Στο καράβι των εφτά πληγών

Την αγνότητα φωτογραφίζεις

και πουλάς σε πλειστηριασμό,

ίχνη από μαύρο αγιασμό

βρέθηκαν στο σώμα που ραγίζεις.

Την ένορκη ειλικρίνεια πήρες μισοτιμής,

στα μάτια σου γκρι σκόνη και ρίγος της ημέρας,

εκποίησες ουσία στην αγκαλιά εταίρας,

γλυκόξινη βοήθεια που σου δίναμε εμείς.

Τριβελίζεις άκοπα μυαλά

που δεν ξεχνούνε να ματώσουν,

τη διάρκεια να μαστιγώσουν

πρότεινες για τάληρα πολλά.

Κι αν έχει η ελπίδα αίρεση εσύ πάντα κρυφά

αποκλίνεις εκούσια απ' τη συλλογική μνήμη,
σε βάφτισε απρόσωπο τριαδικό αγρίμι,

κολύμπησες και ήπιες από νερά γλυφά.

Τα αίματα προσδόκιμου θεού

άναψες και μαζί δυο φυτίλια,

μια απάτη φίλησες στα χείλια

κι άγγιξες την άκρη του φελλού.

Στον οδηγό της ύπαρξης δε μετράνε λακούβες,

ζυμώνουνε συνθήματα με ελαστική οργή,
παιδιά μετράν τις ώρες σου κι ο θάνατός σου αυγή,

ανάγκης υπονόμευση και στη σκέψη σου γούβες.

Σου είπαν για το άξιο αγέρι

και για τον ήχο των λευκών πηγών,

μα στο καράβι των εφτά πληγών

εισιτήριο ξέβρασες στο χέρι.