Τα βήματα αχώνευτα αχνά στην παραλία,
τα δεύτερα παπούτσια υγρά σ' ένα στενό,
ανέφερες τον έρωτα σαν πεθαμένη μνεία,
δε ρίζωσε ο πλάτανος δίπλα από τη φιλία,
τα φορτηγά πατήσανε σε άοσμο κενό.
Η σειρά δοκιμάστηκε με διψασμένους τρόπους,
αγνώριστο προσπέρασμα σπλαχνικής ιστορίας,
θητεία μες στην άμμο, πηγή έξω από τόπους,
ανεμικός παλμός με φυλλοβόλους όρους,
σκοτώνει με τη σκόνη τα πόδια της πορείας.
Τα πουλιά ζωγραφίζουν δύο κοινές τομές,
στο κοιμητήριο χτύπησες με τα φιλιά της πίστης,
πώς η απουσία να γεννήσει τις δομές,
πώς η γοργή αγάπη να απλώσει τις ποδιές,
όταν δε σημαδεύεται το πάγωμα της κύστης.
Θεέ μου την καρδιά λυπήσου της φωνής,
δυναμική κατάβαση στης μνήμης την πενία,
στα χέρια της νοθείας τα παιδιά της οργής,
το βάθος και η θάλασσα μιας πρώιμης ακτής
δε σώζουν την ανάγκη από την ανομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου