Αδιάβαστο μινόρε

H άκοπη διάρκεια απανταχού μοιραίου,

σε βρίσκει με την Άνοιξη δημεύσεις να φυλάς,

μα η σύγκλιση έννοιας στρίβει μετά του ωραίου,

αναλαμπή στο διάστημα με δρυ μοσχοβολάς.

Διηνεκές το όνειρο στον πηγαιμό του είλου,

όταν αναδιαρθρώνεται χαζεύει ιδεατά,

η αποτίμηση θωρεί το μόνιμο του στύλου,

για να το καθαρίσει με φυλαχτά πλωτά.

Το θέατρο σε χώρεσε σε ορισμό πρεμιέρα,

αναλογεί η αίτηση σε μια της ευκαιρία,

για τον αιώνα κίνησες με στήλης κρουαζιέρα,

μα στην απάντηση στυφή μιας χρήσης προχειρία.

Όταν δεν ατενίζει το μέτρο της ζωής

ακίνητη η απόκλιση από το προβλεπόμενο,

θεριεύεις μες στις θύελλες ημίτονο ευχής

και το μινόρε αδιάβαστο σαν σημάδι παλλόμενο.
 

Η προσωπικότητα είναι ένα ποίημα και η οπτική ζωής ένας πίνακας.

Η ταύτιση της λογικής με τη συνείδηση μαθαίνει στον άνθρωπο να προχωρά με τον βέλτιστο τρόπο ή να ακολουθεί τον καλύτερο δρόμο, ανάλογα με το αν ακούει πρωτίστως τη λογική ή τη συνείδηση, αντίστοιχα.

Στοιχεία και αρχές στο ποίημα

Στην ποίηση στη βέλτιστη έκφρασή της η μορφή πρέπει να αποτελεί αναπόφευκτη διάσταση του εννοιολογικού σημαιοφόρου και όχι να έχει συγκεκριμένο πρόσωπο υπό μορφή μέτρου και ρίμας, η καλύτερη δυνατή μέθοδος για πρόκληση ψυχικής ανάτασης στο δέκτη μέσω μίας πιο αισιόδοξης ή γραφικής πραγματικότητας από την αλήθεια είναι μέσω των αντισυμβατικών σε σχέση με καθιερωμένες νοηματικές συσχετίσεις εννοιολογικών γάμων μεταξύ ρημάτων και λέξεων που περιγράφουν έννοιες ή νοητικά σχήματα με περιγραφικά επίθετα ή / και ουσιαστικά που περιγράφουν κάτι πιο συγκεκριμένο (π.χ. αντικείμενο). Ο γάμος των μελών των δύο αυτών κατηγοριών σε συνδυασμό με μια εννοιολογική διασύνδεση μεταξύ στίχων για μια γενικότερη θεματική στέγαση και ταυτόχρονα με μια εναλλαγή στην τάση μεταξύ υψηλότερης και χαμηλότερης νοηματικής σχέσης μεταξύ στίχων σε επίπεδο ποιήματος διαφοροποιούν τη μορφή αυτή του λόγου σε σχέση με τον πεζό. Με τα παραπάνω στοιχεία ταυτόχρονα παρόντα και με τις αρχές αυτές σε ισχύ στο ποίημα, το τελευταίο καταφέρνει με το βέλτιστο τρόπο το σκοπό του να προκαλέσει ευφορία συναρτήσει της μεταβλητής ενός δεδομένου περιεχομένου.

Στους χρόνους των αιχμών

Στη μέθεξη του κάποτε συγκρούονται τα χρώματα,

μέσα στον αστερία που ξυπνά το αρχέτυπο της ομοίωσης,

ορφανό λιγνό μου σάλτο πάνω από το λαμπρό καλύβι

κυνηγάς τις συντάξεις στην άποψη της φίλιωσης.

Στο πέρας της απάντησης φαίνεται ο ουρανός,

αφήνεται η πρόθεση στο όνομα του φακού,

συλλάβισε με στόμφο τη μορφή του φορέα,

στο λαθραίο της φύλαξης η αρχή του τροχού.

Όταν έλιωσες τη φυγή με τα όρια των στροφών

σε είχα μυρωδάτη σε λαθραία παράλια,

πλουμιστή και η όχθη σου στους χρόνους των αιχμών,

σαν πάταγες την άμπωτη δοκίμαζες τα στράλια.

 

Η αρχή βρίσκει τα αρχέτυπα και το τέλος τα εντάσσει στην πραγματικότητα.

Νοητικό πλαίσιο δημιουργικότητας

Η δημιουργικότητα που μεταχειρίζεται λέξεις υπάρχει ταυτόχρονα με την ανίχνευσή τους από το συνειδητό με σκοπό την ανάλυση με αποτέλεσμα τη σύνθεση νέων εννοιών, σε αντίθεση με την έλλειψη δημιουργικότητας που βλέπει μόνο την παρουσία των νοημάτων των λέξεων και γύρω απουσία σχημάτων με αποτέλεσμα να επηρεάζεται μόνο από τις αρχικές έννοιες χωρίς δυνατότητα επαγωγικής επεξεργασίας.
 

Η λήθη όχι συνήθως δε γνωρίζει την αρχή στο τέλος.
 

Διαβάζει το αστείο όταν η σπειροειδής σύγκλιση της υποθετικής θέσης κάνει ανακυκλώσεις σε επαγωγικούς κάδους.