Παιδιάστικη κι εφήμερη η πόλη του ονείρου.
Σε μια ληγμένη άσφαλτο κατρακυλά η ανάγκη,
σ’ένα θολό παράδεισο παραπατά η αγάπη.
Απάτη, βία κι έρωτας της γειτονιάς το αγρίμι,
το πάθος σου αιχμάλωτο κι η ανάγκη οδηγός.
Η κίνηση στο λήθαργο, στην αντοχή το νήμα,
θάμπωμα και διαύγεια στο αόρατο εγώ.
θάμπωμα και διαύγεια στο αόρατο εγώ.
Η άνεσή μας ψίθυρος και βήμα της ανάγκης.
Ταξίδεψαν οι εποχές στα σκοτεινά υπόγεια,
αλήθεια, ψέμα και θεοί, κρύφτηκαν στα ρολόγια.
Η άρνηση της Θέμιδος δεν άγγιξε την πόλη,
εξέπνευσε στην άσφαλτο το αγρίμι από παλιά.
Στην αγκαλιά του κάποτε παρέδωσε το χρόνο,
μεσ’τη λειψή λαχτάρα της αφέθηκε ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου