Ο ιβίσκος

Άσπρο κοχύλι στα μαλλιά και φως στην κάμαρά σου,

βασιλικού μαγιά κρυφή ρίχνεται στην ποδιά σου,

κουρνιαχτός στο πλατύσκαλο γεμίζω τις ελπίδες,

κι εσύ να σώζεις κόλασης γυμνή ζωή που είδες.

Πικρός αντίλαλος φωτιάς καψαλίζει ιδέες,

μελαχρινή μου αντίδραση μαυρίζεις προκυμαίες,

μα παρυφές της Άνοιξης για σένα σκαρφαλώνω,

τη δράση μου στα κάγκελα έμαθα να ζυμώνω.

Στο θυμικό σου μπολερό το χρόνο μας μυρίζω,

λουλούδι στα λευκά κλαδιά στο σώμα σου γυρίζω,

χείλη να αδειάζεις στο παρόν, πέταλα στον αέρα,

φύλλα στην ευκαιρία μας προτού ξυπνήσει η μέρα.

Γραμμές μου αναπόφευκτες, μοίρες μου στην παλάμη,

στη Δύση μου πριμοδοτώ γεγονός εν δυνάμει,

Ανατολή κι ο ιβίσκος σου στο νου μου έχει ανθίσει,

ορίζοντας στη θέα σου κι η σκέψη σου μια φύση.

 

Αθάνατη δροσιά

 

Βυθό απύθμενο χωρά η γοερή τους κράση,
μυωπική δεινότητα μπροστά σε κόσμου φάση, 

παράθυρο στα νώτα τους κι η πόρτα πια χαμένη,

σβησμένη η λάμπα που έκαιγε και προσεχώς θαμμένη.

Μα φίλη αθάνατη δροσιά το νου μας ταξιδεύει,

σβήνει εμπόδια σταυρωτά, με μοναξιές παλεύει,

δυο σκέψεις μας παράλυτες στην όαση πετάει,

ακατοίκητο πρόσωπο του νόστου κουβαλάει.

Τη βρύση Δωρικού νερού στον πυρετό της δίνης
ανοίγει για την κάθαρση που μόνος παραδίνεις,

του θάνατου τον αριθμό στα χέρια διαγράφει,

της ανθρωπιάς το σκίρτημα μαζί της δεν ξεγράφει.

Ονειροβόλο κάλεσμα τη μέρα δε βιώνεις,

στις εκβολές της θάλασσας τη νύχτα επιβιώνεις,
φιλία σε τεντωμένη γη στα μάτια συναντάται,

αναστημένη αγωγή στο χρόνο συναρτάται.

 

Υπόκωφο παρόν

Στης αίγλης το αγιάζι χάος φυσάει απαλό,

με αθάνατο το όργωμα ξεριζώνουν λουλούδια,

συστημική ανάλυση παρακινεί τραγούδια,

έργο στημένης κίνησης στον ταξικό γιαλό.

Στης αλήθειας το σούρουπο χιονίζει ερημιά,

δικηγορεί η σύριγγα, συστήνεται με ενέσεις

φαντασίας με τύλιγμα ζεσταμένες προθέσεις,

μα στο λυκόφως ευτυχία δε στέριωσε καμιά.

Υπόλογη φοβέρα σε ίχνος ηθικής,
πλησιάζει κουτσαίνοντας η ανάμνηση του νόμου,
το λαϊκό αναλώσιμο αντίβαρο του ώμου,
σε πρώτο χρόνο λήθη ζωγραφιάς φιλικής.

Εκστατικό παράγγελμα σε θέατρο σκιών,

κουφάρι αποκούμπι, ικρίωμα της ζάλης,
αρτιμελή εξήγηση γυρεύεις για να πάρεις

ανέξοδη ηχώ σε υπόκωφο παρόν.

 

Τα δύο τυχερά

Μεθά η ωδή του μελτεμιού διαβάζοντας το Αιγαίο,

ο μπάτης μας ορθώνει σφύριγμα ηχηρό,
στην ώρα του ο ταρσανάς με ένα λεπτό πηγαίο,
ζωντανεύει τη βάρκα μας σε ύφος γλαφυρό.

Λυτά της νιότης τα πολλά στο πάθος ανεμίζουν,

η ερώτηση με νόημα, στο νόημα κι ο χρόνος,

"πού πάνε νέα και παλιά που δεν ξαναγυρίζουν",

το βλέμμα σου της μιας ζωής και μου γεμίζει ο δρόμος.

Η φωτεινή αναπόληση του εαυτού που δίνεις,
μες στου βουνού τη σύνταξη, στης μοίρας τον αέρα,
ξυπνάει στην ανάμνηση που ποτέ δεν αφήνεις,
πτυχή θανάτου βλοσυρή δεν προκαλεί τη μέρα.

Διπλή ανάγκη η υγεία στο αναστημένο γέλιο,

διπλά ορκίζει η νύχτα μας μια νότα μοναχή,

στα μονοπάτια της θωρεί τον ουρανό που θέλω,

που εγγράφει το μέλλον μας σε αποψινή αρχή.

Χώρια θυμάμαι φίλαγες έρωτα και αγάπη,

το χέρι σου στο χέρι μου και να 'μουνα εγώ

ένα απ' τα δύο τυχερά και της αλήθειας χάπι

που 'πινες και ταξίδευες μ' ένα χαλί αργό.
 

Χαραυγή αφαίμαξης

Χρόνια το πλήθος θήραμα σε ακριβό σεντόνι,

τρίβεται και μαθαίνει αζημίωτο ρυθμό

και μειδιάζει θλιβερά στο πρόσκαιρο τιμόνι, 
παθητικά παρακαλεί το τέρας που ζυγώνει

να του δανείσει δυο κλαδιά απ' τον γερό κορμό.

Πώς να γλυτώσεις άθλιους θαμώνες νυχτωμένης

και ξεφτισμένης Άνοιξης από μαχαίρι πείνας,

πώς να ενώσεις διαφορές μιας ώρας σκουριασμένης,

στα σπάργανα μιας κίνησης πια λοβοτομημένης,

σε χαραυγή αφαίμαξης στον ήχο της σειρήνας;

Συνομωτεί η μνήμη σου κόντρα στο άθλημά τους,

στο λάγνο τους στραμπούληγμα της όρθιας φωνής,

κοχλάζει σε καυτό βαθμό και το αίμα στα μυαλά τους,

σκοντάφτει όμως το νόστιμο θύμα στα πέρατά τους,

στο νου του πάλι ισορροπεί πινάκιο ευχής.
 

Η ζαριά

Της αρετής το είδωλο με σένα δεν στερείται,

της προσμονής το αντίδωρο για σένα ευλογείται,

η ταπεινή μου όραση στο έργο σου προβλέπει

τη συνταγή που πέτυχε που η πίστη διαθέτει.

Ο έρωτας μια συλλαβή που δε χωράει σε λέξεις,

η υπόθεσή μας χρονικό αγαπημένης σκέψης,

στης ζωής μας το ανάγνωσμα παραμιλάει ο Χάρος,

το πρόσωπό σου γιασεμί, Ανατολή και θάρρος.

Δεν ξέρω αν ο χρόνος μας πιστεύει φιλικά,

ή αν κοινή η ανάγκη μας πετάει μαγικά,

σημαιοφόρους μοναξιάς μόνο βλέπω τα τείχη

της πέτρινης αδράνειας που δε γνωρίζει τύχη.

Κοίταξε τη ζαριά της μοναχής αλήθειας

και μίλησε στο άγνωστο μελλοντικής συνήθειας,

από μύριες λευκές ψυχές άκουσε τη δική μου,

διάλεξε την ανάσα που φέρνει η πνοή μου.
 

Αυταπόδεικτος λόγος

Σε παρόν όψιμο γυρνάς στρατιώτης,

δεν πίνεις λόγια σαν άδειος πότης,

η ευκαιρία σου άλλαξε ρότα,

μα ελπίδα βρίσκεις σε φιλιά φώτα.

Στην αγκαλιά της ζυγώνεις πάλι,
στο πεπρωμένο της φωτεινό σάλι..

Μέσα στο χρόνο γεννιέσαι λύτης,

δεινός σε εχθρεύεται γυάλινος θύτης,

απ' την προβιά του τους όρκους βγάζει,

ευκολοφόρετους μωρούς αγιάζει.

Μα δε σε ντύνει πειρασμού δράση,

ούτε σε αγγίζει πλυμένη φάση..

Χωρίς τα είδωλα της ανομίας
και το εικόνισμα της αμαρτίας,
απαντάς μόνος σου σε θεό φίλο,

με αυταπόδεικτο λόγο στον ήλιο.
 

Ποίημα στα λογικά

Δεν παραπαίεις σε στραβούς δρόμους,

δεν θα καπνίσεις όπιου νόμους

και η αστείρευτη σταλαγματιά σου

ποτίζει ποίημα στα λογικά σου.

Δε σε προφταίνουν καιροί διαβάτες,

δε σε χαρίζουν δεμένες πλάτες

και αν η ανάγκη σου πετάει βέλος,

στη σιωπή τους διδάσκεις τέλος.

Δεν έμαθες σε υγρό θρανίο,

δε σε έδειξε ρηχό αστείο,

δε σε αγγίζουν οι ξεχασμένοι,

οι μελανόσποροι, της γης χαμένοι.

Κι αν αφουγκράζεσαι πάθη και κρότους,

δε σε ασπάζεται άρωμα σκότους,

στην έλξη ορθώνεται μαύρη πλημμύρα,

μα αργυρόπνοη δεν έχεις μοίρα.
 

Τα καντούνια του ειρμού

Τα καντούνια του ειρμού σου, Αλεξάνδρεια του νου σου

και τυφλά ταξίδια πάλι ο εχθρός σου έκανε,

στη μονόφθαλμη αρένα παίζει η κουτσή λατέρνα

 και ξανά στο μοιρολόι τραγωδία έλαμψε.

Στου ονείρου το καράβι σα δεμένοι στο κατάρτι

και το ίχνος του θανάτου στο φακό μεγάλωσε,

συντροφιά και μαρασμός, άγιες τέχνες και χρησμός

και στη μυρωδιά της ζάλης κορμί χώρας έλιωσε.

Σκιάχτηκες με τα πολλά, αναθρώσκοντα καπνά

και στα λίγα η απουσία τη σιωπή της τάισε,

έλα πάλι στο παρόν, στις συνθήκες των δεινών,

τον δαυλό ζυγό του δίκαιου στο ένα χέρι κράτησε.
 

Αγωγή

Γυρνώ απ' την ελπίδα σου και με κοιτά η αλήθεια,

η ευθυτενής αγνότητα που ζει λίγο ακόμα,

για να μου δείξει μια χροιά αβίαστη στα στήθια,

τον τόνο που αισθάνεται το μυστικό σου χρώμα.

Τη μοναξιά σου βύθισες στο νόημα εκείνων

που δεν ασπάζονται ποτέ εύκολη λησμονιά,

ατένισες τη δόξα σου στο χρονικό των κρίνων,

 μακριά απ' τη λυτή φθορά, στη φρέσκια λεμονιά.

Αιώνια ανάγκη γύρεψε μια νύχτα με δροσιά,

η παλιά όψη ανάδειξε την ιερή σου φύση,

μεστό άρωμα πήγαζε από άγνωστη κοψιά,

απ' της καρδιάς τον ήλιο που δε θα γνωρίσει Δύση.

Η αγωγή σε έντυσε με μιας ψυχής αξία,

αγκάλιασε το πνεύμα σου και το 'φερε μπροστά,

φτερά και ουρές στο υπόγειο, μάσκα στην αβαρία,

μα άφησες τον ίσκιο του και βάδισες σωστά.

 

Το άξιο

Στις όχθες της συνείδησης, στις παρυφές της μνήμης,

έργο διάφανο καλείς την προσευχή που αφήνεις,

στις εκβολές του σύννεφου, στον αδερφό του αέρα,

χαμογελάς στην ένδεια προτού σε φτάσει η μέρα.

Η νόησή σου τέχνη που ζωγραφίζει λέξεις,

η προσφορά τους παίγνιο που επιθυμεί να τρέξεις,

η ζήτησή σου στα ανοιχτά χωρίς υποκρισία,

ζηλεύει τον αγώνα σου η ετυμηγορία.

Για τα χρυσά δεν πούλησες το φωτεινό λιμάνι,

το μέλλον σου στην αμμουδιά κι ο χαλασμός δε φτάνει

να πληγώσει το άξιο με τοξική εξουσία,

να λερώσει τη μνεία σου στην ιερή ουσία.
 

Βατή ελπίδα

Πόσα χρόνια καρτερείς τα μαλλιά της αρετής;

Χρόνο μελαμψής σοφίας στην αγάπη αναζητείς,

μα στις δύσκολες ζυμώσεις τις ρυτίδες σου θα δεις.

Ιαχή μες στην ομίχλη καταφύγιο ζητά,

στα ίχνη βατής ελπίδας η ανάγκη σου ξανά,

μοναξιά τυφλή του πάθους ευωδιές θα προσκυνά,

 το παλλόμενό της στήθος για μια μνήμη θα ρωτά.

Ποιος παλμός απ' την καρδιά σου παίζει νότες ανθρωπιάς;

Η ρηχή αναπνοή δεν κολυμπάει βαθιά,

έλαμψε η θέλησή σου σαν απόφασης γροθιά.
 

Το ποίημα

Γράμματα φωτισμένα, των ποιημάτων αίματα,

τα έγκατα εκεί του νου συναντούν της καρδιάς,

την τέχνη τους γνωρίζει το έργο της ματιάς

που μελετά νοήματα, των ιδεών τα θέματα.

Τα σώματα των λέξεων θαμώνες σε σειρά,

τα τελικά μηνύματα στο χρόνο με φορά,

ιδανικά συνδέονται, χρώματα ζωγραφιάς,

του δημιουργού η νόηση πινέλο και καμβάς.

Ανόρεχτα μη λες αεικίνητο στίχο,

η μαγιά του απαιτεί συνείδηση ζωής,

ο λόγος των στροφών προίσταται μορφής,

της ρίμας τους που κυνηγά αφυπνιστικό ήχο.