Η ανθρώπινη φύση κάνει χρήση της ανθρώπινης χημείας, η ανθρώπινη χημεία της ανθρώπινης διπολικότητας, η ανθρώπινη διπολικότητα της ανθρώπινης λογικής και η ανθρώπινη λογική της ανθρώπινης φύσης.

Το μαύρο ραδιόφωνο

Γραμμές νου τεθλασμένες, μιμήσεις ημιτόνου,
πτώσεις και παραδόσεις σε πέλαγο γκρεμό,

σαν τρόπος θεοφόρητος η σκέψη της αργίας,
 παιδί της πέμπτης εποχής το φρούτο της αγίας,

κίνηση θετικότητας με λάγνο εμπαιγμό.

Πέρα από τα σίδερα ελεύθιστες συνάψεις,

δίπλα από τα σύνορα μπαλαντέρ δυισμός,

ηθοποιοί του πλέγματος σε απόκληρες τροχιές
κρατάνε δυο μπαλόνια με αέριες διδαχές,

γύρω από την Ακρόπολη μεσαιωνικός δεσμός.

Η συναίσθηση παντρεύεται δυναμική ανάγκη,

η αίσθηση συνείδηση πιάνει από το χέρι,

οι μεθυστικές ζωές βαρύτητα κρασιού,
 η ομόνοια καπνίζει αναπνοή νησιού,

διακυμάνσεις βήματα δεν κόβει το μαχαίρι.

Η ανάσα σου χορεύει με το βλέμμα σου,

η ύπαρξή σου αντίδοτο σε πράξεις που κοινώνησαν,

με μανταλάκια πιάνονται καθιστές αποδράσεις,
καμινάδας καπνός οι φτηνές ενοράσεις,

μα η ταυτότητά σου πλώρη για λόγους που εννόησαν.

Αφίσα ημερολόγιο αφηγείται στο χρόνο,

του χτύπου ο χλωμός τύπος σκαρφίζεται σπαστά,

μαύρο τους ραδιόφωνο με εταίρες κεραίες
προωθεί ευωδιά σε ροδαλές παρέες,

σε έγχορδες κοινωνίες μετάλλια κρουστά.
 

Γέρος υποβολέας

Η ανώνυμη παγίδα υμνεί τον μαύρο μίμο

που γέφυρες στηρίζει από φιμέ επιθέσεις,

μα η νοητή αρκούδα δεν προσφέρει το δήμο

νευραλγικού δυναμικού με άσπιλες διαθέσεις.

Στην ενηλικίωσή της η αντίληψη στα χρώματα,

δυο σκαλισμένα φύλλα σε μαρμάρινο τοίχο

συλλαβίζουν ανάγκες που ενώνουν τα χώματα

πέρα από το θρόισμα με τον ξύλινο ήχο.

Στην άκρη της σανίδας η μνήμη σπαρταράει

και η λήθη χωνεύει χρυσόψαρα προσπάθειες,

γέρος υποβολέας που πρεμιέρες φοράει

ταΐζει το δρεπάνι του ευγενικές συμπάθειες.

Το χέρι του θεού καταδεικνύει χρόνο,

το γρανάζι της ύπαρξης κι ο δείκτης της ψυχής

αγγίζουν νομοτέλειες όπως το φως στο θρόνο

κι η κάλπικη βαρύτητα ειρηνικής ιαχής.

Οι θεριστές της έναρξης γενέθλιοι του τέλους,

θάνατοι πολλαπλότητας και γραμμικά αδιέξοδα,

στόχοι της σκοπιμότητας με κηροζίνη έλους,

της σκιάς το αναπόφευκτο και το αίμα ανέξοδα.

 

Η σκόνη της ελπίδας

Ζεσταμένα προϊόντα ενέσιμης μπαταρίας,

παραστάτες ολογράμματα Πλατωνικής σπηλιάς,

μία υλική μετάγγιση στην ψυχή της πορείας

και κρύβονται υβρίδια στα φύλλα της ελιάς.

Ξεπλένει η ανάγκη ενδόμυχες παρέες

και το γαλάζιο πόρισμα ζωγραφίζει ιστορίες,

φωτογραφίζει το λεπτό αναπνοές μοιραίες,

αδειάζει η μορφή σου θυμικές εξορίες.

Το ανώνυμο τρένο κι η σιγή στα βαγόνια

διψάνε για αφαίμαξη δομικών συχνοτήτων,

για την ευθεία του ουρανού κράταγες δυο μπαλόνια,

δυο ξένους ισορροπιστές αθώων ταυτοτήτων.

Ο εκκαθαριστής της ώρας κρατούσε μια σημαία,

η σκόνη της ελπίδας χανόταν στη σοφίτα,

σαν έβρισκε ο χρόνος στο παρόν προκυμαία,

καμπύλωνε το σώμα του και ξεχνιόταν η ήττα.

Δύσπεπτα βοηθήματα, δανεικές συναρτήσεις,

 το κρασί και το αντίδωρο στον τρούλο της ευχής,

αθάνατα προβλήματα τα κύματα σε στύσεις,

μουντζουρώνουν τα γράμματα τακτικής προσευχής.

Σκέψεων θερμοκήπιο

Φωνή μες στο καλώδιο και κοινωνία σωλήνα

για μια στιγμή εμψυχώνεται κάτω από τη νιφάδα,

σκέψεων θερμοκήπιο η ερημική μαρίνα,

βουβά καλλιεργείται η συλλογική κοιλάδα.

Μοτίβα μες στα κύματα του παλαιού αχάτη,

η έντεχνη λεπτομέρεια χαρίζει μύρα χρόνια,

ελεύθιστε συγγραφέα της μοίρας, απελάτη,

 τυφλή η εποχή σου κρύβεται μες στα χιόνια.

Λογική στην πιθανότητα και στο αίσθημα ελπίδα,

στατιστική το χάος και δεινός πραγματισμός,

μα οργανικός ο άνθρωπος πέρα από την οβίδα,

πρίσμα ο δομημένος αναγραμματισμός.

Περιοδική συγκίνηση σκιαγραφεί την ύπαρξη,

κβάντα ζυγών ψηφίων κινούνται προς το μέλλον,

το εγώ σκηνοθετεί του δειλινού τη χάραξη,

η μονόπρακτη ζωή τραγωδία πινέλων.
 

Φωτάκια παλινδρόμησης

Φινίρισμα της τύχης πριν την κλειστή στροφή,

ευθεία αναμάρτητη δε γνωρίζεις με ρόδες,

καράβια μετανάστες με άγνωστη τροφή,

χτίζουν με τους αγύρτες παρελθόν ακανθώδες.

Θαύμα μίας παράστασης ειν' το κλειδί του ελάτου,

βγάλε απ' το σκοπό του τη μάσκα της γιορτής,

σταυρός αναδρομής του ετοιμοθανάτου

είναι η φαιά αλήθεια με αίμα αορτής.

Πλαστική παραμόρφωση στη σάρκα της ανέλιξης,

κρούση με τον αέρα του ηθικού εκκρεμούς,

φωτάκια παλινδρόμησης εντροπικής συνέλιξης

αναβοσβήνουν ίλιγγους σε λογικούς γκρεμούς.

Πουκάμισο συνήθεια δεν πλένεται με άρνηση,

κορνίζα παρρησίας ψάχνει φωτογραφία,

βόλεμα κατοικίδιο με απολυμένη ανάνηψη

πουλά το αίμα Άνοιξης στη γελοιογραφία.

 

Γρανάζια λεπτοδείκτη

Δυο κρύσταλλα στο δέντρο διαθλούν παραδόσεις,

ανάγκη κορυφής εξιλεωμένης φήμης,

συγγένεια προσπάθειας με κοινωνικές χρώσεις,

γεννά την οικογένεια αλεξίνοης μνήμης.

Μια κούπα από καφέ χορεύει τους νευρώνες,

πεπαλαιωμένο ερέθισμα και εφαπτόμενοι μύθοι,

δε συντηρείς συνήθειες με έτοιμες γοργόνες,

δε σέρνεις το ανάγνωσμα κι ας πολιορκεί η λήθη.

Η πέτρινη παρέα συντροφεύει το χρόνο,

γρανάζια λεπτοδείκτη γυρίζουν οι αισθήσεις,

η συνεχής γραμμή φέρει εκείνους μόνο,

που αδέκαστοι στεγνώνουν απ' τους τεχνίτες πλύσης.

Δακτύλιοι κορμού ακριβής αρμονίας,

ραδιοχρονολόγηση υπερήλικης σοφίας,

η αλληλεγγύη κοινωνός, γόνος ορθής γωνίας

και ο φάρος της γνώσης λάμα τομογραφίας.

 

Σπάνια γραμματόσημα

Η ευφυία μονόδρομος με ηλεκτρικά ρυάκια

κι η θυμική απόδραση δράση του υπερσυνόλου,

στις σόλες του θρανίου δυο τυλιχτά δωράκια

και κρέμασες σχοινιά στο αμόνι του ρόλου.

Εμβρυική κατάσταση η οργάνωση του χάους,

θανάσιμο επτά στου θεριστή το μπράτσο,

κοινωνικό παιχνίδι μαστιγώνεις τους πράους,

της τύχης σου το σκιάχτρο σε αποκαλεί παλιάτσο.

Γονάτων συγκατάβαση, οξείδωση μυαλού,

σπάνια γραμματόσημα, κοινοί ιδιοκτήτες,

χωράν στη λειτουργία πυρηνικού φαλλού,

με λυρική θηλειά διψάνε μπλε τερμίτες.

Ξεχασμένες καλημέρες σε πρόψυξη νοσταλγίας,

άνθρωποι ξυλοπόδαρα δε φτάνουν στο θεό,

η άγνοια προΐσταται τάχιστης γλωσσαλγίας

κι ο θύτης ανασαίνει σε πέλαγο φαιό.

Η χρυσή τομή νοημοσύνης και λογικής έχει εκατομμύρια μνηστήρες αλλά δεν παντρεύεται κανέναν.
 

Κουρτίνες στα φανάρια

Η φάτνη του μονόδρομου τζογάρει με τα φώτα,

το κέρας με το στόμφο παρακινεί ενδείξεις,

το άκαιρο εμβόλιο αστυνομεύει χνώτα,

ασπρόμαυρες ανάσες στο δεύτερο της νύξης.

Στον πάπυρο του χρόνου η σοφία του τρόπου,

η ακολουθία ύπαρξης σε λεωφόρο αρχή,

στο μπαλκόνι της δόμησης ίλιγγος επί τόπου,

τρικλίζει στην ανάσταση η φιλτραρισμένη ιαχή.

Με ιπτάμενο χαλί ταξιδεύει η μνήμη

όταν η ατομικότητα συντηρείται με γνώση,

ακυρωμένο εισιτήριο η μεταλλική φήμη,

στο ύψος και στο βάθος η αγορασμένη δόση.

Πορφυρή φαντασία μετράνε οι ζυγοί,

κουρτίνες στα φανάρια καλύπτουνε την τάξη,

κοινωνία του Ίκαρου σου στέρεψε η πηγή

και έριξε το νόμισμα η μολυβένια πράξη. 
 

Το ξυλόγλυπτο μέτωπο

Μία κούπα ενδόρρηξης σ' ένα έτοιμο ρόλο

γυαλίζει στο ημίφως λασπωμένης φυγής,

απλή ακτή η διαύγεια και ο χρόνος σε βώλο,

κυλάει στη διακύμανση της ραγισμένης γης.

Ταχύτητα ανάμεσα σε σύννεφα και χώμα,

σκονισμένη διάρκεια το διάλειμμα αφής,

βραδύτητα χαμόγελου στο σκεπασμένο σώμα,

μια μέγγενη αβάπτιστη που γίνεται σαφής.

Αδόκιμος χωρόχρονος σε φυλλοβόλο νου

καμπυλώνει σκοτάδι σε πέπλο αφορμής,

σπινθηροβόλο κίνητρο ημίαιμου δεινού,

ζωγραφίζει τροφή στο στόμα της ρωγμής.

Στο ξυλόγλυπτο μέτωπο η τέχνη της ζωής,

στη σημασία αρώματος η ζωή για την τέχνη,

σε παρενθέσεις κίνησης ο διαβολος ροής,

τροχός σε επιτάχυνση η λησμονιά του φταίχτη.
 

Ιονισμένο πρόσχημα

Η τυφλή πίστη κόβει της νόησης τα πόδια,

γυάλινη σφαίρα μαρτυρά αράδες παρελθόντος,

μια τράπουλα ξαναγεννά αρχέτυπα με δόντια,

της λησμονιάς το πρόσταγμα προΐσταται θανόντος.

Κοκκινομάλλα αίρεση, μασκοφόρε του ήθους,

τοξικότητα απέθαντη και όξινη μαγιά,

ξεκουμπώνεις το αθάνατο του μυροφόρου στήθους,

τεμαχίζεις την άκοπη ζωή με την οργιά.

Γραμμές των προσχεδίων γεννάνε διαφορά,

ιονισμένο πρόσχημα στην ανάγκη πετάει,

στα νοητά παζάρια της σκέψης η φορά

δανείζει δύο σχήματα και στην ακτή πατάει.

 Μισογεμάτη ονείρωξη πλαγιάζει με αλήθειες,
χαρμάνι αλεξίπτωτο επιβραδύνει πτώσεις,
αντίθεση ρομφαία σε φλογερές συνήθειες
λόγος είσαι στου πάθους τις πυρηνικές ώσεις.

Παλιά φωτογραφία ζωντανεύει πυκνώσεις,

στιγμή απροσδιόριστη εφάπτεται σε κύκλους,

βαριά λίθινη λήθη εξαπολύει αραιώσεις,

γήινη παρουσία στους ανθισμένους κύκνους.
 

Τα κιλίμια

Γραφίτης αχθοφόρος συντονισμένης γνώσης,

 διαφορά φάσης αυτόνομη σε όρθια συναίσθηση,

πελάτης νοικοκύρης σε σκαλοπάτια δόσης,

λιωμένος ωροδείκτης η αιτιακή παραίσθηση.

Ασπρόμαυρο καπέλο στο χρόνο που διάγεις,

 τα βέλη στις δυο φτέρνες με λαθραία φορά,

μα σπάνια βινύλια το σύστημα ανάγκης,

στριφογυρίζει μνήμη σε κοινωνική φθορά.

Καλικάντζαροι δαίμονες δένουνε το μυαλό σου,

εξωτική προσάρτηση υιοθετείς με λάθος,

με χάρτινη προσέγγιση σκοντάφτεις στο καλό σου,

διώρυγα σπασμένη στης Άνοιξης το βάθος.

 Γεννήτριες ταυτότητας αφαιρούν οξειδώσεις,

η θύρα της αναπνοής σε δωδεκάεδρο σπίτι,

ο παλιός τρόπος ανάγκη σε κρυφές πυρακτώσεις,

λευκό φως στα κιλίμια από θυμικό φεγγίτη.
 

Λάμπες αλογόνου

Στο λαιμό δυο γραβάτες, αλκοόλ στο μυαλό,

συσφιγκτήρας ανάδρομος σε αρτηρία μοίρας,

γραμμές μιας γραμμικότητας σε λαμπερό γιαλό,

κλειδί εισιτηρίου σε αναζήτηση θύρας.

Κρυφή αλληλουχία σε φύση καταρράκτη,

στου μέλλοντος τα πλήκτρα θεού αριθμού οι νότες,

τα βάρη της ανάγκης στους ώμους μεταλλάκτη,

σωσμένοι Αργοναύτες στης συνοχής τις ρότες.

Εννιά και δεκατρία με Φθινοπωρινούς δείκτες,

καφές και μελωδία σε ώριμα λεπτά,

ακτίνες παλιάς μνείας σε συνταγμένες νύχτες,

δυο λάμπες αλογόνου σε σκοτάδια απτά.

Μαξιλάρι δε βάζει η συλλογική μνήμη

σε κείμενα και κρίση στο βάδισμα του φόνου,

βαράκι λεξικού της έννοιας η φήμη,

άνωθεν της τεχνόπολης αναθρώσκων καπνός χρόνου.