Όλια

Ζωή απ' το μετερίζι σου σφυρίζουν καυτά βόλια,

γυναίκα απ' το στέρνο σου αναπνοές χαρίζεις,

απ' τα έγκατα της γης έμαθες να γυρίζεις,

περνάει ο μονόλογος απ' την ψυχή σου Όλια.

Για πάντα απροσάρμοστη μα έμαθες τους δρόμους,

τα καλντερίμια να πατάς χωρίς αναστολή,
το χρώμα μόνο αγαπάς σε τυχαία Ανατολή,

βοήθεια δε στήριξες στους δουλεμένους ώμους.

Τα χρόνια που σε κοίταξαν σου μάγεψαν το στόμα,

στο χνώτο σου η συνταγή αγέραστου φιλιού,

τα χέρια σου θα σφίξουνε λαιμό μαύρου φιδιού,

σβήνεις πορφυρά σύννεφα με το ουράνιο χρώμα.

Το βλέμμα σου διέξοδος από αργή απορία,

τη μοναξιά σου έπνιξες στο πέλαγο μια μέρα,

κι αν τα μαλλιά σου χόρεψαν στον παγερό αγέρα,

το πρόσωπό σου έμεινε σε μήτρα ιστορία.