Αόρατο το πέλαγο ανοήμονες λόγοι,
ο τρόπος της ματιάς μας υπερηχητικός,
αφέντες σας στο όνειδος χαμένοι γυρολόγοι,
παράφρονες στο όνειρο, στη σκέψη σας σεισμός.
Αθάνατα φυτίλια ανάβουνε ξανά,
εναντίον των άσπρων και μαύρων αρωγών,
σε λάκκο ανομβρίας του νου θα λαχταρά
ο διάβολος ψυχές, μα η θυμική χαρά
πια δεν ενταφιάζεται με πέσιμο βροχών.
Στο τέλος μιας πνοής επιβάτης η ζάλη,
τη μνήμη που επέζησε για τα παιδιά σου θες,
μα αγοραίο δίπλωμα οι ευχές σου χωρίς πάλη,
στη μάχη με το χρόνο ακούγονται οι φωνές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου