε σε πύργο φανταχτερό

κι άφησες ένα αόρατο κελί να σε γλυτώνει.

Ο αιώνιος πολεμιστής

Έριξες μες στα Τάρταρα χολές, λευκό σημάδι,

δάμασες και τον Κέρβερο, αφύπνισες τον Άδη.

Σηκώθηκες αναίμακτα, προσπέρασες τη ζάλη,

στη μάχη σου ξεχύθηκες, το φόβο έχασες πάλι.

Η κοφτερή σημαία σου, δόξα σε ανέμου κύμα,

παρέλαυνε ανεξάντλητη το αθάνατό σου νήμα.

Το Χάρο αντίκρυσες ορθά με παναρμόνιο πείσμα,

το αγέρωχό σου πρόσωπο πανάξια έλαβε χρίσμα.

Ο θάνατός σου πέρασμα σε επόμενη ζωή,

μοίρα σου να ξαναγεννηθείς σε χρόνο που απαιτεί.

Θεία κωμωδία

Του πειρατή η άγκυρα είν' το γλυκό χρυσάφι,

απάτης του ανάλωμα ψοφίμι θυμιατό.

Εγώ κι η ιστορία μου στα βράχια με καράβι,

βολοδέρνομαι στ' άχυρα με άγριο φυλαχτό.

Περιχαρής γυμνάζεται η θεία κωμωδία,

βρήκε ντελάλη ξέμπαρκο και βγήκε παγανιά.

Κι εγώ που ανασκευάζομαι να χάσω αλητεία,

ανακαλώ ενθύμηση που στοίχισε ακριβά.

Στο λιμάνι

Σ' ένα άθλιο σκλαβοπάζαρο γυρνούσες μεθυσμένος

σε αλυσίδες, δύσμοιρους και γρήγορες δραχμές.

Το μαύρο ρούμι έσταζε στο πέτσινο γιλέκο

σαν έπινες για αλησμόνητες στιγμές.

Ο νους σου στα δυο μάτια της, στο μπράτσο τ' όνομά της,

τα πλοία σφύριζαν έτοιμα, μπαρκάριζαν για αλλού.

Σ' ένα τοπίο βρώμικο έκανες τον κομπάρσο,

το πρόσωπό της πουθενά μα πάντα και παντού.

Την είχες κοντά κάποτε, ζωή σαν Καλοκαίρι,

μα έφυγε σ' άγνωστα νερά, σε άλλες αγκαλιές.

Μαύρισε η γη τριγύρω σου, οι νέοι γίναν γέροι,

η μνήμη έγινε κάρβουνο που καίει τις αυγές.

Στην τσέπη δυο δεκάρικα στην άλλη άλλα τρία,

 μ' ένα μόνο εισιτήριο ξεκίναγες ξανά.

Δίπλα ο μανάβης φώναζε φορτώστε τα τελάρα,

ο χρόνος πια δεν πάγωνε, μονάχα η καρδιά.

Με μιας στο πλοίο ανέβηκες, γράπωσες την αρχή σου,

δάκρυα μες στα σπλάχνα για το γκρίζο παρελθόν.

Εκείνη μια ανάμνηση χαμένη στα φουγάρα

που φώναζαν πια ξέχναν την και πάτα στο παρόν.

 

 

Το παιχνιδάκι

Ήταν ένα παιχνιδάκι για ένα έμπιστο αυτί,

πονηρό πανηγυράκι δίχως πρέπει ή γιατί.

Ήταν όμως δομημένο σε ναι ή όχι δυνατά,

σε αποφάσεις κοφτερές χωρίς ίσως στα μυαλά.

Πανωραίο παιχνιδάκι πόσο έχουν εθιστεί,

οι κανόνες σου νεράκι που ποτίζει την αυλή.

Ένα, δύο, πάνω, κάτω κι άλλα τόσα μυστικά,

παίζουν όλοι οι μυημένοι στα μαρμάρινα σκαλιά.

Χρόνος μπαίνει, χρόνο έχεις για να παίξεις και εσύ,

μην αποκαλύψεις όμως του νησιού τους την αυλή.

 

Η μία αγάπη

Όλες του χρόνου οι ανατολές

δείχνουν το πρόσωπό σου,

όλες της φύσης οι αυγές

λάμπουν στο μέτωπό σου.

Όλοι του κόσμου οι θεοί

υμνούν τη γέννησή σου,

όλοι της γης οι ουρανοί

λατρεύουν τη ζωή σου.

Ο νους της ανθρωπότητας
δομεί τη νόησή σου,
της ανθρωπιάς η καρδιά
χτυπάει στο κορμί σου.

Το αγόρι

Κάποτε ένα μικρό αγόρι πάγωσε το χρόνο,

παίζοντας με ρολόγια μιας θεϊκής κοψιάς.

Κάποτε τα παιχνίδια του ήσαν άγνωστοι κόσμοι,

χαμόγελο στο αίνιγμα μιας μαγικής θωριάς.

Κάποτε τα ουράνια γονάτισαν για λίγο,

για να μπορεί για μια στιγμή να αγγίξει σύννεφα.

Κάποτε στις ημέρες του μιλούσε με τον ήλιο,

αστραφτερές ματιές και νύχτες μες στα πέλαγα.

Κάποτε η αγάπη του ήταν σ' αυτόν κοντά,
τη στόλιζε με αγιόκλημα και λευκά φυλαχτά.

Κάποτε το αγόρι μας το χρόνο είχε αναστήσει,

είχε αδράξει χρώματα του Ολύμπου αθάνατα.

Εύσημα

 

Ποια προσμονή θα ανέδυε την άνομη ρωγμή σου,

πώς θα φερόταν τότε άραγε η ωμή αντίληψή σου;

Ο έλεγχος για κυριαρχία οικεί σε ισοπαλία

με τη διαστροφή εντός σου, γράφει το παρελθόν σου.

Υπό ουράνια γκέμια βαστάζεις το παρόν σου,
 το δόμησες το μέλλον σου με σκληρή χαραυγή.

Εύσημα για τα πρέπει σου, τα θέλω

και τα έργα σου, τη δύσκολη αρχή.

Από χαρτί

Έργο αξύριστο με υποβολείς

στέκει μεθυσμένο, παραπαίει,

το 'γραψες στο πόδι αποβραδίς

το άφησες να παίζει και να λέει:

"Στη φουρτουνιασμένη σου ευχή

βρίσκουμε δυο κέρματα μονάχα,

αν χτυπάγαμε σε ίσια βράχια

θα γνωρίζαμε την εποχή."

Το μεράκι σου λίγος καπνός

κι ένας ατελείωτος αέρας,

παίζουν τους χορούς τους διαρκώς

στο μυαλό σου σαν αστείο τέρας.

Μισοτελειωμένος, είσαι αργός,

το φανάρι σου είναι σβησμένο,

δε θα στίψεις πέτρα δυστυχώς,

είσαι από απλό χαρτί φτιαγμένος.

Μίλησες στο χρόνο σου αργά,

σ' έχει λησμονήσει πια σαν ξένος,

σε προσπέρασαν μέρη ξανθά,

 σου γελάει θάνατος βαμμένος.

Λαβύρινθος

Έψαξες για ένα ξανθό ταξίδι φαντασίας

στη χώρα που ποτέ δε λέει όχι άλλο,

σου έφεραν γλυκά επώδυνης λατρείας

και ένα μανιτάρι με βούλες και μεγάλο.

Ταξίδεψες σε μέρη μα ήσουν πάντα εκεί,

ήσουν μία κοπέλα και πιο πολλές μαζί,

 λαβύρινθος καθρέφτης στη νοητή αυγή

ζωή σαν όνειρο θαρρείς, συναίσθηση θολή.

Το τραύμα διαπεραστικό το σύστημα σπασμένο,

βάθος και επιφάνεια με κώδικες ακούν,

η μέρα σου με πρόγραμμα το σύμπαν διαλυμένο,

σαν παραμύθια με όνομα οι φράσεις τους ηχούν.

Χώρα κι άνθρωπος

Σε άδειο δωμάτιο έγιναν σκονισμένες σκέψεις,

 κακές συνήθειες, οκνηρία και καφές,

φαντάζεσαι ξανθά παράλια και ακτές

και συρρικνώνεις πια το μέλλον σου σε λέξεις.

Από το σπίτι βγαίνεις με άμοιρο σκοπό,

ξένες φιγούρες τριγυρίζουν τις στιγμές σου,

 η κοινωνία απομυζεί πια τις αρχές σου

και καταβροχθίζεις σαν ον εντροπικό.

Η χώρα σε τυφώνα δίχως γυρισμό,

εσύ στη μέση ψάχνεις τις επιλογές σου,

η ανεργία δαγκώνει τις λίγες χαρές σου

η προδοσία τους τρέχει δίχως δισταγμό.

Σόου πλυμένα και κρυφή αλητεία

παρακινούνται από τον ίδιο οχετό,

μια μηχανή που ανακυκλώνει οδυρμό

κι εσύ να ισορροπείς σε αδύνατη πορεία.

Το μέλλον αν γράψει υπέρ μας ή κατά

το υφαίνει η μοίρα μόνο με άθραυστα σχοινιά,

ο νους της ανθρωπότητας ας λέει στην καρδιά

με θάρρητα να πράξει στο πριν και το μετά.

Νυχτερινή αναζήτηση

Κουλούριασες τις σκέψεις σε άχρωμο στενό,

ανέμισες την καπαρντίνα μες στις λάσπες,

τα μαύρα γατιά ούρλιαζαν με ξέθωρη λαλιά,

τα βήματά σου ξύπνησαν τις πεθαμένες κάστες.

Ο ουρανός με σύννεφα, σηκώνεις το κεφάλι,

η άχαρη σκιά σου παίζει με τα φώτα,

το δρόμο σου κι αν έχασες, περπάτημα γοργό,

ακολουθείς το ένστικτο, σκέψη δεν πάει πρώτα.

Νύχτα πικρή κι ανάλγητη δωσ' μου μια μελωδία,

συγχώρα μου τη λησμονιά, πάρε ένα μου δάκρυ,

το βήμα μου ατάλαντο, το βλέμμα στ' ανοιχτά,

σε σταυροδρόμι αδιάβατο, του νου μονάχη άκρη.

Καρτερική Ανατολή κι εσύ ουράνια Δύση,

ακόμη μόνος ρίχνομαι στης νύχτας τη ματιά,

αυτοκίνητα κι άνθρωποι κι αν μ' έχουν συναντήσει,

βλέπω μονάχα ορίζοντα στην πρώτη αγκαλιά.

Έτσι φτάνω στο ένα, μοναδικό τανγκό,

χορό δεν έμαθα ποτέ, εσένα μόνο είδα,

να μπλέκεις στις ανάσες μας τις δυο μας αγκαλιές,

να ανήκεις στην πολύχρωμη μητέρα μας πατρίδα.

Δυνάστες και αιχμάλωτοι, πόρνες κι αριστοκράτες,

στροφάρουνε μ' ένα σκοπό, με τρίφυλλο τραγούδι,

με πειρασμό στο νόημα χαμογελώ κρυφά,

δαίμονα δεν αγάπησα μα ούτε κι αγγελούδι.

Αυτοανάλυση

Τα αποτελέσματα της ενδοσκοπικής ανάλυσης δεδομένης νοητικής κατάστασης βασίζονται σε / αντανακλούν μία αίσθηση, αλλιώς, υπό μορφή αίσθησης θα μεταφράσει / συλλάβει η αντίληψη / συναίσθηση τη νοητική κατάσταση.

Μιας ζωής αναπνοές

Στης Νάξου την Πορτάρα

ανάβω δυο τσιγάρα

κι ανεβαίνω στις λαθραίες

τις στιγμές τις δροσερές.

Στην παλιά πόλη της Ρόδου

ξέγνοιαστες τσάρκες στους δρόμους

έρωτας μες στα σοκάκια

κι η αγάπη στα σκαριά.

Και στης Σάμου το Κοκκάρι

περπατούσαν κοπελιές

όλο λίκνισμα και χάρη

μουσικό γνωστό τροπάρι.

Κι άλλα μέρη φύγαν τόσα

ζωντανές ζωγραφικές

κι άλλα ακόμα ίσως θα 'ρθουν

μιας ζωής αναπνοές.

Προδοσία

Μαύρο το καλντερίμι των επιλογών μας πια,

ερπετική αφαίμαξη ταλανίζει την καρδιά.

Το μίσος καίει αθάνατο για προδοσία που έρπει,

Ελλάδα μας ατέλειωτη στου Χάρου τα σκαλιά.

Η κίνηση

Ποτέ μου δε συνήθισα της πίκρας τον αέρα,

του τέλματος το ξέπλυμα που ρέει πια στη γη.

Η αγωνία στέκεται σε εθνική λεωφόρο,

ο πόνος για την τύχη μας χτυπάει στην ψυχή.

Ποια φόρα ποια φορά με ελπίδα να διαλέξω,

ποια κίνηση θα έσβηνε τη μαύρη υπογραφή;

 

Ποτέ

Ποτέ μία κατάσταση δε σου όρισε τη σκέψη,

ούτε οι συνθήκες γύρω σου ανέτειλαν χαλί.

Ποτέ η γύρω νόηση δε χτύπησε καμπάνες,

ποτέ της δε σου επέβαλε αθάνατη ποινή.

Ποτέ τους οι συνάνθρωποι κι αν σήκωναν μαχαίρια,

δεν πρόταξαν σε σένανε ούτε μια σπιθαμή.

Ποτέ σου κι αν ταξίδεψες σε άγνωστα παλάτια,

δε βρήκες μέρος φωτεινό σαν την παλιά αυλή.

Ποτέ σου κι αν προσπάθησες πολύ να λησμονήσεις,

η μνήμη ανυποχώρητη σε καρδιακή αρχή.

 

Ποτέ κι αν γύρισε ο έρωτας γωνιές του κόσμου όλου,

δε βρήκε ακτή ξανθότερη απ' τη δική σου ακτή.

Όρνεα

Τί έχεις κάνει στην πατρίδα

και γεμίζει παγωνιά;

Ποιο τοπίο μες στη σκόνη
προκαλεί την ερημιά;

Τί έχεις βάλει μες στο μέλλον

και πετάνε τα όρνεα;

Ποιο ναδίρ και ποιο κουρέλι
συγκινούν τα σχέδια;

Ευχή τώρα και κατάρα

να σαπίσει η βροχή,
το κοστούμι σου να λιώσει

από λαϊκό οξύ.

Ερωτήματα

Πώς καταφέρνεις να μας λιώνεις σε υπερβατικές στιγμές;

Τί παραγγέλνεις στα όνειρά μου και δε μιλάνε για το χθές;

Πώς κλέβεις Άνοιξη απ' τα δάση και θυμίζεις ευωδιές;

Τί έχεις ρίξει στην καρδιά μου και φυσά χίλιες φορές;

Πώς είναι η στεριά σου βάση για ανθρώπινες αρχές;

Τί έχεις κάνει στο σκοτάδι και φοβάται τις ηλιακές σου ακτές;

Πώς να ξαναγεννηθείς μαζί μου, πώς για πάντα να με θες;

Χυλόπιτα

Του όχλου το μαχαίρι λυγίζει κι είναι κρίμα,

οι πειρατές στις μέρες μας γλιτώνουν τη σανίδα.

Η χώρα μας αγροτική κι οι φάρμες της παντού,

βελάζουν απροκάλυπτα οι ανάγκες κοινού νου.

Οι αγώνες μας αιχμάλωτοι σε δείκτες ρολογιών,

σκιάζουν υπολήψεις οι χρόνοι αστικών κουτιών.

Η υπέρβαση ανταρσία διάφανης γραμμής,

ουτοπική πια έννοια μιας ξένης εποχής.

Φιλότιμο, Ελληνισμός κι ο όλεθρος κοντά,

χυλόπιτα στο διάβολο και το αύριο σπαρταρά.

Το γέλιο

Κι αν ξέρεις κι αν δεν ξέρεις, η μνεία θα 'ναι εκεί,

το απαύγασμα σοφίας γυρίζει στην αρχή.

Κι αν λοιδορώ την έννοια της γίδας στο μαντρί,

πανεύκολα κι απρόσκοπτα το γέλιο με καλεί.

Κι αν είμαι κι αν δεν είμαι φτωχός και αγαθός,

θα μπαινοβγαίνω σε άδυτα της σκέψης πάντα αλλιώς.

Μονάχος συνεχίζω με κοσμική κραυγή,

για σένα αναχαιτίζω χαοτική οσμή.

Κόμβοι στιγμών

Μέρες μου σαν αστραπή, σκέψεις στη στεριά,

φαντάσματα στα υπόγεια, σκιές στα σκοτεινά.

Οι νύχτες μας στο αόρατο περνούν στην αφασία,

πατριώτες βρίσκουμε έρωτα σε αβαρή αξία.

Τα λόγια σαν τον άνεμο πετούν σποραδικά,

κόμβοι στιγμών ατάραχοι πατούν διαχρονικά.

Ζωή στο μικροσκόπιο, σε μεγενθυντικό φακό,

απρόσωπη συνείδηση διαβαίνει το χαμό.

Ασάλευτη συνέχεια περιμένει ένα της λόγο,
παλιά δύσκολη συνταγή ενώνεται στο χρόνο.

Ζωή και θάνατος

Θάνατε χωρίς θάνατο μετράς τα κύτταρά σου,
έρχεσαι στο κατώφλι μας με αόρατες σκιές.

Ζωή στην κρύα θάλασσα πρωτοείδες τα παιδιά σου,

παρούσα όμως πανταχού, σε μύριες μορφές.

Σε ταίρι υπεραιώνιο, συμπληρωματικό,

η αγκαλιά σας πάντοτε ρεύμα συμπαντικό.

Ο δαίμονας

Σα ναυαγός περίμενα βάρκα για το νησί σου,

εννιά ζωές μου γύρευα το δρόμο στην ακτή σου.

Σε θάλασσα κατάμαυρη κολύμπησα για αιώνες,

με τέρατα ασύλληπτα πάλεψα πριν σε δω.

 Της φαντασίας ανύπαρκτοι έμοιαζαν οι θαμώνες,

μπροστά σε μαύρο δαίμονα που μου 'μελλε να βρω.

Είχε φίδια ολόμαυρα και χέρια φλογισμένα,

κεφάλια μύρια αλλιώτικα και μυτερή ουρά.

Κέρατα είχε στο μέτωπο και αγκάθια στα κεφάλια

και δυο πελώρια φτερά μαύρα και σε φωτιά.

Τα έδιωξα τα τέρατα, έφτασα στο νησί σου,

συνάντησα το δαίμονα, αστραφτερό κακό.

Πάλεψα με τις θύελλες, τη φθονερή φωτιά του,

πληγώθηκα απ' τα αγκάθια του, φαρμάκι φοβερό.

Με λύσσα επιτέθηκα, τον σώριασα στην άμμο,

πια πληγωμένος έψαξα το βλέμμα σου το αγνό.

Σε βρήκα να στοχάζεσαι σε κρύα παραλία,
λύπη να περιφέρεις σαν μοναχή ψυχή.
Το νέκταρ που μου έδωσες μου χάρισε ζωή,

μια αγκαλιά, χαμόγελο κι ένα γλυκό φιλί.

Η καλύβα

Απόψε σε θυμάται ένα σπίτι ερημιά,

ένα μικρό χαμόσπιτο με μνήμες σαπισμένες.

Μια πρόχειρη καλύβα με γύρω της καταχνιά,

να στέκει κόντρα σε άνεμο και ρίζες φαγωμένες.

Ημέρες δίχως αύριο ανάλωνα για σένα,

την άρρωστη μου ανέχεια σαν όνειρο λαδί.

Ανώνυμη συνέχεια σε εμφάνιζε σε μένα,

σε θλιβερά δωμάτια με σιγανή φωνή.

Σε ανατολής πατώματα μου έπεφταν οι σκέψεις,

σε δύσης τοίχους ζοφερούς μου χτύπαγαν οι λέξεις.

Ο ορίζοντας δωμάτιο με κλειδωμένη πόρτα,

σύννεφα στο ταβάνι μου, του νου βρεγμένη ρότα.

 Γκρέμισα την καλύβα μου, γκρεμίστηκα κι εγώ,
σβήνοντας την παλιά ζωή, εσένα που είχε μέσα.

  Τα χέρια μου έσφιξα ξανά σε μιας στιγμής ελπίδα,
περπάτησα δίπλα στο θάνατο με φόντο μια πατρίδα.

Για τη μία

Έγινες ανάγκη πια, μεστό συμπλήρωμα, 

αγαπημένη ουσία. Είσαι πυγμή ευθεία, δύναμη 

εφηρμοσμένη. Είσαι το φως που γεμίζει μια χώρα 

και έναν με σθένος. Είσαι ο εσωτερικός 

υπερβατικός πολιτισμός, η ανθρώπινη καθαρότητα,

η ανθρώπινη συνείδηση, η αλάνθαστη μνήμη. 
Είσαι ο φορέας της παντοτινής αλήθειας..

Έκσταση

Στην κοφτερή αγκαλιά σου κόβονται

δεινοί εθελοντές.

Στις εκβολές της έκστασης ξεκλειδώνονται

κρυμμένοι εραστές.

Στη μαύρη απουσία σου θρηνούν
μύριες ψυχές.

Στις συλλαβές μιας πρέζας ξεγυμνώνονται

έτοιμοι στοχαστές.

  
Στην άμοιρη ομορφιά σου οξειδώνονται

παρθένες μυρωδιές.

Ποιος χρόνος θα διαβάσει τη λήξη σου;

Ον εντροπικό

Παιδί αλλοτριωμένων εποχών,

έμβιο ον αβυσσαλέων σωλήνων.

Βιομηχανικό προϊόν, διαρρηγνύεις τα σαρκία σου.

Χημικό εσύ απόβλητο, επικίνδυνα αφαιρείσαι.

Κοινωνικέ όγκε, καπνό βγάζει το νόημά σου.

 Αποτέλεσμα μετάλλαξης, τοξική η απέκκρισή σου.

Ποιοι αυτόχειρες σου ανοίγουν το δρόμο;

Μάταια ξαναγεννιέσαι, άθελά σου εντροπιάζεις.
Την ψυχή σου καταριέσαι, τους καθρέφτες κομματιάζεις.

Ο χρόνος κάνει διακοπές

Η μονοτονία της δουλειάς του χρόνου τον οδήγησε να ξεφύγει από τα καθήκοντά του για λίγο, το δικό του προσωπικό λίγο γιατί ταυτόχρονα τα πάντα πάγωσαν και να φαντασιωθεί ξεκούραση και έλλειψη ευθυνών. Ο χρόνος διεκόπη βίαια από τη συνείδησή του που τον επανέφερε στην αυστηρή τάξη της συμπαντικής εργασίας ενώ έκανε διακοπές με το μυαλό του. Πολύχρωμες διακοπές, φυλλοβόλες εποχιακές διακοπές παρείσακτες σε χωρικά λημέρια, οι σουρεαλιστικές αυτές στιγμές έμειναν στη φαντασία του χρόνου που ξεπάγωσε από τη φαντασίωση για να αρχίσει να εκτελεί πάλι το καθήκον του και να μπορέσουμε να υπάρξουμε κι εμείς. Το όλο συμβάν παρατήρησε ο θεός που εκνευρισμένος από την ανευθυνότητα του χρόνου τον καταδίκασε σε αιώνια ανιδιοτελή καταναγκαστική εργασία..

 

Ελληνική μαγιά

Έργο αναμάρτητο γεννιέται στα νερά σου,

αναλαμπή της θάλασσας, κοχύλια γυριστά.

Μέρα παρθενογέννητη, βάρκα γαλάζιας ώρας,

πρόθυμο βαθύ πέλαγο, Ελληνική μαγιά.

Σοκάκια από ζωγραφιά, νησιά σε άσπρη πέτρα,

γεμίζουνε οι νύχτες μας ταβέρνες στην ακτή.

Χειμώνες σε ψηλά βουνά, γεμάτη χιόνι λεύκα,

ζεστό ποτό στο βλέμμα σου, χαμόγελο και αυγή.

Άπαντα πετροσκάλιστα μαζεύεις στην ποδιά σου,
στίχοι γλυκείς εξώκοσμοι μιλάνε στα παιδιά σου.

Οίκος γραμματικής

Το σηψαιμικό σου νόημα γκρέμισε

την παρένθεση της συνάφειας.

Η κουρδιστή σου έπαρση ξεπέρασε σε ύψος
το συντακτικό σου τύπο.

Ο αλληγορικός σου γίγαντας κουβαλάει

μεθυσμένες μεταφορές.

Το άχρηστο κόμμα σου δεν κατεβάζει ταχύτητα

στην ακατάσχετη λογοδιάρροιά σου.

Η παραφιλολογική σου έξαρση απέδρασε
από το καθεστώς της καυτής σου τελείας.

Το λογικό σου άλμα έκλεψε τη δόξα
του γραμματικού σου σφάλματος.

Το σεισμικό σου επιχείρημα ταρακούνησε συθέμελα

τις βάσεις της τεκμηρίωσής του.

Το αναγκαίο θαυμαστικό σου τελειώνει ικανά

τη χάρτινή σου πρόταση.

Transgression

Our moments dwell in silence,
resentful idle gaze;
detached in your supremacy,
our terrorized grace.
 

Against the fearsome lion,
forsaken inner child;
our pure n’ simple happiness,
lost in our blinding wild.
 

A mirror of our fading dream,
distorts our wounded smiles,
holds all our masks n’ faces,
our semi-toxic minds.
 

I’m your nostalgic yes or no,
your grieving clown inside,
the colour of your sanity,
your puppet lust tonight.
 

Reflected in your consciousness,
embedded in your mind;
addicted to your vanity,
the way you say goodnight.
 

Cry out your crystal emptiness,
our hollow special night;
exploit my shallow sentiment,
our overclouded sky.
 

Beyond remorse n’ ignorance,
your everlasting tear,
ten million eyes see no regrets,
no thoughts haunted by fear.

Το πρώτο ποίημα που έγραψα ποτέ..

Dynamic pertinence

Reverberated thoughts travel throughout

dynamic pertinence.

Denoted differences bring about

complementary structures.

Human sentiment evolves
around positive moments.

Subconscious awe of diligence
renounces inner conflicts.

Don't work against our remedy,

embrace our smooth reaction.

Time will not tell us otherwise,

we'll save it from their action.

Ενεργοί ασκοί

Ιδέες τελειωμένες

απ' τους φονιάδες της λήθης.

Ένας μύθος πηγαδιού,

πνιγμένος μέσα στ' όνειρο.

Αναμνήσεις ραμμένες στα ξερά φύλλα

μιας άρρωστης μνήμης.

Μια αντίσταση νυσταγμένη,

μια στερημένη αντίδραση.

Η μαύρη μας αδράνεια γύρισε ουρανούς,

μας πίεσε σε άμπωτη ανέχειας στο Χάρο.

Ο φόβος για το άγνωστο μας αδειάζει γρηγορότερα

 κι απ' τις συνέπειές του.

Ο αιχμηρός μας ύπνος δεν ξέρει να παλεύει,

η κοιμισμένη αντίσταση δεν ξέρει να θεριεύει.

Ας θεραπεύσουμε τη συλλογική μνήμη,

ας αποδώσουμε τα πρέποντα σε ενεργούς ασκούς.

Άλλο ρεύμα

Σβήσε τώρα απ' την καρδιά σου

τις λευκές επιταγές.

Διώξε τη βαριά ανοχή σου

από αδέσποτες καρδιές.

Σιγά σιγά κουρνιάζεις και αλλοιώνεσαι,

έχεις πια άλλο ρεύμα, δεν αθωώνεσαι.

Σε βρίσκω πάλι κάτω και δε μαζεύεσαι,

είσαι υποταγμένη, δε διορθώνεσαι.