Το γραμμόφωνο

Η σιγαλιά του ιδεατού το πρωί αγορεύει,

οι αντικρούσεις ανθίζουν σε μη γραμμικό χρόνο,

ο κωδικός εκκίνησης χάος αστυνομεύει,

ακουστικά βοήθειας σε βίβλο δίψας μόνο.

Η ομπρέλα αργών μπλουζ από πανί συνήθειας,

το πάτωμα και το ταβάνι και λόγος ενδιάμεσα,

 σύννεφα μπρος στο σούρουπο ηλεκτρικής βοήθειας

γράφουνε το περβάζι και το φιλί ανάμεσα.

Ο κόσμος εκατομμυρίων χεριών ξεσκονίζει τα γράμματα,

καλώδια διαμόρφωσης φέρουν εξειδικεύσεις,

δυο βάρκες δειλινού σε φαντασίας κράματα

αγγίζουν τα νερά σε θυμικές προβλέψεις.

Το χαρτί πιο ευλύγιστο με το στυλό του τρόπου,

στην αφίσα γραμμόφωνο αναπαράγει εποχές,

παρασκευή των γεύσεων και ανάγκη επί τόπου

φωτίζουν στο απόγειο γονάδες ιαχές.
 

Ο αητός της ύπαρξης

Το κάρμα δε θα μάθει να βγαίνει απ' το παράθυρο,

όνειρο μέσα στ' όνειρο δίπλα στην ορχιδέα,

σκέψη πάνω στη σκέψη το ξεπαγωμένο λάφυρο,

στα παπούτσια της θύμησης λάσπη δε βρίσκει η ιδέα.

Το σώμα της αβύσσου το νου δεν προσκομίζει,

τα όρια ανθίσματος δε θα φανερωθούν,

συντηρημένη πρόθεση η μαρίνα της σφίζει,

καθαγιασμένες έννοιες δε θα αγκυλωθούν.

Ευθέως παρεισφρύει στου λίκνου τα παλάτια

ο κόμπος της λεπτής ζωής και σκαλί συνειρμών,

άθελα βρίσκουν αίρεση δυο λέξεων τα άτια,

μα η σελίδα κύησης πολύ γερών αρμών.

Το κοράκι του θάνατου σε πειρασμούς δεν πάει,

λόγο δεν βγάζει η άρνηση στη φωτεινή αοιδό,

ο αητός της ύπαρξης στα σκοτεινά βουτάει,

μικρό λιμάνι αξόδευτο από φυκιών οδό.
 

Ο μοιρολάτρης

Η σοφία του σύμπαντος έχει υπολογιστική ραχοκοκαλιά, η κίνηση του χρόνου αποτυπώνει αιωνίως τα αποτελέσματά της στο χώρο και οι χαοτικές διακυμάνσεις, αντανάκλαση της αλλαγής εγγράφονται μονίμως στο χώρο αυτό. Τα νήματα της μοίρας μας οδηγούν αναπόφευκτα από επίπεδο σκέψεων εώς επίπεδο δράσεων και η προμνησία  μας  βεβαιώνει  για  τη  σπειροειδή κίνηση του χρόνου. Ο γνήσιος μοιρολάτρης και όχι τα κακέκτυπα της παθητικότητας είναι όποιος κατανοεί τα ανωτέρω και το ότι η περιορισμένη συνειδητότητά του τον προφυλάσσει από το να τρελαθεί κάθε στιγμή από την απουσία ελεύθερης βούλησης με αποτέλεσμα την χρυσή τομή κατανόησης αληθειών και ενεργητικής στάσης της ζωής.

 

Το διαφορικό

Η ντάμα της επιλογής εισπνέει ελευθερία

του απόρθητου οχυρού και του πέμπτου στοιχείου,

η ίαση δημιουργίας νουθετεί ορθή πορεία

σχοινοβάτη ορίζοντα αμυντικού βραγχίου.

Το πνεύμα και η ύλη νυμφεύονται ψυχές

στην πρώτη καρωτίδα γαλαξιακής κίνησης,

τα μάτια σου στο τέλος γονιμοποιούν αρχές,

το νεύρο της ανάγκης αναπνοή της θύμησης.

Ντετερμινιστική απόδοση μαριονέτα της μοίρας,

μα το βάθος συναίσθησης με πεπερασμένη ανίχνευση,

δεν κρυώνει το αίμα μας απ' τις γραμμές της χείρας,

ταγμένη νου αποκέντρωση στου λεπτού την επίσπευση.

Διακυμάνσεις στο αόρατο υπολογιστικής αξίας,

χάος υποατομικό συμπαντικής συμμετρίας,

κβάντα νοημοσύνης ελλείψει απραξίας,

κινούνται στο διαφορικό νοητικής γεωμετρίας.
 

Το εισιτήριο

Των καραβιών οι δυο αιχμές μετωπικής φοράς,

στων ταξιδιών τα οράματα εντοπίζουν μπαχάρια,

η αλλαγή προΐσταται τροπικής προφοράς,

στα λιμάνια μαθήματος πολύχρωμα παζάρια.

Ονειροπαγίδα σ' άνεμο φιλτράρει ονειρώξεις,

βαυκαλίζεται σύσσωμη νυσταγμένη αφορμή,

ανάγκη στο απυρόβλητο που δε θα επιδιώξεις,

η γενετικά συλλογική ασυνείδητη ορμή.

Κι αν ο ηλεκτρισμός της είδησης διόλου στατικός, 

μπλεγμένες αμμοθύελλες κουβαλάς στους νευρώνες,

αιτίες βλέπει ο λόγος σου κι είναι σπαρακτικός,

σφηνάκια δυσπεψίας κερνούν σκέψης θαμώνες.

Το εισιτήριο σου 'δωσα για ν' ανοίξεις τα στόρια,

το άρωμα του κάρδαμου περιμένει συνήθειες,

μη φθείρεις τον διάκοσμο στου νου τα άνω όρια,

μη λύσεις το δεσμό με σταυρωτές προμήθειες.

Με το χρώμα του αόρατου δε βάφεις με το χέρι

μα με συνειδητότητα ταχύτητας φωτός,

κατέβα απ' το όχημα που τ' όνομά σου φέρει

και βγάλε την ενέσιμη αγάπη της νυχτός.
 

Η ακολουθία Fibonacci

Κοχύλι σκιαγραφημένο απ' τον Fibonacci,

νιφάδα Koch με νόμο αυτοομοιότητας,

χορεύουν στις σκιές πλανόδιοι παλιάτσοι,

λυγίζουν πρόθυμες ζωές ριγέ αβρότητας.

Το κολιμπρί στη φαντασία αιωρείται,

δυο μανιτάρια πρότειναν δυο ψυχεδέλειες,

υγρό χαμόγελο στο χώμα αναζητείται

που στέρεψε γαλάζιες λίμνες και αφέλειες.

Το ερωτολόγιο της γης θα καλιμπράρει

για να δουλέψουνε σωστά οι παραισθήσεις,

η ίαση φλογισμένη απόφαση θα πάρει,

να ζήσει σε ρουμάνι με κλαδιά αισθήσεις.

Στη φυλακή, στη φυλακή ανίδεης νιότης,
κοιμάται φιλικό και τρίποδο σκυλί,
κάγκελα και ματιές θαλασσοπόρος πότης,
άφησε κι επιβίωσε με δελφίνι φιλί.

Από νωρίς κοντεύει τρεις, ρολόι θηρίο,
ουράνιο τόξο σου λείπει του έρωτα το βέλος,
έβαλες χέρι σε επικίνδυνο ενυδρείο,
σε κέρδισε βιταμινούχο κρυφό τέλος.

Πένα αντίδοτο λικνίζεται στις λέξεις,
η πεταλούδα μες στο χάος κολυμπάει,
"πού να πλάσεις τη μελωδία, πού να παίξεις",
η γκρι οικία τον καπνό θε να μασάει.

Το πέρασμα απ' τη λεγεώνα αιχμηρό,

καλοριφέρ και πριμαντόνες δεν πληρώνει,

ουλή από φίλο καρχαρία στο μηρό,

λαχάνιασε κι η θυμηδία που μας ενώνει.
 

Ο ψυχισμός της ύπαρξης

Ο ψυχισμός της ύπαρξης το άγνωστο ρωτάει,

η μυρωδιά συγκίνησης στην κίνηση πετάει,

ο τροχισμός του απόλυτου στα όρια ελλοχεύει,

η μηχανή της όρασης λόγους παραμονεύει.

Η βροχή τα περίχωρα της τάξης αρρωσταίνει,

το όξινο αντίδωρο συνήθειες παχαίνει,

η μοναξιά τους πρόποδες χρόνου σαν σκαρφαλώνει

γίνεται πίσσα η κοινωνία σε στενό που σκοτώνει.

Στις δυο καρέκλες του αφρού αέρας εξουσίας,

ελατήριο συστολής, βακτήριο παρουσίας,

μα γονατίζει ο θάνατος στις ανθισμένες μνήμες,

στο νου της ανθρωπότητας δεν εργάζονται φήμες.

Ασπρόμαυρη σκακιέρα το παίγνιο της αυγής,

λαβύθινθος κλειστός στο μέσο διαφυγής,

οι άγγελοι των τόνων αόρατοι γελούν,

οι δαίμονες της νύξης σκουριές πριμοδοτούν.

 

Εκεί

Εκεί στα μίλια,
έκανες την απόσταση δρόμο για χείλια,

ανάγκη πρόξενε με κέρασες ομόνοια,

φάρμακο άρρωστων σκιασμένων συνειρμών.

Εκεί στην τέρψη,
αγόρασες τη διψασμένη έξη,

δυο νοήματα κι άκοπο καφέ σκούρο,

χαρμάνι νότας σ' έναν άδειο λυρισμό.

Εκεί στο τέλος,
μπήκε η αντίδραση σε βολεμένο έλος,

και παραπάταγε γοργά το κάλεσμά μου,

σαν αργός κλέφτης μηχανής αξιακής.

Άμμος στα ρούχα,
ενόχλημα κι η πρώτη σκέψη που 'χα,

μα αγαπούσα το μουστάκι σου από γάλα,

σαν μια ιπτάμενη στο σφάλμα μας στιγμή.

Εκεί στη ζήλεια,
ροκάνισε το άκοσμο σημάδια χίλια,
στην ένωση της ενοχής με αγαθό οίκτο,
λαβώθηκε λίγος θνητός αλτρουισμός.

Εκεί στα υπόγεια,
όπου εκθείασαν τα έτοιμα κατώγια,
παραγνωρίστηκε ο τίγρης με το δράκο,
 και αναλήφθηκε η κίτρινη ψυχή.

Εκεί η Έρση,
ξέχασε ό,τι θυμιατό κράτησε πέρυσι,
έμαθε κόκκινους καπνούς να μην εισπνέει,
μάθημα άηχο απ' το αιώνιο χθες.

Στην τρύπια στέγη,
δεν έμαθε λειψή καρδιά να επιλέγει,
ωμό αντίκρυσμα του πόνου στην οθόνη,
και ξέχασες την πάνλευκη αφή.

Εκεί στη μπόρα,
χάθηκε η αίσθηση και η πράσινη ώρα,

ξέφυγε τ' όνομα στο δάσος της ασφάλτου,

γύρισε η στάση της ζωής μισό φιλί.

Εκεί στη νύξη,
ξόρκισες τη δειλία σώμα που είχε αγγίξει,

μπήκα σε χρόνο εμπειρικό στα λογικά σου,

στη ρόδα έτρεμε σινιάλο μαγικό.

Εκεί στο τέρας,
φύσαγε αίρεση, ψιθύριζε αέρας,

μα στην Ανατολή της φύσης σου διάρκεια,

απτή συνέχεια με νερό χωρίς ρυθμό.

Ρολόγια δώρα,
με δείκτες μυτερούς στην επαρχία-χώρα,

αδυναμία είχε ο φόβος στη σκιά της,

μα το φως πρότεινε την πρώτη μας ευχή.
 

Το άρρωστο γεράκι

Ήθους στεγανοποίηση από κωμικό αστό,

συνέρχεται σε πρόσοψη η κατ' εικόνα αράδα,

φιλέτο εντιμότητας σε γήπεδο βραστό,

χωρά και το αναπόφευκτο στης ζωής τη φυλλάδα.

Κουβάλησες την ανθρωπιά σε κορυφή βουνού,

σκέφτηκες μαραθώνιους χωρίς να δώσεις γράμμα,

μυγάκι ανεξάντλητο στο πέλαγο του νου,

η μπαταρία σου κίνησε καλά κρυμμένο δράμα.

Το τέλος πάντα πρώιμο για άπληστες προτομές,

η αρχή δυσκολονόητη κοιμίζει το άγνωστο,

με γέφυρες αγγίξαμε μελλοντικές τομές,

στα κατάστιχα πέταξε το γεράκι το άρρωστο.

Μέσα στο μισοσκόταδο αχνογελά το δέντρο,

έξω από το τυχαίο αόρατο οξυγόνο,

τετελεσμένο δίδαγμα δεν έχω για να φέρω,

μονάχα τον μη γραμμικό, της σύλληψης τον γόνο.
 

Καιρού βλαστάρι

Καιρού γεννήτρια, μάνα άγνωστης φυλής,

σε θέλουν άνισες γωνίες πλαϊνά τους,

αραχνιασμένες κάμαρες κι η σιγαλιά τους,

σβήνουνε μόνο με την πλώρη σαν φανείς.

Καιρού στροφή, στίχων στροφή, πικρό χαμπάρι

πήρες και άναψες φυτίλι από νωρίς,

στιγματισμένη η ελπίδα ώρας που φορείς,

σκουριά, σίδερα και νυχτιά, του νου ριχτάρι.

Καιρού στιγμή ακροβατεί σε δυο τσιγάρα,

κολλάς το όνειρο μ' άκοπες ρουφηξιές,

γόνατα στα καρφιά με ένθετες ριξιές,

χέρια στο τάληρο, βαλσαμωμένη φάρα.

Καιρού βοήθεια σε ημίγυμνο ποτάμι,

το ρεύμα στάλας στα ομότιμα πανιά τους,

κάγκελα ημιπερατά στη μυρωδιά τους,

φάρμακο κρύο και η μοίρα στην παλάμη.

Καιρού συνήθεια μα κλειστές οι Κυριακές,

στους θεούς γνέφεις μα ανθρώπους σατυρίζεις,

μ' ένα κερί λιωμένο έμαθες να πήζεις,

στην ανεμόσκαλα απάτες στωικές.

Καιρού βλαστάρι, έθνος μου κοινωνικό,

αιώνες έψαχνες να βρεις την παρθενιά σου,

μόδες αλείφεις στη δόκιμη φρυγανιά σου,

καιρού βλαστάρι, πυροβόλο παιδικό.
 

Αειθαλής ιδιοσυστασία

Πνεύμονα προϊστάμενε χρυσαφιάς υγρασίας,

κορίτσι αειθαλούς ιδιοσυστασίας,

γνωρίζεις το ατέρμονο πηγάδι αρωγής,

δωρίζεις τον απόηχο χρωμάτων χαραυγής.

Γυναίκα ποθεινή, μονά αγκαλιασμένη,

ο ημίθεός σου κόκκυγας γνώση αφαιρεμένη,

αιώνιος ο έρως σου σαν τέχνη σε νησί,

ηχεί το κέρας της καρδιάς κι ο χτύπος του εσύ.

Οι τρεις μοίρες του χρόνου σου πλέκουν το εγκώμιο,

το πρόσωπό σου άγγιξαν και δεν όρισαν όμοιο,

η λάμα του ανάλγητου έλασμα αγωνίας,

μα η ριζωμένη φύση σου δις άνευ μαγγανείας.
 

Επίπεδα κατανόησης

Όσο δυσκολότερα εντυπωσιάζεται ο ακροατής ή θεατής ή αναγνώστης τόσο ευφυέστερος είναι. Κι αυτό γιατί η κλίμακα επιπέδων των εσωτερικών αντιδράσεων του δέκτη κατά την επαφή του με πληροφορίες - δεδομένα ξεκινά στο χείριστο και χαμηλότερο επίπεδο με πλήρη αδυναμία κατανόησης και υπερκορεσμό του νου, συνεχίζει στο επόμενο επίπεδο με κατανόηση και αύξηση της προσήλωσης και αντίληψής του στο αντικείμενο με αποτέλεσμα τη δημιουργία ευχάριστης αίσθησης - ψυχικής ανάτασης, το οποίο μας καταδεικνύει πως η πολυπλοκότητα του νοητικού σχήματος της πληροφορίας προκαλεί ή προσεγγίζει τα νοητικά όρια του δέκτη και καταλήγει στο βέλτιστο επίπεδο όπου κατανοείται πλήρως το περιεχόμενο των πληροφοριών από τον δέκτη με ταυτόχρονο από αυτόν ελάχιστο νοητικό ερέθισμα και πιθανότατα σύγκριση της δομής των δεδομένων αυτών με ένα αυτομάτως δημιουργούμενο μοτίβο στο νου του δέκτη το οποίο προκύπτει από τη νοημοσύνη του τελευταίου ως αληθές συμπέρασμα στα πιθανά προβλήματα - νοητικά ή λογικά άλματα των πληροφοριών που λαμβάνει από την πηγή (πομπό), ή ως λύση βελτιστοποίησης των αληθειών του περιεχομένου των πληροφοριών αυτών. Και στο πρώτο χείριστο επίπεδο δύναται μερικές φορές να υπάρξει από τον δέκτη η σύγκριση των πληροφοριών που λαμβάνει με δική του λύση - άποψη αλλά η γνώμη αυτή θα αποτελεί προϊόν λαθών και παρεξήγησης λόγω αδυναμίας επαρκούς κατανόησης του δέκτη. Βεβαίως το σε ποιο επίπεδο της κλίμακας λαμβάνει χώρα η εκάστοτε κατάσταση με σταθερό ένα πνευματικό επίπεδο (με σύστημα αναφοράς έναν δέκτη) είναι άμεση συνάρτηση της πολυπλοκότητας των δεδομένων που λαμβάνει ο δέκτης.
 

Χρόνος παρουσίας

Λυρισμός παλινωδίας σιωπά σε μνήμης πόλους,

 στιλπνό γατάκι απορίας αποσυμφορίζεται,

ημίμετρο ο κυνισμός σε πρωταγωνιστικούς ρόλους,

τυχαία συμφωνία στο παρόν της ορίζεται.

Αδιάβροχη κατάρα φυσάει ανάμεσά μας,

αδιάλλακτο χαλάζι στη φωλιά μας συγκλίνει,

μα φιλία πρωτόπνοη γεννάει η μαγιά μας,

σελίδα μας ευλίγιστη παρακινεί και λύνει.

Τέλμα γνέφει σε θάνατο κι η συνοχή σε ομόνοια,

κατώφλι μας απάτητο θέτεις τα όριά σου,

το ρεύμα τους ανάπηρο μες στου στενού τα όρνια,

φάρε ακριβοθώρητε οι αισθήσεις παιδιά σου.

Φιλότιμο της ώρας κουτσαίνεις από φύσης,

μοναχική υπομονή καλύβες στη στιγμή σου,

λουλούδι στο βιβλίο μας άνευ βαρέας χρήσης,

φωτογραφία παράπονου ο δείκτης στη ρωγμή σου.

Φιλιού εγκυκλοπαίδεια σε χρόνο παρουσίας,

η βιβλιοδεσία σου άγγιγμα παρυφής,

πυγμή στο αναπόφευκτο, ποτάμι παρρησίας,

εκκινήσεις στις μέρες σου και αίμα κορυφής.
 

Άνεμος απινίδωσης

Το κενό της ακαρδίας καταλαμβάνει χρόνο,

μπεγλέρια ανισορροπίας κατατρώνε εποχές,

στην κρουαζιέρα σιωπής σε ελεύθερη πτώση αίμα,

σε καινούργιες αεργίες παγωμένες ενοχές.

Το τέκνο των εκφράσεων κοινωνικής λατρείας

ψήγματα απανθρωπιάς κοίταξε στον καθρέφτη,

ο πρόγονος εκφάνσεων εμπειρικού ειδώλου

το πρίσμα αθωότητας αποκάλεσε ψεύτη.

Προσκείμενη αήθεια σε τρομολάγνο σκότος

κρύβεται ασυναίσθητα στων πέπλων το παρόν,

μα συνελικτικό φως σε ασυνείδητη μνήμη,

ζωγραφίζει την έγερση στο υποκείμενο ον.

Σε άνεμο απινίδωσης χώμα παραλλαγής,

κι ας μένουνε οι άρχοντες να μασάν μεταφράσεις,

στην ένωση του αδύνατου με το πραγματικό

γονατίζουν ουτοπίες μπρος στις δικές μας δράσεις.

 

Η πτώχευση του χρώματος

Αιώνιο ξερονήσι χτυπάει στην καρδιά

κι η ψυχή σου στο άγιασμα του δηλωθέντος βάλτου,

πάτησες ουρανούς με βήμα ετοιμοθανάτου

και λόγια με αθέατης παλίρροιας θωριά.

Κρυμμένη η ανηφόρα σε φιλική οδό,

στο άκοπο μεθύσι νοθεία με στάλες μπόρας,

κόκκινες ενδορφίνες στα λάγνα ψητά ώρας

κι ασπρόμαυρα κοιτάς εκκλήσεις που φορώ.

Σε βρίσκω να απλώνεσαι σε ασύμμετρες χρήσεις,

στης αβύσσου τον ψίθυρο στροφές μα και ρυάκια,

της ζωής ανασκούμπωμα τα έγχρωμα φιλμάκια,

στην πτώχευση του χρώματος διολισθαίνουν ρήσεις.

Μεσημέρι σκέψης

Μήτε επί τέλους μήτε επί της αρχής,

στην ομαλή μας κίνηση τα άκρα αγκυλώνουν,

αιμοσφαιρίνης παίγνιο στη ρότα της βροχής,
σε εξάγωνα κλαδιά λουλούδια δε φυτρώνουν.

Στον καφέ της ανάλυσης σύννεφο κατακάθι,
δε στρίβει στο απροσδόκητο η λαμπαδίτσα ευχή,
κεραυνοί στον αδύναμο και κερωμένα πάθη,
κι έλειψε στους ορίζοντες ο φάρος πριν βραχεί.

Κατάσταση ιλαρότητας στα γέλια δε σε αφήσαν,
με πρόθυμο φουστάνι ανεμίζεις χορό,
πνεύμα γνωστής ταυτότητας στην κόλαση σε ωθήσαν,
σε πύρινο χαρμάνι καπνό έχουν για φτερό.

Αργά και δεκατρία στη σμαραγδένια πόλη,
η μηχανή μορφώθηκε και καίει πάντα ελπίδες,
ρωτάμε την αντίδραση που επισκευάσαν όλοι,
"ποιό το απόλυτο μηδέν στα χρώματα που είδες;"

Ληστεία στο υπόλοιπο που έχουν στο μυαλό
κάνουνε οι ανάγκες τους και τα γαλάζια λάθη,
μα τομή στο αδύνατο που βγάζει στο γυαλό
κατάφερε η ανθρωπιά που άσθμα δε θα πάθει.

Απόφαση συνύπαρξης πατάς σε ζεστή άμμο,
ταξιδεύεις τον ξενιστή σε λιγοστά λημέρια,
μάσκα μικροαστική που όλο κυλιέται χάμω,
άλλοι φορούν με απάθεια και σταυρωμένα χέρια.

Η εποχή δε σε έδεσε παρά με συμφραζόμενα,
η άοσμη ενέργεια καύσιμο της ματιάς,
μα στη θηλιά σου σφίγγουνε τα μύχια συγκρουόμενα,
ο τρόπος τους σκιές στο σώμα της ιτιάς.

Το ποτήρι Δεκέμβρη από χοντρό γυαλί,
μισογεμάτος ο καιρός με χρόνο καλαμάκι,
σχεδιάζονται αναπόφευκτα με ιστορία θολή,
κι η άγνοια ορθώνει ρυθμικό παλαμάκι.

Στης παγωνιάς την Άνοιξη φρακταλική νιφάδα
διδάσκει μαθηματικά σε απλά κομμάτια φύσης,
η φυσική πολιτισμού που λέγεται Ελλάδα,
ανασταίνει τους τόνους σε σκονισμένες ρήσεις.

Δεν έχει νόημα η πληγή χωρίς το χρονικό της,
το μεσημέρι σκέψης δίχως νόησης ήλιο,
σεργιάνι στη μετάφραση χωρίς το ασημικό της,
μας έκανε η νύχτα με πεπρωμένο φίλο.
 

Στο καράβι των εφτά πληγών

Την αγνότητα φωτογραφίζεις

και πουλάς σε πλειστηριασμό,

ίχνη από μαύρο αγιασμό

βρέθηκαν στο σώμα που ραγίζεις.

Την ένορκη ειλικρίνεια πήρες μισοτιμής,

στα μάτια σου γκρι σκόνη και ρίγος της ημέρας,

εκποίησες ουσία στην αγκαλιά εταίρας,

γλυκόξινη βοήθεια που σου δίναμε εμείς.

Τριβελίζεις άκοπα μυαλά

που δεν ξεχνούνε να ματώσουν,

τη διάρκεια να μαστιγώσουν

πρότεινες για τάληρα πολλά.

Κι αν έχει η ελπίδα αίρεση εσύ πάντα κρυφά

αποκλίνεις εκούσια απ' τη συλλογική μνήμη,
σε βάφτισε απρόσωπο τριαδικό αγρίμι,

κολύμπησες και ήπιες από νερά γλυφά.

Τα αίματα προσδόκιμου θεού

άναψες και μαζί δυο φυτίλια,

μια απάτη φίλησες στα χείλια

κι άγγιξες την άκρη του φελλού.

Στον οδηγό της ύπαρξης δε μετράνε λακούβες,

ζυμώνουνε συνθήματα με ελαστική οργή,
παιδιά μετράν τις ώρες σου κι ο θάνατός σου αυγή,

ανάγκης υπονόμευση και στη σκέψη σου γούβες.

Σου είπαν για το άξιο αγέρι

και για τον ήχο των λευκών πηγών,

μα στο καράβι των εφτά πληγών

εισιτήριο ξέβρασες στο χέρι.
 

Η λεωφόρος της αλήθειας

Η κουπαστή της θαλασσας πιασμένη

από εραστές της ξέρας τακτικούς,

η ενοχή της μοναξιάς δοσμένη

σε υιούς της κοινωνίας, αντικραδασμικούς.

Η αφύπνιση απ' την άρνηση δίχως καρφί Χειμώνα,

βιωματική εξέγερση από αρχαία ζάλη,

εκθετικά βαρήκοος ο γέροντας αιώνα,

στο χάος δε συνέρχεται, μόνο σε ανάγκης πάλη.

Ανάνηψη σε αργές αυγές επιχειρείς με όρους,

τη μόνιμη απαλλαγή από στρατιά δαιμόνων,

από επιπτώσεις ψέμματος και από αγίων φόρους,

μα έκλεισαν τα μάτια σου οι χειριστές των φόνων.

Η λεωφόρος της αλήθειας είναι μονής φοράς,

στο μονοπάτι της βραδύτητας λιθόστρωτη η μνήμη,

 ρυθμός μεγαλεπήβολος τα όχι που φοράς,

 στον κόμβο της ταχύτητας λήθη σε επιστήμη. 
 

Η αποστολή

Μίλησε η περίοδος της γης

στο αόρατο με κόμβους χρόνου,

έδωσε διάγραμμα πληγής

και τα βήματα του δολοφόνου.

Μάταιο ατελέσφωρο παρόν

μουτζουρώνει φάρους στα πανιά τους,

με έναν ανειδίκευτο απών

που καίει μέλλον στην παγωνιά τους.

Η αντίθεση πιο ζωτική

με σύμμαχο τις πιθανότητες,

στα κλαδιά της έννοια χωρική

έξω από μπλε αστειότητες.

Η συνήθεια με συνοχή

παντρεύεται συχνότητες,

 σε αποστολή δεινή εποχή

να εξοπλίσει αβρότητες.