Το κύμα της ζωής και το όνομα της σκέψης
μουσκεύουν το τυχαίο στα δάχτυλα της μνήμης,
στην κλίση του μοιραίου το όνομα της τέρψης,
στο μάρμαρο το πέρας της κλειδωμένης κνήμης.
Στη θέση της υπέρβασης η ξαφνική αντίθεση,
δε στάζει το αναπόφευκτο παρά τη δεινή έπαρση,
πέρα απ' την ανθρωπότητα εργαζόμενη δίεση,
μουσικόφιλη μοίρα με εργαλείο την έξαρση.
Υδρόφοβη κατεύθυνση με τα ίχνη στο χώμα
προτείνει την ανάγκη να λιώσει το αστείο,
πάντα η φοβία ντύνεται χωρίς να βλέπει χρώμα,
όταν το παραμύθι βγαίνει από το μουσείο.
Η αρχή αποτελεί τη μέγιστη μετάβαση,
γυρίζει ο περιορισμός όταν ρισκάρει η κίνηση,
δε φαίνεται τη μέρα η ευνοϊκή παράβαση,
με ευθεία τα όρια πλάι στην περιδίνηση.
Διπλανό κυνικό καπνίζει πρακτικά,
στο γύρισμα του κεφαλιού μια βάρκα νομοτέλειας,
δυναμική ελπίδα πεθαίνει στατικά,
για να μην ξεχαστεί σε ομπρέλα ατέλειας.
Κάθε σιωπή είναι δίποδη και άνευ διελεύκανσης,
θεριεύουνε οι δίοδοι χωρίς νερό κατεύθυνσης.
Για τη Μαρία.
ΑπάντησηΔιαγραφή