Η χαρά μας γεμάτη μα όχι φορεμένη, πέρα από την επέκταση η ανάγκη μας για συντήρηση μελετά, μετά το άγνωστο φιλάμε την ελπίδα. Δεν έχω τις θεωρήσεις της απόστασης, έχω τις κάρτες της μνήμης. Περνάει το απροσδιόριστο συντονισμένο με την τύχη και το φάσμα της επαγωγής μετράει τις μοίρες του και με τη λύπη σου να κρύβεται στην κινούμενη πάχνη μέχρι να καθαρίσει η δίψα στις νύχτες, μετράω τις αποκλίσεις. Μέχρι να συγκεντρώσουμε τα ρήματα συσπειρώνουμε τα όνειρά μας, μέχρι να διώξουμε τις σπείρες σκουπίζουμε απλώς τη σκόνη της θέσης. Μέσα απ' τη σιγαλιά βλέπω την απουσία της ύλης, πέρα απ' τον ήχο το γέλιο της ταύτισης. Όσο η υπόθεση ωχριά, τόσο ισορροπεί το συλλογικό παρόν, όσο δεν κοιτούμε τη μορφή όταν χαμογελάμε τόσο αυτή ξέρει τον κόσμο των άμοιρων, μου το διάβασες στο θρόισμα του ζυγού. Μέχρι να προσγειώσουμε τη συμβατικότητα, ας ορίσουμε το μέσο με τα χνάρια των αρχετύπων..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου