Ο αχάτης

Ο αχάτης σου τα κύματα της νύχτας αγκαλιάζει,

αφιέρωση πολυετής, στην κάρτα ζωγραφιά,

η ένωση της μνήμης σου με τη δική μου αγιάζει,

στο χρόνο μια παρέα δροσιά, στο φως αμυγδαλιά.

Ο ήχος του ανέμου όρθιους μας αγαπά,

σαλπίζει μες στο θάρρος, το νου μας αφυπνίζει,

την ξεχασμένη μας ζωή στη φύση αναγεννά,

μελωδική σοφία κοίλης γης θα μας γνωρίζει.

Η ανάσταση των δυο στιγμών θυμίζει

τα δυο ιθαγενή φιλιά έξω απ' την ξενιτιά,

διαγράφει μέτρο αναμονής και ορίζει

απλόχερη συνέχεια κάτω από την ιτιά.
 

Σχιζοφρένεια

Επί ξυρού ακμής το ισχνό της λογικής σου,

μάταια προσπαθείς να μην ξαναχαθείς,

αδειάζει η προσαρμογή τη μετεξέλιξή σου,

αθάνατος ο φόβος σου στον κόσμο μη φανείς.

Πικρή φοβία λάμπει και τυφλώθηκες εσύ,

ράγισε η εγκράτεια κι η ομόνοια του νου,

το τραύμα ρέει στα λόγια σου, θανατηφόρο οξύ,

τροφή είσαι στους δαίμονες, το κύριο μενού.

Δε βρίσκεις την ενέργεια να διώξεις το χαμό,

να σωθείς απ' το έργο σου που πια αργοπεθαίνει,

χρόνο δε νιώθεις στου μυαλού το μαύρο μαρασμό,

σε ζει η σχιζοφρένεια που τρέλα ανασταίνει.

Η ελπίδα σου σκλαβώθηκε στη μοναξιά του χθες,

στον κόσμο περιφέρεσαι σα φάντασμα καράβι,

δε θα σου σώσει την ψυχή ο θάνατος που θες,

μεσσίας σε προσέγγισε και το κορμί σου θάβει.

Χρονόησις

Η χρόνια κατάσταση βρίθει ανομημάτων,

πολλαπλών χτυπημάτων πολυδαίδαλου κτήνους,

ο άξονας αναδόμησης προίσταται του ρύγχους,

του δαίμονα της κύκλωσης πελασγών μας βημάτων.

Αμιγώς ρηξικέλευθη η οικονομική ζώνη,

προοδευτική η θέσπιση, προασπίζει πολλά,

τα σαράκια όμως τρώνε καινοτόμα φιλιά,

τα θεμέλια μιας χώρας που αμαυρώνεται μόνη.

Στο λάκκο ξαναβρίσκεται η αιώνια πατρίδα,

οι μαριονέτες έμαθαν να ασπάζονται σχοινιά,

τερμίτες τους ονόμασε η δίκαιη θηλειά,

η έννομη απόφαση που δυστυχώς δεν είδα.

Ίσως ανθίσει ο χρόνος προσφορές και ευκαιρίες,

μα φέρει και προβλήματα μιας έξωθεν πηγής,

πάντα σαν καταλύτης δρα στην κοινωνία γης,

πλάθει τα τέκνα της ζωής, της μοίρας ιστορίες.

Η νόηση μόνη πετά, νοημοσύνης μάνα,

στον άνθρωπο παίρνει μορφή, με το έργο νικά

πολέμιους της υπέρβασης που κοιτούν εχθρικά,

μικρογραφεί τη δύναμη του απέραντου πάνα.

Χρόνος μαζί και νόηση, από ρόδιο συνδυασμός,

μετακριτήριο εξέλιξης πρώτο της ανθρωπότητας,

συχνότητα της σκέψεως, του καυσίμου ποιότητας,

ορμή, μάζα-ταχύτητα, σαν κοσμικός σχεδιασμός.

Δεσπόζουσα χαμένη

Το μυστήριο πείθει με διαχρονικό βέλο,

η λάγνη φιλοδοξία σου μ' ένα επώνυμο θέλω,

αραγμένο σκαρί στου μυαλού σου την ξέρα,

με αλυσίδες σου λένε γερά δέσου και έλα.

Τα παιδιά σου φορούν το διπρόσωπο στίγμα,

οι γονείς σου παρέδωσαν ψυχεδελικό ρήγμα,

μ' ένα ράπισμα δέχεσαι του χρόνου τη σκόνη,

σε μια λέξη η δειλή επιλογή μαραζώνει.

Το απόλυτο χάος με αντίπαλο δέος

μέσα σου πια τρυπώνει σα γνωστός αρουραίος,

τη φωτεινή σου ανάμνηση κατατρώνε τα χρόνια,

τη φτωχή σου ευχή τριγυρίζουνε όρνια.

Γέρασες πριν ο καθρέφτης βουβά σε προφτάσει,

οι γάζες δε σε πρόλαβαν, έχει η πληγή την τάση

ξανά τυφλά να αιμορραγεί στη θύμηση βαμμένη,

κουτσαίνει μαζί σου κι η ψυχή, δεσπόζουσα χαμένη.

Έρεβος

Στο βήμα σου ανάλγητη, πέτρινη υποκρισία,

θολώνεις μάτια ανοιχτά πνίγοντας τους αγώνες,

το κίτρινό σου κέρατο βάφεις σχολαστικά,

με έρεβος γεμίζεις Ελληνικούς αιώνες.

Η αρχή σου απερίγραπτη, το τέλος μόνο ξένο,
την αρωγή καρπώνεσαι από ψήφους πιστές,
ζητά η αναγκαιότητα επισκευή στο τρένο,

μα οι φορείς σου απαντούν μονάχα στους ληστές.

Με δάκρυα κι αυτά καυτά πονάει η ξενιτιά

την πορεία μιας χώρας στο σάπιο της βαγόνι,

με έτοιμη αδράνεια και νέκρα σιγαλιά,

με προδότες απείραχτους στου έθνους το τιμόνι.

Φορά η αναδίπλωση τις κομματικές ρήσεις,

με το καρότο στους μωρούς μαστιγώνει το μέλλον,

χάνονται στη μετάφραση λελογισμένες χρήσεις

εξουσίας που καταχράται σε μια στιγμή ο φέρων.

Το μέλι

Το μέλι σου ακατέργαστο σαν ατόφιο κορούνδιο,

οι καρποί της παρουσίας σου γρήγορα ωριμάζουν,

πέταξες δυο ειδών φτερά, των μασκών το πρελούδιο,

τάλαντο δε σε ρούφηξε, οι μάγοι δε σε σκιάζουν.

Την έννοια σφιχταγκάλιασε του πρώτου ένστικτού σου,

την πορφυρή φωτιά χρειάζεται ο μαύρος τους καπνός,

με ανοησία τρέφεται ο μεγάλος αδερφός σου

και η παγερή ανάσα του συστήματος εντός.

Τη συνταγή του ανέμου γνώρισες στα πανιά,

τη στιγμή της υπέρβασης ανέβηκες σκαλιά,

ζεστό αίμα μην πιεις απ' του χορού τη φλέβα,

το ασημένιο μάτι τους κάρφωσε και κατέβα.

 

Αδέκαστη αρχή

Το λόγο σου νοστάλγησαν αθάνατοι θεοί,

κι αν έπλεξαν το νήμα σου οι τρεις αφέντρες μοίρες,

ψαλίδι δεν υπάρχει για την κλωστή που πήρες

γιατί απ' το λαβύρινθο βγήκες με αρετή.

Στην τρύπα του λαγού δεν έπεσες ποτέ σου,

τη χώρα του ονείρου αδειάζεις όπου πας,

με ακέραιο το θυμικό προστάζεις τις πληγές σου

να πάψουν πια να σ' ενοχλούν τώρα που εαυτώ μετράς.

Κι αν κλέψαν οι προστάτες σου μερίδιο απ' το δώρο,

κι αν λήστεψαν τον τόκο σου, τον ένα σου σταθμό,

ευθεία κι ανεπιστρεπτί πείθεις το γέρο χρόνο,

με νόημα που σου χρωστά να δέσει τον καημό.

Είναι νου περιπέτεια το ερωτηματικό,

θέτει γραμμή αγέραστη ιχνών η λογική,

 αγγίζει αρχή αδέκαστη και εικόνα φωτεινή

η σκέψη που συνείδησης πορίσματα γεννάει.

Η σημαία

Ύποπτα κουρνιάζει η μοίρα, πως θα εκραγεί θαρρείς,

σε ενός χρόνου μανιτάρι συνταγής ατομικής.

 Εύκολα χωρά η χοάνη την πολιτική αυγή,

στη σφαγή διπλής σοφίας μια ορμόνη Ελληνική.

Το γυαλί της καυτής χώρας θαμπώνει ολοταχώς,

στο σώμα του ωμά σκεπάζει τα ραγίσματα ο χορός.

Η εκλογή της ξένης ζάλης μας χτυπάει στον κορμό,

η μαγιά της γνωστής πάλης οδηγεί προς το κενό.

Σε μια άρρωστη ημέρα οι συνθήκες προσκαλούν

να σηκώσουμε τα θάρρητα που Άνοιξη θωρούν.

Τη σημαία να υψώσουμε της παλιάς αντοχής

και το λάβαρο να κάψουμε της νέας εποχής.

Outcast

Withering sarcasm paints your dawn in weakness,

tired mortal synergy holds your forsaken love.

Beyond reasoning cruelty denotes your long lost reason,

inside the mask of arrogance flows the aging you.

Enslaved your voice of agony in a two-axis plane,

your rough lifeline in mockery and your exhausting fear

draws all your chains n' dead ends with your own body's blood,

explains the world in black n' white without a soul near.

Your way of tough survival limps all the way through,

explains your closed circuit in an electric shot,

resigning is your right time in death's immortal care,

life beyond it's parody just made for you is not.

Η άχραντος αλήθεια

Η άχραντος πάντα αλήθεια έγινε αγίων άλως,

μαύρισμα στα φτωχά στήθια δείχνει ο οικείος σάλος.

Στο πέρασμα της ιστορίας αφθονούν άκρατοι λόγοι,

στο όνειρο της αμαρτίας νεκρωμένοι ψυχολόγοι.

Το θέατρο που τώρα ερίζει το αντέρεισμα γκρεμίζει,

τα θεμέλια της ήττας χτίζουν κήποι κρεμαστοί.

Σε Ανατολή και Δύση υπόγειες οι πρακτικές

εναντίον μίας χώρας με πυκνώσεις θυμικές.

Πάνω στο γυάλινο μένος διαθλάσεις λογικές,

για μια ακέραιη Ελλάδα ίμεροι, αποθυμιές.

Το ανεύρυσμα να σπάσει της πλάγιας εφαρμογής

και καυτή λάβα να λιώσει πυκνή λήθη ηθικής.

Μαύρη ζάλη

Η εξαντλητική ανάγκη σου μοτάρι μες στο νου,

η πια στομφώδης έπαρσή σου πρόβλημα αλλουνού.

Με τους καθρέφτες τρίβεσαι σ' ένα δεσμό αψύ,

με γέλιο διαφεντεύεις της φούσκας το οξύ.

Την πλάνη σου διαλαλεί γυαλιστερό χαρτί,

της μοναξιάς σου αρνείσαι ακρόαση κοφτή.

Στων αδυνάτων τις καρδιές πουλάει ο χορός σου,

τα λόγια σου τα ακριβά ξεχνάει ο εαυτός σου.

Δεν υποκρίνεσαι απλά, υποκινείς τη ζάλη,

τη στραβωμένη σου ηθική ανακυκλώνουν άλλοι.

Την πεινασμένη σφαίρα σου ο στόχος δε γνωρίζει,

το πορφυρό ανάθεμα στο αίμα σου μαυρίζει.

Η πριγκήπισσα

Ήτανε μια στερνή φορά πλεγμένο παραμύθι,

στου θρύλου τα μακριά κλαδιά, στου μύθου την απόχη,

στα πηγαδάκια έσταζε, στη μνήμη ανασταινόταν,

δεν ασχολήθηκε ποτέ με της μοίρας τη λόγχη.

Μιλάει για μια πριγκήπισσα, στην ψυχή ανθισμένη,

μονάχη σαν τη θάλασσα, σαν τη λαθραία σκέψη,

ημέτερη έργων λευκών, στη γνώση αφημένη,

αντίμαχο των πορφυρών σαν την άνομη έξη.

Φίλοι της πιστοί σύντροφοι, σκονισμένα βιβλία,

χάρτες κι αρχαίοι πάπυροι για τόσες χώρες ξένες,

ξεκούραζαν τα μάτια της τα στιβαρά αρχεία

σαν έσβηνε τη δίψα της με γνώσεις ξεχασμένες.

Ολάκερο βασίλειο λάτρευε το όνομά της,

το λόγο της μετέφεραν της φύσης τα στοιχειά,

στα πέρατα της γνωστής γης, σε εξωτικές πατρίδες,

την ομορφιά της γνώριζε του ήλιου η ματιά.

Έτσι τα χρόνια πέρναγαν κι αυτή στη μοναξιά της,

λαχτάρησε τον έρωτα, μια άγνωστη ανάγκη,

που θα 'δινε αγάπη μες στη μόνη καρδιά της,

κι όχι τους τυχοδιώκτες της, την έτοιμη απάτη.

Μα αντάξιος δε στάθηκε κανείς θνητός μπροστά της,

μόνο ευκαιριακοί, κόλακες αυλικοί,

που άξαφνα πλησίαζαν μ' ένα σκοπό, το βιος της

κι εύκολα αυτή τους έδιωχνε από αίσθηση θυμική.

Έτσι από τη θλίψη της μια μέρα σκοτεινή,

τα μάτια της μισόκλεισε στα χέρια του Μορφέα

και κάλεσε το Χάροντα με φωνή φλογερή,

μήπως και βρει τη λύτρωση στο θανατοφορέα.

"Εσύ που παίρνεις τις ψυχές, πάρε και τη δική μου,

σε φώναξα με έτοιμο το δάκρυ μες στα σπλάχνα,

γιατί η αγάπη με έχασε στη δόλια τη ζωή μου,

έλα και σου ορκίζομαι πως δε θα φέρω άχνα."

"Εσύ που είσαι ξακουστή στα πέρατα του κόσμου,

που σε λατρεύουν οι άνθρωποι στις άκριες της γης,

τώρα εμένα φώναξες το θάνατο και νόμο,

κουράστηκες τα χρώματα να βλέπεις της αυγής."

Λένε πως τότε οι θεοί που εύνοια της δείχναν,

βλέποντας την πριγκήπισσα στο δρεπάνι του Χάρου,

τη σήκωσαν από εκεί πριν εκείνος την πάρει

και την ψυχή της φώτισαν με φως θεϊκού φάρου.

Αθάνατη την έκαναν και την πήραν κοντά τους,

να προσέχει τη γη και τους ανθρώπους γύρω,

από ψηλά τα μάτια της την πνοή ν' αγκαλιάζουν

ακόμα και των άμοιρων με το μέλλον πια στείρο.

Και από τότε η αλήθεια έγινε παραμύθι,

στο στόμα έγινε πολλών η πρώτη ιστορία

που ποτέ δεν υπέπεσε στη μαρτυρική λήθη,

η θλιμμένη πριγκήπισσα, η θεά μελωδία.

Αβελτηρία και τέρψη

Ήτανε το τρεμούλιασμα στο στόμα ένα σημάδι,

ότι η μοίρα χτύπαγε την πόρτα σαν οιωνός,

ήτανε και το άοσμο παρατημένο χάδι

που άνθιζε στο μάγουλο όσο ήσουν αγνός.

Στα μαυρισμένα σου νερά δεν επιπλέουν βάρκες,

σκέψεις πνιχτές βουλιάζουνε μόνο σε γκρίζο πάτο,

η αβελτηρία σου επιζεί σε ματωμένες σάρκες

που εχθρεύονται το πνεύμα σου, το πεταμένο κάτω.

Πήρες τον κάβο κι έδειξες τα δόντια σα λιοντάρι,

ήταν τ' απόβραδο νωθρό, ήταν θολή η νύχτα,

πιο πέρα απ' την αντίσταση ζητάνε ένα λυχνάρι,

να τρίψουνε όπως κι εσύ πριν ρίξουνε τα δίχτυα.

Είναι βαρύ το εκτόπισμα του ειδικού σου βάρους,

μα όλοι οι τόνοι που μετρώ απέθαντης σιγής,

σε τέρπει η υπαιτιότητα του νοθευμένου θάρρους,

το τέλος σου προίσταται αξέχαστης φυγής.

Το θάρρος

Ελευθερίας μέλαθρον, θάρρος αγωνιστή,

εγγυάσαι για τη ζωή των άλλων αρετών,

καύσιμο είσαι στη γλώσσα μας, την πάντοτε πιστή

στο ταξίδι της νόησης δεινών επιβατών.

Της ανθρωπότητας εσύ, μόνος προασπιστής,

στη μαύρη απουσία σου επιχειρούνται τόσα,

είσαι το χάρισμα καρδιάς και όχι ο ληστής,

πυρηνική η ουσία σου, κινεί τα μύρια όσα.

Η ομορφιά σου γόητρο σε δίκαιες ψυχές,

στη διαδρομή σου παρελθόν μα και παρόν και μέλλον,

συμβουλές δίνεις πρόθυμα στον κατέχων αρχές

και δρα έξω απ' τη βούληση δαιμόνων και αγγέλων.

Θάρρος και λαλιά

Σε ψάχνω ακατέργαστη και δίκαιη λαλιά,

αν ο σκοπός σου φώτιζε τα γήινα λημέρια,

 αν η ζωή σου γνώριζε τα σηκωμένα χέρια,

τα δάκρυα θα στέγνωναν χωρίς πικρή φωτιά.

Σε βρίσκω στη συλλογική, αθάνατή μας μνήμη,

να σε δωρίζουν συνειρμοί σε Ελληνική μαγιά,

να λύνεις σταχτοκίτρινα τραυματικά δεσμά,

να διατηρείς σε λήθαργο το εξώκοσμο αγρίμι.

Σε αναζητώ μονάκριβο και ηχηρό μας θάρρος,

μέσα απ' το φως της δράσης σου στο νόημα της γης

σκιτσάρεις την πατρίδα μας σε πίνακα αυγής,

τον τόπο που γεννήθηκες και που πετάς σα γλάρος.

Σε ξέρω απ' τον πόλεμο να εκμαιεύεις λύση

με τη μόνη μητέρα σου, τη λευκή Αρετή,

που με φιλί των υπευθύνων δρα ως αιρετή,

θέτοντας το ζυγό της Θέμιδος σε χρήση.