Ξανά βαδίζει ο καιρός σε ράγες και αρρυθμίες,
το μαλακό υπογάστριο τρέφει επιθυμίες,
η ώρα τους πια να καεί, στο δόλο βουτηγμένη
και η προβιά να αφαιρεθεί, στην κοινωνία ριγμένη.
Ανάδοχος του χρόνου για να κρατάς τις φάσεις,
τις μοναχές κινήσεις μας που φέρουν οι αποφάσεις,
παραμιλά το κόλπο τους της έννομης φοβέρας,
τα μάτια χρησιμεύουνε στα γράμματα της μέρας.
Από στωικούς λαβύρινθους πηγάζει η ανάσα,
των οσίων οι γνώριμοι φορούν τα μαύρα ράσα,
η ξύλινή τους αγκαλιά βαραίνει σαν αμόνι,
το χοληδόχο ψέμα τους δεν πρέπει να γλυτώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου