Στην ποίηση στη βέλτιστη έκφρασή της η μορφή πρέπει να αποτελεί αναπόφευκτη διάσταση του εννοιολογικού σημαιοφόρου και όχι να έχει συγκεκριμένο πρόσωπο υπό μορφή μέτρου και ρίμας, η καλύτερη δυνατή μέθοδος για πρόκληση ψυχικής ανάτασης στο δέκτη μέσω μίας πιο αισιόδοξης ή γραφικής πραγματικότητας από την αλήθεια είναι μέσω των αντισυμβατικών σε σχέση με καθιερωμένες νοηματικές συσχετίσεις εννοιολογικών γάμων μεταξύ ρημάτων και λέξεων που περιγράφουν έννοιες ή νοητικά σχήματα με περιγραφικά επίθετα ή / και ουσιαστικά που περιγράφουν κάτι πιο συγκεκριμένο (π.χ. αντικείμενο). Ο γάμος των μελών των δύο αυτών κατηγοριών σε συνδυασμό με μια εννοιολογική διασύνδεση μεταξύ στίχων για μια γενικότερη θεματική στέγαση και ταυτόχρονα με μια εναλλαγή στην τάση μεταξύ υψηλότερης και χαμηλότερης νοηματικής σχέσης μεταξύ στίχων σε επίπεδο ποιήματος διαφοροποιούν τη μορφή αυτή του λόγου σε σχέση με τον πεζό. Με τα παραπάνω στοιχεία ταυτόχρονα παρόντα και με τις αρχές αυτές σε ισχύ στο ποίημα, το τελευταίο καταφέρνει με το βέλτιστο τρόπο το σκοπό του να προκαλέσει ευφορία συναρτήσει της μεταβλητής ενός δεδομένου περιεχομένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου