Το κάρμα δε θα μάθει να βγαίνει απ' το παράθυρο,
όνειρο μέσα στ' όνειρο δίπλα στην ορχιδέα,
σκέψη πάνω στη σκέψη το ξεπαγωμένο λάφυρο,
στα παπούτσια της θύμησης λάσπη δε βρίσκει η ιδέα.
Το σώμα της αβύσσου το νου δεν προσκομίζει,
τα όρια ανθίσματος δε θα φανερωθούν,
συντηρημένη πρόθεση η μαρίνα της σφίζει,
καθαγιασμένες έννοιες δε θα αγκυλωθούν.
Ευθέως παρεισφρύει στου λίκνου τα παλάτια
ο κόμπος της λεπτής ζωής και σκαλί συνειρμών,
άθελα βρίσκουν αίρεση δυο λέξεων τα άτια,
μα η σελίδα κύησης πολύ γερών αρμών.
Το κοράκι του θάνατου σε πειρασμούς δεν πάει,
λόγο δεν βγάζει η άρνηση στη φωτεινή αοιδό,
ο αητός της ύπαρξης στα σκοτεινά βουτάει,
μικρό λιμάνι αξόδευτο από φυκιών οδό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου