Φωτιά φουντώνει όταν χαράζει
μα στάσου ιερός βράχος,
τη γνώρισες σε βάθος
κι η θύμησή σου αγιάζει.
Βροχή δεν βλέπεις στον αέρα,
καπνό στην αρετή,
η λύρα σου θετή
κι η ξακουστή φλογέρα.
Πάτριο καλείς το χώμα
που ξέρεις να αγαπάς,
τα λόγια μην πατάς
με το πορφυρό χρώμα.
Κάποτε έμαθες την πλάση
και σ' έζησε κι εκείνη,
το πνεύμα σου δε σβήνει
η φύση κι αν γεράσει.
Του κόσμου οι αιώνες
μιλούν απ' τη ματιά σου,
αγώνες στα παιδιά σου,
του παιχνιδιού κανόνες.
Δεν ξέρω αυτό που είσαι
τί άγκυρες τραβά,
κι αν πάλεψες βουβά
την αδικία σβήσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου