Ποίηση

Η ποίηση εκδηλώνει και ορίζεται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία παρομοίως εμφανίζονται σε κάθε μορφή τέχνης και τα οποία τη διαφοροποιούν δομικά, μορφολογικά και ως προς την επίδρασή της στον δέκτη από π.χ. τον απλό πεζό λόγο. Η κύρια διαφορά της ποίησης από τον πεζό λόγο ως προς τον σκοπό είναι ότι η πρώτη οφείλει να προκαλέσει κάποιο ψυχικό ερέθισμα στον αναγνώστη, ως επί το πλείστον ψυχική αγαλλίαση, το οποίο επιτυγχάνεται βέλτιστα μέσω της προσωπικής διαισθητικής σύλληψης και κατανόησης του δημιουργού του βέλτιστου τρόπου μετάβασης των λογικών επιπέδων και δημιουργίας λογικών μοτίβων, παρ' όλο τον εκάστοτε επηρεασμό του από έργα άλλων. Αυτό κυρίως ξεχωρίζει έναν μεγάλο ποιητή από έναν μέτριο, ο πρώτος πάντοτε κατανοεί - και το κατανοεί γιατί η προσέγγιση αυτή συμπλέει με τον τρόπο της πνευματικής λειτουργίας του - πως εκφράσεις και μορφή (π.χ. ρίμα) είναι απλώς εργαλεία και μόνο κατ'αρχήν μέσω ανώτερης διαισθητικής σύλληψης δύναται να βρει την κατάλληλη σειρά για τις κατάλληλες λέξεις ώστε να προκαλέσει ψυχική διέγερση μέσω του νοήματος που θέλει να μεταφέρει. Εμμονή σε πολύπλοκες εκφράσεις και περίπλοκη μορφή προέρχεται συνήθως από άτομα κενόδοξα και ατάλαντα (δίχως ανώτερες διαισθητικές αντιλήψεις για το βέλτιστο μοτίβο) με το αποτέλεσμα να μη δικαιώνει τον τρόπο προσέγγισής τους, προκαλώντας ψυχική κούραση στον αναγνώστη. Ακριβώς λόγω του ότι ένα ποίημα συσχετίζει υψηλά (θεωρητικά - κατά το βέλτιστον) δημιουργική επαγωγική λογική και διαισθητική κατανόηση κατά τη δημιουργία του, εκφράζει - σε σύγκριση με άλλες μορφές γραπτού λόγου - σε μέγιστο βαθμό και βάθος την προσωπικότητα / ιδιοσυγκρασία του δημιουργού. Η ποίηση είναι η μορφή γραπτού λόγου με το μέγιστο βαθμό δυσκολίας, γιατί προϋποθέτει την εξεύρεση μοτίβων που απαιτούν από το δημιουργό υψηλή πυκνότητα λόγου, διαισθητική σύλληψη αλγορίθμων συλλογικής μνήμης (συλλογικού υποσυνειδήτου) και κατανόηση της ανάγκης για υπέρβαση της προσωπικής ματαιοδοξίας που δύναται να οδηγήσει σε φράσεις που δεν αντανακλούν νόημα στο κεντρικό μοτίβο τόσο σχετικό όσο ίσως άλλες, που μειώνουν, επομένως, την ποιότητα του νοήματος στο ποίημα. Η ποίηση που επιτυχώς διεγείρει τη συνειδητότητα του αναγνώστη είναι εκείνη που, με δεδομένα τα παραπάνω, καταφέρνει ασυνήθιστους γάμους λέξεων και εκφράσεων που όμως δημιουργούν ελκυστικά νοηματικά κράματα και επιτυχείς ως νοητικά προϊόντα - κατά το βέλτιστον υπονοούμενες - έννοιες.