Λουλούδια στην αυλή

Ποια ποίηση θα άντεχε να φτάσει τη γραμμή σου,

 ποιες λέξεις θα ενώνονταν κλεφτά στη σύνθεσή σου;

Τη μέρα μου δινόσουνα σε ολόγλυκια ανάσα,

νερό κρύο και γάργαρο έπινε η μοιρασιά μας,

αργό δροσερό έρωτα ήξερε η βραδιά μας.

Μα σ' έκλεψε μοίρα στραβή και κάηκε ο κόσμος,

σ' ένα χορό ανάθεμα με σένα στον ιστό.

Χρόνια αδηφάγα έλιωνα σε άρρωστη συνήθεια,
να αναλώνω πειρασμούς, να ζω ξέφωτα τρύπια.

Ξέχνα χορούς και σχέδια, βαριά ζωή ρημάδι,

γύρνα στον πρώτο ήλιο μας για μια λευκή αρχή.

Μια μέρα καθώς φρόντιζα λουλούδια στην αυλή μας,

 σε είδα μπροστά μου αμήχανη να μου χαμογελάς.

Το αρχαιότερο επάγγελμα

Εργατική βραδιά κι ανάβεις τις ματιές,

τα χείλη σου απόψε μοιράζουνε στιγμές.

Νουάρ το έσω σκίρτημα, τέχνη στα προσωπεία,

στο χρόνο σου υποκλίνονται κάθε λογής ταμεία.

Η νόρμα μιας ζωής σου δείχνει την πορεία,

αδύνατη η αλλαγή σε προβολής ταινία.

Έτσι θ' αναλωθείς χωρίς καμιά αυταπάτη,

ζωή μηχανοκίνητη, ξεριζωμένη αγάπη.

Χρόνος ημιζωής

Ο ληστρικός τους παράδεισος μοιράζει χαρωπά ζαχαρωτά

σε ημιπερατές μεμβράνες.

Απ' το δέντρο του χάους πέφτουν

ακρυλικές υποστάσεις.

Δεμένες ιδέες πνίγονται στον πάτο
μαύρης θάλασσας.

Ο ενέσιμος χριστός βρίσκει έτοιμες Ελληνικές φλέβες.

Ο θεός έρωτας στρίβει διά του αγοραίου.

Πότε θα παγώσει ο κολάσιμος χρόνος ημιζωής τους;

Μπαλωμένος στίχος

Ελεύθερή μου έγερση, θλιμμένη μου αντίθεση,

ποτέ μου δε σε γνώρισα όπως θα 'πρεπε.

Μετωπικές μου έννοιες, χαράσσετε ορισμούς,

ξανθή μου ενασχόληση βλέπεις μέσα από τοίχους.

Η αποτύπωσή μου φθείρεται πληρώνοντας δασμούς,

οι ιδέες μου ανθίζουν σε άχρωμα κελάρια.

Σκέψη πάνω στη σκέψη το έργο που μου παίζεις,

με ηθοποιό τον έρωτα και θέατρο το χρόνο.

Τα σύνολά μας δένονται με νοητική ορμή,
τα έργα μας παλεύουνε το ρόλο της ανάγκης.

Οι μνήμες τους αγιάσματα σε τρυπημένο τοίχο,

 οι εικόνες τους πλαγιάζουνε σε μπαλωμένο στίχο.

Ελληνική ζωή

Ρώτησα θεούς κι αστέρια

πώς θα ήμασταν μαζί

και μας ένωσαν τα χέρια

σε ουράνια δέσμευση.

Βρήκα λίγο απ' το νερό σου

για να πιω τη λύτρωση

και μου φώναξες με πάθος

πως θα βρω τη θύμηση.

Είσαι φως απαλλαγμένο

από γήινη ρωγμή,

την αλήθεια σου θα δένω

με πνευματική κλωστή.

Κι αν μαζί έχουμε στάξει
σε Ελληνικό ποτό,
την παντοτινή Ελλάδα
θέλουν πάλι στο γκρεμό.

Στου πολέμου το μαχαίρι
φανήκαμε δυνατοί,
μα μας τύφλωσε εκ των έσω
η ασύλληπτη τριβή.

Πώς να λείψει το σκοτάδι,

πώς να φύγει η νυχτιά,

δώδεκα χιλιάδες χρόνια

πολεμάμε με φεγγιά.

Ό,τι ο ήλιος καθρεφτίζει

η ζωή τους αγνοεί,
μία ξάστερη αλήθεια
που ξυπνά με το πρωί.

Στου σωρού τους το λημέρι
μελιστάλακτος χαμός,
το αθάνατό τους ταίρι,
πίσσα, φόνος κι οδυρμός.

Όσα έχουμε υποφέρει
στην καρδιά μας είναι χθες,
ανταλλάσουμε με σθένος
ανυπότακτες ματιές.

Στην αυγή δικής μας μέρας

πεπρωμένο αντηχεί

και στο δειλινό της πάλι

κάποια μοίρα θα' ναι εκεί.

Προσωπεία πορφυρά

έχουμε διώξει μακριά,

της αγάπης μας το κράμα

δε δοξάζει τη φωτιά.

Απ' το φως της ύπαρξής μας
η οικουμένη έχει δει,
συνεχίζει ο ορίζοντάς μας
να αγκαλιάζει όλη τη γη.

Κι αν χαθήκαμε σε μέρη

κι αν βρεθήκαμε ξανά,

η ανάσα μας το ξέρει

ότι ζούμε Ελληνικά.

Πού να σε βρω

 
Πού να σε βρω, πού να 'ναι παρούσα η γραφή σου,

πού να μοιράζει ομορφιά το αγιόκλημα της Άνοιξης..

Πού να σε βρω, πού να 'ναι ανάλαφρη η αναζήτηση,

πού να πλέει η φύση τα καίκια της λαοθύελλας..

Πού να σε βρω, πού να 'χεις μείνει διάφανη,

πού να πληρώνεις γυαλισμένους κύκλους ξένων ασμάτων..

Πού να σε βρω, πού να κρύβεται η δίψα σου,

πού να βαστά ο χρόνος μαριονέτες στη σκιά σου..

Πού να σε βρω, πού να σωθώ απ' τα λόγια σου,

πού να 'ναι οι αποφάσεις σου στοιχείο πανανθρώπινο..

Κλειδωμένη Άνοιξη

Σαν τέχνη καινοτόμο μάθαμε τη ζωή,

ασύμμετρα να σκιαγραφεί το λυρικό μας μέλλον.

Σαν τη χάρη ανθισμένων νιάτων μοσχοβολά

η υγρή σου παραίσθηση.

Σαν κλειδωμένη Άνοιξη δίνεις στους πανάξιους 
μονάχα τη μυρωδάτη αμυγδαλιά σου.

Με έργο σχεδόν άξιο αποζητώ μια θέση
στην καλοκάγαθη ματιά σου.

Πότε θα αφυπνίσεις τη βάρβαρη εποχή μου;

Πότε θα αναγείρεις τη βυθισμένη μου αίσθηση;

Μακάριος ο τόπος που φωτίζεις σαν περνάς,

βάναυσο το σκοτάδι της γης που δε σε ξέρει,

ανυπόφορη η συνήθεια που δε σε αναφέρει.

Στίχου δυναμική

Τη θετική δυναμική του στίχου καταπιάνεις.

Η ποίησή σου άριες ενόρασης χαρίζει,

η γόνιμη μελέτη σου πνεύματα ζωγραφίζει,
λέξεων γάμους συμβατούς με νόημα θα κάνεις.

Τα θέματά σου διαλεχτά από κοινούς ανθρώπους,

από λογής βιώματα και μύριες ιστορίες,

  ταιριάζουνε στα λόγια σου τέχνη και αναρχίες,

πολύχρωμα διηγήματα από χιλιάδες τόπους.

Χάσμα αλησμόνητων λαθραίων γενεών

σκεπάζουν οι στροφές σου χωρίς λευκή σημαία:

"Περπάτημα με ίχνος βαθύ και κοφτερή ιδέα,

γνωρίζει μόνο η καρδιά παράτολμων λαών".

Δύο ματιών συνείδηση

Κι αν χάνονται οι λέξεις, θα ψάξω να τις βρω,

κι αν δεν υπάρχουν λόγια, θα βάλω ουρανό,

της σκέψης την οδό με ευθείες θα ορίσω.

Κι αν μες στην απουσία λυγίζει η καρδιά,
εξόριστη κι αν νιώθεις σε παγερά μυαλά,
πύρινα θα σταθώ, χωρίς να λησμονήσω.

Κι αν είσαι ενοχλημένη, βρεγμένη απ' το χθες,

κι αν δε σε περιμένουν λουλούδια σε αγκαλιές,

δύο ματιών συνείδηση θα 'χω να σε κρατήσω.

Στου νου το περιγιάλι

Τότε στεγνά όταν έφευγες μου κούνησες το ίσως,

μαντήλι πιθανότητας σε αειθαλές γρανάζι.

Ψήγμα ελπίδας γινωμένο μου τάιζε το στέρνο,

εκστατικά παρέλυα από μύριες προσμονές.

Μα σ' ένα αντίο με άδειασες και σκούριασε η μοίρα,

σε κοφτερά αδιέξοδα μιας μαύρης λογικής.

Στου νου το περιγιάλι τα κύματα 

νεκρές φιγούρες πια ξεβράζουν.

Στης μοναξιάς το αραγμένο πλοίο η νιότη

στο θάνατο τεμπέλικα σφυρίζει.

Αγωγός

Δε σε χτυπούν μαινόμενα κλαδιά,

δε σε αγγίζουν παλλόμενα αγκάθια.

Ναρκωτικά δαιμόνια πετάς σε τρύπιες σφαίρες,

με βούληση θα χαιρετάς γλυκόπικρες ημέρες.

Αγέρωχα δοκίμασες τα μάτια σου στο φόβο,

λευκέ μοιραίε αγωγέ αφυπνισμένων πόλων..

Χάος

Εμετική αναμόχλευση τρυπά το θυμικό τους,

σε κούφιο σώμα άταφο σπαράζει το παρόν τους.

Πότε θα χαθεί το ασημένιο τάληρο;

Νεκρή και πάλι άμπωτη εντός τους αλαλάζει,

απέθαντη διέγερση στο χάος τους αράζει.

Αυτοσυγκέντρωση

Κατά την αυτοσυγκέντρωση ύστερα από εντολή του εγκεφάλου η αντίληψη / συναίσθηση αυξάνεται και ενίοτε, αν υπάρχει θεματικό επίκεντρο, η προσοχή επικεντρώνεται σε αυτό (σε μία κατάσταση, σε ένα πρόβλημα, σε ένα αντικείμενο κ.τ.λ.). Η αυτοσυγκέντρωση καταδεικνύει ότι ο εγκέφαλος υπό κανονικές συνθήκες υπολειτουργεί ή τουλάχιστον δεν αγγίζει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, δεδομένου του περιθωρίου για βελτίωση της απόδοσής του μέσω της εκούσιας αυτής διαδικασίας.

Δράσεις

Σε αψηφώ σαν τη μανία που 'χω μέσα μου καιρό.

Σε μισώ σαν τη ρουτίνα που μου 'μαθαν ν' αγαπώ.

Σε περιφρονώ σαν όχλο που βελάζει κρατικά.

Σε οικτίρω σαν ζητιάνο που ζητά χαρίσματα.

Σε παλεύω σαν τις σκέψεις που εδράζουνε αλλού.

Σε διαγράφω σαν τις έξεις αθεράπευτου αστού.
 

Το σώμα θέλει ύλη για να τραφεί, το πνεύμα θέλει σκέψη και η ψυχή θέλει θετικό συναίσθημα.
 

Ένα φιλί

Περπατώ ξανά. Την ακριβή σου βαρύτητα καλώ ξανά, την υπερπόντια ελκτική σου δύναμη. Τα πόδια μου χωρίς αίσθηση καθήκοντος παραπονιούνται για την αποστολή αυτοπροαίρετης αυτοκτονίας. Κι όμως θα σε βρουν, αρκεί να μη δω να χάνεται ρυθμικά η φτωχή μου ευκαιρία. Η ματιά μου βολοδέρνει σε κομπάρσους περαστικούς, σε ασπρόμαυρες ασύμμετρες φιγούρες ψάχνοντας την αθανασία σου, την ποιότητα που θα ξεκλειδώσει τη μία εσωτερική κάθαρση ως αντιδρών του μοναδικού μας αμαλγάματος, της υπερβατικής μας ένωσης, κι ας αποβεί μοιραία για μένα η αντίδραση, δε μπορείς άλλωστε να τρομάξεις το μοιρολάτρη. Σε βλέπω ξαφνικά. Ο σκοπός της ματιάς αναβαθμίζεται μέσα από μένα ξαφνικά. Οι γύρω όλοι άσκοπες δομές, χαοτική ύλη με μόνο σκοπό να με εμποδίσει να σε αγγίξω. Ακτινοβολείς με τρόπο απερίγραπτο με θνητές λέξεις. Πλησιάζω με τα πόδια μου να έχουν σιωπήσει επιτέλους, εκστασιασμένα κι αυτά. Η βαρύτητά σου μου μιλάει ξεκάθαρα τώρα, ένα φιλί θα αποβεί μοιραίο. Ας είναι. Σου χαμογελώ με κατανόηση κινδύνου και με αίσθηση καταφατικής τρέλας. Σε αγκαλιάζω και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά σου..

 

Οξείδωση

Ανάλγητες υπόκωφες προσπάθειες χωρών,

τυφλές ξανά να ρίχνουνε σε βουρκωμένους βάλτους.

Αδέσποτα ημίμετρα, προπύργια σκιών,

θανατηφόρα ηδύποτα σε λείους εισοφάγους.

Με ευθείες μας οξείδωσες, με αλλεργικές συνήθειες,

σε κοινωνίες άνομβρες μας άφησες λειψούς.

Τα τέρατά σου όρθωσες σε προσφιλείς πατρίδες,

την πείνα εξαπέλυσες για να μας δεις μισούς.

Αόρατα φανάρια

Απομακρύνθηκα σε άμοιρο τοπίο απ' το φθονερό θηρίο μου. Ο χρόνος που μου έμεινε τιποτένιος αυλικός, το γραφτό μου μέλλει σε τσαλακωμένο χαρτί. Σε άδειο φόντο βλέπω λειψές ερειπωμένες συνθέσεις, λυγισμένες προσπάθειες σε καμπυλωμένο φως. Την κατά τα άλλα έντεχνα διπλωμένη σχιζοφρένειά τους έμαθα να εξανεμίζω. Όταν γράφω μου ανοίγεις τα μάτια, όταν δεν βλέπω μας κρατάς σε βάθος. Φωνή σε κούφια κύματα η πόρτα για τις μέρες μου, κι όμως ηχείς εδώ. Μαζί σου οι άνεμοι σφυρίζουν καρτερικά, μαζί σου η ελπίδα ανασταίνεται γοργά. Φεύγεις ξανά. Όταν η ανάγκη υποχωρεί η ανάσα σου χάνεται σε ομιχλώδες πέπλο. Όταν η έξη τους ρωτά αρνούμαστε συνειρμικά με ενωμένα χέρια. Στις παραβολές του χρόνου η μοίρα μας οδηγεί με αόρατα φανάρια, μέχρι να συμπορευτούμε. Κι η αιώνια μου άρνηση φωνάζει ότι δε θα μας αφήσω πάλι, όχι στων σχοινιών τον κικεώνα που διαβολοχορεύει..
 

Της ποίησης τ' αγώγια

Της ποίησης τ' αγώγια σπουδάζω με πιοτό,

 γνωρίζω κόσμο διάφορο σε πρόχειρα αλώνια.

Γυρίζω απ' την ταβέρνα σα μέθυσος σοφός,

τρικλίζοντας μαζί σου με λυμένα τα κορδόνια.

"Είναι η νύχτα άτιμη, είναι η βραδιά ωραία",

ψέλιζα διασκεδάζοντας τη φίνα μου παρέα.

"Δε βλέπω μέλλον στη ζωή, ζωή είναι το παρόν,

το τρυφερό κρασάκι μου, αυτό τρέφει το ον".

Βρήκα δυο φίλους μάλαμα, είσαι και συ ωραία,

  μια Καλοκαιρινή βραδιά, τραβάμε για Περαία..

Απόφαση

Είναι φορές που η μοίρα μας αγγίζει το μαράζι,

είναι εποχές που η σκέψη μας πεθαίνει στη στεριά.

 Είναι στιγμές που η θλίψη μας πατά σε χίλιους χάρτες,

ενδόμυχα γνωρίζοντας τη δυνατή φωτιά.

Δε χρειάζεται να μείνεις για να μείνει η συντροφιά,

η μνήμη μου θα σε κρατά αιώνια σμιλεμένη.

Μην πειστείς όμως μακριά από την άχνη ζεστασιά,

  εκεί ανήκες πάντοτε, θαμπή ή φωτισμένη.

Ανεκτίμητο δώρο

Μιας ανατολής το έργο τρεμοπαίζει στα νερά μας,

δυο λουλούδια και δυο γλάστρες να ζεσταίνουν τη ματιά.

Χθες πρωτάκουσα απ' τα δέντρα ένα στίχο απ' την καρδιά σου,

μια-δυο λέξεις μετρημένες μα μου γέλασαν κρυφά.

Η ζωή μου ραγισμένη ως που φάνηκες εσύ,

σκονισμένες αντιλήψεις κι άλλοι χίλιοι καημοί.

Είσαι άστρο διαλεγμένο στην αιώνια ψυχή,

ανεκτίμητο είσαι δώρο στη μονάκριβη ζωή.

Ανοιξιάτικος ήλιος

Ενάρετη η θωριά σου, της τίγρης η ματιά,

 ενώ στα σωθικά τους, αιθαλομίχλη πια.

Απόγευμα με αγέρα, πρώτης ελπίδας πρόσοψη,

στην Άνοιξή σου τέρας, μπροστά σου μάχη δύσοσμη.

Και έμαθες πια μόνος, με καίριες τομές,

πληγώνεις κρύα άδυτα με όψεις μελανές.

Η Άνοιξη πια άνθισε, η μάχη είναι δική σου,
με οιωνό τον ήλιο σου φωτίζεις την αρχή σου.

Το μαξιλάρι

Κουράστηκε να εργάζεται το φτωχό μου μαξιλάρι,

χίλιες σιωπές κι αγάλματα κι αν έχει δοκιμάσει,

πήρε εξιτήριο έγχρωμο για να με προσπεράσει,

μα γύρισε κακήν κακώς σαν έμπιστο σκυλί.

Εγώ όμως το ξέχασα, το άφησα στην τύχη,

μόνος κοιμάμαι ξέγνοιαστος χωρίς αυτό ανάγκη,

χωρίς υπερυψώματα και μαλακά εδάφη,

καλύτερα ευθυτενής ξυπνάω την αυγή.

Ένα χαμόγελο

Το ξένιό σου κέρασμα υμνώ σε πρώτη πράξη, 

τη φίλιά σου τέχνη ασπάζομαι δίχως τάξη,

μια θεϊκή ανάμειξη ανθρωπίνων βιωμάτων, 

μια άναρχη απάντηση σε πείσμα οικτρών πλασμάτων.

Στου νήματος το ανάγνωσμα, 
στη μοναχή σου τρικυμία,

θαυμάζω τα γοργά σου κύματα, 
μουδιάζω απ' την ωμή σου θλίψη,

πεθαίνω στο βουβό σου δάκρυ, 
ανασταίνομαι σε ένα σου χαμόγελο.

 Της παρουσίας μας το πέρασμα ψιθυρίζει μια κραυγή,

της απουσίας μας το πέταγμα θα μαρτυρά μία αρχή.

Ξανθή ημέρα

Ελαστικές ορδές φέρουν διχαλωτή διέξοδο,

σε πάρκα διασκέδασης οι προσφορές χορεύουν.

 

Οι θέσεις τους σαρκώδεις, γρήγορα

ενσαρκώνονται σε χείλη βιαστικά.

Τύπος τους καμωμένος ο υγιής αιχμάλωτος,

 στο μέλι κολλημένος και στα γερά καρφιά.

Και πέρα απ' όλα εσύ, εσύ που είσαι εδώ,

 φωνή απ' τον παράδεισο, να με κρατάς

στο άβατο της μιας ξανθής ημέρας..

Η μοναξιά των λέξεων

Τροφή μασημένη μήτηρ αμάθειας,

ρυάκι που χτυπάει σε δύσκολους βράχους.

Ξανά ανεξέλεγκτη δαιμονική ασάφεια,

πολιτική μανία σαν ώριμο σκιάχτρο.

Ποιός χρόνος αγναντεύει νωχελικά την πτώση σας;

Στενάζει για "ιερό" σκοπό η μάσκα της Αλίκης,

κουτσαίνει ο θεός έρωτας από την κλειδαρότρυπα.

Χωλαίνει η αλλοτρίωση σε υπερμεγέθη λίμα,

αφύσικες περιστροφές σε γυάλα μαυρισμένη.

Ποιός χρόνος αγναντεύει νωχελικά την πτώση σας;

Δεν άκουσες τις νότες τους, δεν άγγιξες τα γέλια,
παρέδωσες τη γυάλα τους χωρίς να θαμπωθείς.

Τη μοναξιά των λέξεων έμεινες να ατενίζεις,
σαν μια αλήθεια τολμηρή που θες να αφουγκραστείς.

Ο πίνακας

Το όπλο της παράδοσης έχει γεμίσει,

σε αναίμακτη προσπάθεια έχεις ανθίσει..

Διάτρητους μας βούτηξες σε θέατρο βρεγμένο,

εξέλιξη κωφάλαλη για διάφανα παιδιά.

Η δύναμη της θέλησης έχει μειδιάσει,

ο χρόνος σου στον πίνακα έχει περάσει..

Ο αστός

Ξεφυλλίζω αφορμές, στη νύστα σου μειδιάζω

με τσίγκινες χαρές..

Παρέλυσες στο φως, τη νύχτα πάλι έλουσες

σαν τρίτος παραγιός..

Χορεύεις στις στιγμές, σε έκλεψε μια θύελλα

σε έφεραν ακτές..

Κουράζεις σαν αστός, δε βρήκες καμιά φόρμουλα

παρέμεινες νωθρός..

Πρώτη χαραυγή

Σ' αναζητώ με θύμηση, λιμνάζω 

από δίψα, σε καράβια ξένα τραγουδώ 

ιστορικές χημείες.

Γράφω για τη χαρά σου, υμνώ τα δυο φιλιά σου,

βλέπω το δειλινό στην πλώρη μας

και σε γλυκοσκεπάζω.

Διώχνω για σένα νεκρές σκέψεις,

περιφρονώ πρόθυμες έξεις, ταξιδεύω

ακολουθώντας την πρώτη χαραυγή μας.

Ελληνικά μέρη

Δείξε μου τη παντοτινή, πολύτιμη λιακάδα,

ταξίδεψέ με μακριά, στην ξακουστή σου έννοια.

Ξέχασε την πικρή μας κοινωνία, 
τη δομημένη από σχολικές τάξεις.
Θυμήσου τη βέβαιη αρχή μας,
ακούραστοι κι οι δύο απ' τα δεσμά του χρόνου.
 
Χάρισέ μου μια τυχαία στιγμή σου,

ας κρατήσουμε την ανθρωπιά που αναδύει 

η ανάγκη μας, ας μοιραστούμε την ομορφιά 

που αναδεικνύει η ανθρωπιά μας.

Σταμάτησε ο Χάρος να παίζει με τη θάλασσα,

ελεύθερα αγαπιόμαστε σε μέρη Ελληνικά.

Εσύ

Είσαι στο φως του κεριού

που παίζει με το δωμάτιο..

Είσαι στους μύθους που αλληγορικά

σε φωτίζουν..

Είσαι στις λέξεις που βιάζομαι να πω

κι ακόμα στις μύχιες σκέψεις μου..

Είσαι στην πανάρχαια κραυγή

που επιθυμεί διέξοδο..

Είσαι στην ώριμη οδό της

μοναχικής ανάγκης..

Είσαι στον άνεμο της παντοτινής γης..

Είσαι στον ισορροπιστή έρωτα

που βρίσκει πρόσωπο..

Είσαι στη συνείδηση του χρόνου
που ανέλπιστα μου δίνεται..

Είσαι τελικά η μοίρα περιγεγραμμένη,

η αλήθεια σε κίνηση..

Προτάσεις

Ας μοιραστούμε έναν πόθο,

ίσως ξαναγυρίσει το πάθος..

Ας υπερβούμε εαυτόν,

ίσως μας ξεχάσει η ελαφρότητα..

Ας επιλέξουμε τη μνήμη,
ίσως μας προτιμήσει η αλήθεια..

 

Ας προσεγγίσουμε το άγνωστο,

ίσως γνωρίσουμε το αόρατο..

Ας θυμηθούμε τα παλιά,

ίσως βελτιώσουμε τα νέα..

Ας αγαπήσουμε το παρόν,

ίσως μας συμπαθήσει το μέλλον..

Κατά τη δημιουργία

Ο τρόπος για να μη χαθεί κάποιος στο χάος των ατελείωτων επιλογών κατά τη δημιουργική διαδικασία οδηγούμενος εν τέλει σε παράταιρες συνθέσεις και αποτυχημένες λανθασμένες δομές είναι να καθοδηγείται εξ' αρχής από μία συγκροτημένη στο νου αίσθηση που θα αφορά το έργο, η οποία κατά τη δημιουργία θα τίθεται από εκείνον προς ανάλυση και μετάφραση. Η αρχική αυτή αίσθηση λειτουργεί συνεπώς ως θεματική κατευθυντήριος γραμμή για το έργο, αποτελεί εξ' αρχής προϊόν έμπνευσης ενώ σε πολύ ταλαντούχα άτομα δημιουργούνται εύκολα τέτοιοι "κόσμοι" τους οποίους δύνανται να μεταφράσουν σε οποιαδήποτε μορφή έχουν επιλέξει (π.χ. λέξεις). Προσπαθώντας να δημιουργήσει κάποιος δίχως τέτοια έμπνευση θα περιοριστεί σίγουρα σε έργα πολύ χαμηλού επιπέδου, μιας και οι υψηλότερες συλλήψεις μας ως ανθρώπινες φύσεις είναι διαισθητικής βάσης.
 

Ισορροπία

Χαμένες είναι οι σκέψεις

της νεράιδάς σου.

Σκαλοπάτι ξένο σε λαγοκοιμίζει

μεταξύ δύο κολάσεων.

Σε θάνατο αργό σε ρίχνουν

παθιασμένες Ερινύες.

Χρονική αποσάθρωση αγναντεύει

σαπισμένες συνήθειες.

Ανάπηρο βγαίνει ενίοτε

το ορόσημο για τον παράδεισο.

Yπάρχει όμως εκείνη,

να συνθέτει ζωή από 
μηδαμινές στιγμές..

Ευχή

Ζήτησα από τη ματιά σου

να χαθώ μες στα μαλλιά σου.

 Να αντικρύσω το κορμί σου

να σωθώ μες στη ζωή σου.

Ζήτησα κι από τ'αστέρια

να μας φέρουν καλοκαίρια.

Να βρεθούμε νυσταγμένοι

κάτω απ' τον ήλιο δωσμένοι.

Ζήτησαν κι αυτά από μένα
να΄μαι φύλακας για σένα.
 Να 'μαι πιστό στήριγμά σου,
  συντροφιά στην ερημιά σου.

Θα φροντίζω την καρδιά σου,
θα λατρεύω τ' άρωμά σου.
Θα προσέχω την αυγή σου,
θα γεμίζω την πνοή σου.

Αμάλγαμα

Γνέψε ήλιε στη μοναξιά της νιότης,

δώσε το παράγγελμα στην πρώτη ιαχή!

Σε μέρη απονήρευτα παράδωσε το φως,

σε στίχους περαστικούς δώσε νωπό το σύνθημα!

Βαριά ήταν τα στίγματα της ώρας στην ψυχή μου,
βοήθεια πάντα η άρνηση σε ανίερο τοπίο.

Έρημος καυτή η καρδιά πριν βρω τη ζωγραφιά σου,
σε σκόνη και αέρα ανάμεσα πάλευα για να δω.
Τα βήματά σου τραγουδώ σαν μιας γυναίκας νιάτα,
σαν άκουσμα μαγέματος σε δάσος νεαρό.

Τα χρώματά μας βρήκα στην πρώτη ανατολή,
 σε παραλίες γνώριμες με πέλαγο δικό μας.
Στου χρόνου μας το κάλεσμα άκουσε την αρχή,
 στα μέρη της αυγής μας να βρούμε μονοπάτι.

Μιας Άνοιξης το βάπτισμα ζητά το Καλοκαίρι μας,

μια οπτασία μες στο νου ας είναι η χαραυγή σου.

Δες πώς άνθισε πια το σθένος μας,

δες με χαμογελαστό πια στο μπαλκόνι σου..
Δες μας πως σκαρφαλώνουμε στην τύχη πάλι,
αφήνοντας ευθεία άτολμη και εύκολη φωτιά..

Μια Κυριακή μας ένωσε μες στον άνεμο, 

θυμάσαι;

Ανάμεσα σε λευκές ανάγκες και μαγικές οσμές,

θυμάσαι;

Ανάμεσα σε σπιτικές μνήμες και επαναστατικές στιγμές,

θυμάσαι;

Μες στης θάλασσας τη δύναμη, μες στης αρμύρας το νερό,

ξεπροβάλλεις μόνη στη φαντασία του αύριο. 

Από μοίρα βρίσκομαι στα νερά σου, 

από πόθο φτάνω στον ξακουστό σου μύθο.

Πότε άραγε θα έχουμε την εύνοια των θεών;
 Πότε θα γιορτάσουμε με το χρόνο;

Χέρια σφιγμένα σε γερμένη βάρκα,
σε καθαρό μέλλον έγχρωμα βλέμματα ζουν.
Με δύσκολο ουρανό και σύννεφα επισκέπτες,
γελάσαμε αργά και αποκοιμηθήκαμε..

Στης φύσης το μοναδικό, στη θεϊκή σου γέννηση,

θυμάμαι πάντα ότι σ'αγαπώ κι υπάρχω για να σ' έχω.

Ιστορικά

Μοιραίο το αναπάντεχο, αγέραστη η αγάπη,

σε δέκα μάτια προσφυγιάς ακούραστες γενιές.

Μυρίζει σάρκα ο πόλεμος, έχθρα η αυταπάτη,

 άνθρωποι στο απόσπασμα γνωρίζουνε φωτιές.

Το σχέδιο αιώνιο, αγνώριστο σε χάρτη,

κι αν πύργωσε πια θα χαθεί σε μέγιστες αρχές.

Status quo

Στου καυτού οιωνού σου τον αβάσταχτο αέρα,

γονατίζει η σούπα της έκπτωτης γης.

Στις ανάσες του κέρδους πριν την έννομη μέρα,

κωλοτρίβονται όροι πουλημένης ψυχής.

Ανομήματα νίβονται προς άνομη τέρψη,

τυχερές συγκυρίες τεχνηέντως λαλούν.

Σε ολόμαυρη ράχη διψασμένης χελώνας,

ρυθμικές αμαρτίες που ποτέ δεν ξεχνούν.

 

2012

Αλλάζεις πάλι δίπλα μου, αλλάζεις,

και πέφτει σκοτάδι σε αίμα θολό.

Γυρίζεις πάλι δίπλα μου, γυρίζεις,

και βλέπω ότι φεύγεις με γέλιο κενό.

Ξυπνάω πάλι δίπλα σου, ξυπνάω,

και λες πως πεθαίνεις σε δρόμο παλιό.

Εμμένω πάλι δίπλα σου, εμμένω,

και βαστώ το κορμί σου σε λαβύρινθο.