Πνεύμονα προϊστάμενε χρυσαφιάς υγρασίας,
κορίτσι αειθαλούς ιδιοσυστασίας,
γνωρίζεις το ατέρμονο πηγάδι αρωγής,
δωρίζεις τον απόηχο χρωμάτων χαραυγής.
Γυναίκα ποθεινή, μονά αγκαλιασμένη,
ο ημίθεός σου κόκκυγας γνώση αφαιρεμένη,
αιώνιος ο έρως σου σαν τέχνη σε νησί,
ηχεί το κέρας της καρδιάς κι ο χτύπος του εσύ.
Οι τρεις μοίρες του χρόνου σου πλέκουν το εγκώμιο,
το πρόσωπό σου άγγιξαν και δεν όρισαν όμοιο,
η λάμα του ανάλγητου έλασμα αγωνίας,
μα η ριζωμένη φύση σου δις άνευ μαγγανείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου