Η ανώνυμη παγίδα υμνεί τον μαύρο μίμο
που γέφυρες στηρίζει από φιμέ επιθέσεις,
μα η νοητή αρκούδα δεν προσφέρει το δήμο
νευραλγικού δυναμικού με άσπιλες διαθέσεις.
Στην ενηλικίωσή της η αντίληψη στα χρώματα,
δυο σκαλισμένα φύλλα σε μαρμάρινο τοίχο
συλλαβίζουν ανάγκες που ενώνουν τα χώματα
πέρα από το θρόισμα με τον ξύλινο ήχο.
Στην άκρη της σανίδας η μνήμη σπαρταράει
και η λήθη χωνεύει χρυσόψαρα προσπάθειες,
γέρος υποβολέας που πρεμιέρες φοράει
ταΐζει το δρεπάνι του ευγενικές συμπάθειες.
Το χέρι του θεού καταδεικνύει χρόνο,
το γρανάζι της ύπαρξης κι ο δείκτης της ψυχής
αγγίζουν νομοτέλειες όπως το φως στο θρόνο
κι η κάλπικη βαρύτητα ειρηνικής ιαχής.
Οι θεριστές της έναρξης γενέθλιοι του τέλους,
θάνατοι πολλαπλότητας και γραμμικά αδιέξοδα,
στόχοι της σκοπιμότητας με κηροζίνη έλους,
της σκιάς το αναπόφευκτο και το αίμα ανέξοδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου