Αιώνιο ξερονήσι χτυπάει στην καρδιά
κι η ψυχή σου στο άγιασμα του δηλωθέντος βάλτου,
πάτησες ουρανούς με βήμα ετοιμοθανάτου
και λόγια με αθέατης παλίρροιας θωριά.
Κρυμμένη η ανηφόρα σε φιλική οδό,
στο άκοπο μεθύσι νοθεία με στάλες μπόρας,
κόκκινες ενδορφίνες στα λάγνα ψητά ώρας
κι ασπρόμαυρα κοιτάς εκκλήσεις που φορώ.
Σε βρίσκω να απλώνεσαι σε ασύμμετρες χρήσεις,
στης αβύσσου τον ψίθυρο στροφές μα και ρυάκια,
της ζωής ανασκούμπωμα τα έγχρωμα φιλμάκια,
στην πτώχευση του χρώματος διολισθαίνουν ρήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου