Χρόνια με χιονιά, κάγκελα μαύρα,
δίψα στο μυαλό, πίσσα στην καρδιά.
Έφερες του νου κρυφά παλάτια,
απ' την κατοχή στη λευκή χαρά.
Στην ανηφοριά γελάει η ματιά σου,
άγριο παιδί στα χαλάσματα.
Φεύγει η παγωνιά με το άσπρο γεια σου,
φέρεις ήλιου ευχή έξω απ' τα αγιάσματα.
Κρύος ποταμός, κρυφό μου ταίρι,
είσαι πέλαγο που ένας ξέρει,
είσαι πέλαγο που ένας ξέρει,
κι αυτός μόνο εγώ, σ' αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου