Το κάλεσμα

Νοσταλγικές αρχές ακούν το κάλεσμά μας,

παράνομες ζαριές αγγίζουν τα όνειρά μας.

Γνωστές ανάγκες ξαναζούν στο πρώτο θύμισμά σου,

παλιό τραγούδι καρτερά τον ήχο στο όνομά σου.

Παντοτινή παράδοση η αόρατη ματιά,

 μελλοντικά σενάρια στην έννομη θωριά.

Απείραχτη διάσταση η άχνη ευωδιά σου,

αισθητική ανάμνηση το απέραντο άγγιγμά σου.

Αιθερική μοναξιά

Εώς πότε θα τρέχει το πρώτο μας νόημα σε ασφαλή εδάφη;

Η δευτερολογία μας πεταμένο αντίδοτο σε τσαλακωμένη 
λογική στροφή.

Δεν υπάρχουν πια ημιτοξικά γηρατειά στη στέγη.

Δεν υπάρχει χαμένη σήψη, ούτε ενέσιμη ανάσταση.

Δεν υπάρχει βροντερό αντίσκηνο,

ακούραστοι παρείσακτοι στο πλατύσκαλο.

Δεν υπάρχει τίποτα μοιραίο στην αιχμάλωτη στα σημεία
λαχανιασμένη βούληση.

Δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο στην ουσία που δε μαζεύει
παρατημένα κομμάτια της.

Η παρακμή έπαψε να κομπιάζει για τη φτήνια της.

Οι ευθείες έπαψαν να προειδοποιούν τους γρήγορους αναβάτες.

Είμαστε λογικώς και αδιαλείπτως μόνοι.

Μοναχικό αντίβαρο

Μοναχικό αντίβαρο της μιας πνοής εσύ,

στροφή παραλλαγής σε ζαλισμένη αδράνεια.

Αφαίρεση διπολική εσύ,

μιας σκέψης αντιύλη με ζωική απάθεια.

Ποιοι δαίμονες εκτίουν ποινή στο έρημο μυαλό σου;

Παρείσακτη ζωή εσύ,

βουητό της νιότης, άνευ ακτίνας βλέμμα.

Προσπάθεια ανώδυνη εσύ,

σε κοιμισμένο ρόλο αγέλαστο άγγελμα.

Ποιοι δαίμονες εκτίουν ποινή στο έρημο μυαλό σου;

Ξανά το άχρωμο αίνιγμά μου εσύ,

λαβύρινθος ενδόρηξης στον έλεγχο του νου.

Ταξίδι αβύθιστης προσέγγισης εσύ,

απόσταση της μιας αρχής το τέρμα του ουρανού.

Το δέντρο

Την καυτή σου πιθανότητα φυσάνε πολύχρωμα στίγματα.

Η τακτική σου εξάρτηση αναδύεται σαν άοσμος καπνός.

Γύρισες το μάγουλο στην τριβή του συνειρμού σου,

ανώφελα κατήγγειλες το γυάλισμα του νου σου.

Κατηχητικά μας δίδαξες αόρατη ακμή.

Δες πώς το δέντρο φυλλοβολά στον ίσκιο σου!

Σταμάτα να προβάλλεσαι στο ίσως της παρέλασης,

σταμάτα να αποβάλλεσαι στις τρύπες της μνήμης.

Tribute to Andromeda

You have the substance always impervious to overanalysis.

You are the essence forever immune to rationalization.

 You embody truth withstanding generalization.

 You define what is, you redeem the definition.

 You are philosophy manifested, geometry quantified,

transcendence divinated, precision redefined.

Above the profane and beyond the invisible,

you are all that exonerates unfeasible perfection.

Θέμιδος άρνηση

Παιδιάστικη κι εφήμερη η πόλη του ονείρου.

Σε μια ληγμένη άσφαλτο κατρακυλά η ανάγκη,

σ’ένα θολό παράδεισο παραπατά η αγάπη.

Απάτη, βία κι έρωτας της γειτονιάς το αγρίμι,

το πάθος σου αιχμάλωτο κι η ανάγκη οδηγός.

Η κίνηση στο λήθαργο, στην αντοχή το νήμα,
θάμπωμα και διαύγεια στο αόρατο εγώ.

Η άνεσή μας ψίθυρος και βήμα της ανάγκης.

Ταξίδεψαν οι εποχές στα σκοτεινά υπόγεια,

αλήθεια, ψέμα και θεοί, κρύφτηκαν στα ρολόγια.

Η άρνηση της Θέμιδος δεν άγγιξε την πόλη,

εξέπνευσε στην άσφαλτο το αγρίμι από παλιά.

Στην αγκαλιά του κάποτε παρέδωσε το χρόνο,

μεσ’τη λειψή λαχτάρα της αφέθηκε ξανά.

Ο αγιοπολίτης

Γαιοπολίτης άριστος ο δικαστής στιγμών,

πανάδοξα ηγείται αορτικών νοτών.

Η άπνοια γεννήθηκε σε γυαλισμένο πλέγμα,

μεθόδευσε τραγωδικό μπαρούτι και καντήλι,

στο αιθερικό αστόχησε, προχώρησε στην ύλη,

πρωτόδικα αγόρευσε σε πλαστικό ιστό.

Στην πρώτη μας ανάσα η τελευταία αρχή,

άνευ εξορισμού η τελική φυγή.

Πανόγραμμα

 Η πίεση ζωγράφισε παράτολμες εικόνες.

Η πείνα τους ατέλειωτη,

αιτία παραδόπιστη

στους βροντερούς αιώνες.

Ανέδειξες στο μίτο του χώρου το αρχαίο μεγαλείο.
Παρέδωσες τη χαριστική άρνηση στους μύθους του χρόνου.

Την ενοχή αφαίρεσες με βασικό ανακάτεμα,

τη διαιρεμένη αίρεση με όξινο κενό.

Η αγορά υιοθέτησε ασπρόμαυρους αγώνες,

αμέτοχους απ’τη σκηνή,

απ’το σανίδι αλλότριους,

παρένθετους θαμώνες.

Είδα το παρελθόν να απομακρύνεται αθόρυβα,

το παρόν απ’την αργία μεθυσμένο οδηγό.

Στα σύνορα την παραβολή με άγνωστη ταυτότητα,

το μέλλον στην τροχιά της νωχελικό αγωγό.

Αέναη προνόηση

Η αρχή κινείται στην ανατροπή.

Η ανατροπή προσδιορίζει τη μορφή.

Η μορφή σχολιάζει τον κανόνα.

Ο κανόνας αντανακλά την εξαίρεση.

Η εξαίρεση ευνοεί το κοινό.

Το κοινό τροφοδοτεί την τάση.

Η τάση επηρεάζει το νόημα.

Το νόημα αγγίζει τη λογική.

Η λογική ακροβατεί στο χρόνο.

Ο χρόνος αφυπνίζει την ισορροπία.

Η ισορροπία αναδεικνύει το σκοπό.

Ο σκοπός δικαιολογεί την αντίληψη.

Η αντίληψη αναλύει το υπαρκτό.
 Το υπαρκτό συγκροτεί το παν.
 Το παν εκφράζεται στην αλλαγή.
 Η αλλαγή εκπροσωπεί τη μοίρα.

 Η μοίρα οδηγεί τη σκέψη.

Η σκέψη πλαισιώνει το ένστικτο.
Το ένστικτο υφαίνει την ανάγκη.

Η ανάγκη εκφράζεται στο σύμπαν.

Το σύμπαν διεκδικεί την αρχή.