Η νόηση της δύναμης έχει αρχετυπική αξία όταν η δύναμη χρησιμοποιείται λογικά.
 

Η δύναμη της αναγέννησης είναι ο απόγονος της δυναμικής της πίστης.

Η ποσότητα είναι η κύρια παράμετρος του γενικού βάρους.
Η ποιότητα είναι η κύρια παράμετρος του ειδικού βάρους.
Η δυναμική είναι η κύρια παράμετρος της επιτάχυνσης.
Η πυκνότητα είναι η κύρια παράμετρος της δύναμης.
 

Μετάβαση από πρόσημο σε πρόσημο

Η υπέρβαση από κάτι αρνητικό σε κάτι θετικό με σταθερό θεματικό κέντρο περιέχει πολλές φορές εκθετική αύξηση θετικότητας με σημείο αναφοράς τη συνείδηση γιατί η τελευταία, ακριβώς επειδή η υπέρβαση είναι ειδική αντανάκλαση της συνείδησης, όταν είναι σταθερή δρα καταλυτικά στον ειδικευμένο ορισμό της υπέρβασης. Η μετάβαση από κάτι θετικό σε κάτι αρνητικό είναι επίσης με βάση τη συνείδηση εκθετικής μορφής γιατί με σταθερό (και μόνο τότε) θεματικό κέντρο δημιουργείται ο καταλυτικός παράγοντας της αποδόμησης των κατευθύνσεων των εννοιολογικών συνόλων. Δίχως θεματικό κέντρο η υπέρβαση από αρνητικό σε θετικό σύνολο μπορεί να υφίσταται με βάση αναφοράς τη συνείδηση αλλά θα είναι γραμμική γιατί το αρνητικό και το θετικό δημιουργούν ελλείψει θέματος ένα απλό δίπολο βρισκόμενα στην ίδια διεύθυνση αλλά σε αντίθετη φορά. Η μετάβαση, τέλος, από θετικό σε αρνητικό σύνολο χωρίς θεματικό κέντρο είναι επίσης γραμμική αλλά και νομοτελειακά μονοδρομική γιατί η αποδόμηση των δεδομένων λαμβάνει τη μέγιστη ταχύτητα δεδομένης της έλλειψης τεχνικής κατά την υλοποίησή της.
 

Η επαγωγή της ύπαρξης

Η δύναμη της έννοιας ψάχνει για να γυρίσει,

κυκλωτικά παραμονεύει στο χώρο της μιας μοίρας,

οι δεκατρείς αδειοδοτούν το ζω που θα πατήσει

πάνω από την εξάρτηση της τρεμάμενης λύρας.

Η πίστη αναμοχλεύει τυχαίες συγκεντρώσεις,

οι δυο κλίσεις της πένας χαμογελούν στο χώρο,

το οξυγόνο φωνασκεί στις μαύρες εξαρθρώσεις,

με τη ματιά στο έλεος η στάχτη και το δώρο.

Η ορμή της νομοτέλειας χαμογελά στην πύκνωση,

η επαγωγή της ύπαρξης στεγάζει τη στιγμή

όταν η πίστη τρέχει την παλαιή συρρίκνωση,

κινώντας χωρίς μάζα οριακή πυγμή.
 

Διαίσθηση και λογική ανάλυση

Η συνειδητή χρήση της διαίσθησης κατά τη διάρκεια της λογικής ανάλυσης καταδεικνύει υπερβατική ανίχνευση δεδομένων ικανή να χρησιμοποιήσει επαγωγική συνθετική παρουσία για να κατευθύνει παραγωγικές διεργασίες σε ένα συνελικτικό πλαίσιο, στο οποίο λόγω της συνέργειας αυτής υφίσταται εκθετικά αυξημένη απόδοση ακρίβειας των συμπερασμάτων σε σχέση με τη θεωρητικά αμιγώς λογική ανάλυση. Η διαίσθηση συνθέτει λογικά αντιδρώντα φτάνοντας με υπερυψηλή ταχύτητα βάσει αυτών σε συμπεράσματα τα οποία μορφοποιεί η λογική απλά δίπλα στην παρουσία άλλων λογικών συνόλων ή και με την αντίδραση με αυτά. Η διαίσθηση έχει υπερυψηλή απόδοση στο χρόνο ως πλαίσιο των λογικών διεργασιών και η λογική στον χώρο / στις έννοιες των δεδομένων. Ο χωρόχρονος παρουσιάζεται επομένως σαν μία πλατφόρμα με μόνο περιορισμό τη διαφορά των θεωρητικά βέλτιστων ποσοστών διαισθητικών και λογικών διεργασιών για τις ανάγκες των καταστάσεων στις οποίες εμπίπτει το συμπέρασμα με ένα δεδομένο λογικό περιεχόμενο, από τα ποσοστά που διαμορφώνει η ακρίβεια της αντίληψης.
 

Ανεξαρτήτως εννοιολογικής κατεύθυνσής της, η σύνθεση διαφορετικών διαστάσεων είναι οξεία, συντομευτική και οριστική.
 

Η ευφυία ζει με ένταση και η ιδιοφυία με τρόπο.
 

Όταν συγκλίνει η συνείδηση αποκλίνει η συνειδητότητα, όταν αποκλίνει η συνείδηση αποταυτοποιείται η συνειδητότητα.

 

Στο καρτεσιανό σύστημα αξόνων της προσωπικότητας ο άξονας x συμβολίζει τις σταθερού μήκους κύματος ιδιοσυχνότητες των λογικών κέντρων που επηρεάζουν την αντίληψή μας για τη ζωή και ο άξονας y την ένταση αυτών.
 

Εξέλιξη στον άνθρωπο σημαίνει μετάβαση από σύνολο τάσεων του αποτελέσματος της αυτοανάλυσης  λόγω κατανόησης των κινήτρων και των αντιδρώντων των τάσεων αυτών.

Ίχνος μετάβασης

Ο άνθρωπος κι η πύκνωση σε πίνακα

και χτισμένη η άρρητη πάλη,

απαίτησες απ' την αρχή τον πίδακα

που αναλύει την παλιά ζάλη.

Μεθάει η σκιά ομίχλης

μέσα σε πέτρας έκθεμα πρωί,

ίχνος μετάβασης η μοίρα,

 σε στέγη η μικρή σιγή.

Παράδοξη ανέχεια πλουτίζει,

το έργο πείθει την ελπίδα,

η τύχη έχει πεπρωμένο

το δίπολο μες στη θυρίδα.

Φέρε την άποψη στο χώμα,

πότισε το επίθετο με μνεία,

η φυλακή θα έχει στρώμα

για να ξεχάσει η πενία.

Η έξη έχει το κλειδί

με την ανάγκη να γνωρίζει,

φέρε το πότε στο γιατί

και η εποχή ανθίζει.

Δεν περνάς την προκυμαία

με τα μάτια στο Θεό,

όταν υπογράφει η πίστη

όρια με μελάνι αγνό.

Στο χαρτί της περιόδου

οι γωνίες θέλουν στίξη,

από την αρχή του ώμου

θα ψάχνει το τέλος νύξη.

Η διέγερση μεθάει

με μοτίβα ξαπλωμένα,

με τη γλώσσα να θυμάται

τα ενδιάμεσα στην πένα.

Η δίεση πριόνισμα ανάγκης

και η συνάρτηση στο πώς και στο γιατί,

σελιδοδείκτη να μην κάνεις χάρες,

δεν είναι άμεση η έγγραφη αφή.

 

Η χρήση της φιλοσοφίας ως βασική κατευθυντήριος γραμμή με εργαλείο τη λογική είναι ανώτερη από τη χρήση της λογικής ως βασική κατευθυντήριος γραμμή με εργαλείο τη φιλοσοφία γιατί σε αντίθεση με τη φιλοσοφία η λογική δεν είναι επαγωγική.

Το αρνητικό είναι πιο συγκεκριμένο από το θετικό σε ένα λογικό πλαίσιο γιατί η λογική έχει συνέχεια.

Το θετικό έχει μεγαλύτερη συνοχή από το ουδέτερο σε ένα λογικό πλαίσιο αλλά το ουδέτερο περιέχει περισσότερα λογικά δεδομένα.
 

Είναι τουλάχιστον υπερβατικός εώς και συνελικτικός ο χρονικός συντονισμός ανίχνευσης τονικοτήτων των λογικών εννοιών και χρήσης της λογικής στη συνειδητότητα.
 

Η σύνθεση της σχετικότητας είναι σταθερή γιατί η σχετικότητα είναι οικουμενική.
 

Η σκέψη προκαλεί ευχαρίστηση επειδή αντανακλά ασυναίσθητα τη συνειδητότητα στη συνείδηση με αποτέλεσμα την ασυνείδητη τότε αύξηση της αντίληψης της ύπαρξής μας.

 

Η υπερβολική συσσώρευση γνώσης οδηγεί σε κυνισμό όταν ταυτόχρονα δεν υπάρχουν στο άτομο αξίες με ανοσία στην εκλογίκευση.
 

Συσχέτιση χαρακτηριστικών συνόλων

Αντισυμβατικά σύνολα λόγω της εναλλακτικής, ποιοτικά σχεδόν έντεχνης μορφής που παρουσιάζουν εξαιτίας της υψηλής ενδογενούς συσχέτισης των δομών τους αλλά με διαφορετική σύγκλιση λειτουργίας και εξέλιξης λόγω διαφορετικού περιεχομένου των συμπληρωματικών σε αυτά συνόλων, συνδυασμένα υπό μια βάση λειτουργίας όπως η συνείδηση, τη διεγείρουν λόγω δημιουργίας συνελικτικής δομής υψηλής απόδοσης από τις συσχετιζόμενες συγκλίσεις διαφορετικών μοιρών και επιπέδων στον τρισδιάστατο νοηματικό χάρτη και ταυτόχρονα διευρύνουν τη λογική πλευρά της συνειδητότητας ως άμεση έκφανση του ότι αποτελεί τότε διεγερμένη έκφραση της συνείδησης. Παραδείγματα τέτοιων αντιδρώντων συνόλων είναι η ποίηση και η ζωγραφική με την ευτυχία καθώς και η δημιουργικότητα με τη μουσική. Υψηλή συνέλιξη παρουσιάζεται όταν το ένα εκ των δύο συνόλων είναι συμβατός καταλύτης και το άλλο είναι ένα κομβικό νοηματικό δυναμικό.

 

Ισορροπία και νομοτέλεια

Η νομοτέλεια και η ισορροπία ως μετασυνολικό αποτέλεσμα της νομοτέλειας έχουν εν μέρει διαφορετικές μεταβλητές συγκρότησης και εν μέρει κοινές μεταβλητές τα πολύ υψηλά κομβικής σημασίας δυναμικά σημεία με χωροχρονική σημαντικότητα ενώ η ταυτόχρονη χρονικά λειτουργία τους σε διαφορετικά επίπεδα και οι διαφορετικές προσεγγίσεις που απαιτούνται για το γεγονός της ύπαρξής τους είναι άμεση αντανάκλαση της ύπαρξης του συνόλου των μεταβλητών της ισορροπίας της νομοτέλειας ως υποσύνολο αυτού της νομοτέλειας.

Η βέλτιστη δυνατότητα της λογικής είναι ότι παρουσιάζει και συγκρίνει τα ειδικά βάρη σε σχήματα λογικών και συναισθηματικών δεδομένων, καταστάσεις, όψεις και θεωρίες.

 

Η ελπίδα είναι λειτουργική σε ατομικό, καταλυτική σε υπερατομικό, καταλυτική σε ανθρώπινο και μη λειτουργική σε υπερανθρώπινο πλαίσιο.

Το χιούμορ έχει περιορισμένη σύνθεση σε σχέση με τα λογικά προϊόντα μιας μέγιστης νοημοσύνης που θεωρητικά το χρησιμοποιεί, γιατί έχει πεπερασμένο αριθμό επιτυχόντων λογικών αντιδρώντων.

Η νομοτέλεια είναι συγκεντρωτική συναρτήσει της λογικής και αποκεντρωτική συναρτήσει της αναγκαιότητας για τύχη.

Φιλοσοφία, λογική και η συσχέτιση τους

Η λογική και η φιλοσοφία συσχετίζονται χαμηλά γιατί βρίσκονται σε χαλαρή αντίστροφη αναλογία παρουσίας στον εγκέφαλο μιας και αποτελούν δύο νοητικές δυνατότητες τελείως διαφορετικής δομής, αφού υφίστανται ως σημαιοφόροι δύο εντελώς διαφορετικών οπτικών της ζωής, η λογική με παραγωγικότερη διαδικασία λειτουργίας χρησιμοποιώντας αντιδρώντα δεδομένων για σύνθεση δομών και για την εκμαίευση σαφών συμπερασμάτων και η φιλοσοφία κάνοντας χρήση ταυτόχρονα επαγωγικών διεργασιών και - υποσυνείδητα - συλλογικής μνήμης για τη δημιουργία συμπερασμάτων που συσχετίζουν νοητικά σύνολα διαφορετικών μεγεθών και επιπέδων. Ως αποτέλεσμα, δύναται μόνο μία εκ των δύο να επηρεάζει τη συνείδηση σε πολύ υψηλό βαθμό - όταν υφίσταται τέτοιο ύψος παρουσίας - με την άλλη τότε να υπάρχει πολύ πιο διακριτικά ως προς το βαθμό επηρεασμού της συνείδησης και τη χρήση της από τη συνειδητότητα (όταν δεν υφίσταται αυτό το ύψος συνυπάρχουν και οι δύο με μικρότερη διαφορά έντασης για ένα δεδομένο σύνολο έντασης παρουσίας σύμφωνα με το υπάρχον νοητικό επίπεδο). Σε σπάνιες περιπτώσεις λειτουργούν και οι δύο σε παρόμοιο ύψος με αποτέλεσμα η συνείδηση του ανθρώπου να έχει μια ισορροπία αποχρώσεων από τις δύο δυνατότητες και να επηρεάζει με αντίστοιχο τρόπο τη συνειδητότητα. Όσο υψηλότερο το νοητικό επίπεδο τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες - αν και ξανά λίγες - ο άνθρωπος να λειτουργεί σε μια ισορροπία μεταξύ φιλοσοφίας και λογικής.

 

Νοητικό δικτύωμα και δεδομένη λύση

Η δυσκολία για τον άνθρωπο σε ένα δεδομένο ζήτημα είναι σχετική όχι μόνο συναρτήσει της πολυπλοκότητας του ζητήματος αλλά και του δικτυώματος ενός συγκεκριμένου εγκεφάλου που εμφανίζει και παρουσιάζει συντομεύσεις ή απομακρύνσεις των σε χρήση σχημάτων της λογικής βάσης σε σχέση με τη λύση, σε σύγκριση με ένα θεωρητικά απόλυτα και αποκλειστικά λογικό εγκέφαλο - λόγω τέλειου λογικού δικτυώματος - σε σχέση με την ανάγκη για ύπαρξη μέγιστης λογικής για μια δεδομένη νοητική δυνατότητα. Ο θεωρητικά απόλυτα λογικός και μόνο εγκέφαλος δημιουργεί τις πιο ταχείες και ταυτόχρονα τις πιο αποτελεσματικές (βέλτιστες) λύσεις σε προβλήματα αμιγώς - αποκλειστικά λογικού χαρακτήρα μέσω της ταύτισης των ιδιοσυχνοτήτων των λογικών σχημάτων του με τις ιδιοσυχνότητες του λογικού προβλήματος αλλά το δικτύωμά του δεν επιτρέπει τέτοια βέλτιστη απόδοση σε άλλου είδους προβλήματα, περισσότερο υπαρξιακά ή φιλοσοφικά. Κι αυτό γιατί τέτοια θέματα, δεδομένης της πεπερασμένης σε δυνατότητες ανθρώπινης νοημοσύνης, επιτρέπουν τη μεταβλητή - ως προς το είδος των αποτελεσματικών προς χρήση παραμέτρων - μεταξύ συστημάτων αναφοράς (συμβατικών εγκεφάλων) προσέγγιση μιας βάσιμης ιδέας που συγκροτείται από ένα αριθμό τέτοιων παραμέτρων λύσης που δεν είναι σχεδόν ποτέ επαρκής για να αποδόσει απόλυτα τη λύση του φιλοσοφικού ζητήματος, δημιουργούνται επομένως οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία συντομευμένων ως προς τη μετάβασή τους στην ανάγκη του προβλήματος ή ερωτήματος λύσεων, λόγω της πιθανής υπαρξιακής οπτικής του συμβατικού εγκεφάλου που έχει ευαισθησία σε ορισμένες λογικές ιδιοσυχνότητες - σχήματα, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να δύναται να φτάσει γρηγορότερα σε λογικούς πυρήνες που φωτίζουν το φιλοσοφικό ζήτημα σε σχέση με τον απόλυτα λογικό εγκέφαλο. Άλλα ζητήματα που δύνανται να ανιχνευτούν ευκολότερα ή δυσκολότερα σε σύγκριση με την καθαρόαιμη λογική ανάλογα με την κατεύθυνση της οπτικής είναι τα διαπροσωπικά και τα ενδοσκοπικά της αυτοανάλυσης. Τα θεματικά κράματα των περισσότερων προβλημάτων βέβαια δημιουργούν την ανάγκη για ταυτόχρονη παρουσία λογικής και συγκεκριμένης ιδιοσυγκρασίας για τη βέλτιστη προσέγγιση αρκετών από τα λογικά σχήματα των προβλημάτων αυτών, με το ποσοστό των αντανακλώμενων λύσεων των τελευταίων να εξαρτάται βεβαίως από την πολυπλοκότητα του ζητήματος σε σχέση με τις καθαρά νοητικές δυνατότητες του συστήματος αναφοράς.
 

Αρχετυπική έκφραση και συλλογική μνήμη

Τα αρχέτυπα είναι αρχέγονα σύμβολα συλλογικής μνήμης (συλλογικού υποσυνειδήτου) που αποτελούν κομβικά δυναμικά σημεία στο μέρος της ουσίας του ανθρώπου που υπερβαίνει μία ενσάρκωση και εγγράφεται κοινά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα μέσα στο χρόνο. Η αρχετυπική έκφραση είναι μη λεκτική και συγκροτείται από απορρέοντα από το υποσυνείδητο ένστικτα που διαμορφώνουν αντιδράσεις στο συνειδητό σε περιπτώσεις κατάλληλου συμβολικού εναύσματος. Το συνειδητό έχει απόχρωση ιδιοσυχνότητας την οποία χάνει για μικρό χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια επηρεασμού της αρχετυπικής έκφρασης σε αυτό, κατά την οποία ανάλογα με το αρχέτυπο το άτομο αντιδρά με συγκεκριμένο τρόπο, δίχως να το γνωρίζει. Η συλλογική μνήμη αποτελεί μια βάση κοινών για την ανθρωπότητα μοντέλων εκδηλώσεων - δεδομένων που είναι γεμάτη από αρχετυπικά σχήματα που υπό κατάλληλες συνθήκες προκαλούν αντιδράσεις και τρόπους δράσης προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στην αρχετυπική έκφραση οφείλονται πολλοί βασικοί τρόποι συμπεριφοράς που θεωρούνται, αν και απολύπτως κοινοί για όλους τους ανθρώπους, ότι προέρχονται από κοινά αποδεκτές αντιδράσεις του ανθρώπου κατά την αλληλεπίδραση με εξωγενείς παράγοντες του περιβάλλοντός του ή με παραμέτρους δεδομένων συνθηκών.

 

Χρειάζεται έστω και ελάχιστη λογική για τη μέγιστη αισθηματική ευχαρίστηση.

Λογική και κατεύθυνση

Υπάρχει μια κοινή εν μέρει εννοιολογική κατεύθυνση ανάμεσα στο λογικά προβλεπόμενο και στο λογικό που μπορεί να καταδείξει μια δυνατότητα πρόβλεψης του ενός με βάση το άλλο, με το πρώτο να πηγάζει με βάση τη λογική και εργαλείο την αντικειμενικότητα και το δεύτερο με βάση την υποκειμενικότητα και εργαλείο τη λογική, με την κοινή παρουσία της λογικής να προκαλεί την εν μέρει κοινή κατεύθυνση και με τη διαφορά να υφίσταται εξαιτίας των διαφορετικών αντανακλάσεων στη συνειδητότητα και των διαφορετικών τρόπων προσέγγισης της συνείδησης των δύο αυτών σχημάτων, λόγω της διαφορετικής θέσης της λογικής (βάση ή εργαλείο) σε αυτές σε ένα πλαίσιο γραμμικής κίνησης της αντίληψης.

Sometimes confusion is a con fusion.
 

Θεολογική και λογική αιτιοκρατία

Η λογική αιτιοκρατία είναι αμιγώς νομοτελειακή ως προς τους κανόνες που διέπουν ένα λογικό σχήμα ως αυθύπαρκτη αρχή, αλλά πολύ περισσότερο ως νομοτελειακή μινιατούρα της θεολογικής αιτιοκρατίας, εφόσον ο Θεός σχεδόν ανεξαρτήτως προσεγγίσεων του ορισμού του κατέχει μέγιστη λογική έννοια, την οποία σύμφωνα με τα γενικά χαρακτηριστικά (π.χ. καλοσύνη, δικαιοσύνη κ.α.) που τον διέπουν ενδέχεται να έχει χρησιμοποιήσει για την επίτευξη ισορροπίας στην ανθρώπινη διάσταση και εμείς ως όντα υπάρχουμε και λειτουργούμε στο σημείο της αναμφίβολης κατανόησης αντικειμενικών πραγματικοτήτων ή γενικών αληθειών διαμέσου μιας λογικής βάσης, τη μέγιστη δηλαδή ως προς την πιθανότητα παροχής της από το Θεό προς εμάς για την ισορροπία αυτή έννοια. Μπορούμε να υποθέσουμε συνεπώς ότι η αντανάκλαση της έκφανσης ως προς τον άνθρωπο της θεολογικής αιτιοκρατίας είναι η λογική αιτιοκρατία, εφόσον καταδεικνύει μια βέλτιστη (λογική) προσέγγιση του ανθρώπου σε θέματα δεδομένης δυσκολίας συναρτήσει της πεπερασμένης του νοημοσύνης.

 

Υπερβατικό πλαίσιο γνώσης

Η γνώση συγκεντρώνει νοηματικές συσχετίσεις μεταξύ θεματικών κέντρων σε ένα αιτιοκρατικό μεταλογικό πλαίσιο με αποτέλεσμα την προοπτική υπερβατικής υπαρξιακής θεώρησης - χρονικά - μεταξύ εννοιολογικών αντιθέσεων και πέρα από αυτές και η άγνοια διανθίζει εκφράσεις συγκροτούμενες από την καταλληλότητα ειδικών αποκεντρωμένων δυναμικών από την αρχή της με αποτέλεσμα την εξειδικευμένη και συγκλίνουσα στην ανεξαρτησία των δυναμικών θεώρηση.
 

Καρδιά και chi

Η καρδιά είναι το σημαντικότερο όργανο στο ανθρώπινο σώμα. Η αλληλεπίδραση του βιολογικού με το αιθερικό σώμα στον άνθρωπο είναι τόσο βασική και επειδή το ανάλογο του οξυγόνου του βιολογικού σώματος είναι το chi του αιθερικού σώματος, η καρδιά μαζί με κέντρο παροχής οξυγονωμένου αίματος είναι και αποκλειστικός πάροχος της βιοηλεκτρικής αυτής ενέργειας στο σώμα. Η αλληλεπίδραση καρδιάς και ζωτικής βιοηλεκτρικής ενέργειας (chi) είναι τόσο έντονη σε βασικό ζωτικό επίπεδο που θέτει την καρδιά σε ρόλο αποκλειστικού ρυθμιστή της ροής και της ποσότητας του chi στο σώμα. Νομοτελειακά, όσο δυνατότερη είναι η καρδιά, τόσο περισσότερο chi κυκλοφορεί ταυτόχρονα στο σώμα και στον εγκέφαλο. Όσον αφορά το νοητικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι η γκρίζα ύλη στον εγκέφαλο δεν είναι ο μόνος παράγοντας που καθορίζει την ευφυία γιατί μέσω της αλληλεπίδρασης βιολογικού σώματος και αιθερικού η σπουδαιότητα των ρόλων διαμοιράζεται μεταξύ των δύο αυτών σωμάτων στον άνθρωπο, συνεπώς συγκεκριμένα μεταξύ του οξυγονωμένου αίματος και του οξυγόνου του αιθερικού σώματος που είναι το chi. Η ποσότητα του chi που φτάνει στον εγκέφαλο είναι μόνο λίγο λιγότερο σημαντική για τη νοημοσύνη από την ποσότητα της γκρίζας ύλης. Μεγάλη ροή chi για μια δεδομένη ποσότητα γκρίζας ύλης στον εγκέφαλο σημαίνει ευφυέστερο άτομο σε σχέση με ένα άλλο με μικρότερη ροή και ίδια θεωρητικά ποσότητα γκρίζας ύλης γιατί μια μεγάλη ποσότητα της βιοηλεκτρικής αυτής ενέργειας αυξάνει κατακόρυφα την απόδοση των εγκεφαλικών κυττάρων. Επειδή υπεύθυνη για τη ροή chi είναι η καρδιά, αυτό συνεπάγεται ότι μια πιο δυνατή καρδιά σε σχέση με μια πιο αδύναμη μεταξύ δύο ανθρώπων με σταθερές τις άλλες παραμέτρους των εγκεφαλικών δυνατοτήτων υπάρχει στο ευφυέστερο εκ των δύο ατόμων. Όσον αφορά στη σωματική δύναμη, όσο δυνατότερη είναι η καρδιά τόσο δυνατότερος σωματικά είναι ο άνθρωπος, ξανά επειδή κυκλοφορεί περισσότερο chi στο σώμα και έχουν αυξημένη απόδοση τόσο τα κινητικά νεύρα όσο και οι μύες, με την ποσότητα της ενέργειας αυτής να είναι αρκετά σημαντικότερη για τη σωματική δύναμη από την ποσότητα των μυών. Μια αδύναμη καρδιά και ταυτόχρονα μεγάλη ποσότητα μυών θα κουράσει τον άνθρωπο εύκολα σε κάποια σωματική δραστηριότητα γιατί οι αυξημένοι σε ποσότητα μύες θα απαιτούν πολύ οξυγόνο και ταυτόχρονα δε θα υπάρχει μεγάλη ποσότητα chi με αποτέλεσμα μεγάλη ποσότητα μάζας με πολύ μικρή απόδοση. Ανεξαρτήτως ποσότητας μυών, οι τελευταίοι θα έχουν μικρή απόδοση σε οποιαδήποτε σωματική δραστηριότητα στην περίπτωση μιας αδύναμης καρδιάς, τόσο κατά την απαίτηση αντοχής όσο και σε εκείνη της υψηλής έντασης. Αντίθετα, μια δυνατή καρδιά που οδηγεί μια αξιόλογη ποσότητα μυών παρέχει μια τουλάχιστον μεγάλη σωματική δύναμη. Η τελευταία δεν είναι το μόνο σωματικό προτέρημα σε ανθρώπους με δυνατή καρδιά, αντίθετα υφίσταται εξίσου το πολύ βασικό γεγονός ότι σε όλα τα έμβια όντα όσο περισσότερη βιοηλεκτρική ενέργεια κυκλοφορεί στο σώμα τόσο κυριολεκτικά σκληρότερο γίνεται το σώμα από την προστασία της, με αποτέλεσμα τον όλο και μικρότερο επηρεασμό από κραδασμούς ή χτυπήματα. Στο απόλυτο επίπεδο ροής και έντασης chi στο σώμα που επιτυγχάνεται σταδιακά με ειδικές σωματικές ασκήσεις, το σώμα γίνεται μόνιμα τόσο σκληρό που δεν διαπερνάται ούτε από αιχμηρά σκληρά αντικείμενα. Όσο δυνατότερη είναι η καρδιά τόσο μικρότερο χρονικό διάστημα θα απαιτηθεί για να φτάσει κάποιος σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο μέσω των ειδικών αυτών ασκήσεων. Η καρδιά λειτουργεί αυτόνομα στον άνθρωπο λόγω του ελάχιστου ποσοστού μονίμως ενεργοποιημένης σε όλους τους ανθρώπους ενέργειας kundalini που πηγάζει από το τελευταίο οστό της σπονδυλικής στήλης, ή ιερό οστό.
 

To be or not to be

Εάν η απάντηση στο ερώτημα να είσαι ή να μην είσαι είναι ναι στην ύπαρξη, οφείλει η απάντηση να θεμελιώνεται απολύτως από μία αρχή στη ζωή η οποία να υπερβαίνει το αντεπιχείρημα της ύπαρξης του αναπόφευκτου ρόλου των χειρότερων ή των πιο σκοτεινών γωνιών της ανθρώπινης υπόστασης. Θετικές καταστάσεις και οντότητες στη ζωή όπως η αγάπη, ο έρωτας, η προοπτική για απόκτηση γνώσης και άλλα, αν και αντιπροσωπευτικά υπέρ της αξίας της ζωής, είναι αντιδρώντα της προσωπικής ευτυχίας, επομένως απέναντι από ένα υπερατομικό και οικουμενικό υπαρξιακό πλαίσιο ενοχοποιούνται στη στέγη της ιδιοτέλειας και ταυτόχρονα ισορροπούνται από τα αρνητικά και σκοτεινά σημεία της ζωής όπως το έγκλημα, ο παραλογισμός και άλλα. Η μόνη λογική οντότητα που ενσωματώνει διαστάσεις στο ανθρώπινο γίγνεσθαι τέτοιες ώστε να αποκτά καθολική και αναμφισβήτητη αξία η ύπαρξη και επομένως να υπερέχει έναντι της απουσίας της απλώς και μόνο γιατί εκεί δεν υπάρχει η προοπτική για την πολύτιμη παρουσία των διαστάσεων αυτών είναι αυτή που υπερβαίνει ταυτόχρονα τον ιδιοτελή χωρόχρονο στο σύμπαν του μυαλού και την τροχιά της ατομικότητας. Αυτή μπορεί να αντιπροσωπεύεται από το υπερατομικό έργο και την προσφορά που εμπεριέχει την προοπτική της επαγωγικής κατεύθυνσης εκθετικής προόδου (από τον άνθρωπο στην ανθρωπότητα) δημιουργίας βελτίωσης καταστάσεων ή υπαρχόντων κανόνων σε καταστάσεις όπως η παροχή βοήθειας για τη βελτίωση των συνθηκών ειρήνης, η προσφορά στον πολιτισμό και η προσφορά στη γνώση.
 

Ασύρματα τεκμήρια

Απτή διαδρομή, καραβάνι διάρκεια,

καπνίζουν το απυρόβλητο πάνω από το τσιρότο,

ανόμοια ρωγμή ξυπνάει μες στην αυτάρκεια,

απλό δεδικασμένο με γνώμονα το χνώτο.

Καμπύλη ανασκόπησης ποτίζει τα δυο στόρια

όταν διττά η ανάμειξη τηρεί τις υποθέσεις,

η τρικυμία χάνεται στο βάθος που ζει χώρια,

σαν σε κινεί το κύμα που ταξιδεύει έξεις.

Στην αίρεση της μιας στιγμής διαφαίνεται ο ήχος,

φωνάζεις με τα σωθικά το φύλο της αρχής,

ξασπρίζεις το απαύγασμα και ο τριγμένος στίχος
γνωρίζει στο αναπόφευκτο φωνήεν ιαχής.

Μέσα από την εξάρτηση φέρνεις τη θεωρία,

ακροβατείς με σύγκρουση μα δεν αφαλατώνεις,

παράταση της λύσης με έλεγχο αβαρία

βρίσκεις με το ανάγνωσμα, τη γη να αφομοιώνεις.

Στην ομίχλη η κοινή τομή στρέφει τις δυο ευθείες,

αλλά ο τόπος ιερός στο ορκωτό σημείο,

έβρισκες πάντα αραιές τις φορητές νοθείες,

σαν μία νόμιμη ρωγμή έξω από το αρχείο.

Η άρνηση λαθραία στο φυλλωμένο δάσος

όταν δεν προϋπάρχεις σα μελανή αστή,

συγγενής σε ασύρματα τεκμήρια ο άσσος,

μαζί σου πυρακτώνει τον άνισο ληστή.


                                                                       Αφιερωμένο στο μέλλον

Αδιάβαστο μινόρε

H άκοπη διάρκεια απανταχού μοιραίου,

σε βρίσκει με την Άνοιξη δημεύσεις να φυλάς,

μα η σύγκλιση έννοιας στρίβει μετά του ωραίου,

αναλαμπή στο διάστημα με δρυ μοσχοβολάς.

Διηνεκές το όνειρο στον πηγαιμό του είλου,

όταν αναδιαρθρώνεται χαζεύει ιδεατά,

η αποτίμηση θωρεί το μόνιμο του στύλου,

για να το καθαρίσει με φυλαχτά πλωτά.

Το θέατρο σε χώρεσε σε ορισμό πρεμιέρα,

αναλογεί η αίτηση σε μια της ευκαιρία,

για τον αιώνα κίνησες με στήλης κρουαζιέρα,

μα στην απάντηση στυφή μιας χρήσης προχειρία.

Όταν δεν ατενίζει το μέτρο της ζωής

ακίνητη η απόκλιση από το προβλεπόμενο,

θεριεύεις μες στις θύελλες ημίτονο ευχής

και το μινόρε αδιάβαστο σαν σημάδι παλλόμενο.
 

Η προσωπικότητα είναι ένα ποίημα και η οπτική ζωής ένας πίνακας.

Η ταύτιση της λογικής με τη συνείδηση μαθαίνει στον άνθρωπο να προχωρά με τον βέλτιστο τρόπο ή να ακολουθεί τον καλύτερο δρόμο, ανάλογα με το αν ακούει πρωτίστως τη λογική ή τη συνείδηση, αντίστοιχα.

Στοιχεία και αρχές στο ποίημα

Στην ποίηση στη βέλτιστη έκφρασή της η μορφή πρέπει να αποτελεί αναπόφευκτη διάσταση του εννοιολογικού σημαιοφόρου και όχι να έχει συγκεκριμένο πρόσωπο υπό μορφή μέτρου και ρίμας, η καλύτερη δυνατή μέθοδος για πρόκληση ψυχικής ανάτασης στο δέκτη μέσω μίας πιο αισιόδοξης ή γραφικής πραγματικότητας από την αλήθεια είναι μέσω των αντισυμβατικών σε σχέση με καθιερωμένες νοηματικές συσχετίσεις εννοιολογικών γάμων μεταξύ ρημάτων και λέξεων που περιγράφουν έννοιες ή νοητικά σχήματα με περιγραφικά επίθετα ή / και ουσιαστικά που περιγράφουν κάτι πιο συγκεκριμένο (π.χ. αντικείμενο). Ο γάμος των μελών των δύο αυτών κατηγοριών σε συνδυασμό με μια εννοιολογική διασύνδεση μεταξύ στίχων για μια γενικότερη θεματική στέγαση και ταυτόχρονα με μια εναλλαγή στην τάση μεταξύ υψηλότερης και χαμηλότερης νοηματικής σχέσης μεταξύ στίχων σε επίπεδο ποιήματος διαφοροποιούν τη μορφή αυτή του λόγου σε σχέση με τον πεζό. Με τα παραπάνω στοιχεία ταυτόχρονα παρόντα και με τις αρχές αυτές σε ισχύ στο ποίημα, το τελευταίο καταφέρνει με το βέλτιστο τρόπο το σκοπό του να προκαλέσει ευφορία συναρτήσει της μεταβλητής ενός δεδομένου περιεχομένου.

Στους χρόνους των αιχμών

Στη μέθεξη του κάποτε συγκρούονται τα χρώματα,

μέσα στον αστερία που ξυπνά το αρχέτυπο της ομοίωσης,

ορφανό λιγνό μου σάλτο πάνω από το λαμπρό καλύβι

κυνηγάς τις συντάξεις στην άποψη της φίλιωσης.

Στο πέρας της απάντησης φαίνεται ο ουρανός,

αφήνεται η πρόθεση στο όνομα του φακού,

συλλάβισε με στόμφο τη μορφή του φορέα,

στο λαθραίο της φύλαξης η αρχή του τροχού.

Όταν έλιωσες τη φυγή με τα όρια των στροφών

σε είχα μυρωδάτη σε λαθραία παράλια,

πλουμιστή και η όχθη σου στους χρόνους των αιχμών,

σαν πάταγες την άμπωτη δοκίμαζες τα στράλια.

 

Η αρχή βρίσκει τα αρχέτυπα και το τέλος τα εντάσσει στην πραγματικότητα.

Νοητικό πλαίσιο δημιουργικότητας

Η δημιουργικότητα που μεταχειρίζεται λέξεις υπάρχει ταυτόχρονα με την ανίχνευσή τους από το συνειδητό με σκοπό την ανάλυση με αποτέλεσμα τη σύνθεση νέων εννοιών, σε αντίθεση με την έλλειψη δημιουργικότητας που βλέπει μόνο την παρουσία των νοημάτων των λέξεων και γύρω απουσία σχημάτων με αποτέλεσμα να επηρεάζεται μόνο από τις αρχικές έννοιες χωρίς δυνατότητα επαγωγικής επεξεργασίας.
 

Η λήθη όχι συνήθως δε γνωρίζει την αρχή στο τέλος.
 

Διαβάζει το αστείο όταν η σπειροειδής σύγκλιση της υποθετικής θέσης κάνει ανακυκλώσεις σε επαγωγικούς κάδους.

Η δημιουργικότητα απαιτεί περισσότερο κατάλληλη οπτική ή έστω κατεύθυνση και λιγότερο αρκετή ποσότητα καυσίμου.
 

Είσαι αρκετά καλός όταν δεν απαιτείς το καλύτερο από όλα για να δεις το καλύτερο από σένα αλλά απλώς το καλύτερο από σένα για να δεις ότι δεν είσαι ο καλύτερος από όλα.

Άρρητη εσοχή

Δεδομένης της άνωσης η αλήθεια σε άρνηση,

η λήθη αναρρώσιμη μουλιάζει στις εικόνες,

κεκλιμένη διάρκεια με την ελπίδα άνιση,

σε πυξίδα διάκενη κρανιοφόροι αγώνες.

Ανάγνωση του σχετικού στην κρύα λογική

δημεύει το απόλυτο στις όψεις του προσήμου,

λιγνή διαπαιδαγώγηση σε φόρα φιλική

θα ελαττώνει διαφορές σαν κάτοψη στη γη μου.

 

Αρχική ανασκόπηση προηγείται του χρόνου

 όταν αργούν τα βλέφαρα να ανοίξουν την ανάγκη,

εξάνθημα στη σήψη του τελευταίου φόνου,

μα δροσίζεται το ξανθό στο ιδεατό ρυάκι.

Συντηρείς την εκτίμηση της παγωμένης στάλας,

προνοείς αναμένοντας το γενικό ποτό,

σε παίζει το ανάκλινδρο της στοιχειωμένης μπάλας,

όταν το απροσδιόριστο δηλώνεται πλωτό.

Με ζύμωση της μνήμης ο κόσμος είναι αχνός,

δεν κλείνει το επίπεδο για μια στυφή παρτίδα,

δε διχαλώνει ο άνεμος όταν γελά ο καπνός,

η εσοχή είναι άρρητη με βάρκα την αχτίδα.

Στεγνό ανυποχώρητο με άρωμα κουτάλα,

της φιλαλήθειας τα χαρτιά στην όαση λιμνάζουν,

δεν περνάς και δε ντύνεσαι στης σύσπασης τη σάλα,

οι δέσμες σε φωτίζουνε μα τα κβάντα σε σκιάζουν.
 

Υποκειμενική και αντικειμενική αλήθεια

Η υποκειμενική αλήθεια είναι η αντανάκλαση της συνέλιξης επιπέδων που δημιουργούνται από τις ιδιοσυχνότητες της ατομικότητας, η αντικειμενική αλήθεια είναι μια ευθεία παράλληλη στο μονοπάτι της αρχής, με την απόσταση μεταξύ τους να αποτελεί τη διαμόρφωση της διαφοράς μεταξύ του απώγειου της ανθρώπινης απόχρωσης και της τέλειας οικουμενικής πραγματικότητας.

Το κλειστό ανάγλυφο

Τις φλόγες στο θεώρημα της ράμπας

βλέπουνε οι τριγμοί του δίπατου ληστή,

παράσταση στη θυμηδεία της λάμπας,

και με χαλκά στον τένοντα ζυμώνει η αστή.

Πηγή από τα σίδερα βλέπεις μέσα απ' την άμμο,

ανοίγει το διπλό χρονικό στις νύχτες του αγωγού,

τυχαία ανασκόπηση που πετάγεται χάμω,

χρονολογεί στην κόψη δυο τέκνα αρωγού.

Μη μου λιμνάζεις κάθαρση, τα οίκω μη εν δήμω,

η ένωση κι αν έμαθε θαμπωτική αρχή,

δεν έδωσε ανάσταση με ρίμα για να κρίνω,

δεν κράτησε τον πάπυρο σε άλογη βροχή.

Μου δείχνει η ανάγκη το επίπεδο χρώμα,

η πλουμιστή επίκληση μαθαίνει το χωνί,

ταιριάζει το κλειστό ανάγλυφο στο χώμα

όταν η ιστορία δεν κρύβει τη φωνή.
 

Οργάνωση εννοιών και αποτελέσματα

Προκαλούν τα αντιδρώντα εννοιών την ίδια επιρροή στο συνειδητό με τις βασικές αυτές έννοιες ή όταν οι αυτές διαμορφώνονται ως οντότητες στο νου (π.χ. αυτοεκτίμηση) επηρεάζουν διαφορετικά την ψυχοσύνθεση; Αλλιώς, το ον του συνόλου των μερών αλληλεπιδρά με τον πυρήνα με τον ίδιο τρόπο με τα μέρη ή όχι; Η αυτοεκτίμηση, για παράδειγμα, δύναται να αποτελείται από υπερηφάνεια, αυτοπροσδιορισμό, αναγνώριση κ.α. Εάν έχουμε εδραιώσει και οργανώσει την αυτοεκτίμηση στο νου με αποτέλεσμα να δρα ενεργητικά σε καταστάσεις όπου απαιτείται η παρουσία της ή όπου είναι συμπληρωματική σε αυτές, είναι οι συνέπειες στις καταστάσεις αυτές οι ίδιες με το να υφίστανται στο θυμικό ανεξάρτητες μόνο οι βάσεις της και όχι η ίδια; Δεν είναι ίδιες οι συνέπειες γιατί το προϊόν αποτελεί εξέλιξη του αθροίσματος των μερών και όχι καθρέφτη του, στις διακυμάνσεις των καταστάσεων συναρτήσει χρόνου είναι πιο αποτελεσματική η σύμπραξη αξιών σε μια ενιαία οντότητα γιατί ο νους λειτουργεί με λογική συνέχεια ως προς έννοιες με λογική συσχέτιση, επομένως τείνει προς το μοτίβο δεδομένων και αποτελέσματος ασυνείδητα, ώστε να επηρεάζεται σε μεγαλύτερο βαθμό και εύρος από το αποτέλεσμα από ότι από τα αίτια σε μία κατάσταση που ενσωματώνει απαιτήσεις για δυνατότητες τουλάχιστον όσες περιέχει η έξοδος στη συνάρτηση των συσχετιζόμενων εννοιών. Είναι επομένως θετική η οργάνωση αποδεκτών εννοιών και αξιών από το νου σε οντότητες που εργάζονται με το συνειδητό ώστε να βοηθούν σε καταστάσεις όπου απαιτούνται δομές και κατευθύνσεις.
 

Η αντίδραση της νεότητας ως άτρωτης στο θάνατο λαμβάνει χώρα γιατί βαδίζει με τη ζωή της αρχής και αλλάζει με το τέλος της αρχής.

Τα χνάρια των αρχετύπων

Η χαρά μας γεμάτη μα όχι φορεμένη, πέρα από την επέκταση η ανάγκη μας για συντήρηση μελετά, μετά το άγνωστο φιλάμε την ελπίδα. Δεν έχω τις θεωρήσεις της απόστασης, έχω τις κάρτες της μνήμης. Περνάει το απροσδιόριστο συντονισμένο με την τύχη και το φάσμα της επαγωγής μετράει τις μοίρες του και με τη λύπη σου να κρύβεται στην κινούμενη πάχνη μέχρι να καθαρίσει η δίψα στις νύχτες, μετράω τις αποκλίσεις. Μέχρι να συγκεντρώσουμε τα ρήματα συσπειρώνουμε τα όνειρά μας, μέχρι να διώξουμε τις σπείρες σκουπίζουμε απλώς τη σκόνη της θέσης. Μέσα απ' τη σιγαλιά βλέπω την απουσία της ύλης, πέρα απ' τον ήχο το γέλιο της ταύτισης. Όσο η υπόθεση ωχριά, τόσο ισορροπεί το συλλογικό παρόν, όσο δεν κοιτούμε τη μορφή όταν χαμογελάμε τόσο αυτή ξέρει τον κόσμο των άμοιρων, μου το διάβασες στο θρόισμα του ζυγού. Μέχρι να προσγειώσουμε τη συμβατικότητα, ας ορίσουμε το μέσο με τα χνάρια των αρχετύπων..
 

Σχηματική ολοκλήρωση

Η χαμηλή νοημοσύνη είναι ένα γραμμικό διάνυσμα, η μέτρια ένα μεγαλύτερο με ορατές συχνότητες επεκτάσεων κατά μήκος του, η υψηλή είναι μία καμπύλη με αιχμηρές απολήξεις και η υπερυψηλή ένας κύκλος με ολοκληρώματα κατά μήκος του που συμπλέουν ως προσφορά με ακριβή παράδοση σε μέγεθος και σχήμα με τη ζήτηση.
 

Δίπολο αρχετύπων

Η ουσία του καλού μετουσιώνεται με το αρχέτυπο της δημιουργίας και η ουσία του κακού μετουσιώνεται με το αρχέτυπο της καταστροφής. Η δημιουργία και η καταστροφή σε μία συγκεκριμένη διάσταση  αποτελούν τα μέσα για διατήρηση της ισορροπίας και της εξέλιξης σε μία ανώτερη. Η δημιουργία εγκολπώνει ανώτερη δομή από την καταστροφή, επομένως και πολύ μεγαλύτερη σύμπλευση με τη λογική, γιατί ακόμα και το σωματίδιο ενός στοιχείου στο σύμπαν περιέχει νόημα.

Βέλτιστη διαδικασία

Η εξειδίκευση της επαγωγικής διαδικασίας δίνει μεγαλύτερες προοπτικές για λύση από την εξειδίκευση της παραγωγικής διαδικασίας σε ένα αιτιοκρατικό πλαίσιο υπό τον περιορισμό της δυνατότητας χρήσης των επιθυμητών παραμέτρων γιατί η δημιουργία υπό κατευθύνσεις συσχετίζει πολύ περισσότερα αντιδρώντα λύσεων από την ανάλυση υπό τις κατευθύνσεις συγκεκριμένων δομών, ενώ το προς ένταξη στη διαδικασία περιεχόμενο θα πρέπει να έχει ελαστικές διαστάσεις για να βελτιστοποιηθεί η απορρόφησή του ως μεταβλητή.
 

Ανίχνευση νοηματικών μεγεθών και αποκλίσεις

Περαιτέρω νοητική διαύγεια αποκαλύπτει τα λεπτότερα συναρτήσει της πεπερασμένης μας σε δυνατότητες συνειδητότητας νοηματικά κλαδιά που συσχετίζονται χειρουργικά με κύριες λογικές κατευθύνσεις με συγγενική λογική σχέση λειτουργικότητας, με τις κύριες κατευθύνσεις να εφαρμόζονται σε γενικές καταστάσεις και με τα παρακλάδια αυτών να αποτελούν λογικές διόδους για ειδικότερες καταστάσεις. Η δυνατότητα εύρεσης αληθειών είναι ένας ανιχνευτής με άνω όριο ένα ελάχιστο νοηματικό κλαδί και με ισχύ ευθέως ανάλογη με τη νοημοσύνη ενώ τα νοηματικά παρακλάδια έχουν μέγεθος ανάλογο με τη γενικότητά τους, με αποτέλεσμα ένα ισχυρότερος ανιχνευτής να βρίσκει τις ακριβέστερες ερμηνείες της αλήθειας όταν οι παράμετροι είναι τόσες ώστε η απόλυτη αλήθεια που συγκροτούν να είναι ασύλληπτη για τις ανθρώπινες δυνατότητες. Η αναπόφευκτη μορφοποίηση ή ο χρωματισμός - ανάλογα με την κατάσταση - της αλήθειας λόγω ιδιοσυγκρασίας, με λίγες εξαιρέσεις τις γενικές αλήθειες, δεν αυξομοιώνουν το επίπεδο ανίχνευσης του ανιχνευτή αλλά δύνανται να την αποκλίνουν από την ουτοπική απόλυτη αλήθεια σε ένταση συμφωνίας με την πραγματικότητα, ενώ υπάρχει η ίδια σχεδόν δυνατότητα απόκλισης από την απόλυτη αλήθεια συναρτήσει ενός συγκεκριμένου χρωματισμού ανεξαρτήτως επιπέδου ανίχνευσης, με την πολύ μικρή διαφορά να έγκειται στο ότι το υψηλότερο επίπεδο ανίχνευσης είναι πιο επιρρεπές στην απόκλιση λόγω αυξημένης εκεί τάσης για υπόθεση η οποία συσχετίζεται υψηλότερα με την ιδιοσυγκρασία.
 

Η γνώση οργανώνει διόδους στη συνείδηση και ταυτίζει τη μακροκοσμική αρχή με τη μικροκοσμική ερμηνεία εμφανίζοντας στο νου το μήκος κύματος της βαρύτητας σχημάτων καθώς και την απουσία της στον υπόλοιπο χώρο.
 

Οι άνδρες επιθυμούν τη συμβατότητα των εκφράσεων των γυναικών με αυτούς ενώ οι γυναίκες επιθυμούν τις εκφράσεις της συμβατότητας των ανδρών με αυτές.
 

Το μόνο φως που δεν καμπυλώνει είναι το ανθρώπινο.
 

 Μπορεί το θάρρος να παντρεύεται την άγνοια αλλά με την οξύτητα κάνει παιδιά.
 

Φιλοσοφία, IQ και διαμόρφωση πυρήνα

Από περίπου IQ 164, sd 16 κατά μέσο όρο και μετά, οι θεωρητικές φιλοσοφικές απόψεις του ανθρώπου δημιουργούν δομές που αντανακλούν χροιές στο ασυνείδητο που επηρεάζουν την οπτική για τη ζωή μόνιμα. Όσο αυξάνεται το IQ ο επηρεασμός του ασυνειδήτου από τις χροιές αυτές αυξάνεται γιατί ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται σε μεγαλύτερο βάθος νοητικές οντότητες με υπαρξιακή και φιλοσοφική διάσταση με αποτέλεσμα η ενέργεια των θεωρήσεων να μορφοποιεί τον πυρήνα της συνείδησης ενώ όσο το IQ μειώνεται σε σχέση με το 164 η αντανάκλαση στη συνείδηση της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου αποτελείται από το σύνολο των αισθήσεων του σε καταστάσεις, οι οποίες αισθήσεις δεν επηρεάζουν τον πυρήνα της συνείδησης αλλά διαμορφώνουν απλώς αντιδράσεις της στιγμής.

Το μέσο ον ζει στη στιγμή και βιώνει το βάθος χρόνου, το ανώτερο ον ζει σε βάθος χρόνου και βιώνει τη στιγμή.

Λόγος και γλώσσα σώματος

Το εύρος της χρήσης της γλώσσας του σώματος ενός λέκτη καταδεικνύει το εύρος στο οποίο επηρεάζεται νοητικά ο τελευταίος από την πολυπλοκότητα του περιεχομένου του νοήματος με το οποίο καταπιάνεται. Όσο μεγαλύτερη είναι η ακούσια χρήση της γλώσσας του σώματος (κινήσεις με τα χέρια κ.τ.λ.) κατά την εκφορά του λόγου τόσο περισσότερη βοήθεια χρειάζεται το άτομο για να φέρει εις πέρας τη μετάφραση σκέψης σε έκφραση, δεδομένης της δυσκολίας του νοήματος που θέλει να μεταφέρει, το οποίο καταδεικνύει ότι ο εγκέφαλος προσεγγίζει τα όρια των νοητικών του δυνατοτήτων με το νοητικό σχήμα το οποίο διαπραγματεύεται, ή τουλάχιστον ότι το σχήμα αυτό τον απασχολεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό ώστε να χρειάζεται περαιτέρω υποστήριξη για την εξασφάλιση της ομαλούς και απρόσκοπτης λειτουργίας - ροής του λόγου. Η χρήση της γλώσσας του σώματος βοηθάει στην έκφραση γιατί ο εγκέφαλος μεταφράζει εύκολα τις κινήσεις σε λέξεις δεδομένης της παρουσίας νοήματος προς μετάφραση στο νου, πολλές φορές ευκολότερα από όσο εύκολα μεταφράζει απ' ευθείας το νόημα σε λέξεις. Έτσι ασυνείδητα ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί τη σχεδόν αυτόματη αυτή διαδικασία για να βοηθηθεί ως προς τον σκοπό της εκφοράς του λόγου.
 

High genius

Στα υπερυψηλά νοητικά στρώματα (iq > 190, sd 16) δημιουργούνται ροπές εξαιρετικά εύκολα που οδηγούν σε ιδέες με την παραμικρή τάση ή αφορμή, τόσο εύκολα που διαφαίνεται το σχήμα της εξομοίωσης μιας σχεδόν αυτοματοποιημένης διαδικασίας, ενώ παράλληλα υπάρχει ύψιστη σταθερότητα νοητικής καθαρότητας.
 

Το βαράκι της θέλησης

Το βαράκι της θέλησης ζυγίζει μία μοίρα,

η πένα δε χρειάζεται προγονικά φτερά,

λευκή συναισθησία ασπάζεται τη λύρα,

προτού η πλαστικότητα παγώσει νοερά.

Παρέα στην απάντηση δεν κάνει η ομόνοια

όταν οι αντιδράσεις δεν ακούν τις προθέσεις,

η τυχαία πανίδα δε θα πίνει τα κώνεια

όταν η προτομή διδάσκει διαθέσεις.

Καπνός μιας απουσίας στο βράδυ της ανάγκης

βγαίνει από το νερό τρέχουσας υποψίας,

κουλουριασμένη έρημος στη γραμμή που διάγεις,

μα βρέθηκε η όαση σε φλασκί παρρησίας.

Αρχέτυπο της Άνοιξης τέμνεις τα βήματά μας,

λιγνή ασυμμετρία σε περιστέρι βούλησης,

το κοχύλι της κτήσης στα πολλά λήμματά μας

τραγουδάει στα γράμματα την αγκαλιά της φρούρησης.

Εκθετικότητα και υπέρβαση

Υψηλότερο νοητικό επίπεδο έχει μεγαλύτερες δυνατότητες υπέρβασης εκτός από μεγαλύτερες δυνατότητες γιατί ίσταται υπό τη στέγη της ισχύουσας αρχής μιας πιο μη γραμμικής σε σχέση με το χαμηλότερο επίπεδο λειτουργίας. Αυτό περιλαμβάνεται στο ότι η αύξηση των δυνατοτήτων είναι εκθετική συναρτήσει μιας γραμμικής αύξησης iq, ενώ η αύξηση της υπερβατικής δυνατότητας είναι επίσης εκθετική και προσεγγίζεται από τη συνάρτηση f(x)=x^3 όπου x το iq και f(x) η υπέρβαση. Η υπερβατική δυνατότητα ξεκινά περίπου από iq 132, sd 16.
 

Μετάβαση επαγωγής

Η υπέρβαση εκφράζει τη δομή της μέγιστης εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων μας, δεδομένου ότι ο μέσος όρος των αποδόσεών μας δεν αγγίζει το μέγιστο αυτό και η δημιουργικότητα εκφράζει τη χρήση του μη γραμμικού φάσματος των δυνατοτήτων μας. Από αυτές η δημιουργικότητα τρέφει περισσότερο το θυμικό γιατί έχει επαγωγικότερες δομικές επεκτάσεις από την υπέρβαση.
 

Η απουσία έχει ανοσία στη συχνότητα.
Η παρουσία έχει ανοσία στην κοινή τομή.
Η ουσία έχει ανοσία στην εκλογίκευση.

Θητεία μες στην άμμο

Τα βήματα αχώνευτα αχνά στην παραλία,

τα δεύτερα παπούτσια υγρά σ' ένα στενό,

ανέφερες τον έρωτα σαν πεθαμένη μνεία,

δε ρίζωσε ο πλάτανος δίπλα από τη φιλία,

τα φορτηγά πατήσανε σε άοσμο κενό.

Η σειρά δοκιμάστηκε με διψασμένους τρόπους,

αγνώριστο προσπέρασμα σπλαχνικής ιστορίας,

θητεία μες στην άμμο, πηγή έξω από τόπους,

ανεμικός παλμός με φυλλοβόλους όρους,

σκοτώνει με τη σκόνη τα πόδια της πορείας.

Τα πουλιά ζωγραφίζουν δύο κοινές τομές,

στο κοιμητήριο χτύπησες με τα φιλιά της πίστης,

πώς η απουσία να γεννήσει τις δομές,

πώς η γοργή αγάπη να απλώσει τις ποδιές,

όταν δε σημαδεύεται το πάγωμα της κύστης.

Θεέ μου την καρδιά λυπήσου της φωνής,

δυναμική κατάβαση στης μνήμης την πενία,

στα χέρια της νοθείας τα παιδιά της οργής,

το βάθος και η θάλασσα μιας πρώιμης ακτής

δε σώζουν την ανάγκη από την ανομία.

Λογικολεκτική

Η ίδια λέξη δύναται να επηρεάζει την αντίληψη διαφορετικών ατόμων διαφορετικά, όχι λόγω χαρακτήρα αλλά λόγω συνειδητότητας, όσο υψηλότερη είναι η τελευταία και όχι κατ' ανάγκη η νοημοσύνη, τόσο περισσότερο το άτομο επηρεάζεται από το νόημα της λέξης γιατί κατανοεί σε μεγαλύτερο βαθμό τον ορισμό του νοήματος της λέξης, το οποίο σε μερικές περιπτώσεις δύναται να οδηγήσει σε χαμηλότερη ταχύτητα εκφοράς λόγου και το άτομο να διαφανεί ως λιγότερο ευφυές από όσο είναι. Από την άλλη, δύναται το άτομο να είναι πράγματι χαμηλής εως μέσης ευφυίας, εξού και η χαμηλή ταχύτητα εκφοράς σε αρκετές περιπτώσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις και όχι πάντα - και εδώ βρίσκεται μία παράμετρος στον τρόπο κατανόησης της νοημοσύνης του ατόμου - γιατί η ταχύτητα λόγου είναι άμεση συνάρτηση της δυσκολίας του προς ανάλυση θέματος. Για να διαφανεί η ευφυία του πομπού από το δέκτη, πρέπει ο τελευταίος να επικεντρώνεται στην πυκνότητα λόγου (συχνότητα παρουσίας και εναλλαγής νοημάτων) του πομπού συναρτήσει όμως της δυσκολίας του θέματος, και όχι στην ταχύτητα λόγου του. Ακόμα, είναι ύψιστης σημασίας το ποσοστό στο οποίο η απάντηση είναι προϊόν κρίσης και το ποσοστό στο οποίο η απάντηση αποτελεί έκφραση υπαρχόντων γνώσεων σχετικών με το θέμα, όπου καταναλώνεται το περιεχόμενο των πιθαριών της μνήμης. Προφανώς όσο περισσότερο η απάντηση αποτελεί προϊόν κρίσης τόσο υψηλότερη είναι η συσχέτιση της απάντησης με την ευφυία. Επομένως, για παράδειγμα, υψηλή πυκνότητα λόγου σε ερώτηση κρίσης σε υψηλής δυσκολίας θέμα με - δευτερευόντως - ικανοποιητική ταχύτητα λόγου καταδεικνύει άτομο πολύ υψηλής ευφυίας.
 

Σύμπλευση νοημάτων

Οφείλει κάποιος εάν επιθυμεί να βρει το συντονισμό νοήματος που εκφράζει ως πομπός και νοήματος που λαμβάνει ο δέκτης να απορρίψει την ασυνείδητη πεποίθηση ότι η κατανόησή του στις λέξεις που εκφράζει λαμβάνει χώρα με τον ίδιο τρόπο στο δέκτη, η συνειδητοποίηση ότι ο δέκτης θα κατανοήσει το νόημα με τον τρόπο που το κατανοήσαμε εμείς και μετά απλώς αναγκαία μέθοδος είναι η εκφορά φράσεων για τη μεταφορά του νοήματος είναι λανθασμένη, για διαφορετικά άτομα έχει διαφορετική βαρύτητα και γίνεται με καθόλου εώς πολύ διαφορετικό τρόπο αντιληπτό το ίδιο νόημα. Ο τρόπος επομένως για τη σύμπλευση νοήματος που αντιλαμβάνεται ο ομιλητής και αυτού που γίνεται κατανοητό από τον ακροατή ή αναγνώστη είναι η κατά την έκφρασή μας χρυσή τομή πυκνότητας λόγου και ενδελέχειας, δεδομένης της αδυναμίας κατανόησής μας του τρόπου αντίληψης του εκάστοτε δέκτη. Επίσης, μόνο στην περίπτωση της έκφρασης δεδομένων της αλήθειας και γενικών γνώσεων σχετικά με την πραγματικότητα και όχι κατά την έκφραση προσωπικής κρίσης, είναι ικανή και αναγκαία η απόρριψη της συνειδητοποίησης ότι ο δέκτης συντάσσεται με την οπτική μας, το οποίο ασυνείδητα δημιουργεί τάσεις να αποκλίνουμε από την ανάγκη να εκφραστούμε με τον απαλλαγμένο από προσωπικές κλίσεις τρόπο και να παραθέσουμε με ακρίβεια τα γεγονότα.
 

Πορτοκαλί και μαύρο

Του πράσινου αστερία διάθλαση τα νιάτα,

δεν είναι αυγή το σπίτι του στη θάλασσα θα πει,

με το κλειδί της άμπωτης απομακρύνσεις κράτα,

στα δάχτυλα χαλάρωσε την έννομη ριπή.

Η τροχιά της φωνής σαν την τροχιά της σκέψης

γνωρίζει την καμπύλη της οργανικής αίσθησης,

στη γνώση του φιλιού ο κορεσμός της πέψης,

αποκλίνει απ' τη διασπορά της ημιφανούς πέδησης.

Καλό και κακό παραπληρωματικά,

δημιουργούν ευθείες άυλων πεπραγμένων,

με παρελθόν και μέλλον συμπληρωματικά,

μοιραίο το παρόν σύγκλισης πειραγμένων.

Μπορεί να είναι το τέρας που τύμπανο χτυπάει

στα δόντια της αιχμάλωτης και αναιμικής στιγμής,

σοκάκι της διάστασης το πέρας που τρυπάει,

με διαπραγματεύσιμα της τρόφιμης ορμής.

Πορτοκαλί και μαύρο της πικρόγλυκης θέασης

πετάνε την ανέχεια σε ζωγραφιά σκιών,

πεθαίνει η μανία στα γενέθλια δέησης

όταν η παρουσία δεν είναι κατιόν.

Η αμνηστία ωμή επαναλαμβάνεται

με τη γραμμή πεσόντων να είναι τεθλασμένη,

η ζώνη αναλαμπή στον καθρέφτη λαμβάνεται,

όταν η ερμηνεία πατάει διχασμένη.

Μια στο γιατί και μια στο πέταλο,

ανάδειξη παράδοξη του λόγου των διδύμων,

κούνια στο αλεξικέραυνο με αναπόφευκτο αίολο,

δε βγαίνει απ' την αδράνεια της φυσικής εντίμων.

Πυρηνική ανάλυση στους σπόνδυλους του φύλλου

κάνει ο θερμαστής της πρώτης χλωροφύλλης,

κολύμπησες κατάφορα στην άσφαλτο του γρύλλου,

η λογική σε όρισε υπεύθυνη της ύλης.

Τετελεσμένη η μαγιά της έξης βακτηρίων

όταν το απροσδιόριστο κοιτά το πεπρωμένο,

τα παιδιά ανακρίβειας με νύχια των θηρίων

παίζουν λιγνό κρυφτό πάντα φρεσκοβαμμένο.

Βαθύ απροσδιόριστο δεν ξέρει η απιστία,

αόριστο αόρατο καλύπτει την πηγή,

χαίρεται το απόλυτο με ντέφι στη νηστεία

όταν δε συσχετίζεται λαγνεία με σιγή.
 

Εναλλακτική μοναδικότητα;

Αρκεί ή δεν αρκεί η αντισυμβατικότητα των εννοιολογικών γάμων της εμμεσότητας ορισμένων σκέψεων για να τις θέσει σε τροχιά μοναδικότητας, εννοώντας δεν υπάρχει ή υπάρχει, αντίστοιχα, δομή που να τις συσχετίζει κάτω από μία εννοιολογική εστίαση; Αρκεί και δεν υπάρχει γιατί η ανεπάρκεια της μοναδικότητας ορισμένων σκέψεων δύναται να τις θέσει υπό κατηγοριοποίηση και όχι μια ολιστική ή καθολική δομή, η εναλλακτικότητα που αποτελεί δίοδο για έξοδο από τους περιορισμούς που πολλές φορές κατοικούν στη συμβατικότητα αποτελεί θεμέλιο λίθο για μια μοναδικότητα και η αντισυμβατικότητα γνωρίζει την εναλλακτική προσέγγιση.

Το κλειδί του Νείλου

Στεγνώνει το μπαλκόνι πλυμένης αφασίας

κάτω από τη βαφή της αχρωματοψίας,

το δώρο ακοινώνητο και το ρεύμα στο πέλμα,

κινείται ο εξάψαλμος σε όρεξη και τέλμα.

Η διαφορά δημοτική διαδοχικών γραμμάτων

όταν η γνώση αναζητά την ευθεία βημάτων,

χρόνια ημιπερατές της νύστας οι κουρτίνες,

αφήνουν το προβλέψιμο μα δεν ακούν τις ίνες.

 Η τρικυμία απόειδε και γύρισε κοντά σου,

μα μαθαίνει το τέλος και όχι τα αρχικά σου,

πετάς με τους αιώνες συλλογική αρχή,

σχεδιάζεις αρμύρα με άφιλτρη ιαχή.

Η πορεία της τροχιάς μοιρολατρική,

η τροχιά της πορείας ντετερμινιστική,

σκοτώνεις γραμμικότητες με το κλειδί του Νείλου,

αποκυήματα στυγνά απ' το κορμί του είλου.

Αλάτι στο σχεδιασμό όταν ματώνει η λύση,

ο χρόνος μας παντρεύει το χάρτη με τη φύση,

δυναμικός ρυθμός, απόγονος βαρύτητας,

ψάχνει μες στα μαλλιά σου τον ορισμό βραδύτητας.
 

Πιθάρι ενθαλπίας

Σαν ταξιδεύει ο ατμός ο καπνός ειν' λαθραίος,

η πίεση στη σύγκλιση επικεντρώνει ακτίνες,

τόνος στην ολοκλήρωση και θόλος ενιαίος

συνθέτουν το ανάγνωσμα σε συγγραμμικές ίνες.

Το γνώριμο του αγνώστου με γραμμές μεταβαίνει

στη στήλη υδραργύρου, στο ρόλο της βαλβίδας,

η σκόνη του βιβλίου τα νιάτα υπερβαίνει

σαν ρέει ο μέλανας ζωμός στην άκρη της παγίδας.

Πολλές οι κατευθύνσεις με δεδομένα καύσιμα,

ενώνονται τα δύο σε πρίσμα οπτικής,

δε ρωτάει γιατί το πολύχρωμο διάβημα,

όταν δεν αθωώνει παλέτα γλυπτικής.

Περιοδική συνάρτηση η αιτία της παύσης,

στο κλαδί η συνέχεια με γη ισορροπεί,

πιο αλγοριθμική η συχνότητα καύσης,

όταν το παραμύθι δε μπλέκει στη ροπή.

Λευκό χαρτί μυρίζει πιθάρι ενθαλπίας,

έφτιαξα με την άμμο την παλιά ευκαιρία,

μακριά απ' το νερό φιλί εμμετρωπίας,

μεθάει το απόσπασμα με φύλλα αβαρία.

Κοιτώ απ' το παράθυρο το κράμα του ιλίγγου,

γλυτώνω την αναπνοή με μία σου ανάσα,

η ασυμμετρία κατακτά την τάση εντός ολίγου,

μα οι λέξεις στη βροχή τροφή για αρχή πάσα.