H άκοπη διάρκεια απανταχού μοιραίου,
σε βρίσκει με την Άνοιξη δημεύσεις να φυλάς,
μα η σύγκλιση έννοιας στρίβει μετά του ωραίου,
αναλαμπή στο διάστημα με δρυ μοσχοβολάς.
Διηνεκές το όνειρο στον πηγαιμό του είλου,
όταν αναδιαρθρώνεται χαζεύει ιδεατά,
η αποτίμηση θωρεί το μόνιμο του στύλου,
για να το καθαρίσει με φυλαχτά πλωτά.
Το θέατρο σε χώρεσε σε ορισμό πρεμιέρα,
αναλογεί η αίτηση σε μια της ευκαιρία,
για τον αιώνα κίνησες με στήλης κρουαζιέρα,
μα στην απάντηση στυφή μιας χρήσης προχειρία.
Όταν δεν ατενίζει το μέτρο της ζωής
ακίνητη η απόκλιση από το προβλεπόμενο,
θεριεύεις μες στις θύελλες ημίτονο ευχής
και το μινόρε αδιάβαστο σαν σημάδι παλλόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου