Της φύσης τα κλειδιά

Αναλαμπή σε έξαρση έπλασε το κορμί σου,

κρύφτηκα στην ανάσα σου λιγάκι για να δω,

πρώτο θεϊκό άκουσμα άγγιξε τη φωνή σου,

στα σύνορα της έκστασης μια άρια ηχώ.

Φύλλα χορεύουνε στο φως της φίλιας ύπαρξής σου,

λουλούδια παίζουν το σκοπό μιας λέξης μυστικής,

υγρό υποσυνείδητο κρεμιέται στο κλαδί σου,

στο μαγικό σου φίλημα μιας δανεικής πηγής.

Δυνάμεις καπηλεύονται τη λήθη σε πολέμους,

αιθεροβάμων πρόβατο σε μαύρο ουρανό,
τη μοναξιά σου σκόρπισες σε δυνατούς ανέμους,

τη μνήμη σου δοκίμασες σε κύμα δυνατό.

Δε φόνευσαν οι ρόλοι σου, δεν έπαιξες με στόλους,

ο ερωτευμένος δαίμονας ταξίδεψε μακριά,

μονάχη έλαμψες ξάστερη σε παγωμένους πόλους,

έμεινες να κρατάς της φύσης τα κλειδιά.