- Τα διόδια της πίστης είναι η διακύμανση της διανόησης.

- Η νόηση είναι η διεργασία από συνείδηση σε συνειδητότητα.

- Η δύναμη της νόησης είναι η νοημοσύνη και η δύναμη της νοημοσύνης είναι η διανόηση.

- Η ελπίδα είναι το κβάντο του φωτός της πίστης.

- Η διαμόρφωση της διακύμανσης είναι ισχυρότερη από τη διακύμανση της διαμόρφωσης γιατί η διαμόρφωση είναι λειτουργικό και εννοιολογικό υπερσύνολο της διακύμανσης.

- Η ενέργεια της δύναμης είναι ισχυρότερη από τη δύναμη της ενέργειας γιατί στη μονοδρομική κατεύθυνση σχέσης μεταξύ τους η ενέργεια είναι έννοια μορφολογικής ποσότητας και η δύναμη είναι έννοια εννοιολογικής ποσότητας.

- Η σοφία είναι η διακύμανση της διανόησης και η διανόηση είναι η διαμόρφωση της σοφίας.
 

Η νόηση της δύναμης έχει αρχετυπική αξία όταν η δύναμη χρησιμοποιείται λογικά.
 

Η δύναμη της αναγέννησης είναι ο απόγονος της δυναμικής της πίστης.

Η ποσότητα είναι η κύρια παράμετρος του γενικού βάρους.
Η ποιότητα είναι η κύρια παράμετρος του ειδικού βάρους.
Η δυναμική είναι η κύρια παράμετρος της επιτάχυνσης.
Η πυκνότητα είναι η κύρια παράμετρος της δύναμης.
 

Μετάβαση από πρόσημο σε πρόσημο

Η υπέρβαση από κάτι αρνητικό σε κάτι θετικό με σταθερό θεματικό κέντρο περιέχει πολλές φορές εκθετική αύξηση θετικότητας με σημείο αναφοράς τη συνείδηση γιατί η τελευταία, ακριβώς επειδή η υπέρβαση είναι ειδική αντανάκλαση της συνείδησης, όταν είναι σταθερή δρα καταλυτικά στον ειδικευμένο ορισμό της υπέρβασης. Η μετάβαση από κάτι θετικό σε κάτι αρνητικό είναι επίσης με βάση τη συνείδηση εκθετικής μορφής γιατί με σταθερό (και μόνο τότε) θεματικό κέντρο δημιουργείται ο καταλυτικός παράγοντας της αποδόμησης των κατευθύνσεων των εννοιολογικών συνόλων. Δίχως θεματικό κέντρο η υπέρβαση από αρνητικό σε θετικό σύνολο μπορεί να υφίσταται με βάση αναφοράς τη συνείδηση αλλά θα είναι γραμμική γιατί το αρνητικό και το θετικό δημιουργούν ελλείψει θέματος ένα απλό δίπολο βρισκόμενα στην ίδια διεύθυνση αλλά σε αντίθετη φορά. Η μετάβαση, τέλος, από θετικό σε αρνητικό σύνολο χωρίς θεματικό κέντρο είναι επίσης γραμμική αλλά και νομοτελειακά μονοδρομική γιατί η αποδόμηση των δεδομένων λαμβάνει τη μέγιστη ταχύτητα δεδομένης της έλλειψης τεχνικής κατά την υλοποίησή της.
 

Η επαγωγή της ύπαρξης

Η δύναμη της έννοιας ψάχνει για να γυρίσει,

κυκλωτικά παραμονεύει στο χώρο της μιας μοίρας,

οι δεκατρείς αδειοδοτούν το ζω που θα πατήσει

πάνω από την εξάρτηση της τρεμάμενης λύρας.

Η πίστη αναμοχλεύει τυχαίες συγκεντρώσεις,

οι δυο κλίσεις της πένας χαμογελούν στο χώρο,

το οξυγόνο φωνασκεί στις μαύρες εξαρθρώσεις,

με τη ματιά στο έλεος η στάχτη και το δώρο.

Η ορμή της νομοτέλειας χαμογελά στην πύκνωση,

η επαγωγή της ύπαρξης στεγάζει τη στιγμή

όταν η πίστη τρέχει την παλαιή συρρίκνωση,

κινώντας χωρίς μάζα οριακή πυγμή.
 

Διαίσθηση και λογική ανάλυση

Η συνειδητή χρήση της διαίσθησης κατά τη διάρκεια της λογικής ανάλυσης καταδεικνύει υπερβατική ανίχνευση δεδομένων ικανή να χρησιμοποιήσει επαγωγική συνθετική παρουσία για να κατευθύνει παραγωγικές διεργασίες σε ένα συνελικτικό πλαίσιο, στο οποίο λόγω της συνέργειας αυτής υφίσταται εκθετικά αυξημένη απόδοση ακρίβειας των συμπερασμάτων σε σχέση με τη θεωρητικά αμιγώς λογική ανάλυση. Η διαίσθηση συνθέτει λογικά αντιδρώντα φτάνοντας με υπερυψηλή ταχύτητα βάσει αυτών σε συμπεράσματα τα οποία μορφοποιεί η λογική απλά δίπλα στην παρουσία άλλων λογικών συνόλων ή και με την αντίδραση με αυτά. Η διαίσθηση έχει υπερυψηλή απόδοση στο χρόνο ως πλαίσιο των λογικών διεργασιών και η λογική στον χώρο / στις έννοιες των δεδομένων. Ο χωρόχρονος παρουσιάζεται επομένως σαν μία πλατφόρμα με μόνο περιορισμό τη διαφορά των θεωρητικά βέλτιστων ποσοστών διαισθητικών και λογικών διεργασιών για τις ανάγκες των καταστάσεων στις οποίες εμπίπτει το συμπέρασμα με ένα δεδομένο λογικό περιεχόμενο, από τα ποσοστά που διαμορφώνει η ακρίβεια της αντίληψης.
 

Ανεξαρτήτως εννοιολογικής κατεύθυνσής της, η σύνθεση διαφορετικών διαστάσεων είναι οξεία, συντομευτική και οριστική.
 

Η ευφυία ζει με ένταση και η ιδιοφυία με τρόπο.
 

Όταν συγκλίνει η συνείδηση αποκλίνει η συνειδητότητα, όταν αποκλίνει η συνείδηση αποταυτοποιείται η συνειδητότητα.

 

Στο καρτεσιανό σύστημα αξόνων της προσωπικότητας ο άξονας x συμβολίζει τις σταθερού μήκους κύματος ιδιοσυχνότητες των λογικών κέντρων που επηρεάζουν την αντίληψή μας για τη ζωή και ο άξονας y την ένταση αυτών.
 

Εξέλιξη στον άνθρωπο σημαίνει μετάβαση από σύνολο τάσεων του αποτελέσματος της αυτοανάλυσης  λόγω κατανόησης των κινήτρων και των αντιδρώντων των τάσεων αυτών.

Ίχνος μετάβασης

Ο άνθρωπος κι η πύκνωση σε πίνακα

και χτισμένη η άρρητη πάλη,

απαίτησες απ' την αρχή τον πίδακα

που αναλύει την παλιά ζάλη.

Μεθάει η σκιά ομίχλης

μέσα σε πέτρας έκθεμα πρωί,

ίχνος μετάβασης η μοίρα,

 σε στέγη η μικρή σιγή.

Παράδοξη ανέχεια πλουτίζει,

το έργο πείθει την ελπίδα,

η τύχη έχει πεπρωμένο

το δίπολο μες στη θυρίδα.

Φέρε την άποψη στο χώμα,

πότισε το επίθετο με μνεία,

η φυλακή θα έχει στρώμα

για να ξεχάσει η πενία.

Η έξη έχει το κλειδί

με την ανάγκη να γνωρίζει,

φέρε το πότε στο γιατί

και η εποχή ανθίζει.

Δεν περνάς την προκυμαία

με τα μάτια στο Θεό,

όταν υπογράφει η πίστη

όρια με μελάνι αγνό.

Στο χαρτί της περιόδου

οι γωνίες θέλουν στίξη,

από την αρχή του ώμου

θα ψάχνει το τέλος νύξη.

Η διέγερση μεθάει

με μοτίβα ξαπλωμένα,

με τη γλώσσα να θυμάται

τα ενδιάμεσα στην πένα.

Η δίεση πριόνισμα ανάγκης

και η συνάρτηση στο πώς και στο γιατί,

σελιδοδείκτη να μην κάνεις χάρες,

δεν είναι άμεση η έγγραφη αφή.

 

Η χρήση της φιλοσοφίας ως βασική κατευθυντήριος γραμμή με εργαλείο τη λογική είναι ανώτερη από τη χρήση της λογικής ως βασική κατευθυντήριος γραμμή με εργαλείο τη φιλοσοφία γιατί σε αντίθεση με τη φιλοσοφία η λογική δεν είναι επαγωγική.

Το αρνητικό είναι πιο συγκεκριμένο από το θετικό σε ένα λογικό πλαίσιο γιατί η λογική έχει συνέχεια.

Το θετικό έχει μεγαλύτερη συνοχή από το ουδέτερο σε ένα λογικό πλαίσιο αλλά το ουδέτερο περιέχει περισσότερα λογικά δεδομένα.
 

Είναι τουλάχιστον υπερβατικός εώς και συνελικτικός ο χρονικός συντονισμός ανίχνευσης τονικοτήτων των λογικών εννοιών και χρήσης της λογικής στη συνειδητότητα.
 

Η σύνθεση της σχετικότητας είναι σταθερή γιατί η σχετικότητα είναι οικουμενική.
 

Η σκέψη προκαλεί ευχαρίστηση επειδή αντανακλά ασυναίσθητα τη συνειδητότητα στη συνείδηση με αποτέλεσμα την ασυνείδητη τότε αύξηση της αντίληψης της ύπαρξής μας.

 

Η υπερβολική συσσώρευση γνώσης οδηγεί σε κυνισμό όταν ταυτόχρονα δεν υπάρχουν στο άτομο αξίες με ανοσία στην εκλογίκευση.
 

Συσχέτιση χαρακτηριστικών συνόλων

Αντισυμβατικά σύνολα λόγω της εναλλακτικής, ποιοτικά σχεδόν έντεχνης μορφής που παρουσιάζουν εξαιτίας της υψηλής ενδογενούς συσχέτισης των δομών τους αλλά με διαφορετική σύγκλιση λειτουργίας και εξέλιξης λόγω διαφορετικού περιεχομένου των συμπληρωματικών σε αυτά συνόλων, συνδυασμένα υπό μια βάση λειτουργίας όπως η συνείδηση, τη διεγείρουν λόγω δημιουργίας συνελικτικής δομής υψηλής απόδοσης από τις συσχετιζόμενες συγκλίσεις διαφορετικών μοιρών και επιπέδων στον τρισδιάστατο νοηματικό χάρτη και ταυτόχρονα διευρύνουν τη λογική πλευρά της συνειδητότητας ως άμεση έκφανση του ότι αποτελεί τότε διεγερμένη έκφραση της συνείδησης. Παραδείγματα τέτοιων αντιδρώντων συνόλων είναι η ποίηση και η ζωγραφική με την ευτυχία καθώς και η δημιουργικότητα με τη μουσική. Υψηλή συνέλιξη παρουσιάζεται όταν το ένα εκ των δύο συνόλων είναι συμβατός καταλύτης και το άλλο είναι ένα κομβικό νοηματικό δυναμικό.

 

Ισορροπία και νομοτέλεια

Η νομοτέλεια και η ισορροπία ως μετασυνολικό αποτέλεσμα της νομοτέλειας έχουν εν μέρει διαφορετικές μεταβλητές συγκρότησης και εν μέρει κοινές μεταβλητές τα πολύ υψηλά κομβικής σημασίας δυναμικά σημεία με χωροχρονική σημαντικότητα ενώ η ταυτόχρονη χρονικά λειτουργία τους σε διαφορετικά επίπεδα και οι διαφορετικές προσεγγίσεις που απαιτούνται για το γεγονός της ύπαρξής τους είναι άμεση αντανάκλαση της ύπαρξης του συνόλου των μεταβλητών της ισορροπίας της νομοτέλειας ως υποσύνολο αυτού της νομοτέλειας.

Η βέλτιστη δυνατότητα της λογικής είναι ότι παρουσιάζει και συγκρίνει τα ειδικά βάρη σε σχήματα λογικών και συναισθηματικών δεδομένων, καταστάσεις, όψεις και θεωρίες.

 

Η ελπίδα είναι λειτουργική σε ατομικό, καταλυτική σε υπερατομικό, καταλυτική σε ανθρώπινο και μη λειτουργική σε υπερανθρώπινο πλαίσιο.

Το χιούμορ έχει περιορισμένη σύνθεση σε σχέση με τα λογικά προϊόντα μιας μέγιστης νοημοσύνης που θεωρητικά το χρησιμοποιεί, γιατί έχει πεπερασμένο αριθμό επιτυχόντων λογικών αντιδρώντων.

Η νομοτέλεια είναι συγκεντρωτική συναρτήσει της λογικής και αποκεντρωτική συναρτήσει της αναγκαιότητας για τύχη.

Φιλοσοφία, λογική και η συσχέτιση τους

Η λογική και η φιλοσοφία συσχετίζονται χαμηλά γιατί βρίσκονται σε χαλαρή αντίστροφη αναλογία παρουσίας στον εγκέφαλο μιας και αποτελούν δύο νοητικές δυνατότητες τελείως διαφορετικής δομής, αφού υφίστανται ως σημαιοφόροι δύο εντελώς διαφορετικών οπτικών της ζωής, η λογική με παραγωγικότερη διαδικασία λειτουργίας χρησιμοποιώντας αντιδρώντα δεδομένων για σύνθεση δομών και για την εκμαίευση σαφών συμπερασμάτων και η φιλοσοφία κάνοντας χρήση ταυτόχρονα επαγωγικών διεργασιών και - υποσυνείδητα - συλλογικής μνήμης για τη δημιουργία συμπερασμάτων που συσχετίζουν νοητικά σύνολα διαφορετικών μεγεθών και επιπέδων. Ως αποτέλεσμα, δύναται μόνο μία εκ των δύο να επηρεάζει τη συνείδηση σε πολύ υψηλό βαθμό - όταν υφίσταται τέτοιο ύψος παρουσίας - με την άλλη τότε να υπάρχει πολύ πιο διακριτικά ως προς το βαθμό επηρεασμού της συνείδησης και τη χρήση της από τη συνειδητότητα (όταν δεν υφίσταται αυτό το ύψος συνυπάρχουν και οι δύο με μικρότερη διαφορά έντασης για ένα δεδομένο σύνολο έντασης παρουσίας σύμφωνα με το υπάρχον νοητικό επίπεδο). Σε σπάνιες περιπτώσεις λειτουργούν και οι δύο σε παρόμοιο ύψος με αποτέλεσμα η συνείδηση του ανθρώπου να έχει μια ισορροπία αποχρώσεων από τις δύο δυνατότητες και να επηρεάζει με αντίστοιχο τρόπο τη συνειδητότητα. Όσο υψηλότερο το νοητικό επίπεδο τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες - αν και ξανά λίγες - ο άνθρωπος να λειτουργεί σε μια ισορροπία μεταξύ φιλοσοφίας και λογικής.

 

Νοητικό δικτύωμα και δεδομένη λύση

Η δυσκολία για τον άνθρωπο σε ένα δεδομένο ζήτημα είναι σχετική όχι μόνο συναρτήσει της πολυπλοκότητας του ζητήματος αλλά και του δικτυώματος ενός συγκεκριμένου εγκεφάλου που εμφανίζει και παρουσιάζει συντομεύσεις ή απομακρύνσεις των σε χρήση σχημάτων της λογικής βάσης σε σχέση με τη λύση, σε σύγκριση με ένα θεωρητικά απόλυτα και αποκλειστικά λογικό εγκέφαλο - λόγω τέλειου λογικού δικτυώματος - σε σχέση με την ανάγκη για ύπαρξη μέγιστης λογικής για μια δεδομένη νοητική δυνατότητα. Ο θεωρητικά απόλυτα λογικός και μόνο εγκέφαλος δημιουργεί τις πιο ταχείες και ταυτόχρονα τις πιο αποτελεσματικές (βέλτιστες) λύσεις σε προβλήματα αμιγώς - αποκλειστικά λογικού χαρακτήρα μέσω της ταύτισης των ιδιοσυχνοτήτων των λογικών σχημάτων του με τις ιδιοσυχνότητες του λογικού προβλήματος αλλά το δικτύωμά του δεν επιτρέπει τέτοια βέλτιστη απόδοση σε άλλου είδους προβλήματα, περισσότερο υπαρξιακά ή φιλοσοφικά. Κι αυτό γιατί τέτοια θέματα, δεδομένης της πεπερασμένης σε δυνατότητες ανθρώπινης νοημοσύνης, επιτρέπουν τη μεταβλητή - ως προς το είδος των αποτελεσματικών προς χρήση παραμέτρων - μεταξύ συστημάτων αναφοράς (συμβατικών εγκεφάλων) προσέγγιση μιας βάσιμης ιδέας που συγκροτείται από ένα αριθμό τέτοιων παραμέτρων λύσης που δεν είναι σχεδόν ποτέ επαρκής για να αποδόσει απόλυτα τη λύση του φιλοσοφικού ζητήματος, δημιουργούνται επομένως οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία συντομευμένων ως προς τη μετάβασή τους στην ανάγκη του προβλήματος ή ερωτήματος λύσεων, λόγω της πιθανής υπαρξιακής οπτικής του συμβατικού εγκεφάλου που έχει ευαισθησία σε ορισμένες λογικές ιδιοσυχνότητες - σχήματα, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να δύναται να φτάσει γρηγορότερα σε λογικούς πυρήνες που φωτίζουν το φιλοσοφικό ζήτημα σε σχέση με τον απόλυτα λογικό εγκέφαλο. Άλλα ζητήματα που δύνανται να ανιχνευτούν ευκολότερα ή δυσκολότερα σε σύγκριση με την καθαρόαιμη λογική ανάλογα με την κατεύθυνση της οπτικής είναι τα διαπροσωπικά και τα ενδοσκοπικά της αυτοανάλυσης. Τα θεματικά κράματα των περισσότερων προβλημάτων βέβαια δημιουργούν την ανάγκη για ταυτόχρονη παρουσία λογικής και συγκεκριμένης ιδιοσυγκρασίας για τη βέλτιστη προσέγγιση αρκετών από τα λογικά σχήματα των προβλημάτων αυτών, με το ποσοστό των αντανακλώμενων λύσεων των τελευταίων να εξαρτάται βεβαίως από την πολυπλοκότητα του ζητήματος σε σχέση με τις καθαρά νοητικές δυνατότητες του συστήματος αναφοράς.
 

Αρχετυπική έκφραση και συλλογική μνήμη

Τα αρχέτυπα είναι αρχέγονα σύμβολα συλλογικής μνήμης (συλλογικού υποσυνειδήτου) που αποτελούν κομβικά δυναμικά σημεία στο μέρος της ουσίας του ανθρώπου που υπερβαίνει μία ενσάρκωση και εγγράφεται κοινά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα μέσα στο χρόνο. Η αρχετυπική έκφραση είναι μη λεκτική και συγκροτείται από απορρέοντα από το υποσυνείδητο ένστικτα που διαμορφώνουν αντιδράσεις στο συνειδητό σε περιπτώσεις κατάλληλου συμβολικού εναύσματος. Το συνειδητό έχει απόχρωση ιδιοσυχνότητας την οποία χάνει για μικρό χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια επηρεασμού της αρχετυπικής έκφρασης σε αυτό, κατά την οποία ανάλογα με το αρχέτυπο το άτομο αντιδρά με συγκεκριμένο τρόπο, δίχως να το γνωρίζει. Η συλλογική μνήμη αποτελεί μια βάση κοινών για την ανθρωπότητα μοντέλων εκδηλώσεων - δεδομένων που είναι γεμάτη από αρχετυπικά σχήματα που υπό κατάλληλες συνθήκες προκαλούν αντιδράσεις και τρόπους δράσης προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Στην αρχετυπική έκφραση οφείλονται πολλοί βασικοί τρόποι συμπεριφοράς που θεωρούνται, αν και απολύπτως κοινοί για όλους τους ανθρώπους, ότι προέρχονται από κοινά αποδεκτές αντιδράσεις του ανθρώπου κατά την αλληλεπίδραση με εξωγενείς παράγοντες του περιβάλλοντός του ή με παραμέτρους δεδομένων συνθηκών.

 

Χρειάζεται έστω και ελάχιστη λογική για τη μέγιστη αισθηματική ευχαρίστηση.

Λογική και κατεύθυνση

Υπάρχει μια κοινή εν μέρει εννοιολογική κατεύθυνση ανάμεσα στο λογικά προβλεπόμενο και στο λογικό που μπορεί να καταδείξει μια δυνατότητα πρόβλεψης του ενός με βάση το άλλο, με το πρώτο να πηγάζει με βάση τη λογική και εργαλείο την αντικειμενικότητα και το δεύτερο με βάση την υποκειμενικότητα και εργαλείο τη λογική, με την κοινή παρουσία της λογικής να προκαλεί την εν μέρει κοινή κατεύθυνση και με τη διαφορά να υφίσταται εξαιτίας των διαφορετικών αντανακλάσεων στη συνειδητότητα και των διαφορετικών τρόπων προσέγγισης της συνείδησης των δύο αυτών σχημάτων, λόγω της διαφορετικής θέσης της λογικής (βάση ή εργαλείο) σε αυτές σε ένα πλαίσιο γραμμικής κίνησης της αντίληψης.

Sometimes confusion is a con fusion.
 

Θεολογική και λογική αιτιοκρατία

Η λογική αιτιοκρατία είναι αμιγώς νομοτελειακή ως προς τους κανόνες που διέπουν ένα λογικό σχήμα ως αυθύπαρκτη αρχή, αλλά πολύ περισσότερο ως νομοτελειακή μινιατούρα της θεολογικής αιτιοκρατίας, εφόσον ο Θεός σχεδόν ανεξαρτήτως προσεγγίσεων του ορισμού του κατέχει μέγιστη λογική έννοια, την οποία σύμφωνα με τα γενικά χαρακτηριστικά (π.χ. καλοσύνη, δικαιοσύνη κ.α.) που τον διέπουν ενδέχεται να έχει χρησιμοποιήσει για την επίτευξη ισορροπίας στην ανθρώπινη διάσταση και εμείς ως όντα υπάρχουμε και λειτουργούμε στο σημείο της αναμφίβολης κατανόησης αντικειμενικών πραγματικοτήτων ή γενικών αληθειών διαμέσου μιας λογικής βάσης, τη μέγιστη δηλαδή ως προς την πιθανότητα παροχής της από το Θεό προς εμάς για την ισορροπία αυτή έννοια. Μπορούμε να υποθέσουμε συνεπώς ότι η αντανάκλαση της έκφανσης ως προς τον άνθρωπο της θεολογικής αιτιοκρατίας είναι η λογική αιτιοκρατία, εφόσον καταδεικνύει μια βέλτιστη (λογική) προσέγγιση του ανθρώπου σε θέματα δεδομένης δυσκολίας συναρτήσει της πεπερασμένης του νοημοσύνης.

 

Υπερβατικό πλαίσιο γνώσης

Η γνώση συγκεντρώνει νοηματικές συσχετίσεις μεταξύ θεματικών κέντρων σε ένα αιτιοκρατικό μεταλογικό πλαίσιο με αποτέλεσμα την προοπτική υπερβατικής υπαρξιακής θεώρησης - χρονικά - μεταξύ εννοιολογικών αντιθέσεων και πέρα από αυτές και η άγνοια διανθίζει εκφράσεις συγκροτούμενες από την καταλληλότητα ειδικών αποκεντρωμένων δυναμικών από την αρχή της με αποτέλεσμα την εξειδικευμένη και συγκλίνουσα στην ανεξαρτησία των δυναμικών θεώρηση.