Ο άνθρωπος κι η πύκνωση σε πίνακα
και χτισμένη η άρρητη πάλη,
απαίτησες απ' την αρχή τον πίδακα
που αναλύει την παλιά ζάλη.
Μεθάει η σκιά ομίχλης
μέσα σε πέτρας έκθεμα πρωί,
ίχνος μετάβασης η μοίρα,
σε στέγη η μικρή σιγή.
Παράδοξη ανέχεια πλουτίζει,
το έργο πείθει την ελπίδα,
η τύχη έχει πεπρωμένο
το δίπολο μες στη θυρίδα.
Φέρε την άποψη στο χώμα,
πότισε το επίθετο με μνεία,
η φυλακή θα έχει στρώμα
για να ξεχάσει η πενία.
Η έξη έχει το κλειδί
με την ανάγκη να γνωρίζει,
φέρε το πότε στο γιατί
και η εποχή ανθίζει.
Δεν περνάς την προκυμαία
με τα μάτια στο Θεό,
όταν υπογράφει η πίστη
όρια με μελάνι αγνό.
Στο χαρτί της περιόδου
οι γωνίες θέλουν στίξη,
από την αρχή του ώμου
θα ψάχνει το τέλος νύξη.
Η διέγερση μεθάει
με μοτίβα ξαπλωμένα,
με τη γλώσσα να θυμάται
τα ενδιάμεσα στην πένα.
Η δίεση πριόνισμα ανάγκης
και η συνάρτηση στο πώς και στο γιατί,
σελιδοδείκτη να μην κάνεις χάρες,
δεν είναι άμεση η έγγραφη αφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου