Άσπρα χνώτα

Στων στιγμών τη φυλή ανδρειώθηκα,

αλησμόνητο γιατί δε με όρθωσε.

Οιωνός επαφής το απρόσωπο,

του καρπού την τροχιά δε διόρθωσε.

Πού ξαγρυπνά η ανάγκη μας, ο πεντάμοιρος χτύπος;

 Πολλαπλές αποστάσεις στην άκρη

και ο νόμος των φυλλοβόλων χώρων.

 Κι αν κοιτούσα νεοφερμένη πίστη

με κατάπινε η δίψα των όρων.

Πού ξαγρυπνά η ανάγκη μας, ο πεντάμοιρος χτύπος;

Η αφορμή μας πάντα απρόσμενη

σαν μαθήτρια γνώρισε άσπρα χνώτα.

Του μηνός το λιμάνι άδεια δίεση,

η μονάχη σου θέση σαν φώτα.

Πού ξαγρυπνά η ανάγκη μας, ο πεντάμοιρος χτύπος;

Παλαιά μας μορφή βρίσκεις διάλειμμα

σαν κορίτσι σε παρθένα μνήμη.

Τα λόγια μας δεν είναι παράλυτα

και δε φιμώνονται στην άγια φήμη.