Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη η επιλαχούσα νύχτα,

το απόκοσμο του αντίλαλου με γέλιο έκανες πέρα,

θνητό προσάναμα φωτιάς και τελειωμένα σπίρτα

κι ανάβεις τις ελπίδες μου στον τύραννο αέρα.

 Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη μεθάει η πυγμή,

δύο φωνές στο ξέφωτο, μισή η ερημιά

και κρύβει ο κλυδωνισμός μιας όασης ρωγμή,

μα εξατμίζει το έργο μας την έρπουσα ζημιά.

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη η σκέψη κολυμπάει

και γρίφο μιας ταυτότητας η έξη μας να λύνει,

"γείρε τη στο ανάκλινδρο, σ' όνειρο δε χτυπάει",

μου είπε μια συνείδηση που μου 'λαχε να μείνει.

 

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη κι η μοναξιά δε στάζει,

δίπλα σου η περγαμηνή των άστρων με καλεί,

αναδευτήρι των ψυχών χρόνος που δε βουλιάζει,

όταν ξαπλώνω μέσα σου με χάνουν οι πολλοί.

Δώδεκα ώρες πριν την Άνοιξη κι ο Χειμώνας πεθαίνει,

σχεδόν άξια ανάλυσης η σύνθετη στιγμή,

σίγουρα άξια έναρξης η ευκαιρία που μένει

να αφήσουν την ανάγκη μας ατάραχοι τριγμοί.