Γέρος υποβολέας

Η ανώνυμη παγίδα υμνεί τον μαύρο μίμο

που γέφυρες στηρίζει από φιμέ επιθέσεις,

μα η νοητή αρκούδα δεν προσφέρει το δήμο

νευραλγικού δυναμικού με άσπιλες διαθέσεις.

Στην ενηλικίωσή της η αντίληψη στα χρώματα,

δυο σκαλισμένα φύλλα σε μαρμάρινο τοίχο

συλλαβίζουν ανάγκες που ενώνουν τα χώματα

πέρα από το θρόισμα με τον ξύλινο ήχο.

Στην άκρη της σανίδας η μνήμη σπαρταράει

και η λήθη χωνεύει χρυσόψαρα προσπάθειες,

γέρος υποβολέας που πρεμιέρες φοράει

ταΐζει το δρεπάνι του ευγενικές συμπάθειες.

Το χέρι του θεού καταδεικνύει χρόνο,

το γρανάζι της ύπαρξης κι ο δείκτης της ψυχής

αγγίζουν νομοτέλειες όπως το φως στο θρόνο

κι η κάλπικη βαρύτητα ειρηνικής ιαχής.

Οι θεριστές της έναρξης γενέθλιοι του τέλους,

θάνατοι πολλαπλότητας και γραμμικά αδιέξοδα,

στόχοι της σκοπιμότητας με κηροζίνη έλους,

της σκιάς το αναπόφευκτο και το αίμα ανέξοδα.