Ο ψυχισμός της ύπαρξης το άγνωστο ρωτάει,
η μυρωδιά συγκίνησης στην κίνηση πετάει,
ο τροχισμός του απόλυτου στα όρια ελλοχεύει,
η μηχανή της όρασης λόγους παραμονεύει.
Η βροχή τα περίχωρα της τάξης αρρωσταίνει,
το όξινο αντίδωρο συνήθειες παχαίνει,
η μοναξιά τους πρόποδες χρόνου σαν σκαρφαλώνει
γίνεται πίσσα η κοινωνία σε στενό που σκοτώνει.
Στις δυο καρέκλες του αφρού αέρας εξουσίας,
ελατήριο συστολής, βακτήριο παρουσίας,
μα γονατίζει ο θάνατος στις ανθισμένες μνήμες,
στο νου της ανθρωπότητας δεν εργάζονται φήμες.
Ασπρόμαυρη σκακιέρα το παίγνιο της αυγής,
λαβύθινθος κλειστός στο μέσο διαφυγής,
οι άγγελοι των τόνων αόρατοι γελούν,
οι δαίμονες της νύξης σκουριές πριμοδοτούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου