Μελάνι και άρνηση

Ποιος τρόμος σου εμφάνισε τη νεκρική ρωγμή,

ποια δύναμη σε κέρδισε με ανήθικη ορμή;

Ποιος χώρος σε υπηρετεί λάγνε υποβολέα,

ποια θύματα οσμίζεσαι θρασύδειλε φορέα;

Η ζωή τους σε άρνηση και φόβο αλλαγής,

σκουριασμένος και κάλπικος ο λόγος διδαχής,

στην αυλή της υπόνοιας λουλούδια με αγκάθια,

με αβρότητες σκεπάζεται η αρρωστημένη απάθεια.

Ποιων καλοκαίρια μαύρισες με το όνομα του νόμου,

ποια πατρίδα εξέθεσες στην πίσσα νέου δρόμου;

Πόσα ανδραγαθήματα στα κάγκελα σε ορκίσαν,

ποιο κρυφτό μες στην άβυσσο έπαιξες και σε ντύσαν;

Ο αγιορείτης όρασης δεν παύει να τυφλώνει,

της εξουσίας ο έρωτας την ανθρωπιά σκοτώνει,

μελάνι ρίχνει στη ματιά, μελάνι στην ουσία,

το κτήνος αρχιτέκτονα μες στην ακολασία.
 

Αφύπνιση

Το φως σου με αναγνώρισε απ' το σωρό του ύπνου,

με τράβηξε απ' την άτεγκτη και στέρφα μοναξιά,

σε ύπατο μέλλον βρέθηκα, απουσία γλυκού οίνου,

μακριά από καρφώματα, την πορφυρή ριξιά.

Σκλαβωμένων απόγειο το αργυρό πηγάδι,

η κρίση τους στον άνεμο σφυρίζει ευλαβικά,

με ζέση με ξεχώρισες απ' το βαρύ σκοτάδι,

μ' έβγαλες απ' το σχέδιο που στάζει ρυθμικά.

Στην κόλαση μεθά η αδύναμη ψυχή,

μα η γη μας δεν οδύρεται σε δύσκολο καιρό,

ακατανόμαστη αίρεται η φλογερή αυγή,

μακριά όμως το χρώμα απ' το εξάποδο θεριό.

Ρουλέτα και συνείδηση

Η συνείδηση της θάλασσας ηχεί στα κύτταρά σου,

το πνεύμα όμως στο χέρι σου για μια κλειστή λαβή,

πέρα από την ανάγκη σου ο ορίζοντας κοντά σου,

μα μπρος στη θέαση βουνά και ρίγος στα πανιά σου,

στα πικρά μαύρα σύννεφα καθρέφτης ανοχή.

Ρουλέτα στην αξία σου σχεδίασε ο χρόνος,

βυθός και καθυστέρηση της ζωντανής πνοής,

κοχλάζουνε τα λάθη σου, της δράσης σου ο φόνος,

σε τέλμα η απόδραση, περιχαρής ο δρόμος

μιας ανάμνησης ξέθωρης στον ήχο μιας βοής.

Πιλότε των ξερών ακτών λυπήσου το σκαρί σου

που μάταια βολοδέρνεται σε ξέρες με τριγμούς,

στη φλογερή αναπνοή του ρόλου λένε πλύσου,

σε άγρια αναχώματα του μυαλού το τσαρδί σου,

παρόν υπό ανάλυση, παρελθόν με καημούς.

Φύσηξες κόντρα σε άνεμο κάποτε με το ζόρι,

τα χείλη σου δυνάμωσες με άναρχο φιλί,

ματώνει η ελευθερία σου απ' της γενιάς το δόρυ,

σε απέθαντη εκκίνηση του νου πνιγμένοι χώροι,

κατήγορος της μέρας σου που αποκαλείς δειλή.

Δε λύγισες τα σίδερα ωσάν απλός στρατιώτης,

ούτε την αντοχή έφερες σε κόσμιες καρδιές,

δεν υπήρξες αιχμάλωτος μα ούτε ταξιδιώτης,

από μια φήμη έμαθε για σένα η ανθρωπότης,

στης μοίρας σου το ανάγνωσμα διαφωνούν ψυχές.

Αθάνατα φυτίλια

Αόρατο το πέλαγο ανοήμονες λόγοι,

ο τρόπος της ματιάς μας υπερηχητικός,

αφέντες σας στο όνειδος χαμένοι γυρολόγοι,

παράφρονες στο όνειρο, στη σκέψη σας σεισμός.

Αθάνατα φυτίλια ανάβουνε ξανά,

εναντίον των άσπρων και μαύρων αρωγών,

σε λάκκο ανομβρίας του νου θα λαχταρά

ο διάβολος ψυχές, μα η θυμική χαρά

πια δεν ενταφιάζεται με πέσιμο βροχών.

Στο τέλος μιας πνοής επιβάτης η ζάλη,

 τη μνήμη που επέζησε για τα παιδιά σου θες,

μα αγοραίο δίπλωμα οι ευχές σου χωρίς πάλη, 

στη μάχη με το χρόνο ακούγονται οι φωνές.

Όλια

Ζωή απ' το μετερίζι σου σφυρίζουν καυτά βόλια,

γυναίκα απ' το στέρνο σου αναπνοές χαρίζεις,

απ' τα έγκατα της γης έμαθες να γυρίζεις,

περνάει ο μονόλογος απ' την ψυχή σου Όλια.

Για πάντα απροσάρμοστη μα έμαθες τους δρόμους,

τα καλντερίμια να πατάς χωρίς αναστολή,
το χρώμα μόνο αγαπάς σε τυχαία Ανατολή,

βοήθεια δε στήριξες στους δουλεμένους ώμους.

Τα χρόνια που σε κοίταξαν σου μάγεψαν το στόμα,

στο χνώτο σου η συνταγή αγέραστου φιλιού,

τα χέρια σου θα σφίξουνε λαιμό μαύρου φιδιού,

σβήνεις πορφυρά σύννεφα με το ουράνιο χρώμα.

Το βλέμμα σου διέξοδος από αργή απορία,

τη μοναξιά σου έπνιξες στο πέλαγο μια μέρα,

κι αν τα μαλλιά σου χόρεψαν στον παγερό αγέρα,

το πρόσωπό σου έμεινε σε μήτρα ιστορία.

Ηλίου νόρμα

Στην παραζάλη προχωρά τυφλά η ευπιστία,

η ιλαροτραγωδία της εθνικής φωνής

που ποτέ δε γνωρίζεται καν ως αμαρτία,

μα ως παρωδία σέρνεται πειθήνιας ιαχής.

Το πρόβλημα προτείνεται ως λύση μετά βίας,

καθίζει στην καρέκλα του ο χθεσινός καημός,

η άγνοια πρωτοστατεί της αυριανής αργίας,

της σκέψης εκτροφέας ο δήμιος εμπαιγμός.

Οφείλουμε να σώσουμε αλήθειες απ' το χάος,

ξεχασμένες συνήθειες ήχου πελασγικού,

μνήμη φέρει το παρελθόν και όχι ο άλλος πράος,

όχι ο τράγος χριστιανός κυττάρου ζωικού.

Το ωμό αντίκρυσμα ζωής σκιές δεν καθρεφτίζει,

δε δέχεται σκοταδισμό από στεφάνι αγίου,
το έρεισμα της ηθικής γωνιές ξανά φωτίζει,

μυσταγωγία επιρρεπής στη νόρμα του ηλίου.
 

Ιερός βράχος

Φωτιά φουντώνει όταν χαράζει

μα στάσου ιερός βράχος,

τη γνώρισες σε βάθος

κι η θύμησή σου αγιάζει.

Βροχή δεν βλέπεις στον αέρα,

καπνό στην αρετή,

η λύρα σου θετή

κι η ξακουστή φλογέρα.

Πάτριο καλείς το χώμα

που ξέρεις να αγαπάς,

τα λόγια μην πατάς

με το πορφυρό χρώμα.

Κάποτε έμαθες την πλάση

και σ' έζησε κι εκείνη,

το πνεύμα σου δε σβήνει

η φύση κι αν γεράσει.

Του κόσμου οι αιώνες

μιλούν απ' τη ματιά σου,

αγώνες στα παιδιά σου,

του παιχνιδιού κανόνες.

Δεν ξέρω αυτό που είσαι

τί άγκυρες τραβά,

κι αν πάλεψες βουβά

την αδικία σβήσε.

Σχέσεις και χρόνος

Η πρώτη εντύπωση που έχουμε για ένα άλλο άτομο δομείται αρχικά από τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής του εμφάνισης και συγκεκριμένα υπό την αρχή της δημιουργούμενης αίσθησης από τα χαρακτηριστικά κυρίως του προσώπου του εν λόγω ατόμου. Η λογική μας χρησιμοποιεί ασυνείδητα και άμεσα την αίσθηση αυτή - που αποτελεί προϊόν διαισθητικής αντίληψης της ιδιοσυγκρασίας του άλλου με δεδομένα αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του προσώπου του (φυσιογνωμισμός) - για να εκμαιεύσει το συμπέρασμα που μας ενδιαφέρει πρωτίστως, το εάν δηλαδή μας έλκει ή μας απωθεί ερωτικά το συγκεκριμένο άτομο. Πάνω στα συμπεράσματα αυτά δομείται και διαμορφώνεται η άποψη για το άτομο από τη στιγμή που ξεκινούμε κάποια μορφή επικοινωνίας μαζί του, συνηθέστερα λεκτική, με αποτέλεσμα να ενισχύουμε ή να απομακρυνόμαστε λίγο ή πολύ μονίμως από τα αρχικά συμπεράσματα. Το κατά πόσον θα απομακρυνθούμε ή όχι από τις αρχικές μας ενδείξεις αποτελεί ταυτόχρονα κριτήριο αξιοπιστίας των αρχών του φυσιογνωμισμού. Ο έρωτας που δημιουργείται με το πέρασμα του χρόνου εκφράζει την έλξη και την αγάπη ως τελικά αποτελέσματα με δεδομένο το χαρακτήρα του ατόμου που έχουμε πια γνωρίσει και στου οποίου το πρόσωπο βλέπουμε πια και την προσωπικότητά του μαζί με τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Η ομορφιά έχει ορθώς συσχετιστεί με την έννοια της ομοιότητας, δεδομένου πως ισχύει ότι πολλές φορές ο "έρωτας με την πρώτη ματιά" λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε δύο άτομα με παρόμοια χαρακτηριστικά προσώπου, κατανοώντας και οι δύο ασυνείδητα πως ταιριάζουν ως προσωπικότητες, το οποίο επιχειρηματολογεί ταυτόχρονα υπέρ της φυσιογνωμιστικής αρχής.

Ρήξεις

Τα τέρατα των εκλογών αλλοτριώνουν μάζες,

σκάβουνε τα μηνύματα και αφαιρούν τις γάζες,

σαν εύκαιρη προσωρινά η κάλπικη γυαλάδα,

υπόσχεται χαμόγελα η ξύλινη αράδα.

Οδήγησε τον ποταμό της σκέψης στην αλήθεια,

συνειδητά να βρει ωκεανούς βοήθεια,

λαχτάρα που καραδοκεί και οδηγεί η ζάλη,

πνίξε την μες στην ώρα της και γύρνα το κεφάλι.

Κρυμμένο και αφόρητο το ψάρεμα της πίστης,

η γαλανόλευκή σου κοπελιά εγκολπώνεται ρήξεις,

των απογόνων τον ειρμό σε μέλλον με ιστούς,

το θάνατο που έρχεται σε ροδαλούς αστούς.

Οι όσιοι

Ξανά βαδίζει ο καιρός σε ράγες και αρρυθμίες,

το μαλακό υπογάστριο τρέφει επιθυμίες,

η ώρα τους πια να καεί, στο δόλο βουτηγμένη

και η προβιά να αφαιρεθεί, στην κοινωνία ριγμένη.

Ανάδοχος του χρόνου για να κρατάς τις φάσεις,

τις μοναχές κινήσεις μας που φέρουν οι αποφάσεις,

παραμιλά το κόλπο τους της έννομης φοβέρας,

τα μάτια χρησιμεύουνε στα γράμματα της μέρας.

Από στωικούς λαβύρινθους πηγάζει η ανάσα,

των οσίων οι γνώριμοι φορούν τα μαύρα ράσα,

η ξύλινή τους αγκαλιά βαραίνει σαν αμόνι,

το χοληδόχο ψέμα τους δεν πρέπει να γλυτώνει.
 

Αντίληψη λόγου

Στον δέκτη (ακροατή ή αναγνώστη) δημιουργείται μία αίσθηση για κάθε λέξη που ακούει ή διαβάζει και κατανοεί η οποία αντανακλά και αντιπροσωπεύει το ειδικό βάρος (νόημα) της λέξης αλλά και μία αίσθηση στο επίπεδο προτάσεων αλλά και συνόλου αυτών, ακριβώς όπως δυνάμεθα να ακούσουμε μια μελωδία ως σύνολο νοτών στο πιάνο - μιας και η μνήμη μας διατηρεί το ειδικό βάρος περασμένων νοτών - και όχι απλώς ξεχωριστές νότες σε σειρά. Η αίσθηση που μεταφράζεται ως νόημα από τον εγκέφαλο είναι προφανώς μοναδική για κάθε συνδυασμό λέξεων και προτάσεων αλλά και μοναδική για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, έστω και αν οι διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι μικρές εώς μηδαμινές για τον ίδιο συνδυασμό λέξεων ή προτάσεων, διαφορές που οφείλονται στη μοναδικότητα της ιδιοσυγκρασίας του κάθε ατόμου και στο πιθανά διαφορετικό επίπεδο ευφυίας μεταξύ αυτών.

Με μια κοντυλιά

Σ' ένα άδειο δρόμο τα φώτα ριγούν,

σιγά ανασαίνουν, τρέμουν, δε σωπαίνουν,

μετρούν τη νυχτιά.

Σ' ένα άδειο μπουκάλι χωράει η ζωή
τα άγονα πλήθη, ριπές στην ομίχλη

και κύμα στη γη.

Σ' ένα άδειο τσίρκο δε βρίσκεις χαρά,

οι κλόουν σιγήσαν, κοστούμια ξεφτίσαν

στον άγριο καμβά.

Σ' ένα άδειο λόγο στοιβάζεις παιδιά,

ψευτιές στον αέρα, καπνός και φοβέρα

σε μία ζαριά.

Σ' ένα άδειο μέλλον δεν έχει γιορτή,

ο χρόνος θα σβήσει, μικρό παρεκκλήσι

δε βγάζεις ψωμί.

Μα εσύ είσαι ένας ξένος που γράφει για μας,

στροφές θα πατήσεις, ευθείες θα ορίσεις

με μια κοντυλιά.

Ντυμένος, βαμμένος, σωστός κυνηγός,

τη μοίρα μας φτάνεις, διαβάζεις τι χάνεις

αν φύγεις μακριά.

Κόντρα στο πρόγραμμα

Η αμνησία χτίζει τείχη στον πονεμένο νου,

βάση και αρχή ανάλγητη ο διαχωρισμός,

αναβοσβήνουν χρώματα στα μάτια ενός παιδιού,

τρυποκάρυδου πλέγματα ο εναγκαλισμός.

Πτήσεις δεν ονειρεύεσαι πάνω από ουράνια τόξα,

ούτε αγαθοεργίες παιδιών του φεγγαριού,

το όνομα μονάρχη ενέχει μαύρη δόξα,

πεταλούδα ανελέητη στο στήθος κοριτσιού.

Πέρα από την απόφαση δε σε έλκει καμιά φράση,

να καβαλάς το φως, του Πήτερ Παν ο δρόμος,

προσωπικής φάσης φορά με θάρρος πριν τη δράση

και δε σε αγγίζει η ανάκλαση, του καπετάνιου ο τρόμος.

Υπνωτισμό εξώκοσμο δε φοράς στις γιορτές,

δε σε οδηγούν μάσκες στροφές και δε στριφογυρίζεις,

δυνατές στο αδύνατο οι γνήσιες φορές

που κόντρα στο πρόγραμμα ανθείς και δεν πισωγυρίζεις.
 

Κίνηση ψυχής

Χορεύει του ακίνητου η μελανή σημαία,

πατάει στην παράκρουση, δε σώζει τα παιδιά,

ανάμεσα στην ταραχή και στης καρδιάς τη μαία,

ισορροπεί ανάγνωσμα με γράμματα ψιλά.

Χάνεται της συλλαβής η αρχή σε πυκνό κατακάθι,

οργίζεσαι στο όνειρο θρασύδειλη μορφή,

κύμα στην προκυμαία σου και έσκισες το χάρτη,

που λύση καταδείκνυε στην αγαθή αφή.

Κι αν απαιτείς το έθνος μας να ακούει διαταγές,

το ξεχασμένο σύνθημα να παίζει στην ομίχλη,

σκοτώθηκε απ' τους απλούς η σιωπή που θες,

απ' της ψυχής την κίνηση που ονόμασα φίλη.

Πώς ίπτασαι έργου δομή πάνω από στείρο τέλμα,

σε κίνημα βαρύθυμο πώς φέρνεις την ελπίδα;

Πώς σηκώνεις τη χώρα μου απ' το περιαλγές ρεύμα,

λευκέ φορέα πώς ξυπνάς ό,τι ποτέ δεν είδα;

Το πνεύμα απροσάρμοστο για τα κίτρινα μάτια,
δαιμονισμός και λύτρωση σε τόπο χλοερό,
νεβρίδες δε φοράμε πια σε σκοτεινά παλάτια,
ένθεοι πάντα Έλληνες σε χρόνο βοερό.