Αιθερική μοναξιά

Εώς πότε θα τρέχει το πρώτο μας νόημα σε ασφαλή εδάφη;

Η δευτερολογία μας πεταμένο αντίδοτο σε τσαλακωμένη 
λογική στροφή.

Δεν υπάρχουν πια ημιτοξικά γηρατειά στη στέγη.

Δεν υπάρχει χαμένη σήψη, ούτε ενέσιμη ανάσταση.

Δεν υπάρχει βροντερό αντίσκηνο,

ακούραστοι παρείσακτοι στο πλατύσκαλο.

Δεν υπάρχει τίποτα μοιραίο στην αιχμάλωτη στα σημεία
λαχανιασμένη βούληση.

Δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο στην ουσία που δε μαζεύει
παρατημένα κομμάτια της.

Η παρακμή έπαψε να κομπιάζει για τη φτήνια της.

Οι ευθείες έπαψαν να προειδοποιούν τους γρήγορους αναβάτες.

Είμαστε λογικώς και αδιαλείπτως μόνοι.