Το φως σου με αναγνώρισε απ' το σωρό του ύπνου,
με τράβηξε απ' την άτεγκτη και στέρφα μοναξιά,
σε ύπατο μέλλον βρέθηκα, απουσία γλυκού οίνου,
μακριά από καρφώματα, την πορφυρή ριξιά.
Σκλαβωμένων απόγειο το αργυρό πηγάδι,
η κρίση τους στον άνεμο σφυρίζει ευλαβικά,
με ζέση με ξεχώρισες απ' το βαρύ σκοτάδι,
μ' έβγαλες απ' το σχέδιο που στάζει ρυθμικά.
Στην κόλαση μεθά η αδύναμη ψυχή,
μα η γη μας δεν οδύρεται σε δύσκολο καιρό,
ακατανόμαστη αίρεται η φλογερή αυγή,
μακριά όμως το χρώμα απ' το εξάποδο θεριό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου