Μονάζεις και κοιμάσαι στην αρτηρία του φύλλου,
κοφτερός χορηγός δε σβήνει την οργιά σου,
στο στόμα του σταχυού σκαλίζεις σώμα ξύλου,
μιλάει ο ουρανός με τη γη στη θωριά σου.
Στο κύμα της αναπνοής γυαλίζουνε οι πέτρες,
πέταξε το ανθόνερο μα πήγε στο φιλί,
ενώνεις τις δυο συνοχές χωρίς γοργές φαρέτρες,
ξεκινάς τη διώρυγα χωρίς ιδέα γυαλί.
Πώς έφυγε η διένεξη μακριά απ' την ποδιά
σαν έσβησες το βήμα υπνωτικής φλογέρας,
από σένα σαν μάθανε τον πηλό τα παιδιά
κρυφτό αθώο έγιναν τα νιάτα της ημέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου