Ποιος τρόμος σου εμφάνισε τη νεκρική ρωγμή,
ποια δύναμη σε κέρδισε με ανήθικη ορμή;
Ποιος χώρος σε υπηρετεί λάγνε υποβολέα,
ποια θύματα οσμίζεσαι θρασύδειλε φορέα;
Η ζωή τους σε άρνηση και φόβο αλλαγής,
σκουριασμένος και κάλπικος ο λόγος διδαχής,
στην αυλή της υπόνοιας λουλούδια με αγκάθια,
με αβρότητες σκεπάζεται η αρρωστημένη απάθεια.
Ποιων καλοκαίρια μαύρισες με το όνομα του νόμου,
ποια πατρίδα εξέθεσες στην πίσσα νέου δρόμου;
Πόσα ανδραγαθήματα στα κάγκελα σε ορκίσαν,
ποιο κρυφτό μες στην άβυσσο έπαιξες και σε ντύσαν;
Ο αγιορείτης όρασης δεν παύει να τυφλώνει,
της εξουσίας ο έρωτας την ανθρωπιά σκοτώνει,
μελάνι ρίχνει στη ματιά, μελάνι στην ουσία,
το κτήνος αρχιτέκτονα μες στην ακολασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου