Πορτοκαλί και μαύρο

Του πράσινου αστερία διάθλαση τα νιάτα,

δεν είναι αυγή το σπίτι του στη θάλασσα θα πει,

με το κλειδί της άμπωτης απομακρύνσεις κράτα,

στα δάχτυλα χαλάρωσε την έννομη ριπή.

Η τροχιά της φωνής σαν την τροχιά της σκέψης

γνωρίζει την καμπύλη της οργανικής αίσθησης,

στη γνώση του φιλιού ο κορεσμός της πέψης,

αποκλίνει απ' τη διασπορά της ημιφανούς πέδησης.

Καλό και κακό παραπληρωματικά,

δημιουργούν ευθείες άυλων πεπραγμένων,

με παρελθόν και μέλλον συμπληρωματικά,

μοιραίο το παρόν σύγκλισης πειραγμένων.

Μπορεί να είναι το τέρας που τύμπανο χτυπάει

στα δόντια της αιχμάλωτης και αναιμικής στιγμής,

σοκάκι της διάστασης το πέρας που τρυπάει,

με διαπραγματεύσιμα της τρόφιμης ορμής.

Πορτοκαλί και μαύρο της πικρόγλυκης θέασης

πετάνε την ανέχεια σε ζωγραφιά σκιών,

πεθαίνει η μανία στα γενέθλια δέησης

όταν η παρουσία δεν είναι κατιόν.

Η αμνηστία ωμή επαναλαμβάνεται

με τη γραμμή πεσόντων να είναι τεθλασμένη,

η ζώνη αναλαμπή στον καθρέφτη λαμβάνεται,

όταν η ερμηνεία πατάει διχασμένη.

Μια στο γιατί και μια στο πέταλο,

ανάδειξη παράδοξη του λόγου των διδύμων,

κούνια στο αλεξικέραυνο με αναπόφευκτο αίολο,

δε βγαίνει απ' την αδράνεια της φυσικής εντίμων.

Πυρηνική ανάλυση στους σπόνδυλους του φύλλου

κάνει ο θερμαστής της πρώτης χλωροφύλλης,

κολύμπησες κατάφορα στην άσφαλτο του γρύλλου,

η λογική σε όρισε υπεύθυνη της ύλης.

Τετελεσμένη η μαγιά της έξης βακτηρίων

όταν το απροσδιόριστο κοιτά το πεπρωμένο,

τα παιδιά ανακρίβειας με νύχια των θηρίων

παίζουν λιγνό κρυφτό πάντα φρεσκοβαμμένο.

Βαθύ απροσδιόριστο δεν ξέρει η απιστία,

αόριστο αόρατο καλύπτει την πηγή,

χαίρεται το απόλυτο με ντέφι στη νηστεία

όταν δε συσχετίζεται λαγνεία με σιγή.