Αιθερική μοναξιά

Εώς πότε θα τρέχει το πρώτο μας νόημα σε ασφαλή εδάφη;

Η δευτερολογία μας πεταμένο αντίδοτο σε τσαλακωμένη 
λογική στροφή.

Δεν υπάρχουν πια ημιτοξικά γηρατειά στη στέγη.

Δεν υπάρχει χαμένη σήψη, ούτε ενέσιμη ανάσταση.

Δεν υπάρχει βροντερό αντίσκηνο,

ακούραστοι παρείσακτοι στο πλατύσκαλο.

Δεν υπάρχει τίποτα μοιραίο στην αιχμάλωτη στα σημεία
λαχανιασμένη βούληση.

Δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο στην ουσία που δε μαζεύει
παρατημένα κομμάτια της.

Η παρακμή έπαψε να κομπιάζει για τη φτήνια της.

Οι ευθείες έπαψαν να προειδοποιούν τους γρήγορους αναβάτες.

Είμαστε λογικώς και αδιαλείπτως μόνοι.

Μοναχικό αντίβαρο

Μοναχικό αντίβαρο της μιας πνοής εσύ,

στροφή παραλλαγής σε ζαλισμένη αδράνεια.

Αφαίρεση διπολική εσύ,

μιας σκέψης αντιύλη με ζωική απάθεια.

Ποιοι δαίμονες εκτίουν ποινή στο έρημο μυαλό σου;

Παρείσακτη ζωή εσύ,

βουητό της νιότης, άνευ ακτίνας βλέμμα.

Προσπάθεια ανώδυνη εσύ,

σε κοιμισμένο ρόλο αγέλαστο άγγελμα.

Ποιοι δαίμονες εκτίουν ποινή στο έρημο μυαλό σου;

Ξανά το άχρωμο αίνιγμά μου εσύ,

λαβύρινθος ενδόρηξης στον έλεγχο του νου.

Ταξίδι αβύθιστης προσέγγισης εσύ,

απόσταση της μιας αρχής το τέρμα του ουρανού.