Στην τρικυμία έμαθες το αίσθημα να ορίζεις,
σαν φίλος σου προνόησε και περπατά σωστά,
θέρετρο για τη σύνεση η σκέψη στην καρδιά,
ψυχή για ένα χαμόγελο κατέχεις, δε λυγίζεις.
Σαν ταυρομάχος μάχεσαι μα οπαδούς δεν έχεις,
ούτε εσύ υπνωτικά άνθρωπο ακολουθείς,
σε μια αυτόνομη ζωή τη λύρα σου θα βρεις
στα δάχτυλά της που δεν παίζουν όταν εσύ απέχεις.
Η μέρα άξαφνα ξανθή, στις ώρες της χρυσίζει,
η νύχτα πάντα μελανή, το έναστρο φορά,
όσο την έχεις πια μαζί, ο ορίζοντας γελά,
μες στου θεού το δόκιμο στα μάτια της που ανθίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου